คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : CH 8
“สายโลหิตที่หลั่งรินของพระมารดา
ก่อเกิดเป็นอนุภาพสูงสุด
นำพาให้ดาบแห่งการสังเวยชีวิตตื่นจากการหลับไหล
บัดนี้จงฟังคำเรียกขานของข้าผู้สิ้นหวัง
จงทำลายทุกเภทภัย จงปกป้องและเพิ่มพูนซึ่งอายุขัยให้แก่บุตรที่ถือครองซึ่งเลือดเนื้อเชื้อไขแห่งข้า
นามของมหาเวทบทนั้นคือ
เฮือก !
แฮร์รี่สะดุ้งตื่นดวงตาสีเขียวมรกตคู่งามเบิกกว้างอย่างหวาดผวา เหงื่อกายไหลอาบไปทั่วร่าง หน้าอกกระพือขึ้นลงอย่างรวดเร็วส่งเสริมให้ตอนนี้แฮร์รี่ดูราวกับคนที่พึ่งไปวิ่งมาราธอนมาอย่างหนักหน่วง
ฝัน..ฝันงั้นหรอ ?
ดวงตาสีเหลืองบุษราคัมเรืองแสงอย่างน่ากลัวอยู่ภายใต้เงามืดของใบไม้ ดวงตาคู่นั้นจับจ้องร่างของเด็กหนุ่มผู้รอดชีวิตแห่งโลกเวทมนตร์ด้วยแววตาที่ไม่สามารถอ่านออก
ก่อนร่างสีดำสนิทที่กลมกลืนไปกับเงามืดของอสรพิษยักษ์จะเลื้อยเลี้ยวขึ้นไปตามกิ่งไม้สูงขึ้นไปเรื่อยๆ แล้วใช้ลำตัวที่เต็มไปด้วยเกล็ดอันเย็นเยียบของตนรัดพันร่างกายของหญิงสาวผู้มีเส้นผมสีดำยาวสลวยถึงบันท้ายเอาไว้อย่างแผ่วเบา
หญิงสาวแย้มยิ้มดวงตาเรียวคมสีฟ้าอมน้ำเงินของเธอจ้องมองเพื่อนรักของตนด้วยแววตารักใคร่แล้วเอ่ยปากถามด้วยน้ำเสียงแสนไพเราะ
“จะเอาอย่างนี้แน่นะซาเคีย ? ถ้าทำจริงล่ะก็พวกเราเตรียมตัวโดนเฟทบ่นได้เลยนะ”
“เธอสนยัยนั่นตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะอเล็กเซีย ?” งูยักษ์ยกคิ้ว(ถ้าเพียงแต่งูมันมีคิ้วล่ะก็นะ)
“แล้วอีกอย่างนะพวกเราหันหลังกลับไม่ได้แล้วด้วย เพราะฉันคลายมันไปแล้วบ้างส่วนแล้วนะสิ”
ซาเคียพูดเสริม
“แหม~ พอได้ยินนายพูดแบบนี้แล้ว ฉันก็ชักอยากจะเห็นสีหน้าของเฟทตอนรู้เรื่องนี้ขึ้นมาแล้วล่ะ~” อเล็กเซียพูดด้วยน้ำเสียงขบขัน
และแล้วในตอนนี้กงล้อที่ขึ้นสนิมจนไม่สามารถขยับได้ ก็กำลังได้รับการชำระล้างเป็นครั้งแรก..
“เป็นอะไรไป ? นอนไม่หลับงั้นหรอ ?” อาเธอร์ถามอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นสภาพที่ดูอิดโรยของแฮร์รี่
แฮร์รี่สะดุ้งเมื่อถูกถามแล้วรีบส่ายหน้าไปมาเป็นเชิงปฏิเสธ เห็นแบบนั้นอาเธอร์ก็ยิ่งขมวดคิ้วแน่นขึ้นไปอีก แต่ถึงแม้จะสงสัย อาเธอร์ก็เลือกที่จะไม่ถามออกไป
เมื่อไม่มีใครพูดอะไรบรรยากาศรอบโต๊ะอาหารจึงตกอยู่ในความเงียบงัน แฮร์รี่เม้มปากเล็กน้อย ดวงตาสีเขียวมรกตคู่สวยแอบชำเลืองมองชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับตนเป็นระยะระยะ
อาหาร..จะถูกปากหรือเปล่านะ..?
“แฮร์รี่..” แฮร์รี่สะดุ้งเมื่ออยู่ๆชื่อของตนก็ถูกเรียก ดวงตาสีเขียวมรกตคู่สวยช้อนมองชายหนุ่มเบื้องหน้าดวงสายตาใคร่รู้
อาเธอร์เบือนสายตาหลบแทบจะทันทีเมื่อเห็นท่าทางนั้นของเด็กหนุ่ม
น่ารัก ! นี่มันจะน่ารักเกินไปแล้ว !
“อาหารอร่อยมากเลยล่ะ” อาเธอร์พูด แฮร์รี่ที่ได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มออกมาอย่างโล่งอก
รอยยิ้ม..ที่อาเธอร์เห็นแล้วก็ใจกระตุกขึ้นมา
แย่แล้ว..
“ดีจังเลย..” แฮร์รี่พึมพัมเสียงเบาอาเธอร์รีบยกหนังสือพิมพ์ขึ้นปิดหน้าแสร้งว่าข่าววันนี้ชั่งน่าสนใจยิ่งกว่าคนตรงหน้าเป็นร้อยเท่า
ทั้งที่จริงๆแล้วตอนนี้มันไม่มีอะไรที่น่าสนใจยิ่งไปกว่าแฮร์รี่อีกแล้ว แต่ที่ทำไปทั้งหมดนั้นก็เพียงเพื่อจะหลบซ่อนจากภาพที่ทำให้หัวใจของตนนั้นสั่นไหว
แบบนี้ไม่ดีต่อใจเอาซะเลย.. อาเธอร์คิด
แฮร์รี่ที่ไม่แม้แต่จะรับรู้ถึงความลำบากใจของอาเธอร์เอียงคอมองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยความสงสัย ก่อนจะจัดการนำจานอาหารที่รับประทานเสร็จแล้วไปล้าง
หลังจากที่แฮร์รี่เดินเข้าไปในครัวได้สักพัก อาเธอร์ก็เก็บหนังสือพิมพ์แล้วลุกตามเด็กหนุ่มไปที่ห้องครัว
ชายหนุ่มยืนเอนหลังพิงประตู ดวงตาสีเขียวมรกตจับจ้องมองแผ่นหลังเล็กของเด็กหนุ่มที่กำลังยืนล้างจานโดยไม่รู้ตัวอาเธอร์ก็เผลอจับจ้องบันท้ายกลมที่ขยับน้อยๆในยามที่แฮร์รี่ขยับตัวไปซะแล้ว
ดูนุ่มนิ่มจังเลยนา.. บ้าเอ๊ย ! นี่ฉันคิดบ้าอะไรอยู่ว่ะเนี่ย
!!
อาเธอร์สะบัดหัวไล่ความคิดบ้าๆนั่นออกไป ก่อนจะพยายามสงบจิตสงบใจแล้วมองใหม่อย่างที่คนทั่วไปเขามองกัน
ไล่จากผ้ากันเปื้อนสีดำสนิทที่ดูไม่มีอะไรให้น่าสนใจ แต่เมื่อมันถูกสวมใส่อยู่บนเรือนร่างของเด็กหนุ่มก็ทำให้อาเธอร์อดไม่ได้ที่จะมองภาพนั้นจนลืมตัว
ถ้าเสื้อตัวนั้นถูกถอดทิ้งไปได้ก็คงจะดีนะ..
“อ..อาเธอร์~”
เอื้อก
อาเธอร์กลืนน้ำลายตัวเองอย่างยากลำบากเมื่อภาพจินตนาการแสนลามกแว๊บขึ้นมาในหัว
โอ๊ย ! หยุดเลยนะ ! แกก็อายุไม่ใช่น้อยๆแล้วนะอาเธอร์
!! อาเธอร์โวยวายกับตัวเองในใจ
“..อาเธอร์ ? อาเธอร์ครับ ?” อาเธอร์ผงะถอยหลังเมื่อเห็นใบหน้าของเด็กหนุ่มในระยะประชิด
“อ..อะไร ? มีอะไรงั้นหรอแฮร์รี่ ?” อาเธอร์ถามด้วยน้ำเสียงที่พยายามทำให้ดูเหมือนปกติที่สุด
แฮร์รี่เม้มปากเล็กน้อย ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงราวกับคนไม่แน่ใจว่าจะตอบยังไง
“เปล่า..คือผม..ผมเห็นอาเธอร์ยืนเหม่ออยู่ตรงนี้สักพักแล้ว..ผมก็เลย..” แฮร์รี่ยิ้มแหยราวกับจะบอกเป็นนัยๆว่า
‘ก็อย่างที่เห็นล่ะครับ’
“ง..งั้นหรอ” อาเธอร์ยกมือเกาแก้มแก้เขิน ก่อนจะรีบเปลี่ยนประเด็น
“อ๊ะ ! จริงสิ วันนี้เธอมีนัดกับพวกซาร่าไม่ใช่หรอ ? พวกเขาจะมากันตอนกี่โมงล่ะ
?” แฮร์รี่นิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบ
“ก็..อีกเดี๋ยวคงใกล้จะถึงแล้วล่ะครับ”
กริ้ง~
“เหมือนจะมาถึงแล้วล่ะครับ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับอาเธอร์” แฮร์รี่ยิ้มแห้งเมื่อเสียงออดหน้าประตูดังขึ้นแทบจะทันทีที่แฮร์รี่พูดจบ
อาเธอร์พยักหน้าเป็นเชิงอนุญาต ดวงตาสีเขียวมรกตจับจ้องร่างเล็กที่รีบเดินจ้ำอ้าวไปเปิดประตูด้วยสายตาเอ็นดู หลังจากรอจนแน่ใจแล้วว่า ซาร่ากับโรเจอร์พาแฮร์รี่ออกไปแล้วจริงๆ อาเธอร์ก็รีบเดินไปขึ้นรถเพื่อไปทำธุระของตนเช่นกัน
ดวงตาสีเขียวมรกตคู่สวยกวาดมองไปรอบๆห้างอย่างสนใจ ซาร่ากลั้นขำเมื่อเห็นท่าทางตื่นเต้นเหมือนกับเด็กที่พึ่งได้ก้าวเท้าเข้ามาที่นี่เป็นครั้งแรกของเด็กหนุ่ม
น่ารักจังเลยนา~ ซาร่าคิดก่อนจะรีบลากเด็กหนุ่มไปที่ร้ายขายเสื้อผ้าร้านโปรดของคุณเธอทันที โรเจอร์ที่เห็นแบบนั้นก็ได้แต่ส่ายหน้าอย่างเอือมระอากับอาการกระตือรือร้นเกินเหตุของพี่สาว แต่ก็ยอมเดินตามเข้าไปในร้านอย่างไม่คิดจะปริปากบ่น
“ตัวนี้ก็สวย นี่ก็สวย ! อ๊างง สวยไปหมดเลย !!” ซาร่าหยิบตัวนั้นเลือกตัวนี้ทีอย่างกระตือรือร้น แฮร์รี่มองกองเสื้อที่กองซ้อนกันไปมาจนมันเริ่มสูงท่วมหัวแล้วกลืนน้ำลายเอื้อกใหญ่ แฮร์รี่เริ่มรู้สึกอยากจะเป็นลมก็ตอนนี้นี่แหละ
โรเจอร์ที่เห็นแบบนั้นก็เดินเข้าไปตบไหล่แฮร์รี่เบาๆเป็นเชิงปลอบใจ ก่อนทั้งคู่จะต้องสะดุ้งเฮือกเมื่อสายตาราวกับสิงโตจ้องจับเหยื่อตวัดมามองพวกตน
“แฮร์รี่ลองตัวนี้นะ ส่วนนี้ของนายโรเจอร์ !”
“เดี๋ยวดิซาร่า ! เรานัดกันมาซื้อของให้แฮร์รี่ไม่ใช่หรอ
? แล้วฉันเกี่ยวอะไร ?!” โรเจอร์กรีดร้องพร้อมกับยื้อขอบประตูห้องลองเสื้อไว้แน่น
ฉันไม่ยอมเข้าไปในนรกนั่นอีกหรอกนะ ! โรเจอร์คิดก่อนจะกระโดดถีบขาคู่ใส่ซาร่าจนเจ้าหล่อนล้มหงายหลังลงไปกองกับพื้นจากนั้นก็รีบวิ่งออกจากร้านไปด้วยความเร็วปานนักกีฬาโอลิมปิก
กร๊อบบ แกร๊บบบ
แฮร์รี่ผวาถอยหลัง ก่อนจะกลืนน้ำลายเอื้อกใหญ่เมื่อเห็นตำราจสาวที่ยันตัวลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆ เส้นผมสีบลอนด์ทองของเธอกระพือไปมาพร้อมกับรังสีสีดำทะมึนที่แผ่กระจายออกมาเอย่างน่าหวาดกลัว
ฟันขาวบดกันส่งเสียงดังเสียดแก้วหู นิ้วมือถูกจับหักไปมาจนแฮร์รี่ได้ยินสีกระดูกลั่นตามมาติดๆ หญิงสาวบิดคอไปทางขวาทีซ้ายทีจนมันส่งเสียงดังกร๊อบแกร๊บอย่างน่าสยดสยอง
พูดให้ถูก คือตอนนี้ภาพตรงหน้ามันชังน่าสยดสยอง จนแม้แต่ผู้ใหญ่ที่ได้มาเห็นภาพนี้ก็คงอยากจะกรีดร้องออกมาด้วยความหวาดกลัว
“โรเจอร์..หนอย..แกกล้าถีบฉันงั้นหรอ..”
กร๊อบ !
“ถ้าฉันจับแกได้เมื่อไหร่แกตายแน่ !!” หญิงสาวตวาดเสียงดังลั่นด้วยสีหน้าทะมึนทึงพร้อมกับวิ่งออกจากร้านตามโรเจอร์ไปด้วยความเร็วที่แม้แต่แฮร์รี่เองก็ยังมองตามไม่ทัน
น..น่ากลัว..
“พวกนั่นนี้ดูสนุกกันจังเลยนะ” น้ำเสียงมีเสน่ห์ที่กระซิบอยู่ข้างหูทำเอาแฮร์รี่สะดุ้งโหยง
ดวงตาสีเขียวมรกตตวัดมองชายหนุ่มเจ้าของเสียงปริศนาทันที ก่อนจะรีบขยับถอยห่างเมื่อเห็นคนตรงหน้าชันเจน สัญชาตญาณส่งเสียงร้องดังลั่นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน มันกู่ร้องซ้ำไปซ้ำมาในหัวว่าให้หนีไปให้ไกลจากชายหนุ่มคนนี้ในตอนที่ตนยังสามารถหนีได้ เพราะไม่อย่างนั้นคุณอาจจะไม่มีโอกาสได้หนีอีกเป็นครั้งที่สอง
ชายหนุ่มตรงหน้ามีใบหน้าหล่อเหลาแบบร้ายๆ ดวงตาเรียวคมสีเหลืองบุษราคัมเปล่งประกายราวกับสัตว์ร้าย เส้นผมสีดำขลับถูกมัดรวบเอาไว้ ผิวก็ขาวซีดราวกับไม่เคยโดนแดด
ชายหนุ่มแสยะยิ้มที่เมื่อบวกกับการแต่งตัวที่เหมือนพวกบอสมาเฟียที่หลุดออกมาจากการ์ตูนแล้วยิ่งทำให้ชายหนุ่มตรงหน้าดูชั่วร้ายมากยิ่งขึ้นกว่าเดิม
“นายกำลังทำให้เด็กน้อยกลัวนะซาเคีย” น้ำเสียงไพเราะที่ดังขึ้นข้างหูพร้อมกับมือคู่สวยที่แตะลงบนไหล่ของแฮร์รี่อย่างแผ่วเบา
แล้วคุณพี่เป็นใครอีกล่ะคร้าบบบบ ?!! แฮร์รี่แทบอยากจะกรีดร้อง ดวงตาสีเขียวมรกตคู่สวยมองสำรวจหญิงสาวที่กอดรัดตนจากทางด้านหลังอย่างหวั่นวิตก
หญิงสาวผู้นี้มีใบหน้าที่สวยงามแบบที่แฮร์รี่ไม่เคยพบเคยเห็นที่ไหนมาก่อน ดวงตาเรียวคมสีฟ้าอมน้ำเงินคู่งาม เส้นผมสีดำขลับยาวสลวยถึงบันท้าย ผิวขาวเนียนนุ่มมือ
แฮร์รี่ชะงักไปเมื่อหญิงสาวคลี่ยิ้มออกมา
สวย.. ก่อนจะต้องหน้าแดงวาบเมื่อรู้สึกถึงเนินเนื้อนิ่มที่กำลังบดเบียดแผ่นหลังของตนอยู่
“แล้วนั่นเธอจะกอดเด็กคนนั้นไปถึงเมื่อไหร่กันอเล็กเซีย ?" ซาเคียบ่น หญิงสาวที่ได้ยินแบบนั้นก็ยอมคลายอ้อมกอดออกแต่โดยดีแล้วหัวเราะออกมาอย่างขบขัน
“ก็แหม~ เด็กคนนี้เขาน่าแกล้งนี้นา” ชายหนุ่มสบถออกมาอย่างไม่ชอบใจ ดวงตาสีเหลืองบุษราคัมหันมาจับจ้องแฮร์รี่ด้วยสายตานิ่งเรียบเสียจนแฮร์รี่หวาดผวา
“มันไม่เจ็บหรอกนะ ไม่ต้องกลัว”
อะไรไม่เจ็บหรอครับ ไม่ต้องบอกนะครับ ผมก็ไม่ได้อยากรู้นักหรอก !!
แฮร์รี่เบิกตากว้างอย่างตกใจเมื่อไม่สามารถขยับร่างกายได้ดั่งใจ อเล็กเซียคลี่ยิ้มแล้วกระซิบข้างหูของแฮร์รี่เสียงเบา
“พรบทที่ 7 จงหลับนิรันดร์ สู่ห้วงมายาอันมิสิ้นสุด” แล้วสติของแฮร์รี่ก็ดับวูบไป..
#############
ความคิดเห็น