My possession (yaoi)

ลำดับตอนที่ #3 : ค่ำคืนที่ 3 ความอบอุ่น

ค่ำคืนที่ 3 ความอบอุ่น




“ยั้งมือหน่อยสิ ไม่เห็นหรือว่าพลังชีวิตอ่อนแอ เดี๋ยวก็ได้ตายขึ้นมาจริงๆหรอก” องค์รักษ์ควบตำแหน่งรองแม่ทัพพ่วงเพื่อนสมัยเด็กเดินออกมาจากเงาพุ่มไม้ แววตาของคนพูดไม่จริงจังนัก

“อ่อนแอซะจริง ว่าแต่ทำไมถึงได้ดูขี้โรคอย่างนั้นล่ะ พวกแวมไพร์มีพลังฟื้นตัวมิใช่รึ” เจ้าชายหนุ่มตั้งคำถามหางตาแลร่างเพรียวที่นอนซบเนินดินตื้นๆด้วยความรู้สึกไม่พอใจ

“นี่แสดงว่าไม่ได้ฟังก่อนที่จะมาที่นี่สินะ นั่นเพราะเขามีสายเลือดของพวกมนุษย์อยู่น่ะสิ ดูจากสีผมก็น่าจะรู้”

อย่างนี้ก็แสดงว่าเป็นพวกเลือดผสม หึ ไร้ค่าเข้าไปใหญ่ นี่ถ้าไม่เพราะอาชูร่าโอเป็นกษัตริย์คงไม่ได้มีชีวิตสุขสบายเป็นแน่

“ไม่ต้องรอให้ถึงรุ่งสางแล้ว เดินทางตอนนี้เลย! ข้าเกลียดการอยู่ในที่แบบนี้ที่สุด”

คุโรงาเนะออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด

กำหนดการเดินทางถึงอาณาจักรแวร์วูลฟ์มีอันต้องล่าช้าลงไปอีกเมื่อเชลยที่นำกลับมาด้วยมีไข้ขึ้นสูงไม่ได้สติเอาแต่ร้องไห้ฟูมฟายพร่ำเพ้อเรียก “ท่านพ่อๆ” จนโทยะต้องขอให้คุโรงาเนะหยุดพักชั่วคราวที่เขตป่าทึบซึ่งเป็นรอยต่อระหว่างดินแดนของแวมไพร์และพวกมนุษย์เหตุผลที่ยกมาจนทำให้เจ้าชายยอมทำตามก็คือ

“ถ้าเขาตายท่านก็หมดสนุกน่ะสิ”





//////*//////*//////////*///////////*/////////




วันนี้ที่ปราสาทมีบรรยากาศเงียบๆผิดปกติ พระอาทิตย์เพิ่งลับขอบฟ้าไปได้ไม่นาน ฝูงค้างคาวก็บินว่อนราวกับจะต้องการสื่อถึงความผิดปกติอะไรบางอย่าง อีกไม่นานพายุหิมะคงตามมา ที่เซเรสเป็นถิ่นของพวกแวมไพร์ตั้งอยู่บนจุดที่สูงที่สุดของดินแดนทั้งสี่เป็นที่ที่มีอากาศหนาวเย็นตลอดปี ในฤดูนี้เป็นฤดูที่มีแต่พายุหิมะ พวกแวมไพร์หาอาหารไม่ค่อยได้จึงต้องออกไปแถวๆชายแดนที่ติดกับอาณาจักรของพวกมนุษย์

มองไปทางไหนก็ไม่เห็นใครซักคน อาทิตย์ก่อนเลือดแวมไพร์ในตัวของคามุอิและซึบารุตื่นแล้ว ท่านพ่อจึงต้องส่งทั้งสองคนไปที่แฟร์รี่ พาร์ค

ส่วนข้า...ในเวลาเช่นนี้ก็ทำได้แค่รอเท่านั้น ข้าไม่มีสัญชาติญาณในการล่า เพียงแต่รู้สึกกระหายรสเลือดเมื่อร่างกายต้องการ ข้าไม่ใช่แวมไพร์เลือดบริสุทธิ์ เป็นแค่แวมไพร์เลือดผสมซึ่งโชคดีที่ได้ท่านพ่อเก็บมาเลี้ยงไม่อย่างนั้น พวกเขาก็คงไม่แสดงกริยาอย่างนี้กับข้า

ไฟย์พยักหน้ารับรู้เมื่อทหารยาม 2 นายโค้งทำความเคารพ

ได้ยินเสียงเอ๊ะอะที่ประตูเขาจึงก้าวลงบันไดหินอย่างรวดเร็ว

“ท่านพ่อ!” เด็กชายผมสีทองตากลมโตสีแซไฟร์แทบจะกระโจนไปหาเมื่อเห็นโลหิตจำนวนมากไหลออกมาจากบาดแผลใหญ่บริเวณแขนของอาชูร่าโอ

“เกิดอะไรขึ้น!?” ไฟย์ร้อนรน พยายามเลิกเสื้อคลุมที่ทอจากขนสัตว์สีขาวหนาขึ้นเพื่อตรวจสอบบาดแผล

“ไม่เป็นอะไรมากหรอก เพียงแต่ขากลับระหว่างทางเจอพวกแวร์วูลฟ์ฝูงนึงเข้า”

เท่านี้ก็ไม่จำเป็นต้องถามต่อ ไม่ต้องหาเหตุผลว่าทำไมพวกแวร์วูลฟ์ต้องฆ่าแวมไพร์ในขณะเดียวกันก็ไม่ต้องมีเหตุผลในจัดการกับแวร์วูลฟ์

“ท่านพ่อเจ็บมากไหม?” ไฟย์ท่องเวทย์รักษาอาการบาดเจ็บที่อ่านเจอในห้องสมุดวันนี้ แต่ไม่ว่าจะท่องสักเท่าไหร่โลหิตของผู้เป็นพ่อก็ไม่มีทีว่าจะหยุดลง

“ข้านี่ช่างไร้ประโยชน์จริงๆ บาดแผลแค่นี้ก็ไม่อาจรักษาให้ท่านได้” ไฟย์ก้มลงหน้าต่ำ

อาชูร่ายื่นฝ่ามือแตะที่ดวงหน้าหวานพร้อมกับช้อนขึ้นให้มาสบตาอย่างช้าๆ

“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก ไหนลองยิ้มสิ”

เด็กชายทำตามทั้งที่ยังงงๆ เขาฉีกยิ้มกว้างและมั่นใจว่าเป็นรอยยิ้มที่หวานที่สุด

อาชูร่าทอดสายตาอ่อนโยน

“นี่ไง เห็นไหม เพียงแค่นี้เจ้าก็สามารถรักษาข้าได้แล้ว”

ได้ยินอย่างนั้นเด็กชายยิ่งส่งรอยยิ้มหวานขึ้นไปอีก แต่จู่ๆก็รู้สึกเลือดในกายเดือดพล่าน ก่อนที่จะเริ่มหอบหายใขหนัก

“ทะ ท่านพ่อ...” ไฟย์ปรือตามองอาชูร่าโอ

ราชายิ้มรู้ทันความต้องการ

“ได้สิ” ยื่นแขนข้างที่ได้รับบาดเจ็บไปข้างหน้า ไฟย์ก้มลงดูดโลหิตสีแดงเข้ม อาชูร่าใช้มืออีกข้างลูบกลุ่มผมนุ่มสีทองเบาๆ

“รับปากข้าอีกเรื่องได้หรือไม่?” ไฟย์ชะงักรอฟัง

“ว่าเจ้าจะปกป้องอาณาจักรแห่งนี้ตลอดไป”

“แน่นอนอยู่แล้ว ข้าสาบานว่าจะปกป้องท่าน คามุอิ ซึบารุและทุกๆคนตลอดไป ว่าแต่เหตุใดท่านถึงกล่าวเช่นนั้นกัน?” ดวงตาสีแซไฟร์ฉายแววสงสัย


“ไม่มีอะไรหรอก เพียงแค่อยากรู้เท่านั้น” อาชูร่าซ่อนความกังวลในดวงตา เมื่อคืนวาน จู่ๆมายาก็ฉายภาพ ว่าที่เซเรสแห่งนี้จะนองไปด้วยเลือดและเขาจะจบชีวิตลงด้วยน้ำมือของพวกตัวมีขน น่าเป็นห่วงอาณาจักรและเป็นห่วงลูกๆ ดังนั้นจึงต้องส่งคามุอิและซึบารุไปที่อาณาจักรมนุษย์ในฐานะตัวประกันเพื่อเป็นสัญญาว่า เมื่อเซเรสเกิดเหตุการณ์เช่นนั้นจริง พวกมนุษย์จะช่วยเหลือ แน่นอนว่าเรื่องนี้บุตรทั้ง 3 ไม่รู้ นิมิตมายาไม่เคยพลาดแต่ข้อเสียคือไม่สามารถระบุเวลาแน่นอนได้ว่าจะเกิดวันนี้ พรุ่งนี้หรืออีก 5 ปี 10 ปี

อาชูร่าเลิกจมอยู่ในห้วงความคิดเมื่อรับรู้ว่าแขนเล็กๆโอบรอบที่เอว

“ท่านพ่อ” ความรู้สึกต่างๆถ่ายทอดผ่านมากับวงแขนเล็กๆ

“เจ้านี่ช่างอ่อนโยนจริงๆ” อาชูร่าก้มลงกอดตอบ






//////////*/////////////*//////////////////*//////





อุ่น....
รู้สึกได้ถึงความอบอุ่น
….ท่านพ่อ ต้องเป็นท่านพ่อแน่ๆ เพราะเวลาที่ท่านกอดข้าทีไรข้ารับรู้ได้ถึงความอบอุ่นเหมือนมีแสงแดดอ่อนๆส่องลงมายังก้นบึ้งของหัวใจที่เหน็บหนาว

เรื่องทั้งหมดข้าแค่ฝันไป ฝันก็แค่ฝันร้ายเท่านั้น คามุอิและซึบารุยังอยู่ และท่านก็กำลังโอบกอดข้าเหมือนเช่นทุกที

ไฟย์ซุกหน้าเข้ากับแผ่นอกแกร่ง

คุโรงาเนะต้องกลับมาสนใจคนที่นั่งซ้อนอยู่ข้างหน้าบนม้าตัวเดียวกันอีกครั้ง เมื่อรู้สึกว่าอีกฝ่ายพยายามซุกศรีษะเข้าหาอ้อมอก หลังจากครั้งแรกที่ไหล่เล็กๆข้างหน้าสั่นเทา เขาจึงรั้งแผ่นหลังนั้นให้มาซบกันแผ่นอกหนา

‘คราวนี้เป็นอะไรอีกล่ะ?’

ทำหน้าไม่สบอารมณ์และไม่คิดหาคำตอบนานนัก เจ้าชายแวร์วูลฟ์ยื่นมือข้างที่ว่างโอบเอวบอบบางเอาไว้อย่างหลวมๆ ก่อนจะค่อยขยับกายให้อยู่ในท่าที่ราชาแวมไพร์นอนอิงได้สบายที่สุด


มันเป็นภาพที่ทำให้หลายๆคนรวมทั้งโทยะแปลกใจ เชลยที่นำกลับมาด้วยมีอะไรบางอย่างที่ทำให้เจ้าชายแห่งอาณาจักรแวร์วูลฟ์เปลี่ยนไป เขาเองในฐานะที่คบกันมานานก็แปลกใจที่ราชาหนุ่มยังคงมีชีวิตอยู่ ปกติแล้วคุโรงาเนะจะไม่ไว้ชีวิตคนที่หยามศักด์ศรีของตัวเองเด็ดขาด หรือไม่นี่ก็คงเป็นวิธีลงโทษแบบใหม่ของเจ้าตัวกระมัง