คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 0 : ถึงแล้วสิน่ะ เมืองใหม่ของผม
Chapter 0
ถึงแล้วสิน่ะ เมืองใหม่ของผม
ฟิ้ววว ~
เสียงเครื่องบินลงจอดที่ท่าอากาศยานในเมืองแห่งหนึ่งที่อุณหภูมิภาคพื้นภายนอก 14 องศากำลังเย็นสบาย ร่างบางลุกขึ้นจัดเสื้อเชิ้ตสีน้ำตาลที่ยับนิดๆใส่ลงไปในกางเกงพร้อมกับเซตผมสีแดงเข้มทรงเปิดข้างที่เพิ่งไปตัดมาใหม่ แล้วหยิบสัมภาระออกจากช่องใส่ของบนที่นั่งค่อยๆเคลื่อนตัวผ่านผู้คนที่เบียดเสียดกันอยู่บนเครื่องบิน และก้าวลงบันไดเข้าสู่ห้องขนส่งผู้โดยสารผ่านการตรวจสอบเข้าเมืองแล้วจึงลงไปนั่งกินสตาร์บัคที่ล็อบบี้ข้างๆด่านตรวจคนเข้าเมือง
“ม๊าฮ่ะ โด้ถึงแล้วน่ะฮ่ะ ม๊าให้ใครมารับฮ่ะ” เสียงหวานละมุนของชายหนุ่มร่างบางคุยโทรศัพท์กับผู้เป็นแม่ด้วยคำพูดอ่อนหวานปนความขี้เล่นเล็กน้อย
“ม๊าให้ ลุงมินโฮไปรับแล้วลูก ตอนนี้น่าจะอยู่หน้าสนามบิน โด้ลองออกไปดูน่ะลูก”
“ฮ่ะม๊า เจอกันที่บ้านฮ่ะ” ชายหนุ่มกดวางสายพร้อมลากกระเป๋าออกไปหน้าท่าอากาศยานหันซ้ายหันขวา ก็เจอรถของลุงมินโฮพ่อบ้านที่แม่สั่งให้มารับตัวเอง
“สวัสดีครับ คุณหนูโด้” เสียงเข้มครึมของพ่อบ้านกล่าวทักทายนายน้อยของตนเองก่อนจะเปิดประตูรถบีเอ็มดับบิลคันหรูให้นายน้อยของตนเข้าข้างใน
“ลุงมินโฮ เลิกเรียกผมว่าคุณหนูได้แล้วฮ่ะ ผม 16 แล้วน่ะฮ่ะ ไม่ใช่เด็กๆเหมือนตอนอยู่อเมริกาน่ะฮ่ะ” ชายหนุ่มตอบรับคุณพ่อบ้านพร้อมกับเคลื่อนตัวเข้าไปในรถ ก่อนที่จะหยิบเฮดโฟนมาครอบหูฟังเพลง แล้วปิดเปลือกตาลง
“นอล ชา ชา กัน ดา จู ออ กี โบ แนน ทิง คอ เบล ตา รา นา ซอท ตอน Neverland คือ กท เซ แน กา นอ วา บา นา โบ มยอ อุซ โก อิซ ซอ นา ~” เสียงเพลงเริ่มบรรเลงชายหนุ่มเริ่มเคลิ้มไปกับเสียงเพลงหมดสติไปจากความเหนื่อยในการเดินทางหลังจากขึ้นรถมาได้เพียงครู่หนึ่ง
“คุณหนูครับถึงบ้านแล้วครับ” เสียงคุณพ่อบ้านกล่าวปลุกสติของชายหนุ่มทำให้เปลือกตาของร่างบางเริ่มเปิดออกมองไปรอบๆ กับสถานที่ที่คุ้นเคยว่าเมื่อตอนเด็กๆเคยอาศัยอยู่ ร่างบางถอดเฮดโฟนออกแล้วก้าวขาออกจากรถหรู บิดขี้เกียจสองสามครั้งก่อนจะเผยรอยยิ้มกว้างแสดงความดีใจออกมาอย่างเห็นได้ชัด
“โด้ของม๊า” เสียงของผู้เป็นแม่กล่าวเรียกลูกชายสุดที่รักจากประตูไม้สักบานใหญ่ที่บริเวณรอบๆมีพื้นที่กว้างมากพอที่จะปลูกสวนดอกไม้ได้ บ้านหลังใหญ่สองชั้นสีขาวให้ความรู้สึกอ้าแขนต้อนรับนายน้อยที่เพิ่งเรียนจบจากอเมริกาแล้วมาเรียนต่อที่นี่
“ม๊าฮ่ะ คิดถึงม๊าที่สุดเลย” ร่างบางโผกอดผู้เป็นแม่ด้วยความคิดถึงที่จากกันไปตั้ง 8 ปี
“แทยอนนูนาอยู่ไหนฮ่ะม๊า เจ้ามันดะละฮ่ะ ม๊าจัดห้องให้ผมยัง หิวจังเลยมีอะไรกินบ้าง” ชายหนุ่มเริ่มซักถามผู้เป็นแม่รัวสะจนแม่ตอบไม่ทันสักคำถาม
“เจ๊อยู่นี่เองโด้” เสียงเล็กหวานของหญิงสาวในชุดเสื้อโค้ทแขนยาวกับกางเกงยีนส์สีเทาขาสั้นตะโกนเรียกผู้เป็นน้องชายจากบันไดทางขึ้นชั้นสองบริเวณกลางบ้าน
“อาเจ๊ คิดถึงจังเลยฮ่ะ” ร่างบางรีบวิ่งไปโผกอดผู้เป็นพี่สาวและอุ้มหมุนตัวหนึ่งรอบก่อนจะวางลงแล้วพลัดกันหอมแก้มไปมาอย่างน่ารัก
“โฮ่ง โฮ่ง ~~” เสียงเห่าดุดันจากประตูหน้าบ้านค่อยดังขึ้นเรื่อยๆ เมื่อสุนัขพันธุ์เจเปนิช สปิตช์ขนฟูสีขาววิ่งเข้ามาพร้อมกับส่ายหางอย่างระริกระรี้ ราวกับดีใจที่ได้เห็นเจ้านายของตัวเอง
“มันดะคิดถึงฮยองนิมหรือเปล่า ฮยองซื้อขนมมาฝากเยอะแยะเลยนะ” ร่างบางวิ่งมาต้อนรับสุนัขของตนเองด้วยการนั่งคุกเข่าลงไปกอดคอหอมเจ้าสุนัขขนฟูไปมา พร้อมกับสนทนากับมันด้วยความคิดถึง
“เอาละ พักเวลาสนุกไว้ก่อน ตอนนี้แม่บ้านเอากระเป๋าขึ้นไปไว้ที่ห้องให้แล้วนะลูก รีบขึ้นไปเปลี่ยนชุดแล้วไปโรงเรียนใหม่ของลูกกับม๊าก่อน” ผู้เป็นแม่เดินเข้ามาดึงมือลูกชายพร้อมกับสั่งเล็กน้อย
“ม๊าโด้อยากพักอะ ม๊าจะรีบไปไหน”
“นี่ลูก โรงเรียนที่นี่เขาเปิดเรียนไปแล้วนะ เราจะช้าไม่ได้เดี๋ยวก็เรียนไม่ทันพอดี วันนี้แค่ไปสมัครแล้วพรุ่งนี้ค่อยไปเรียน”
“ก็ได้ฮ่ะ” เสียงตอบรับอย่างอ่อยๆของชายหนุ่มบอกผู้เป็นแม่พร้อมกับขึ้นไปเปลี่ยนชุดตามคำสั่ง
“เสร็จแล้วฮ่ะ” ชายหนุ่มตะโกนบอกผู้ที่อยู่ชั้นล่างพร้อมกับค่อยๆเดินลงมาในชุดเครื่องแบบนักเรียนเชิ้ตสีขาวใส่เนคไทสีน้ำเงินเข้มที่มีตราโรงเรียนปักอยู่อย่างเหมาะที่ กับกางเกงสเลคสีเทารอบเอวก็มีเข็มขัดประจำโรงเรียนใส่อยู่อย่างเรียบร้อย ส่วนในอ้อมแขนก็พาดสูทสีเทาไว้ด้วย
“พร้อมแล้วก็ไปกันเลยนะ” ผู้เป็นแม่บอกพร้อมกับเดินออกไปสตาร์ทรถบีเอ็มดับบิลคันเดิมพร้อมจะพาลูกชายไปสมัครเรียนที่โรงเรียนมัธยมฮันแซงซึ่งเป็นโรงเรียนประจำเมือง
โรงเรียนมัธยมฮันแซง
เมื่อรถเคลื่อนตัวผ่านประตูโรงเรียนที่บริเวณรอบๆเป็นอาคารเรียนมากมายแต่ละแห่งก็จะมีต้นไม้สีเขียวชะอุ่มแทรกอยู่ไม่น้อย ฟุตบาทข้างทางก็มีนักเรียนชายและหญิงใส่เครื่องแบบนักเรียนเดินกันไปมา
“สวัสดีคะท่านครูใหญ่” เสียงของหญิงสาวผู้เป็นแม่กล่าวทักทายครูใหญ่ของโรงเรียนมัธยมฮันแซงเมื่อขับรถมาจอดอยู่หน้าห้องธุรการ
“สวัสดีครับ” เสียงของร่างบางกล่าวตามผู้เป็นแม่
“คุณนายโดสวัสดีครับ นี่หรอครับลูกชายที่เคยบอกไว้” ครูใหญ่กล่ากับแม่ของร่างบางพร้อมกับชี้มาที่ร่างบาง
“ใช่แล้วค่ะ เชิญครูใหญ่จัดการได้เลยค่ะ”
“งั้นเธอ โด คยองซู เข้าไปถ่ายรูปในห้องทะเบียนก่อน แล้วมากรอกใบสมัครที่ฉัน”
“ครับผม” ร่างบางตอบพร้อมกับเดินเข้าไปยังห้องทะเบียนเพื่อถ่ายรูปติดใบสมัครพร้อมกับทำประวัตินักเรียน
“ได้แล้วครับครูใหญ่” ชายหนุ่มร่างบางส่งรูปถ่ายให้กับครูใหญ่พร้อมกับนั่งลงข้างๆคุณแม่ก่อนที่ครูใหญ่จะหยิบใบสมัครขึ้นมาให้กรอก
“เธอกรอกตรงนี้ให้เสร็จนะ จากนั้นก็กลับบ้านได้ พรุ่งนี้ค่อยมาเริ่มเรียน คุณนายโดบอกว่าเธออยากพักผ่อนจากการเดินทางไกล” ครูใหญ่กล่าวแก่ร่างบางอย่างเห็นใจ พร้อมกับชายหนุ่มร่างบางที่กำลังจับปากกาเริ่มกรอกข้อมูลลงไปในใบสมัคร
“เสร็จแล้วครับ” ร่างบางกรอกข้อมูลเสร็จพร้อมกับส่งใบสมัครกลับคืนให้ครูใหญ่
“ยินดีต้อนรับเข้าสู่โรงเรียนมันธยมฮันแซงอย่างเป็นทางการน่ะ โด คยองซู นักเรียนม.4 ห้อง A เลขที่ 10” ครูใหญ่กล่าวต้อนรับชายหนุ่มอย่างเป็นทางการพร้อมกับประทับตราโรงเรียนลงไปในใบสมัครแล้วกอดแสดงความยินดีแก่ชายหนุ่ม ส่วนผู้เป็นแม่ที่ยืนอยู่ข้างๆก็ยิ้มอย่างมีความสุข
ความคิดเห็น