ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Ch 6
Ch 6
หน้าบ้านหลังใหญ่แห่งหนึ่งที่ตั้งอยู่โดดๆในกรุงลอนดอน มีตำรวจสาวคนหนึ่งนั่งจิบชาอยู่บนม้านั่งในสวนกว้างของบ้าน
บ้านหลังนี้เป็นบ้านสองชั้นสไตล์ยุโรปสีขาว รอบๆบ้านเป็นสวนกว้างร่มรื่น ถ้ามองจากด้านหน้าของบ้านก็จะเห็นเป็นบ้านปกติทั่วๆไปที่หาได้ทั่วโลก
แต่ความจริงแล้วด้านหลังของบ้านจะมีป่าที่กว้างใหญ่ล้อมรอบอยู่ทุกด้าน มีแม่น้ำสายใหญ่กั้นกลางระหว่างตัวบ้านกับป่า และมีสะพานที่สร้างจากหินอ่อนสีขาวอย่างประณีตงดงามเป็นที่ข้ามแม่น้ำ ถ้าไม่ใช่คนที่สนิทด้วยจริงๆคงไม่มีโอกาสได้เห็น
"ช้า ช้าชะมัด ทำไมท่านอาเธอร์ถึงได้มาช้าอย่างนี้เนี่ย !" ตำรวจสาวบ่นอุบอิบกับตัวเองก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านอย่างไม่เกรงใจเจ้าของบ้าน
ก็นะจะว่าแค่เธอคนเดียวคงไม่ได้ ในเมื่อหัวหน้าของเธอก็ยังนอนเอกเขนกดูทีวีอยู่บนโซฟาอย่างไม่เกรงใจเจ้าบ้านเลยสักนิด
"โรเจอร์~ นายคิดว่าตอนนี้ท่านอาเธอร์กำลังทำอะไรอยู่ ?" ตำรวจสาวพูดพร้อมกับนั่งลงข้างๆ
"คงกำลังมาที่นี้แหละ เธอก็บ่นอยู่ได้ ระวังตีนกาจะขึ้นนะ" ยังไม่ทันที่ตำรวจหนุ่มจะได้ตั้งตัวก็โดนหมอนแถวนั้นขว้างใส่อย่างจัง ทำให้ตำรวจหนุ่มต้องหันไปมองค้อนคู่หูของตนที่กำลังยืนปล่อยรังสีมาคุอยู่ด้านหน้า
"เฮ้ เฮ้ ! ไม่เอาน่าซาร่า ฉันแค่ล้อเล่นเองน๊า~"
โรเจอร์พยายามควบคุมสถานการณ์ แม้ใบหน้านั้นจะเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มแต่ในใจกลับกู้ร้องอ้อนวอนของให้อาเธอร์รีบกลับมาอย่างด่วน ไม่งั้นอาจจะมีคดีฆ่ากรรมเกิดขึ้นในบ้านแห่งนี้ก็เป็นได้
"โรเจอร์~.." ซาร่าเรียกชื่อหัวหน้าที่เป็นทั้งคู่หูของตนเสียงเหี้ยมพร้อมกับเดินเข้าไปใกล้เรื่อยๆ จนโรเจอร์หลังชิดผนังไม่สามารถจะหนีไปไหนได้อีกแล้วยิ่งเมื่อซาร่ายกมือทั้งสองข้างขึ้นดันผนังห้องปิดกันทางหนีทั้งหมด
โรเจอร์โอกาสรอด = 0
ตำรวจหนุ่มยิ่งคิดวิตกเมื่อซาร่าเริ่มขยับใบหน้าเข้าใกล้เรื่อยๆ ดวงตาส่องแววเกรี้ยวกราดราวกับพญาเหยี่ยวที่จ้องจะจับเหยี่อกินเป็นอาหารว่าง
"นายรู้ไหม ? ว่าตอนนี้นายกำลังทำให้ฉันโกรธแค่ไหน ?"
โรเจอร์ส่ายหน้าระรัว ดวงตาสีดำฉายแววหวาดกลัวเมื่อหันไปสบเข้ากับดวงตาสีทองของตำรวจสาว นั้นทำให้โรเจอร์เผลอนึกไปถึงอีกบุคคลหนึ่ง คนที่ทำให้โรเจอร์กลัวสุดขั่วของหัวใจ
"เฮ้ ! หายไปไหนหมดแล้วล่ะ ไอ้ท่าท่างอวดดีเมื่อกี้.. โรเจอร์ ?" ซาร่าพูดด้วยเสียงเบาลงเมื่อเห็นท่าทางสั่นระริกของคนตรงหน้า
"ข..ขอโทษ..ผ..ผม..ขอโทษ..ฮึก !" โรเจอร์พูดด้วยน้ำเสียงสั้นระริกสองมือกอดตัวเองเอง ริมฝีปากเรียวเม้นแน่น ขอบตารู้สึกร้อนผ่าวอย่างประหลาด ความทรงจำร้ายๆเริ่มแล่นเข้ามาในหัว
"ม..ไม่..เอาแล้ว..ได้..โปรดพอเถอะ.." เด็กชายวัยห้าขวบในร่างเปลือยเปล่าที่ตามตัวเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำและคราบน้ำสีขาวขุ่นพยายามขอร้อนอ้อนวอนชายหนุ่มที่คร่อมตนอยู่ด้วยน้ำเสียงสั่น
ฉับพลันดวงตาสีทองของชายหนุ่มก็ส่องแววพิโรธหนักขึ้น ก่อนจะกระชากเส้นผมสีดำของเด็กชายอย่างแรงจนเด็กชายร้องออกมาด้วยความเจ็กปวด
"จ..เจ็บ..ผ..ผมเจ็บ.."
"เจ็บงั้นเหรอ ? รู้ไหมการที่นายเจ็บแค่นี้มันไม่เท่ากับที่แม่แกทำไว้กับฉันสักนิด !!" ชายหนุ่มตะโกนเสียงดัง
ก่อนจะขว้างเด็กชายไปชนเข้ากับหัวเตียงเสียงดังแล้วกระชากขาของเด็กชายมาไว้ที่เดิม ก่อนจะกระแทกของตัวเองเข้าไปในเด็กชายเต็มแรง ทำให้เด็กชายจุกจนร้องไม่ออก รู้สึกเหมือนมีก้อนอะไรสักอย่างติดอยู่ในลำคอ น้ำตาไหลออกมาด้วยความเจ็บปวด
ทั้งหมดที่รู้สึกได้ตอนนี้มีแต่ความเจ็บปวดที่แล่นเข้ามา ทรามานเหลือเกิน..ได้โปรด..ใครก็ได้ช่วยผมที..
"ด..ได้โปรด..ป..ปล่อยผม..อ๊า !" เด็กชายร้องด้วยความเจ็บปวดเมื่อชายหนุ่มกระแทกและกระแทกกลับเข้ามาอย่างรุนแรงในทุกครั้ง
"ปล่อยงันเหรอ..? ได้สิ !" ชายหนุ่มพูดด้วยรอยยิ้มสร้างความหวังให้เด็กชายว่าตนกำลังจะหลุดจากขุมนรกแห่งนี้ ก่อนความหวังทั้งหมดจะดับสลายลงทันทีเมื่อชายหนุ่มพูดต่อ
"ให้ฉันปล่อยข้างในนายใช่ไหมล๊า~ แต่นายต้องอ้าขากว้างๆให้ฉันด้วยล่ะ แน่นอนมันไม่ใช่คำขอร้องแต่มันนี้เป็นคำสั่ง !!" ตาสีทองของชายหนุ่มวาวโรจแล้วกดจูบริมฝีปากของเด็กชายอย่างรุนแรง แล้วนรกก็กำลังเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง..
"โรเจอร์ ! เฮ้ โรเจอร์ !!" ซาร่าเริ่มวิตกกังวนหนักขึ้นเมื่อไม่ว่าจะตะโกนเรียกสักเท่าไรโรเจอร์ก็ไม่มีท่าทีจะหลุดออกจากห่วงความคิดเลยสักนิด
ให้ตายสิ ! ให้ตายสิ ! ฉันจะทำยังไงดี !!
ซาร่าแทบอยากจะทุบหัวตัวเองกับพนังเพราะตัวเองเป็นสาเหตุที่ทำให้โรเจอร์เป็นแบบนี้ ก่อนซาร่าจะตัดสินใจดึงโรเจอร์เข้ามากอดแน่นพร้อมกับลูบหัวและกระซิบถ้อยคำปลอบโยน
"ไม่เป็นไร ไม่เป็นไรนะน้องรัก ไอ้หมาเลวนั้นมันไม่สามารถทำร้ายน้องได้อีกแล้ว มันตายไปแล้ว" ซาร่าพูดพร้อมกับค่อยๆเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตาสีดำสนิท
"พ..พี่สาว.." โรเจอร์พูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง ก่อนจะกอดตอบซาร่าแน่นราวกับเป็นที่พึ่งสุดท้าย
"พี่สาว..ฮึก..ฮือ..พี่สาว"
"ไม่เป็นไรน้องรัก พี่อยู่นี้แล้ว" ซาร่ายิ้มอบอุ่น
เสียงรถแล่นดังมาหยุดอยู่ภายในรั้วบ้านก่อนจะปรากฏชายหนุ่มผมบลอนด์เดินลงมาจากรถลีมูซีนสีดำและเดินมาเปิดประตูอีกข้าง
"แฮร์รี่เป็นอะไรรึเปล่า ?" อาเธอร์ถามเมื่อเห็นว่าแฮร์รี่ไม่ลงมาจากรถสักที
"อ..ป..เปล่าฉันไม่ได้เป็นอะไร !" แฮร์รี่พูดแล้วเดินออกมายืนอยู่ข้างๆอาเธอร์
อาเธอร์เมื่อเห็นอย่างงั้นก็ยิ้มเล็กน้อยแล้วจับมือแฮร์รี่เข้าไปในบ้านของตัวเอง ไม่สิ..ต่อจากนี้ไปมันจะเป็นบ้านของเราแล้ว แต่อาเธอร์ต้องขมวดคิ้วเข้าหากันเมื่อประตูบ้านไม่ได้ล็อก ก่อนความสงสัยจะหายไปเมื่อหันไปเห็นรถที่คุ้นเคยจอดอยู่อีกมุมหนึ่ง จนอาเธอร์เผลอสบถออกมาในใจ
ให้ตายเหอะ ! พวกนายจะเอารถไปซ่อนซะมิดเพื่อ !!?
"อาเธอร์ ?" แฮร์รี่ถามลังเล
"หืม ? อ๋อ แฮร์รี่ไม่มีอะไรหรอก เข้าบ้านกันเถอะ !" อาเธอร์ยิ้มพร้อมกับจูงมือแฮร์รี่เข้าไปในบ้าน ก่อนจะหยุดชะงักเมื่อเปิดประตูเข้าไปเห็นภาพชายหญิงคู่หนึ่งนั่งอยู่บนโซฟา
โดยภาพที่เห็นเป็นภาพหญิงสาวผมบลอนด์ทองยาว ใบหน้าสวยราวกับเทพธิดามาจุติ ผิวขาวเนียนมือข้างหนึ่งของหญิงสาววางอยู่บนหัวของชายหนุ่มเหมือนกำลังลูบหัว
ส่วนชายหนุ่มนั้นนอนหลับอยู่บนตักของหญิงสาว เส้นผมสั้นประบ่าสีดำมีใบหน้าหล่อราวกับทูตสวรรค์มาจุติ ส่วนสูงที่ดูจะเตี้ยกว่าหญิงสาวที่ให้หนุนตักเล็กน้อย และที่สำคัญทั้งคู่อยู่ในชุดทหารยศสูงระดับหัวหน้า
"อืม~ แฮร์รี่เราไปดูห้องนอนของเธอกันก่อนดีกว่าเนอะ" อาเธอร์พูดพร้อมกับปิดประตูห้องนั่งเล่น แล้วหันมาฟังคำตอบของแฮร์รี่
"ครับ" แฮร์รี่พยักหน้าตอบรับ ก่อนแฮร์รี่จะเดินขึ้นไปบนชั้นสองตามแรงดึงของอาเธอร์ นั้นทำให้แฮร์รี่รู้ตัวขึ้นมาว่าตลอดทางที่เดินมาเขานั้นจับมือกับอาเธอร์มาตลอดทาง
อบอุ่น..มืออาเธอร์อุ่นจังเลย.. อะ ! เมื่อกี้ฉันคิดบ้าอะไรเนี่ย !!
แฮร์รี่พยายามสบัดหัวไล่ความคิดบ้าๆออกไปจากหัว โดยไม่รู้เลยว่าทุกการกระทำนั้นตกอยู่ในสายตาของอาเธอร์มาตลอด และนั้นทำให้อาเธอร์หยุดที่จะอมยิ้มออกมาไม่ได้
น่ารัก~ ไม่ว่าจะมองกี่ทีแฮร์รี่ก็น่ารักจริงๆ อาเธอร์คิดก่อนจะหยุดอยู่หน้าบานประตูบานหนึ่งบนชั้นสอง ก่อนจะเปิดประตูเข้าไป และนั้นทำให้แฮร์รี่อึ้งค้างกับสภาพห้องหลังจากที่พึ่งอึ้งกับสภาพบ้านและในตัวบ้านมาไม่นาน
ภายในห้องนั้นถูกตกแต่งด้วยข้าวของราคาแพง ผนังถูกทาด้วยสีขาวแต่งขอบทอง บนเพดานประดับด้วยแชนเดอเลียขนาดใหญ่สีทองที่มีพลอยสีขาวกับดับอยู่ตามส่วนต่างๆ ทำให้แชนเดอเลียดูเปร่งประกายเป็นพิเศษ
เตียงขนาดคิงไซส์สีดำตั้งอยู่ใกล้ๆกับหน้าต่างและประตูกระจกที่เปิดออกไปสู่ระเบียบ ที่หัวเตียงและปลายเตียงแต่งด้วยลวดลายประณีตสีทอง ผ้าห่มสีดำปักด้วยลวดลายเส้นรูปสัตว์วิเศษหลายชนิด ผ้าม่านสีดำสนิทที่ปลายผ้าม่านแต่งด้วยลวยลายสีทอง
พื้นถูกปูด้วยพรมนุ่มสีดำ ตรงข้ามกับที่นอนมีทีวีติดผนังจอใหญ่ ด้านล่างทีวีมีโต๊ะวางของแบบยาวสีขาว ตรงข้ามกับหน้าต่างมีโต๊ะเขียนหนังสือแบบโมเดิลสีดำที่มีอุปกรณ์การเขียนครบทุกอย่าง
ด้านข้างโต๊ะเขียนหนังสือทางด้านเดียวกับหัวเตียงมีชั้นหนังสือฝังผนังสีขาวติดอยู่ และสุดท้ายหีบของแฮร์รี่ตั้งอยู่ปลายเตียงและกรงของเฮ็ดวิกที่วางอยู่บนหน้าต่าง รวมๆทั้งหมดมันเป็นห้องที่ใหญ่มากสำหรับแฮร์รี่
"ชอบไหม ?" อาเธอร์ถามด้วยรอยยิ้มอบอุ่น ก่อนแฮร์รี่จะพยักหน้าช้าๆ
"ข..ขอบคุณครับ"
"ไม่เป็นไรหรอก แล้วห้องฉันก็อยู่ข้างๆนี่ด้วย ถ้ามีอะไรนายสามารถมาได้ทุกเมื่อนะ" แฮร์รี่พยักหน้าช้าๆด้วยอาการที่ยังช็อกอยู่ จนโดยเฮ็ดวิกจิกเรียกสติ
"โอ๊ย ! เฮ็ดวิกเจ็บนะ" อาเธอร์มองภาพแฮร์รี่เถียงกับนกฮูกสาวอย่างขบขัน
"อืม แฮร์รี่เราลงไปข้างล่างกันเถอะ มันได้เวลากินข้าวแล้วล่ะ" อาเธอร์ยิ้มอบอุ่น ก่อนทั้งคู่จะออกมาจากห้องนอนเพื่อลงไปรับประทานอาหารข้างล่าง
#####
มีคำผิดก็บอกหน่อยนะ พอดีคนเขียนเป็นพวกชอบอัพดึกแล้วเบลอ ^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น