คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 3
สองพี่น้องตัวเปียกโชก
"แม่ว่าข้าแน่เลย" อีฟบ่นงึมงำ ขณะรอน็อตเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วเด็กหญิงก็เผลอมองออกไปในป่าละเมาะที่เธอมาบ่อย ๆ แต่สำรวจเท่าไหร่ก็ไม่กล้าเข้าไปในป่าลึกไปกว่าบริเวณทะเลสาปแห่งนี้...
แล้วทันใดนั้น...อีฟก็เห็น... หญิงสาวคนหนึ่ง...
ผู้หญิงคนนั้นแต่งกายด้วยชุดสีขาวทั้งชุด เนื้อผ้านั้นบางเบาราวกับเอาอากาศมาถักทอ ผิวสีขาวบริสุทธิ์ขับให้ดวงหน้านั้นดูซีด ซึ่งตัดกับริวฝีปากสีดอกกุหลาบ...แดง...ราวกับเลือดเปื้อนอยู่บนผ้าขาว
เธอหลับตาพริ้มและกำลังเต้นรำอยู่...เต้นรำโดยไร้ดนตรี ท่วงท่านั้นช่วงช้าพลอยทำให้คนที่ยืนดูนั้นเศร้าไปด้วย ราวกับขาดอะไรบางอย่าง...
และราวกับรู้ว่ามีคนกำลังจ้องมองอยู่...หญิงสาวในชุดสีขาวผู้นั้นลืมตาขึ้น...ดวงตาของเธอเป็นสีเดียวกับปาก...
สีแดงสดดุจหยดโลหิต...
และเวลาเดียวกันกับที่หญิงสาวคนนั้นลืมตาขึ้น ปากสีแดงของเธอก็ยิ้ม เป็นรอยยิ้มที่แสนจะว่างเปล่า ถึงจะงดงาม แต่กลับดูว่างเปล่าขาดไร้ซึ่งอารมณ์เหลือเกิน
เธอยังคงร่ายรำต่อไป ผมสีทองอ่อนของเธอสะท้อนล้อแสงแดด ท่วงทำนองการร่ายรำนั้นให้อารมณ์คล้ายกับรอยยิ้มของเธอ...งดงาม เปลี่ยวเหงา ว่างเปล่า และ...น่าขนลุก
อีฟเหม่ออยู่นาน จึงไม่ได้ยินเสียงร้องเรียกของพี่ชาย
"นี่ อีฟ!" ร่างบางสะดุ้ง หลุดพ้นจากภวังค์ แล้วหันมาหาพี่ชายซึ่งแต่งตัวเสร็จแล้ว ชุดที่ถอดทิ้งไว้ริมน้ำนั้นเปียกไปด้วยเพราะคนที่ใส่นั้นตัวเปียก กางเกงที่ใส่เล่นน้ำนั้นทำให้น็อตดูปอน ๆ ถ้าเป็นเวลาปกติอีฟคงหัวเราะท้องแข็งไปแล้ว แต่เวลานี้...
"เจ้าเหม่ออะไรอยู่น่ะ...ข้าเรียกไม่ได้ยินหรืออย่างไร?"
อีฟตวัดดวงตาสีดำของตนกลับไปมองอีกฟากของทะเลสาป...แต่หญิงสาวคนนั้นหายไปเสียแล้ว...
"ไม่มีอะไรหรอกค่ะ" เด็กหญิงหันมายิ้มให้น็อต "กลับกันเถอะท่านพี่...ข้าไม่อยากเป็นปอดบวม"
...
หลายวันผ่านไป อีฟกับน็อตออกเดินทางลัดเลาะทางเดินปูกรวดทะลุป่าละเมาะผ่านหมู่บ้านไปไกล จนถึงกระท่อมฟางลงมนต์หลังน้อยของมิดไนท์ แฝดของมิดเดย์
มิดไนท์เป็นคนเงียบขรึมปิดบังอารมณ์ความรู้สึกมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว แต่ก็ใช่ว่าจะเป็นคนใจร้าย ภายใต้ใบหน้าที่ทำหน้าตายอยู่เสมอนั้น ได้ซ่อนจิตใจที่แสนอ่อนโยนเอาไว้
มิดไนท์เป็นอาที่ดีมาก...เรียกได้ว่าเป็นพ่อคนที่ 2 ของอีฟเลยทีเดียว
สายลมเย็นพัดผ่าน ราวกับจะมาพรากวันเวลาที่ดีเหล่านี้ไปด้วย เสียงภูติและเหล่านางไม้หัวเราะคิกคักยังได้ยินอยู่แว่ว ๆ ไม่ใช่เรื่องแปลก เพราะกระท่อมของมิดไนท์อยู่กลางป่าลึก ล้อมรอบไปด้วยพรรณไม้นานาชนิด
อีฟนั่งเหม่ออยู่บนเนินเขาเตี้ย ๆ หลังกระท่อม เอนหลังเล็ก ๆ อิงลำต้นของต้นไม้ต้นหนึ่ง ชันเข่าขึ้นกอด พื้นหญ้าใต้ตัวเธอหนานุ่ม
"เป็นอะไรไปอ่ะอีฟ ดูไม่ร่าเริงเหมือนเคยเลยนะ" เสียงน็อตดังมาจากข้างหลัง
อีฟหันไปมอง แล้วยิ้ม "ข้าไม่มีอะไรทำนี่นา" ความจริงแล้วเธอกำลังคิดถึงหญิงสาวที่เธอเห็นข้างทะเลสาปเมื่อวันก่อน ใบหน้าขาวซีด ปากและนัยตาสีแดง...ช่างตัดกันเหลือเกิน ผิดธรรมชาติเกินไป...
เธอทำให้อีฟรู้สึกไม่ดีเลย
ความคิดเห็น