คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1
ณ บ้านไม้หลังเล็กล้อมรอบด้วยสวนผักและต้นไม้สูงใหญ่รอบ ๆ อาณาบริเวณบ้าน ต้นไม้รอบ ๆ บ้านทำให้บ้านไม้หลังเล็กกระทัดรัดนั้นดูเล็กกระจิดริดลงไปอีก แต่ก็ยังไม่บดบังเสียจนบ้านหลังน้อยนั้นหายไปในป่าผักสวนครัวและไม้ผลต่าง ๆ นา ๆ ที่ผู้ปลูกจงใจปลูกไว้ให้รกรอบ ๆ บ้าน จนบ้านดูเหมือนสลัววลงถนัดด้วยร่มเงาของต้นไม้
บ้านหลังเล็ก ๆ น่ารักที่ดูแล้วอบอุ่นนั้นความจริงเป็นที่อยู่อาศัยของครอบครัวเล็ก ๆ ครอบครัวหนึ่ง บ้านหลังนี้อยู่ห่างจากหมู่บ้านเล็กน้อย พอเดินถึง บริเวณหน้าบ้านมีถนนทางเดินที่นาน ๆ ทีจะมีรถหรือคนหลงทางมาสักทีหนึ่ง ดู ๆ ไปแล้วก็ช่างเงียบเหงา
ครอบครัวของเกท เลกค์ เป็นเจ้าของบ้านที่น่ารักแห่งนี้ ครอบครัวของเขาประกอบไปด้วยภรรยาที่น่ารักหนึ่งคน มิดเดย์ เลกค์ ผู้สืบเชื้อสายนักเวทย์ เป็นผู้หญิงเก่งรอบด้านคนหนึ่งเลยทีเดียว และลูกสาววัยกำลังโตผู้น่ารัก อีฟนิ่ง เลกค์
เมื่อหลายปีก่อน เกทเคยออกทะเลกับพี่เขย ซึ่งเป็นพี่ชายคนโตของภรรยา ชื่อว่าซันไรท์ ด้วยจุดประสงค์ในการไปพาครอบครัวของซันไรท์ มาอยู่ในเมือง พาออกมาจากเกาะเล็ก ๆ ซึ่งขาดไร้ความเจริญ แต่กลับพบพานหายนะ เมื่อน้องสาวคนเล็กของซันไรท์ได้โกรธแค้นซันไรท์อย่างมากที่ไม่กลับมาดูแลพ่อแม่เลย
เธอ...แม่มดธาตุมืดที่กำเนิดจากเด็กหญิงผู้สดใสร่าเริง...ได้สาปหลานสาวของตัวเอง อีฟนิ่ง เลกค์
อีฟนิ่งกำลังจะตายอย่างทรมาน แต่มีคนมาช่วยไว้ได้ มอร์นิ่ง ป้าของอีฟนิ่งผู้เป็นแม่มดธาตุขาวสามารถรักษาชีวิตของอีฟนิ่งไว้ได้
และทำให้เด็กหญิงมีชีวิตนิรันดร...ภายในลูกแก้วเล็ก ๆ ลูกหนึ่ง
ลูกแก้วที่ใส่ชีวิตและจิตวิญญาณของอีฟไว้นั้น ถูกมิดเดย์ผู้เป็นแม่เก็บไว้อย่างมิดชิดปลอดภัยอยู่หลายปีมาก...และมิดเดย์ไม่เคยเอ่ยปากเรื่องนี้ให้อีฟลูกสาวคนเดียวฟังเลย เพราะกลัวว่าอีฟจะตกใจกลัว อีกทั้งมิดเดย์นั้น ไม่อาจทนความจริงที่ว่า ลูกสาวของเธอจะต้องรอคอยคนที่เธอรู้จักตายจากไปทีละคน...จนหมด
มันคงทรมานมากทีเดียว
ด้วยเหตุนี้ผู้เป็นแม่จึงพยายามลืมเรื่องนี้ไป แต่กลับต้องมารอคอยตอบคำถามมากมายของอีฟ
"แม่จ๋า..ทำไม มีดบาดข้าไม่มีเลือดไหลเหมือนเพื่อน ๆ ล่ะ?"
"ท่านแม่คะ เพื่อนข้าเรียกข้าว่าปีศาจ!"
"ท่านแม่ ท่านต้องบอกข้าว่าทำไมจึงไม่มีใครคบข้าเป็นเพื่อนเลย"
"ท่านแม่..."
"ท่านแม่!"
มิดเดย์สะดุ้งตื่นจากฝันร้ายซึ่งเห็นแต่หน้าตาอันทุกข์ทรมานของลูกสาวลอยวนเวียนอยู่เต็มไปหมด แล้วเห็นอีฟนิ่งวัย 12 ขวบปีนั่งคุกเข้าอยู่ปลายเตียงด้วยสีหน้าค่อนข้างจะหงุดหงิด
"ไก่ขันแล้วท่านแม่ ป่านนี้ยังไม่ตื่นอีก?"
"อ๋อ ขอโทษจ้ะ" มิดเดย์หัวเราะ ทั้งที่ในใจยังคิดถึงเรื่องของอีฟ อีฟจะหยุดโตตามคำทำนายเมื่อใดกันนะ หรือมอร์นิ่งจะทำนายผิด? พี่สาวคนโตของเธอทำนายว่าอีฟนิ่งจะหยดโต ณ ช่วงเวลาหนึ่ง และจะคงอยู่ในร่างนั้นตลอดกาล เนื่องด้วยชีวิตซึ่งเป็นอมตะ
ในวัยเด็กของอีฟนั้น เธอเป็นเด็กช่างพูด น่ารัก และแสนซน เพื่อน ๆ ชอบเธอมาก จนกระทั่งรับรู้ว่าอีฟนิ่งไม่มีเลือดซักหยดอยู่ในตัว ชาวบ้านและเด็ก ๆ ก็พากันกลัว จนกระทั่งครอบครัวของเด็กหญิงถูกเนรเทศมาอยู่นอกหมู่บ้าน...
มิดเดย์ถอนหายใจ...พลางคิดถึงพี่ชายฝาแฝดของเธอ มิดไนท์...
"ท่านแม่คะ ระวัง!"
"โอ้ย!" หญิงสาวทำมีดบาดมือตัวเองเพราะความใจลอย
"ไหนดูซิ? ระวังหน่อยสิคะท่านแม่ เดี๋ยวข้าไปหายามาให้" ว่าแล้วอีฟก็ออกไปที่สวนหลังบ้าน ถอนรากสมุนไพรบางชนิดมาอย่างที่มิดเดย์เคยสอนไว้
อีกสิ่งที่คนเป็นแม่แปลกใจก็คือ อีฟมีความทรงจำที่ดีเป็นเลิศ นั่นอาจเป็นผลข้างเคียงจากการมีชีวิตเป็นอมตะก็เป็นได้
"นี่อีฟ" มิดเดย์เอ่ยขึ้นในขณะที่อีฟทำแผลให้
"คะ? ท่านแม่"
"เจ้าทำคุกกี้ไว้หน่อยสิ ประมาณอาทิตย์หน้าแม่จะให้ไปเยี่ยมเยียนลุงไนท์"
"ลุงไนท์? ฝาแฝดของท่านแม่น่ะรึคะ?" อีฟถามขณะพันผ้าพันแผล "ไกลไหมคะ"
หญิงสาวมองลูกสาวอย่างแปลกใจ "น็อตไม่เคยพาเจ้าไปเลยรึ?"
น็อตเป็นลูกชายคนโตของมิดไนท์
"น็อต??? ท่านแม่พูดเป็นเล่น เขาไม่เคยให้ข้าเดินตามเกินสามก้าวหรอกค่ะ ชอบว่าข้าเป็นเด็กอยู่เรื่อย อย่างกับว่าข้าจะไม่มีวันโตอย่างนั้นแหล่ะ!"
ไม่มีวันโต...ยังนั้นรึ??
มิดเดย์หลับตาลง...เด็กนั่นคงรู้...
"เสร็จแล้วจ้ะท่านแม่" อีฟวางมือของแม่ลงอย่างแผ่วเบา
"นี่อีฟ" หญิงสาวเอ่ยขึ้นอีกครั้ง
"?" อีฟส่งสายตาเชิงแปลกใจไถ่ถามไปให้มิดเดย์
"เจ้ายังไม่ตอบแม่เลยนะ"
"อ๋อ...ได้สิคะ สบายมาก แค่สะกดรอยตามน็อต" อีฟยิ้มสบาย ๆ
"อีฟ!"
"ท่านแม่นี่ล่ะก็ข้าเล่นมุขนิดหน่อยก็ไม่ได้" อีฟงึมงำ
"วันนี้น็อตคงเดินทางมาถึงนะจ๊ะ รอเปิดรับเขาด้วยล่ะ แม่จะไปหาหมอหน่อย"
คนเป็นแม่ไม่เคยไว้ใจให้ลูกสาวทำแผลให้เลย เพราะครั้งก่อนอีฟบดสมุนไพรไม่ละเอียดพอทำให้แผลของมิดเดย์เน่าไปหลายวัน...
ความคิดเห็น