คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : SP
SP
เส้นผมสีทองสลวยปลิวไสวไปกับสายลม ดวงตาสีฟ้าซีดคู่นั้นที่กำลังจับจ้องหนังสือเล่มหนาในมืออยู่ด้วยสายตาจริงจัง ชายหนุ่มบ้านสลิธีรินตรงหน้าชั่งดูสง่างามจนเจมส์ยากที่จะถอนสายตาออกมา
แย่แล้ว..
ใบหน้าสวยเห่อร้อนสองมือกอดกระชับหนังสือเล่มหนาไว้แนบอกแล้วก้มหน้าก้มตารีบเดินจ้ำอ้าวออกจากห้องสมุดไปทันที
หัวใจ..เต้นไม่หยุดเลย..
เจมส์เม้มปากสองมือยกขึ้นวางตรงจุดที่หัวใจดวงน้อยยังคงเต้นระรัวราวกับจะหลุดออกมาให้ได้ก่อนร่างบางจะนั่งลงกับพื้นอย่างเหนื่อยอ่อน
ตกหลุมรักซะแล้วสิ.. แย่ที่สุด..
นี่คือวันแรกที่หนุ่มน้อยล่วงรู้ถึงหัวใจของตัวเอง..
“เจมส์ เฮ้ ! เจมส์ ! นายเหม่อนานไปแล้วนะพวก
!!” เจมส์สะดุ้งเฮือกเมื่ออยู่ๆร่างกายของตนก็ถูกเขย่าไปมาอย่างรุนแรงด้วยฝีมือของเพื่อนสนิทนามซีเรียส แบล็ค
“วาา~ ม..มีอะไรงั้นหรอซีเรียส
?” เจมส์ที่พึ่งตั้งสติได้ถาม ก่อนจะต้องแปลกใจเมื่อเห็นสีหน้ากังวนของเพื่อนสนิททั้งสอง
“นายกลุ้มใจเรื่องอะไรอยู่หรือเปล่าเจมส์ ? ช่วงนี้นายเหม่อบ่อยเกินไปแล้วนะ”
รีมัสถามอย่างเป็นห่วงโดยมีซีเรียสพยักหน้าเห็นด้วยอยู่ข้างๆ
“เปล่า~ แหม~ คนอย่างฉันเนี่ยนะจะมีอะไรให้กลุ้มใจ ไม่มีหรอกนา
!” เจมส์รีบตอบก่อนจะชงักไปเมื่อเห็นสลิธีรินกลุ่มหนึ่งเดินผ่านไป
ตึกตัก
เจมส์หน้าแดงเมื่ออยู่ๆสายตาของพวกเขาก็ประสานกัน ริมฝีปากอวบอิ่มเม้มแน่น สองมือรีบยัดการบ้านทั้งหมดที่กองอยู่บนโต๊ะใส่ลงกระเป๋า แล้วรีบเดินออกจากห้องสมุดไปทันที
สองเพื่อนรักมองตามแผ่นหลังของเพื่อนสนิทไปด้วยแววตาฉงน ก่อนทุกอย่างจะกระจ่างเมื่อทั้งคู่เริ่มประติดประต่อเหตุการณ์ทุกอย่างเข้าด้วยกัน
“ว้าว~ ดูสิจันทร์เจ้า กวางน้อยของพวกเรากำลังมีความรัก~”
ซีเรียสกล่าวเสียงแผ่วด้วยน้ำเสียงขี้เล่น ดวงตาสีดำอมเทาคู่นั้นปรายตามองชายหนุ่มผมบลอนด์ที่ยืนอยู่ในกลุ่มสลิธีรินด้วยสายตาสนใจ
ลูเซียส มัลฟอย..
“จารย์ ! งานที่อาจารย์ให้มันโครตยากเลยอ่ะ
! ผมขอเสนอให้จารย์เปลี่ยนเป็นงานคู่เถอะครับ !” ซีเรียสตะโกนเรียกร้องความสนใจของทุกคนในคาบเรียนวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดให้หันไปมอง
“ยากงั้นหรอ ? กะอีแค่ให้หาข้อมูลเกี่ยวกับเวทต้องสาปเนี่ยนะ
?”
“เอ้า ! อาจารย์คิดว่าหนังสือในห้องสมุดมีกี่เล่มครับ
? หาคนเดียวนี่งานหนักเลยนะ” ซีเรียสบ่น
“เพื่อเป็นการตัดปัญหาผมขอแนะนำให้อาจารย์จับสลากเถอะครับ” รีมัสพูดพร้อมหยิบกล่องใส่สลากที่ตนเตรียมไว้ให้อาจารย์
อาจารย์ที่เห็นเด็กๆเตรียมพร้อมกันมาขนาดนี้แล้วก็ถอนหายใจออกมาดังเฮือกแล้วพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาต
“จารย์เพื่อเป็นการไม่เสียเวลาเดี๋ยวผมจับเอง !” ซีเรียสไม่พูดเปล่าจับฉลากขึ้นมาสองใบแล้วตะโกนสุดเสียง
“ปีเตอร์ เพ็ตติกรูว์ กับ..เซเวอร์รัส สเนป” ปีเตอร์แทบร้องไห้เมื่อได้ยินแบบนั้น แม้จะสงสารเพื่อนหนูตัวน้อยของตัวเองจับใจแต่ซีเรียสก็ปล่อยให้เวลาศูนย์เปล่าไปไม่ได้
เพราะเดี๋ยวถ้าเกิดอาจารย์แกแย่งฉลากไปจับเองแผนที่วางไว้มันจะต้องพังพินาศไม่มีชิ้นดี !
ซีเรียสประกาศชื่อไปเรื่อยๆอย่างรวดเร็วไม่รอให้อาจารย์ได้อ้าปากทักท้วงหรือจะพูดให้ถูกก็ต้องบอกว่าอาจารย์แกขี้เกียจจะท้วงแล้วซะมากกว่า
“อ๊ะ ! รีมัสเราได้คู่กันล่ะ !”
“รีบจับต่อเถอะซีเรียส”
“เจมส์ พอตเตอร์..” เจมส์ที่เห็นซีเรียสเว้นวรรคไว้ซะนานก็อดไม่ได้ที่จะจ้องมองอย่างลุ้นระทึก
“กับลูเซียส มัลฟอย !”
พึ่บ !
“เฮ้เจมส์ ! นายหลบอยู่ที่ห้องตั้งแต่เที่ยงแล้วนะ
! อย่างน้อยถ้าจะโดดก็เรียกฉันหน่อยสิ !” ซีเรียสพูดพร้อมกระชากผ้าม่านที่คลุมอยู่รอบเตียงของเจมส์ออก
ก่อนจะต้องขมวดคิ้วเมื่อเห็นสภาพเพื่อนรักที่ฝังร่างของตัวเองไว้ใต้กองผ้าห่มหลายสิบชั้น
“เจมส์..เฮ้เจมส์ ! ยังไม่ตายใช่ไหมพวก
?”
ฟุ่บ !
“นั่นปากเร๊อะ !” เจมส์โวยพร้อมขว้างหมอนไปอัดกระแทกใบหน้าหล่อๆนั่นอย่างสาแก่ใจ
“ก็แหม~ เห็นเรียกแล้วไม่ตอบนี้นา~ ก็นึกว่าขาดอากาศตายไปแล้ว” ซีเรียสบ่น เจมส์ที่กำลังอ้าปากพูดอะไรบ้างอย่างหุบปากฉับทันทีเมื่อรีมัสเดินเข้ามาพร้อมกับประโยคที่น่าใจหาย
“เจมส์ ลูเซียสมาหา หมอนั่นรออยู่นอกหอแน่ะ”
“ห..ห๊ะ ! มาทำไม ?!!” เจมส์ถามกลับไปแทบจะทันทีที่ตั้งสติได้ จนรีมัสอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาอย่างขบขันเมื่อเห็นท่าทางกระวนกระวายของเจมส์
“ก็มาตามนายให้ไปช่วยทำรายงานนะสิ”
“โอ้~ งั้นก็ไม่ควรปล่อยให้หมอนั่นรอนะ เดี๋ยวจะเสียชื่อบ้านกริฟฟินดอร์ได้
!” ซีเรียสไม่รอช้าฉุดกระชากร่างที่พยายามสุดความสามารถที่แรงน้อยๆจะเอื้ออำนวยให้หลุดพ้นจากพันธนาการของซีเรียส
ครืนนน โครม !
ภาพวาดของสุภาพสตรีอ้วนเลื่อนออกพร้อมกับซีเรียสและรีมัสที่ร่วมแรงร่วมใจกันผลักเจมส์ออกจากหอ
แต่ดูเหมือนจะผลักแรงเกินไปหน่อย เจมส์ที่เสียหลักถลาเข้าใส่ลูเซียสเต็มแรงจนทั้งคู่หงายหลังล้มลงไปกองกับพื้นในสภาพที่..
ค่อนข้างจะน่าอาย.. ซีเรียสกับรีมัสรีบก้าวถอยหลังกลับเข้าหอทันที คำว่า 'ซวย' ส่งเสียงร้องดังสนั่นในหัวของทั้งคู่อย่างพร้อมเพรียง
หมับ
“อ๊ะ !” เจมส์ส่งเสียงร้องอย่างตกใจเมื่อฝามือหนาจับเข้าที่บั้นท้ายของตนอย่างเต็มไม้เต็มมือ
หนุบหนับ
แค่นั้นไม่พอยังขย้ำมันซ้ำไปอีก ! แม้อยากจะลุกออกไปก็ไม่สามารถทำได้เนื่องจากแขนแกร่งอีกข้างข้างของลูเซียสโอบรัดเอวบางของเจมส์เอาไว้อย่างแน่นหนา
“ป..ปล่อย !” เจมส์ตวาดเมื่อพบว่าตัวเองกำลังจะกลั้นเสียงไว้ไม่อยู่
ได้ยินแบบนั้นลูเซียสก็คลายแขนออก เจมส์ที่ได้รับอิสระก็รีบยันตัวเองออกจากลูเซียสอย่างเร่งด่วน โดยไม่แม้แต่จะหันหลังกลับมามองเจมส์รีบวิ่งกลับเข้าหอไปทันที
[ลูเซียส มัลฟอย]
นุ่ม
นั่นคือคำแรกที่ปรากฏขึ้นมาในหัวในตอนที่มือเผลอไปแตะโดยบั้นท้ายนุ่มนิ่มของเจมส์ พอตเตอร์
“อ๊ะ !” เสียงร้องอุทานนั้นก็หวานจับใจจนลูเซียสเผลอขย้ำบั้นท้ายนุ่มนิ่มนั้นแรงขึ้นอีกนิด
ขย้ำซ้ำไปมาหลายครั้งต่อหลายครั้งเพียงเพื่อหวังที่จะได้ฟังเสียงครางหวานนั่นอีกสักรอบสองรอบ..
แขนข้างที่ว่างโอบรัดเอวบางของคนเบื้องบนเอาไว้อย่างแน่นหนาเมื่อพบว่าคนตัวเล็กกว่าเริ่มดิ้น
และแน่นอนมืออีกข้างก็ยังคงทำหน้าที่ของมันต่อไป..
“ป..ปล่อย”ลูเซียสชงักไปเมื่อเหลือบไปเห็นเสี้ยวหน้าที่ขึ้นสีแดงระเรื่ออย่างน่ารักของคนในอ้อมแขน
โดยไม่รู้ตัวลูเซียสก็เผลอคลายแขนออกซะแล้ว..
ปัง !
ลูเซียนยันตัวลุกขึ้นยืน ดวงตาสีฟ้าซีดจ้องมองรูปภาพที่เป็นประตูนำทางไปสู่หอพักกริฟฟินดอร์ด้วยสายตาหลากหลาย
ตั้งแต่วันนั้นผ่านมาแล้วเกือบสองสัปดาห์ ลูเซียสไม่สามารถลบเลือนภาพใบหน้าที่ขึ้นสีแดงระเรื่อและน้ำเสียงครางหวานออกจากหัวสมองได้เลย
มือหนากำคลายสลับกันไปมา ดวงตาสีฟ้าซีดจ้องมองมือของตนเองได้สักพักแล้ว จนเพื่อนร่วมบ้านหลายคนเริ่มเป็นห่วง
“ฉันถามจริงๆนะ มือนายมีอะไรนักหนา ? นายมองมันมาเกือบชั่วโมงแล้วนะ” โรโดลฟัสถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง
ลูเซียสไม่ตอบ(พูดง่ายๆคือเมิน)แต่กลับลดมือของตนเองลง ดวงตาสีฟ้าซีดเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง
ก่อนจะชงักไปเมื่อสังเกตเห็นคนที่ตนเฝ้าฝันถึงทุกค่ำคืนกำลังนอนหลับอย่างสบายใจอยู่บนพื้นหญ้าริมทะเลสาบ
“อ..อ๊ะ อ๊า ลูเซียส อ๊าา~”
พึ่บ !
“เฮ้ย ! ลูเซียสจะไปไหนนะ ?!”
“ห้องน้ำ !”
เส้นผมยุ่งเหยิงสีดำขลับราวกับปีกอีกา..
ใบหน้าสวยที่ลูเซียสเห็นแล้วเกือบลืมหายใจ..
ดวงตาสีน้ำตาลแดงคู่สวยจนยากจะลบเลือนไปจากความทรงจำ..
กลีบปากบางน่าหลงใหล..
ผิวที่ขาวเนียนจนลูเซียสอยากจะตีตราร่องรอยสีกุหลาบไปทั่วทุกซอกทุกมุม..
และไหนจะยังมีบั้นท้ายนุ่มนิ่มที่ลูเซียสเผลอมองตามไปทุกครั้งราวกับต้องมนต์สะกด..
..ลูเซียสพึ่งจะรู้ตัวว่าตัวเองเป็นโรคจิตก็วันนี้นี่แหละ..
ดวงตาสีฟ้าซีดจับจ้องบันท้ายกลมที่ตนเคยได้สัมผัสด้วยสายตาเรียบนิ่ง ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างเสียดายเมื่อเจ้าของบันท้ายนุ่มนิ่มนั่นเดินเลี้ยวเข้ามุมไปซะแล้ว..
ดูเหมือนฉันจะชอบพอตเตอร์ซะแล้วสิ..
“นายกำลังจะกวนยาผิดทางนะ มันต้องวนไปทางขวาทางหาก” ลูเซียสพูดพร้อมมายืนซ้อนหลังเจมส์เอาไว้จนดูเหมือนทั้งคู่กำลังกอดกันกรายๆ มือข้างหนึ่งยกขึ้นจับมือที่กำลังกวนยาของเจมส์เอาไว้ ส่วนมืออีกข้างก็เท้าเอาไว้กับโต๊ะเพื่อปิดกันทางหนีของเจมส์
“นี่ ต้องแบบนี้ต่างหาก” ลูเซียสพูดพร้อมกับขยับเบียดเข้าหาหาร่างบางอย่างแนบเนียนจนมั่นใจว่าบั้นท้ายนุ่มนิ่มนั่นแนบสนิทกับตนเองเป็นที่เรียบร้อย
จากนั้นมือที่เท้าไว้อยู่กับโต๊ะในตอนแรกก็ยกขึ้นมาวางไว้บนสะโพกของเจมส์แล้วเลื่อนขึ้นลงไปมาช้าๆ
“อ๊ะ !” ลูเซียสยกยิ้มอย่างพอใจเมื่อได้ยินเสียงที่ตนฝันถึงทุกค่ำคืน ดวงตาสีฟ้าซีดมองร่างบางที่ยกมือขึ้นปิดปากที่เผลอส่งเสียงร้องน่าอายออกมาด้วยสายตาเอ็นดู
ไม่ไหวแล้ว.. น่ารักเกินไปแล้ว
“ไม่ต้องห่วงหรอกนะ เมื่อกี้ไม่มีใครได้ยินหรอก” ลูเซียสกระซิบข้างใบหูนิ่มแล้วจงใจขบเม้มมันเล็กน้อยอย่างหยอกล้อ
“อื้ม~”
อยากจะทำให้ร้องไห้.. อยากจะเห็นใบหน้าสวยๆนี้เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา..
“แต่ถ้าเธอยังเสียงดังอยู่แบบนี้พวกเขาก็อาจจะได้ยินก็ได้นะ” ลูเซียสดันเจมส์ให้ไปติดกับขอบโต๊ะ จมูกโด่งซุกไซร้ลงกับซอกคอขาว
หอม.. น่ากิน..
[???]
“รีมัสกวางน้อยของเรากำลังจะโดนงาบแล้วว่ะ เราควรเข้าไปช่วยดีไหม ?” ซีเรียสที่ยืนอยู่ที่โต๊ะปรุงยาที่อยู่เยื้องจากโต๊ะของเจมส์และลูเซียสมาไม่ไกลกระซิบถามคู่หูของตนเสียงแผ่ว
“สถานการณ์ยังดูไม่น่าห่วงเท่าไหร่นะ รออีกแป๊บแล้วกัน” รีมัสพูดพร้อมกับเคี่ยวยาในหม้อไปด้วย
และนั่นคือเหตุผลที่หลังจากจบคาบวิชาปรุงยา ต้นคอขาวของเจมส์ก็ถูกปกคลุมไปด้วยร่องรอยสีกุหลาบที่ทำให้ทุกคนที่เดินผ่านไปหันมองจนคอแทบหัก
“เราควรบอกเจมส์ไหมว่ะ ?” ซีเรียสกระซิบถามกับผู้สมรู้ร่วมคิด รีมัสส่ายหน้าเป็นเชิงปฏิเสธ
“ปล่อยไว้อย่างนี้แหละ พวกตัวผู้ที่หอจะได้เลิกยุ่งกับกวางน้อยของเราสักที”
“ฮ่า ฮ่า อยากเห็นสีหน้าของเจมส์ตอนรู้ทีหลังจังนะ” ซีเรียสหัวเราะขบขัน ก่อนจะหุบยิ้มทันทีเมื่อรีมัสพูดต่อ
“นายคิดว่ามันตลกนักหรอ ? เจมส์รู้เมื่อไรเราเตรียมหูชาได้เลย”
"ฉันขอเสนอให้เราบอกเจมส์ตอนนี้เลยได้ไหม ฉันไม่อยากเจอเจมส์โกรธ" รีมัสหันมายิ้มหวานให้ทันทีเมื่อได้ยินแบบนั้น
"มันขึ้นอยู่กับว่านายอยากจะเห็นเจมส์โกรธหรือฉันโกรธล่ะ ?"
"..."
..END ??
ความคิดเห็น