ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Ch 4
Ch 4
ครอบครัวเดอร์สลีย์ คือ ครอบครัวที่คิดว่าตนเองนั้นปกติที่สุดจนทำให้เผลอมองข้ามบางสิ่งบางอย่างที่สำคัญไป หากพวกเขาจะลองหันหลังกลับมามองมันสักหน่อย เรื่องราวทั้งหมดคงไม่เป็นเช่นนี้
"ปล่อย! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ !!!" เสียงตะโกนเกรี้ยวกราดของชายหนุ่มร่างอ้วนใหญ่ จนสามารถเรียกได้ว่าไม่มีคอ นาม 'เวอร์นอน เดอร์สลีย์' ดังขึ้น เมื่อมีเหล่าตำรวจหลายนายบุกเข้ามาจับกุมพวกตน
"เราคงจะทำตามคำขอร้องของคุณไม่ได้หรอกนะ นายเดอร์สลีย์" นายตำรวจยศสูงที่ดูท่าทางจะเป็นหัวหน้าพูดขึ้น ก่อนการพูดคุยของทั้งคู่จะโดนขัดจังหวะโดยตำรวจสาวยศสูงอีกคนหนึ่ง
"โรเจอร์ ! มาดูนี้สิ !" พลางชี้ไปที่ห้องใต้บันได
"หือ ? มีอะไรงั้นเหรอ ?...!!!!" นายตำรวจยศสูงซึ่งถูกเรียกว่าโรเจอร์พูดขึ้น ก่อนจะต้องตกตะลึงกับสภาพภายในของห้องใต้บันไดที่มีร่องรอยการอาศัยอยู่ โดยเฉพาะเตียงนอนที่บนหัวเตียงถูกเขียนด้วยดินดอสีเป็นคำว่า แฮร์รี่ พอตเตอร์
"โรเจอร์.." ตำรวจสาวทัก เมื่อเห็นว่านายตำรวจหนุ่มเงียบไปนานและเริ่มทำสีหน้าเคร่งเครียดหลังจากเห็นสิ่งที่ซ่อนอยู่ในห้องใต้บันใด
"นี่ พวกคุณมักจะชอบคิดว่าตนเองปกติที่สุดงั้นสินะ.." โรเจอร์พูด พร้อมกับหันมาจ้องครอบครัวเดอร์สลีย์ด้วยสายตาที่เฉียบคมราวกับสายตาของเสือโคร่งที่จ้องมองเหยื่อของมัน ทำให้ทั้งครอบครัวเดอร์สลีย์และผู้พบเห็นทั้งหลายถึงกับสั่นกลัวได้เลยละ หรือบางคนอาจจะเป็นลมไปเลยก็ได้ อย่างเช่น ดัดลีย์ เดอร์สลีย เป็นต้น
"แต่รู้มั้ย ? มันไม่ใช่แบบนั้น ! พวกคุณนะเป็นยิ่งกว่าปีศาจซะอีก !!!" โรเจอร์ตะโกนขึ้นอย่างเหลืออด
"ป..ปีศาจ ? ปีศาจงั้นเหรอ !! แกกล้าดียังไงถึงมาเรียกพวกเราว่าปีศาจ !!!" เวอร์นอนตะโกนขึ้นอย่างเกรี้ยวกราดหลังจากตั้งสติได้ ก่อนจะต้องสลดลงด้วยความกลัวเมื่อเจอเข้ากับสายตาที่จ้องมาราวกับจะฆ่าเขาได้ทุกเมื่อของนายตำรวจตรงหน้า
"กล้างั้นเหรอ ? หึ ! ฉันกล้าทำยิ่งกว่าที่คุณคิดอีก ! ถ้าไม่ใช่เพราะว่าการจับกุมพวกคุณเป็นทางเลือกเดียวที่เด็กที่น่าสงสารจะได้รับประโยชน์สูงสุดน่ะสิ" โรเจอร์พูดพร้อมกับแสยะยิ้มที่ยิ่งกว่าตัวร้ายในหนังกำลังวางแผนฆ่าคนซะอีก จนทำให้ทุกคนในที่นั้นถึงกับสั่นไปด้วยความกลัวโดยเฉพาะครอบครัวเดอร์สลีย์ ก่อนที่นายตำรวจหนุ่มจะโดยสะกิดเรียกจากตำรวจสาวข้างกาย
"นี่ หยุดทำหน้าเหมือนเป็นฆาตกรโรคจิตหนีคดีฆ่าคนสักทีได้ไหม ?"
"หือ~ ขอบคุณที่ชมนะ"
"ปล่อย! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ !!!" เสียงตะโกนเกรี้ยวกราดของชายหนุ่มร่างอ้วนใหญ่ จนสามารถเรียกได้ว่าไม่มีคอ นาม 'เวอร์นอน เดอร์สลีย์' ดังขึ้น เมื่อมีเหล่าตำรวจหลายนายบุกเข้ามาจับกุมพวกตน
"เราคงจะทำตามคำขอร้องของคุณไม่ได้หรอกนะ นายเดอร์สลีย์" นายตำรวจยศสูงที่ดูท่าทางจะเป็นหัวหน้าพูดขึ้น ก่อนการพูดคุยของทั้งคู่จะโดนขัดจังหวะโดยตำรวจสาวยศสูงอีกคนหนึ่ง
"โรเจอร์ ! มาดูนี้สิ !" พลางชี้ไปที่ห้องใต้บันได
"หือ ? มีอะไรงั้นเหรอ ?...!!!!" นายตำรวจยศสูงซึ่งถูกเรียกว่าโรเจอร์พูดขึ้น ก่อนจะต้องตกตะลึงกับสภาพภายในของห้องใต้บันไดที่มีร่องรอยการอาศัยอยู่ โดยเฉพาะเตียงนอนที่บนหัวเตียงถูกเขียนด้วยดินดอสีเป็นคำว่า แฮร์รี่ พอตเตอร์
"โรเจอร์.." ตำรวจสาวทัก เมื่อเห็นว่านายตำรวจหนุ่มเงียบไปนานและเริ่มทำสีหน้าเคร่งเครียดหลังจากเห็นสิ่งที่ซ่อนอยู่ในห้องใต้บันใด
"นี่ พวกคุณมักจะชอบคิดว่าตนเองปกติที่สุดงั้นสินะ.." โรเจอร์พูด พร้อมกับหันมาจ้องครอบครัวเดอร์สลีย์ด้วยสายตาที่เฉียบคมราวกับสายตาของเสือโคร่งที่จ้องมองเหยื่อของมัน ทำให้ทั้งครอบครัวเดอร์สลีย์และผู้พบเห็นทั้งหลายถึงกับสั่นกลัวได้เลยละ หรือบางคนอาจจะเป็นลมไปเลยก็ได้ อย่างเช่น ดัดลีย์ เดอร์สลีย เป็นต้น
"แต่รู้มั้ย ? มันไม่ใช่แบบนั้น ! พวกคุณนะเป็นยิ่งกว่าปีศาจซะอีก !!!" โรเจอร์ตะโกนขึ้นอย่างเหลืออด
"ป..ปีศาจ ? ปีศาจงั้นเหรอ !! แกกล้าดียังไงถึงมาเรียกพวกเราว่าปีศาจ !!!" เวอร์นอนตะโกนขึ้นอย่างเกรี้ยวกราดหลังจากตั้งสติได้ ก่อนจะต้องสลดลงด้วยความกลัวเมื่อเจอเข้ากับสายตาที่จ้องมาราวกับจะฆ่าเขาได้ทุกเมื่อของนายตำรวจตรงหน้า
"กล้างั้นเหรอ ? หึ ! ฉันกล้าทำยิ่งกว่าที่คุณคิดอีก ! ถ้าไม่ใช่เพราะว่าการจับกุมพวกคุณเป็นทางเลือกเดียวที่เด็กที่น่าสงสารจะได้รับประโยชน์สูงสุดน่ะสิ" โรเจอร์พูดพร้อมกับแสยะยิ้มที่ยิ่งกว่าตัวร้ายในหนังกำลังวางแผนฆ่าคนซะอีก จนทำให้ทุกคนในที่นั้นถึงกับสั่นไปด้วยความกลัวโดยเฉพาะครอบครัวเดอร์สลีย์ ก่อนที่นายตำรวจหนุ่มจะโดยสะกิดเรียกจากตำรวจสาวข้างกาย
"นี่ หยุดทำหน้าเหมือนเป็นฆาตกรโรคจิตหนีคดีฆ่าคนสักทีได้ไหม ?"
"หือ~ ขอบคุณที่ชมนะ"
'ไม่ได้ชมโว๊ย !!!'
นั้นคือความคิดของทุกคนในที่นั้นที่นึกขึ้นมาพร้อมกันอย่างไม่ได้นั้นหมาย
"แหม~ ก็สำหรับฉันมันเป็นคำชมนี้นา" โรเจอร์พูด เมื่อสังเกตุเห็นสีหน้าของหลายๆคน ก่อนจะก้มหน้ามองเวลาแล้วพูดบางสิ่งบางอย่างออกมา
"หือ ? เวลาผ่านมาขนาดนี้แล้วเหรอเนี่ย ? ตรวจค้นเสร็จแล้วใช่ไหมซาร่า ?"
"ค่ะ ข้าวของของเด็กคนนั้นก็เอาใส่รถเรียบร้อยแล้วค่ะ"
"อืม งั้นพวกเราไปหาท่านอาเธอร์กันเถอะ นี่ ! พวกนายที่นี้ฝากด้วยนะ ..แต่ถ้าพวกเขาหนีไปได้ละก็.." นายตำรวจหนุ่มพูดเพียงแค่นั้น ก่อนจะแสยะยิ้มออกมา
"เตรียมบอกลาแสงตะวันไปได้เลยพวก~"
"ครับ/ค่ะ !!" เหล่าตัวประกอบฉาก(?)ที่ไร้บทพูดมานานตอบรับคำสั่งอย่างแข็งขัน หรืออาจจะแค่กลัวตายก็ไม่อาจมีผู้ใดล่วงรู้
เมื่อนายตำรวจหนุ่มเห็นว่าเหล่าลูกน้องทั้งหลายตอบรับคำสั่งอย่างแข็งขันจึงตัดสิดใจเดินออกมาจากบ้านหลังนี้สักที แต่สิ่งที่ทำให้ครอบครัวเดอร์สลีย์ผวากลัวหนักขึ้นไปอีกคงจะเป็นคำพูดทิ้งท้ายของตำรวจสาวซาร่ากระมั้ง(?)
"รู้มั้ย ? เมื่อท่านอาเธอร์รู้เรื่องนี้เข้าละก็.. พวกคุณคงจะไม่มีโอกาสได้เห็นแสงอาทิตย์อีกเป็นครั้งที่สองเลยล่ะ"
ก่อนตำรวจสาวจะเดินตามหัวหน้าของเธออกไปที่รถยนต์สีดำที่จอดรออยู่ข้างนอก ทันทีทีที่เปิดประตูรถขึ้นมาก็ต้องเจอเข้ากับคำบ่นของนายตำรวจหนุ่มทันที
"มาช้านะซาร่า"
"อย่าบ่นเป็นคนแกน่ะโรเจอร์" ซาร่าพูดพร้อมกับสตาร์จรถแล้วออกเดินทาง
"เฮ้ !! ถ้าฉันแก่หล่อนไม่แก่กว่าเหรอห๊ะ!!"
เอี้ยด!!!!
"นี่..โรเจอร์~ พูดอีกทีสิ"
"หือ~ อีกทีงั้นเหรอ ? เธอมันแก่ไง !!" โรเจอร์พูดพร้อมกับรอยยิ้มทะเล้นบนใบหน้า
"อย่ามาปากดีเพราะนายเกิดหลังฉันแค่วันเดียวนะ !!"
"ฉันไม่ได้ปากดีสักหน่อย~และอีกอย่างฉันเป็นหัวหน้าเธอนะ !!"
"หัวหน้าแล้วไงยะ!!หัดมีสัมมาคาราวะต่อผู้ใหญ่ซะบ้างสิ !!"
"ซ--"
ก่อนที่การทะเลาะกันของทั้งคู่จะบานปลายไปมากกว่านี้ก็มีเสียงโทรศัพท์ของนายตำรวจหนุ่มดังขึ้นมาขัดจังหวะ จนต้องกดรับสายเมื่อเห็นว่าใครเป็นคนโทรมา
"ครับ ท่านอาเธอร์"
[นายอยู่ที่ไหนแล้วงั้นเหรอ?] เสียงจากปลายสายถามกลับมา
"ออกมาได้สักพักแล้วครับ"
[งั้นเหรอ..ฉันก็พึ่งประชุมเสร็จ ไปเจอกันที่บ้านฉันแล้วกันนะ]
"ครับ" ตำรวจหนุ่มตอบรับ เมื่อปลายสายวางสายไปจึงหันความสนใจไปที่ตำรวจสาวที่หันไปสตาร์จรถเตรียมออกเดินทางอีกรอบ
"ไปที่บ้านท่านอาเธอร์นะซาร่า"
"รับทราบค่ะ" ตำรวจสาวตอบรับคำสั่งอย่างขันแข็งราวกับว่าเมื่อครู่ไม่เคยมีการโต้เถียงกันเกิดขึ้นมาก่อน
'ก็นะ..พวกเราน่ะเป็นคู่หูที่ได้ชื่อว่าเก่งที่สุดนี้นะ ทะเลาะกันไปก็ไม่มีความหมาย..ก็พวกเราน่ะเป็นคนประเภทเดี๋ยวกันนี้น่า~'
ความคิดที่ดังขึ้นในห้วงคำนึงของทั้งคู่พร้อมๆกันจนทำให้เผลอยิ้มออกมาอยากหยุดไม่ได้ ก่อนที่รถยนต์สีดำคันงามจะเปลี่ยนทิศทางมุ่งไปยังกรุงลอนดอนทันที แต่เมื่อรถยนต์เคลื่อนตัวไปได้สักพักตำรวจหนุ่มจึงได้เอ่ยปากทำลายความเงียบงันอีกครั้ง
"จะว่าไปเด็กที่ทำให้ท่านอาเธอร์สนใจได้นี้จะเป็นเด็กแบบไหนน่า~"
"ไปถึงเดี๋ยวก็รู้เองน่า~ ถ้าฉันจับเขามาแต่งตัวจะเป็นไรไหมเนี่ย~" ตำรวจสาวพูดเพียงแคนั้นก่อนบรรยากาศภายในรถจะกลายเป็นความครื้นเครงอีกหน และจะเป็นแบบนี้จนกว่าทั้งคู่จะไปถึงที่หมาย..
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น