คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 2
เสียงเคาะประตูดังปึงปังไปทั่วกระท่อมไม้หลังเล็ก ๆ ทำให้เด็กหญิงในบ้านเงยหน้าจากผ้าเช็ดหน้าในมือแล้วลุกไปเปิดประตู
อีฟอยู่บ้านคนเดียว ท่านแม่ของเธอออกไปหาหมอในเมือง
เด็กหญิงกึ่งเดินกึ่งเต้นมาจนถึงประตูบ้านและเปิดประตูทันที
"สวัสดีค่ะท่านพี่" ใบหน้าหวานยิ้มแฉ่ง ผมสีเงินของเธอถูกทักเป็นเปียเรียบร้อยสองข้าง
"ไม่น่าเชื่อเลยนะว่าผมสังกะตังขนาดนั้นจะยังถักเปียได้อยู่" ผู้มาเยือนที่ยืนอยู่หน้าบ้านร้องออกมาราวกับเห็นก้อนหินเต้นระบำ
"ท่านพี่ก็เหมือนกัน ปกติมอมแมมไม่เคยเปลี่ยน ช่างไม่เหมาะกับชุดที่สวมใส่อยู่เอาเสียเลย" อีฟแยกเขี้ยวใส่ พลางมองชุดสีขาวสะอาดสะอ้านของชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า
"อ๋อ..ชุดนี้น่ะเหรอ? ท่านพ่อบอกให้ข้าลองใส่ดูน่ะ ชุดนักปราชญ์เชียวนะ" น็อตทำท่าอวด
"ท่านพี่จะเป็นนักปราชญ์เหรอคะ" อีฟประหลาดใจ "แต่ว่า...เข้าบ้านก่อนเถอะค่ะ"
"ขอบคุณนะที่ยังนึกได้" คนโตกว่าประชด
...
"นี่ ๆ ท่านพี่คะ ข้ามีอะไรจะมาอวดล่ะ!" อีฟเดินตัวปลิวเข้ามาในห้องพักชั่วคราวของน็อต
"อีกแล้วเหรอ?" น็อตพึมพำ ทุกครั้งที่มาบ้านน้า ลูกพี่ลูกน้องของเขามักจะมีอะไรมาอวดเสียทุกทีไป ก้อนหินรูปร่างประหลาดเอย ไข่แมงมุมพิษเอย ลูกแก้วสีแปลก ๆ เอย น็อตต้องประหลาดใจทุกครั้งกับของที่ลูกพี่ลูกน้องตัวเล็กนำมาให้ดู
ครั้งนี้เขาก็นึกว่าคงเป็นของที่เด็กผู้หญิงท่าทางแก่น ๆ แบบอีฟหามาได้อีกตามเคย
อีฟพาน็อตออกมานอกบ้าน แล้วเดินตามถนนกรวดเข้าป่าไป ลึกขึ้น ๆ จนน็อตจำทางไม่ได้ ทว่าอีฟกลับชำนาญทางนัก เธอเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว หลบหลีกกิ่งไม้โดยแทบจะไปรอน็อตเบย
"เฮ้! อีฟ รอข้าด้วย!"
"ถึงแล้วล่ะค่ะท่านพี่!" เสียงใสของอีฟลอยมากระทบโสต ชายหนุ่มวิ่งฝ่าพุ่มไม้ออกไปแล้วก็ต้องตกใจมากที่เห็นว่าน้องสาวของเขายืนขวางทางอยู่ด้านหน้าพอดี
น็อตเบรกเอี๊ยด ไม่ทัน..! เขาชนร่างเล็กตกทะเลสาปน้ำลึกสีน้ำเงินซึ่งอยู่ด้านหน้าอีฟไม่ถึงคืบ
ตูม! เสียงน้ำแตกกระจายดังกลบเสียงร้องดังหวา ๆ อย่างตกใจของอีฟ
"อีฟ..." น็อตตกใจมาก แต่ก็ไม่ยอมลงไปช่วยเพราะรู้ว่าอีฟว่ายน้ำเก่งกว่าใครในหมู่บ้าน "เฮ้ อีฟนิ่ง!" เขาป้องปากร้องเรียกน้องสาว ฟองอากาศบนผิวน้ำค่อย ๆ หายไปทีละนิด และแล้วผิวน้ำก็เรียบสนิท...
แต่อีฟก็ยังไม่โผล่ขึ้นมา...
เห็นดังนั้นน็อตจึงตัดสินใจถอดเสื้อออกและตั้งใจจะกระโดดลงน้ำ
แล้วเธอ...อีฟนิ่ง..ก็โผล่ขึ้นมา...
"ฮ๊าฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ !" เธอหัวเราะทันทีที่โผล่ขึ้นมา "โดนหลอกแล้วท่านพี่"
น็อตอึ้ง...
เขา...ไม่เห็นฟองอากาศผุดขึ้นมาบนผิวน้ำเลย หลังจากผ่านไปเกือบนาที
แล้วอีฟเอาอากาศที่ไหนมาหายใจ?
น็อตส่ายหัว...คิดมากไปเองล่ะมั้ง อีฟคงกลั้นใจไว้เอา...
"หลอกกันได้ลงคอเลยรึ! เจ้านี่!" คนเป็นพี่ชายกระโจนลงน้ำหวังจะแกล้งน้องสาวเอาคืน
"ว๊าย ฮะ ๆ" อีฟร้องเพราะหยาดน้ำแตกกระจายจากการที่น็อตกระโดดลงน้ำโดนใบหน้าของเธอเต็ม ๆ แล้วก็รีบผลุบลงน้ำหลบซ่อนพี่ชาย
ทั้งสองเล่นกันจนตะวันอยู่กลางหัว
"นี่อีฟ ไหนล่ะของที่เจ้าอยากให้ข้าดู" น็อตถาม ทั้งสองนั่งอยู่ริมทะเลสาป
อีฟจ้องไปข้างหน้าแล้วยิ้ม จากนั้นเด็กหญิงก็ส่งตัวเองลงน้ำอีกครั้ง
"ลงมาสิคะท่านพี่" อีฟพยายามดึงพี่ชาย
"ไม่ต้องดึง ๆ ข้าลงเองได้" น็อตลงมาลอยคออยู่ข้าง ๆ อีฟ ทะเลสาปนี่ลึกน่าดู ลึกเสียจนเขามองไม่เห็นก้นบึ้ง ลึกเสียจนเขากลัวว่าจะมีปีศาจมาดึงให้เขาจมน้ำตาย...
"นี่...ท่าพี่ดูนะ" อีฟเอามือบีบจมูก แล้วเอาอากาศออกทางปากเพื่อพิสูทว่าเธอไม่มีอากาศอยู่ในปากแล้วแน่ ๆ แล้วเธอก็ดำน้ำ
ใต้น้ำนั้น...น็อตไม่ เห็นฟองอากาศหลุดออกจากปากอีฟเลย แม้เธอยิ้มให้เขาจนเห็นฟันขาวหมดทุกซี่
...กลั้นหายใจนั่นแหล่ะ...ผู้เป็นพี่คิด แต่ก็ยังดูลูกพี่ลูกน้องจอมแก่นใต้น้ำต่อไปอย่างอดทน
จนกระทั่งน็อตทนไม่ไหวจึงโผล่ขึ้นมาจากน้ำก่อน..
...ทำไมนานนักนะ...เขาคิด แล้วก็ดำน้ำลงไปอีกครั้ง อีฟยังคงทำหน้าสบาย ๆ ไม่ใช่อึดอัดอย่างที่เขาคิด แถมยังทำท่าหัวเราะคิกคักกับท่าทีประหลาดใจของอีกฝ่าย
...หัวเราะ??...อีฟเอาอากาศที่ไหนมาหัวเราะ! ความจริงอยู่ใต้น้ำได้นานขนาดนี้ก็สมควรตายได้แล้ว??
น็อตขึ้นบนบก เขารู้แล้วว่าอะไรที่น้องจะอวดเขา...จึงดึงอีฟขึ้นมา
"ยอมแพ้แล้วเหรอคะ" เด็กหญิงยิ้มร่า...
"เจ้าทำได้ยังไง" น็อตยังตกใจอยู่ เธอเล่นมายากลรึยังไงกันนะ
"ท่านคิดว่าได้ไงล่ะ??" อีฟขึ้นจากน้ำโดยไม่ตอบพี่ชาย "กลับบ้านกันเถอะค่ะ ข้าหิวแล้ว"
อีฟเด็กกว่าน็อตสามปี...
ครั้งหนึ่ง เมื่อทั้งสองยังเด็ก มิดไนท์พ่อของน็อตพาเขามาที่บ้านของมิดเดย์ ตอนนั้นน็อตยังอายุ 7-8 ขวบได้ เขาจำไม่ค่อยได้ถึงรายละเอียดในตอนนั้น จำได้แต่เพียงว่าคืนหนึ่งที่ยังพักอยู่กับบ้านเลกค์ เขาหิวนมและลงมาหาพวกผู้ใหญ่ ปรากฏว่าไฟในห้องนั่งเล่นยังคงเปิดอยู่สว่างไสวทั้ง ๆ ที่ยังคงอยู่กลางดึก
ด้วยความเป็นเด็กจึงไม่ได้ใส่ใจสงสัยว่าพวกผู้ใหญ่มีเรื่องอะไรกันเพียงแต่ไม่อยากรบกวน เพราะดูจากสีหน้าแต่ละคนแล้วเรื่องนี้คงไม่ใช่เรื่องเล็ก ๆ แน่นอน เขาจึงเดินผ่านประตูห้องนั่งเล่นไปยังห้องครัว แต่หูยังได้ยินทุกคำพูดที่ดังมาจากห้องนั่งเล่น
'เจ้าว่าอะไรนะ ซันไรส์ตายแล้ว!' เสียงของท่านน้าเดย์ดังเข้าหูทำเอาน็อตตกใจเหมือนกัน อะไรกัน...ท่านลุงใจดีคนนั้นตายแล้วหรือ?? ได้ยินว่าไปทำธุระที่เกาะอื่นชั่วคราว แล้วเหตุใดจึงจากไปปุปปับเช่นนี้
เด็กชายน็อตกำแก้วนมแน่น แล้วตั้งใจจะฟังต่อไป
'ใช่แล้ว...นี่ท่านพี่ ใจเย็น ๆ สิขอรับ' เสียงผู้ชายที่น็อตไม่คุ้นหูดังขึ้น...
'ฝีมือของสปริงจริง ๆ หรือ ท่านไม่ได้เข้าใจผิดแน่ ๆ หรือ??' เสียงของท่านน้ายังคงสั่นเครือเหมือนเดิม
'ไม่ผิดหรอก...ข้าเห็นกับตา...' นั่นเสียงของท่านอาเกท...พ่อของอีฟนี่นา...
ท่านน้าปล่อยโฮออกมาอย่างเศร้าโศก
ใครกันสปริง เด็กชายน็อตคิด ไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อนเลย
'แล้วอีฟล่ะ ลูกเป็นอย่างไรบ้าง' ท่านน้าพูดอีกครั้ง คราวนี้สามารถควบคุมน้ำเสียงได้บ้างแล้ว
น็อตหูพึ่งเมื่อได้ยินชื่อน้องสาว เขาเคยเห็นเด็กคนนี้ไม่กี่ครั้งแต่ก็ถูกชะตาเป็นอย่างมาก เพราะว่าอีฟเป็นเด็กน่ารักและฉลาดเป็นกรด แม้จะเป็นเด็กหญิงแต่แววตานั้นดูแก่นแก้วเหมาะจะเป็นเพื่อนเล่นให้เขาได้ยิ่งนัก
'อีฟนิ่ง...เฮ้อ...ข้าเสียใจกับเจ้าด้วยนะมิดเดย์...' เสียงของท่านป้านี่นา...ป้ามอร์นิ่ง นักเวชย์ประจำแผ่นดิน...ทำไมมาอยู่ที่นี่ได้...
'มะ...หมายความว่าอย่างไร??' ท่านอาเกทถามอย่างใจเสีย...
'ข้าตรวจพบคำสาปอยู่ในเส้นชะตาของเด็กคนนี้...
คำสาปที่ว่า...เด็กคนนี้ จะต้องตายอย่างช้า ๆ อย่างทรมาน มันเป็นคำสาปที่เต็มไปด้วยความแค้นและทรงพลังมากทีเดียว
ถ้าคำสาปนี้อ่อนพลังน้อยกว่านี้เพียงนิดเดียว...ข้าก็คงจะลบให้ได้...
บัดนี้...ข้าได้ช่วยแก้ไขคำสาป...ให้ทุเลาลงได้ระดับหนึ่งแล้ว...
แต่ว่า...เด็กคนนี้
จะถูกผูกดวงชะตาไว้กับลูกแก้ว...
ถ้าหากลูกแก้วลูกนี้แตกสลาย...
ดวงวิญญาณของเธอจะสูญสลายตลอดกาล
เธอจะกลายเป็นคนไร้ความรู้สึก
ไม่รู้จักคำว่าเจ็บ หรือตาย...
แต่การมีชีวิตเป็นนิรันดร์ไม่ใช่เรื่องดี..
เธอจะต้องคอยเฝ้าดูคนที่รักตายจากไปทีละคน...'
น็อตเฝ้าแต่สงสัยว่าเรื่องที่ได้ยินมานั้นเป็นเรื่องจริงหรือไม่...
แต่พอได้เห็นปาฏิหาริย์ที่น้องสาวเขาทำ...เขาก็ชักจะแน่ใจแล้วล่ะ...
ความคิดเห็น