ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ฉากที่1 การมาโรงเรียน
สวัสดีครับ วันนี้ ผมเอาเรื่องที่ดองเอาไว้เมื่อปลายๆปีทีแล้วมาสานต่อใหม่ โดยยังไม่เผิดเผยให้ใครรู้นอกจากทีนี่ - -**
(ความจริงก็เขียนนิยายอยู่อีก 2 เรื่องแต่นึกพล็อตไม่ออก ร่วมด้วยกับแฟนของผมเอง)
เรื่่องนี้ผม ก็ไม่ได้ฉ่ายเดี่ยว มีคนช่วย ผมมือใหมหัดเขียนใช้ภาษาไมเก่ง ถ้างง ขอโทษครับ !!
++++++++++++++++++++++++++++ ฉากที่ 1 ++
ณ.โรงเรียนมัธยมศึกษาเอกชน ที่ มีชื่อเสียงในทุกๆด้านไม่ว่า ด้านวิชาการ กีฬา ศิลปะ ภาษาต่างประเทศ หรือด้านการแต่งกาย เนื่องจากโรงเรียนแห่งนี้เข้มงวดเรื่องกฎระเบียบเป็นอย่างมากส่วนการควบคุม กฎระเบียบนั้นทางโรงเรียนจะมอบให้นักเรียนที่จะมารับช่วงต่อโดยการผ่านการ ประชุมของคณะ อาจารย์ในโรงเรียนซึ่งมีประธานนักเรียนอายุน้อยที่และเพิ่งเข้ามาศึกษาไม่ นานได้รับเลือกให้เป็นประธานนักเรียน นะ.. นั่นคือผมเอง โนบุ ฮายาคุ….. ให้ตายเถอะ ผมอยากอยู่เป็นนักเรียนธรรมดาาาาาา~
“ว่า ไงฮายาคุ ผ่านมาสองเดือนแล้ว มีปัญหาอะไรบ้างหรือเปล่า ?” เสียงของ ริกิเอ่ยข้างๆหูของผมจากด้านหลังมันทำให้ผมสะดุ้งขนลุกซู่ขึ้นมาทันที
“ก็ เริ่มชินแล้วน่ะ ริกิซัง” ผมยิ้มให้ริกกิอ่อนๆพลางมองริกิที่กำลังตรวจเช็คอะไรบางอย่างในมือของเขา คิ้วบางสีน้ำตาลขมวดนิ่วเข้าหากันสายตาสีน้ำตานเช่นเดียวกับสีผมของเขาจับ จ้องมองดูเอกสารเหมือนจะเอาเอกสารพวกนี้ไปฆ่ายังไงยังงั้น
“ทำอะไรอยู่หรอ ริกิ?” ผมเอ่ยถามริกิ
“ก็เจ้าพวกนี้น่ะซิ แต่งกายผิดระเบียบจนไมน่าให้อภัย”โอ๊ะ พ่อหนุ่มแค่แต่งตัวผิดระเบียบเองนะ จริงจังเกินไปหรือเปล่าเนี่ย...
“ไม่เป็นไรหรอกน่า ” ผมลูบหลังของริกิเบาๆให้ใจเย็นลง
“มะ ไม่ได้น๊า ถ้าเราไมจัดการพวกนี้ให้อยู่หมัดเดี๋ยวก็ต้องมีรอบสองรอบสามอีก ฉันก็โดนว่าตายนะซิไม่ได้หรอกนะ” เฮือกก นี่ผมพูดผิดไปหรอเนี่ยผมไม่รู้นีน่าวันนี้ผมเพิ่งมาดูงานกับริกิครั้งแรกนะ ผมทำหน้างงๆใส่ริกิเล็กน้อยริกิถอนหายใจใส่ผมซะเฉยๆ
“เฮ้อ พวกทาเคชิมาอีกแล้ว พวกนี้ติดอันดับเด็กเกเรทีสุดในโรงเรียนแล้วนะ” ริกิมองไปทางผู้ชายร่างสูงผมสีดำอมม่วงที่กำลังเดินเข้าประตูโรงเรียนมา
“ทาเคชิซัง มาแล้วววว >[]<”เสียงผู้หญิงกรี๊ดกร๊าดกันพลางวิ่งไปหาผู้ชายร่างสูงผมสีม่วง เข้มหน้าตาดีที่กำลังเดินเข้ารั้วโรงเรียนรอบๆตัวของเขามีผู้หญิงมากมายเดิน ไปด้วยข้างๆ ทำไมนา.. ผู้หญิงถึงชอบคนแบบนี้ผมมองไปทางริกิที่ยืนข้างๆ ... เขาหายไปแล้ว
“นาย น่ะหยุดอยู่ตรงนี้เลยนะ!”ริกิโผล่ขึ้นไปด้านหน้าของชายผู้นั้นโดนการมุดผ่าน ดงผู้หญิงเข้าไปอย่างรวดเร็วผมรีบเข้าไปหาริกิด้วยกรรมการนักเรียนตัวน้อย อย่างริกิจะไปสู้อะไรกับเจ้ายักหัวม่วงได้เล่า โถ่..ริกินายเจียมตัวบ้างเถอะ
“นายน่ะ ไปตะ ... อุ๊บบบ !”ผมเอามือปิดปากของริกิเอาไว้ทัน เพราะผมว่าเจ้านี่ต้องบนยาวสามวันสามคื่นแน่เลย
“เอ่อเชิญไปอยูรวมกลุ่มกับพวกนั้นก่อนได้ไหมครับ ?”ผมยิ้มให้ก่อนมองไปทางบรรดานักเรียนแต่งกายผิดระเบียบ
“หื่ม.. นายเป็นใครน่ะ ถ้าจะมาสารภาพรักละก็ ไม่เอาหรอกนะ” เสียงทุ้มต่ำถูกเอ่ยขึ้นและสายคาคมจ้องมองลงมาร่างเล็กที่มาขว้างทางแบบไม่ สบอารมณ์ซักเท่าไหร่
“ผม ไม่ได้มาสารภาพรัก ผมขอเชิญคุณไปทางนั้นที”ก่อนที่ร่างเล็กจะถือวิสาสะจับข้อมือของร่างสูง เพื่อจะพาไปที่กักบริเวณสำหรับนักเรียนแต่งกายผิดระเบียบที่มีไม่กี่คน
“ไป เองได้”ร่างสูงสะบัดมือเล็กๆข้องประธานจอมจุ้นออกจากข้อมือตัวเองแล้วเดินหา เพื่อนๆที่ยื่นอยู่ตรงที่กักบริเวณอย่างหมดอารมณ์พวกผู้หญิงที่ตามติดแจก็ พลอยสลายไปด้วย
“ว่าไงทาเคชิ”ชายหนุ่มรุ่นเดียวกันทักทายเพื่อนรักที่เดินมารวมๆอยู่ที่เดียวกัน
“อื่ม ดีโมริเจ้าผมสีทองนั่นคือใครกัน”ทาเคชิเอ่ยขึ้นเบาๆก่อนยืนข้างๆ และส่งรังศรีอัมหิตออกมารอบๆ
“ก็ประธานนักเรียนคนใหม่ไงเพื่อน”ดวงตาคงมองทาเคชิมองโมริเล็กน้อยแล้วกอดอกไม่พอใจ
“งั้นหรอ หึ..” ทาเคชิเอ่อออกมาเบาๆไม่นานประตูได้ถูกปิดลง
“นี่ พวกนายน่ะโดนเช็คมาหลายรอบแล้วไม่คิดทีจะปรับปรุงตัวเองบางเลยหรือไงถึง โรงเรียนจะอณุญาติให้ใช้กระเป๋าอื่นได้แต่นาจะควรปรับปรุงเรื่องการแต่งตัว บ้างซิ ทาเคชิพรุ้งนี้ถ้านายยังแตงตัวแบบนี้มาอีก จะโดนบำเพ็ญประโยชน์ 10 ชั่วโมงแล้วนะ” ริกิบ่นไปเช็คชื่อของพวกนี้ไปด้วย
“เชิญทุกคนกลับห้องได้แล้วครับ” ผมเอ่ยขึ้นหลังจากทีริกิเช็คชื่อเสร็จก็เดินจากไปอย่างหงุดหงิด
“ไม่เชิญก็จะไม่อยู่แล้วละ”ทาเคชิสบถเบาๆก่อนเดินออกไป“ไปเหอะอย่าสนใจเลย”เขาเดินนำพวกเพื่อนของเขาไป
นั่นเป็นครั้งแรกทีผมได้เจอกับเขาคาซึกะ ทาเคชิ
สอง เดือนต่อมาทุกๆอย่างก็เหมือนสองเดือนที่แล้วที่ผมพบกับเขาทาเคชิ เขาไมเคยสนใจคำพูของผมเลยแม้แต่น้อย ไม่ว่าผมจะพูดยังไงก็ตามเขาก็จะชักสีหน้าหงุดหงิดใส่ผมทำรอบเลยวันนี้เองก็ เหมือนเคยเขาโดนกักอีกแล้วแต่วันนี้ทีเขาอยู่คนเดียวริกิเลยขอตัวขึ้นห้อง ก่อน
“ทาเคชิ ทำไมนายยังแต่งตัวผิดระเบียบอีกละ..”ผมเงยหน้ามองคนตรงหน้าของผมอย่างจริงจัง ผมไม่อยากให้เขาโดนกักแบบนี้บ่อยๆนักหรอก
“มันก็เรื่องของฉัน ฉันกลับห้องได้หรือยัง”
“เนคไทของนายหายไปไหน ผมไม่เห็นคุณใส่เลย..”
“เนคไทหรอ คงอยู่ที่บ้านผู้หญิงคนไหนซักคนละ ลืมเอาไว้ จำไม่ได้”
“เอาของผมไปไหม จะได้มีใช้ไง” ผมถอดเนคไทของตัวเองออกแล้วใส่ให้เขาแต่เขากลับดึงออกมาแล้วโยนใส่ผม
“ไม่จำเป็นหรอก ฉันไปได้หรือยัง”
“แต่ว่า เอาของผมไปใช้ก็ได้นี่..”
“พูดมาก นายกำลังทำฉันหงุดหงิดนะ”เขามองผมด้วยสายตาคมๆที่แฝงไปด้วยโทสะแต่ผมอยากให้เขาแต่งตัวถูกระเบียบจริงๆนี่น่า ทำไงได้อะ
“งะ งั้นน ฟุ๊บ !”กระเป๋านักเรียนของผมถูกเขาโยนขึ้นไปบนต้นไม้เสียแล้ว .. รู้สึกจะสูงมากๆด้วย
“นาย ทำแบบนี้ไม่ได้นะ นั่นกระเป๋าของผม เอาลงมาเดี๋ยวนี้เลยนะ” เขาไมได้สนใจอะไรกับคำพูดของผมเขาสะพายกระเป๋าของเขาแล้วเดินไปในตัวอาคาร คราวนี้ผมต้องมาพิชิตความกลัวหรอเนี่ย ... ในนั้นมีเอกสารสำคัญด้วยวันนี้ผมดวงซวยซะมัดเลย ผมเดินไปมองต้นไม้สูงทีมี กิ่งก้าน สาขา และ ใบไม้หนาเต็มต้น ผมปีนขึ้นไปบนต้นไม้ด้วยหัวใจที่เต้นรัว มือสั่นๆผมพยายามสยบความกลัวในใจของตัวเองให้ได้ ผมปีนขึ้นไปจนได้กระเป๋ามาสายสาของผมดันไปเจอกับความสูงด้านล่างเสียได้ผม เกาะกิ่งไม้นั้นแน่นน้ำใสๆเริมเอ่อล้นออกมาจากดวงตาสีฟ้าคูสวยเมื่อมองลงมา ด้านล่าง... ผมลงไปไม่ได้
กร๊อบบบบ เสียงกิ่งไม้ที่เริ่มรับน้ำหนักของผมไม่ไหวแล้ว นี่ผม กำลังจะตกลงไปใช่ไหมตัวของผมแข็งทื่อ ในหัวว่างโล่งเหมือนไม่มีความคิดอะไรอยู่เลยสุดท้ายผมก็ปล่อยให้เลยตามเลย ผมหลับตาแน่นไม่มองลงไปไม่นานกิ่งไม้เปราะบางได้ร่วงลงมาพร้อมประธานนัก เรียนตัวน้อย
ตุ๊บ...
ทำไมไม่เจ็บอย่างที่คิดไว้นะผมลืมตาขึ้นมามองพบกับใบหน้าของ ทาเคชิ หรือผมสลบไปแล้วหลอนมาเองเขาไม่มีทางมารับผมแน่ๆ
“นั่นทำอะไร สนุกมากหรือไงที่ไปปีนต้นไม้เล่นแบบนั้น?”เขามองหน้าผมที่อยูในอ้อมกอดของเขาด้วยสายตาที่เหมือนจะโกรธเคืองผมมากกว่าเดิม
“ก็ผมไปเอากระเป๋าน่ะซิ”ผมตอบเสียงสันๆที่พยายามทำให้มันปกติที่สุด ใครจะรู้ว่าประธานแบบผมมันกลัวความสูงนี่
“งั้นหรอ นายจริงจังมากจนไมได้ยินเสียงของฉันเลย .. หรือว่ากลัวกันแน่” เขากล่าวด้วยเสียงเย็นๆ
“ใครกลัว เปล่าเลย”ผมดิ้นลงมาจากอ้อมกอดของเขาก่อนจะจัดผมให้ดีๆแล้วเดินเข้าอาคารไปซึ่งปล่อยให้เขายื่นตรงนั้นโดนไม่ได้ขอบคุณ
“ให้มันจริงเถอะ คุณประธานนักเรียน”
"ทำไมละ ทำไมเรารูปสึกแปลกๆเมือเห็นหน้าเขากันนะ" ผมหลบเขาเข้ามายื่นครุ่นคิดอยู่ทีตู้เก็บรองเท้า
(แอบดำเนินเรื่องเร็วอ่ะ อุอุ)
++++
Character:
เครดิตภาพ KiNE in-AquA ที่ใช้เพราะ ลายเส้นสวยมั๊กๆหนูอยากทำได้แบบนี้!!
(ความจริงก็เขียนนิยายอยู่อีก 2 เรื่องแต่นึกพล็อตไม่ออก ร่วมด้วยกับแฟนของผมเอง)
เรื่่องนี้ผม ก็ไม่ได้ฉ่ายเดี่ยว มีคนช่วย ผมมือใหมหัดเขียนใช้ภาษาไมเก่ง ถ้างง ขอโทษครับ !!
++++++++++++++++++++++++++++ ฉากที่ 1 ++
ณ.โรงเรียนมัธยมศึกษาเอกชน ที่ มีชื่อเสียงในทุกๆด้านไม่ว่า ด้านวิชาการ กีฬา ศิลปะ ภาษาต่างประเทศ หรือด้านการแต่งกาย เนื่องจากโรงเรียนแห่งนี้เข้มงวดเรื่องกฎระเบียบเป็นอย่างมากส่วนการควบคุม กฎระเบียบนั้นทางโรงเรียนจะมอบให้นักเรียนที่จะมารับช่วงต่อโดยการผ่านการ ประชุมของคณะ อาจารย์ในโรงเรียนซึ่งมีประธานนักเรียนอายุน้อยที่และเพิ่งเข้ามาศึกษาไม่ นานได้รับเลือกให้เป็นประธานนักเรียน นะ.. นั่นคือผมเอง โนบุ ฮายาคุ….. ให้ตายเถอะ ผมอยากอยู่เป็นนักเรียนธรรมดาาาาาา~
“ว่า ไงฮายาคุ ผ่านมาสองเดือนแล้ว มีปัญหาอะไรบ้างหรือเปล่า ?” เสียงของ ริกิเอ่ยข้างๆหูของผมจากด้านหลังมันทำให้ผมสะดุ้งขนลุกซู่ขึ้นมาทันที
“ก็ เริ่มชินแล้วน่ะ ริกิซัง” ผมยิ้มให้ริกกิอ่อนๆพลางมองริกิที่กำลังตรวจเช็คอะไรบางอย่างในมือของเขา คิ้วบางสีน้ำตาลขมวดนิ่วเข้าหากันสายตาสีน้ำตานเช่นเดียวกับสีผมของเขาจับ จ้องมองดูเอกสารเหมือนจะเอาเอกสารพวกนี้ไปฆ่ายังไงยังงั้น
“ทำอะไรอยู่หรอ ริกิ?” ผมเอ่ยถามริกิ
“ก็เจ้าพวกนี้น่ะซิ แต่งกายผิดระเบียบจนไมน่าให้อภัย”โอ๊ะ พ่อหนุ่มแค่แต่งตัวผิดระเบียบเองนะ จริงจังเกินไปหรือเปล่าเนี่ย...
“ไม่เป็นไรหรอกน่า ” ผมลูบหลังของริกิเบาๆให้ใจเย็นลง
“มะ ไม่ได้น๊า ถ้าเราไมจัดการพวกนี้ให้อยู่หมัดเดี๋ยวก็ต้องมีรอบสองรอบสามอีก ฉันก็โดนว่าตายนะซิไม่ได้หรอกนะ” เฮือกก นี่ผมพูดผิดไปหรอเนี่ยผมไม่รู้นีน่าวันนี้ผมเพิ่งมาดูงานกับริกิครั้งแรกนะ ผมทำหน้างงๆใส่ริกิเล็กน้อยริกิถอนหายใจใส่ผมซะเฉยๆ
“เฮ้อ พวกทาเคชิมาอีกแล้ว พวกนี้ติดอันดับเด็กเกเรทีสุดในโรงเรียนแล้วนะ” ริกิมองไปทางผู้ชายร่างสูงผมสีดำอมม่วงที่กำลังเดินเข้าประตูโรงเรียนมา
“ทาเคชิซัง มาแล้วววว >[]<”เสียงผู้หญิงกรี๊ดกร๊าดกันพลางวิ่งไปหาผู้ชายร่างสูงผมสีม่วง เข้มหน้าตาดีที่กำลังเดินเข้ารั้วโรงเรียนรอบๆตัวของเขามีผู้หญิงมากมายเดิน ไปด้วยข้างๆ ทำไมนา.. ผู้หญิงถึงชอบคนแบบนี้ผมมองไปทางริกิที่ยืนข้างๆ ... เขาหายไปแล้ว
“นาย น่ะหยุดอยู่ตรงนี้เลยนะ!”ริกิโผล่ขึ้นไปด้านหน้าของชายผู้นั้นโดนการมุดผ่าน ดงผู้หญิงเข้าไปอย่างรวดเร็วผมรีบเข้าไปหาริกิด้วยกรรมการนักเรียนตัวน้อย อย่างริกิจะไปสู้อะไรกับเจ้ายักหัวม่วงได้เล่า โถ่..ริกินายเจียมตัวบ้างเถอะ
“นายน่ะ ไปตะ ... อุ๊บบบ !”ผมเอามือปิดปากของริกิเอาไว้ทัน เพราะผมว่าเจ้านี่ต้องบนยาวสามวันสามคื่นแน่เลย
“เอ่อเชิญไปอยูรวมกลุ่มกับพวกนั้นก่อนได้ไหมครับ ?”ผมยิ้มให้ก่อนมองไปทางบรรดานักเรียนแต่งกายผิดระเบียบ
“หื่ม.. นายเป็นใครน่ะ ถ้าจะมาสารภาพรักละก็ ไม่เอาหรอกนะ” เสียงทุ้มต่ำถูกเอ่ยขึ้นและสายคาคมจ้องมองลงมาร่างเล็กที่มาขว้างทางแบบไม่ สบอารมณ์ซักเท่าไหร่
“ผม ไม่ได้มาสารภาพรัก ผมขอเชิญคุณไปทางนั้นที”ก่อนที่ร่างเล็กจะถือวิสาสะจับข้อมือของร่างสูง เพื่อจะพาไปที่กักบริเวณสำหรับนักเรียนแต่งกายผิดระเบียบที่มีไม่กี่คน
“ไป เองได้”ร่างสูงสะบัดมือเล็กๆข้องประธานจอมจุ้นออกจากข้อมือตัวเองแล้วเดินหา เพื่อนๆที่ยื่นอยู่ตรงที่กักบริเวณอย่างหมดอารมณ์พวกผู้หญิงที่ตามติดแจก็ พลอยสลายไปด้วย
“ว่าไงทาเคชิ”ชายหนุ่มรุ่นเดียวกันทักทายเพื่อนรักที่เดินมารวมๆอยู่ที่เดียวกัน
“อื่ม ดีโมริเจ้าผมสีทองนั่นคือใครกัน”ทาเคชิเอ่ยขึ้นเบาๆก่อนยืนข้างๆ และส่งรังศรีอัมหิตออกมารอบๆ
“ก็ประธานนักเรียนคนใหม่ไงเพื่อน”ดวงตาคงมองทาเคชิมองโมริเล็กน้อยแล้วกอดอกไม่พอใจ
“งั้นหรอ หึ..” ทาเคชิเอ่อออกมาเบาๆไม่นานประตูได้ถูกปิดลง
“นี่ พวกนายน่ะโดนเช็คมาหลายรอบแล้วไม่คิดทีจะปรับปรุงตัวเองบางเลยหรือไงถึง โรงเรียนจะอณุญาติให้ใช้กระเป๋าอื่นได้แต่นาจะควรปรับปรุงเรื่องการแต่งตัว บ้างซิ ทาเคชิพรุ้งนี้ถ้านายยังแตงตัวแบบนี้มาอีก จะโดนบำเพ็ญประโยชน์ 10 ชั่วโมงแล้วนะ” ริกิบ่นไปเช็คชื่อของพวกนี้ไปด้วย
“เชิญทุกคนกลับห้องได้แล้วครับ” ผมเอ่ยขึ้นหลังจากทีริกิเช็คชื่อเสร็จก็เดินจากไปอย่างหงุดหงิด
“ไม่เชิญก็จะไม่อยู่แล้วละ”ทาเคชิสบถเบาๆก่อนเดินออกไป“ไปเหอะอย่าสนใจเลย”เขาเดินนำพวกเพื่อนของเขาไป
นั่นเป็นครั้งแรกทีผมได้เจอกับเขาคาซึกะ ทาเคชิ
สอง เดือนต่อมาทุกๆอย่างก็เหมือนสองเดือนที่แล้วที่ผมพบกับเขาทาเคชิ เขาไมเคยสนใจคำพูของผมเลยแม้แต่น้อย ไม่ว่าผมจะพูดยังไงก็ตามเขาก็จะชักสีหน้าหงุดหงิดใส่ผมทำรอบเลยวันนี้เองก็ เหมือนเคยเขาโดนกักอีกแล้วแต่วันนี้ทีเขาอยู่คนเดียวริกิเลยขอตัวขึ้นห้อง ก่อน
“ทาเคชิ ทำไมนายยังแต่งตัวผิดระเบียบอีกละ..”ผมเงยหน้ามองคนตรงหน้าของผมอย่างจริงจัง ผมไม่อยากให้เขาโดนกักแบบนี้บ่อยๆนักหรอก
“มันก็เรื่องของฉัน ฉันกลับห้องได้หรือยัง”
“เนคไทของนายหายไปไหน ผมไม่เห็นคุณใส่เลย..”
“เนคไทหรอ คงอยู่ที่บ้านผู้หญิงคนไหนซักคนละ ลืมเอาไว้ จำไม่ได้”
“เอาของผมไปไหม จะได้มีใช้ไง” ผมถอดเนคไทของตัวเองออกแล้วใส่ให้เขาแต่เขากลับดึงออกมาแล้วโยนใส่ผม
“ไม่จำเป็นหรอก ฉันไปได้หรือยัง”
“แต่ว่า เอาของผมไปใช้ก็ได้นี่..”
“พูดมาก นายกำลังทำฉันหงุดหงิดนะ”เขามองผมด้วยสายตาคมๆที่แฝงไปด้วยโทสะแต่ผมอยากให้เขาแต่งตัวถูกระเบียบจริงๆนี่น่า ทำไงได้อะ
“งะ งั้นน ฟุ๊บ !”กระเป๋านักเรียนของผมถูกเขาโยนขึ้นไปบนต้นไม้เสียแล้ว .. รู้สึกจะสูงมากๆด้วย
“นาย ทำแบบนี้ไม่ได้นะ นั่นกระเป๋าของผม เอาลงมาเดี๋ยวนี้เลยนะ” เขาไมได้สนใจอะไรกับคำพูดของผมเขาสะพายกระเป๋าของเขาแล้วเดินไปในตัวอาคาร คราวนี้ผมต้องมาพิชิตความกลัวหรอเนี่ย ... ในนั้นมีเอกสารสำคัญด้วยวันนี้ผมดวงซวยซะมัดเลย ผมเดินไปมองต้นไม้สูงทีมี กิ่งก้าน สาขา และ ใบไม้หนาเต็มต้น ผมปีนขึ้นไปบนต้นไม้ด้วยหัวใจที่เต้นรัว มือสั่นๆผมพยายามสยบความกลัวในใจของตัวเองให้ได้ ผมปีนขึ้นไปจนได้กระเป๋ามาสายสาของผมดันไปเจอกับความสูงด้านล่างเสียได้ผม เกาะกิ่งไม้นั้นแน่นน้ำใสๆเริมเอ่อล้นออกมาจากดวงตาสีฟ้าคูสวยเมื่อมองลงมา ด้านล่าง... ผมลงไปไม่ได้
กร๊อบบบบ เสียงกิ่งไม้ที่เริ่มรับน้ำหนักของผมไม่ไหวแล้ว นี่ผม กำลังจะตกลงไปใช่ไหมตัวของผมแข็งทื่อ ในหัวว่างโล่งเหมือนไม่มีความคิดอะไรอยู่เลยสุดท้ายผมก็ปล่อยให้เลยตามเลย ผมหลับตาแน่นไม่มองลงไปไม่นานกิ่งไม้เปราะบางได้ร่วงลงมาพร้อมประธานนัก เรียนตัวน้อย
ตุ๊บ...
ทำไมไม่เจ็บอย่างที่คิดไว้นะผมลืมตาขึ้นมามองพบกับใบหน้าของ ทาเคชิ หรือผมสลบไปแล้วหลอนมาเองเขาไม่มีทางมารับผมแน่ๆ
“นั่นทำอะไร สนุกมากหรือไงที่ไปปีนต้นไม้เล่นแบบนั้น?”เขามองหน้าผมที่อยูในอ้อมกอดของเขาด้วยสายตาที่เหมือนจะโกรธเคืองผมมากกว่าเดิม
“ก็ผมไปเอากระเป๋าน่ะซิ”ผมตอบเสียงสันๆที่พยายามทำให้มันปกติที่สุด ใครจะรู้ว่าประธานแบบผมมันกลัวความสูงนี่
“งั้นหรอ นายจริงจังมากจนไมได้ยินเสียงของฉันเลย .. หรือว่ากลัวกันแน่” เขากล่าวด้วยเสียงเย็นๆ
“ใครกลัว เปล่าเลย”ผมดิ้นลงมาจากอ้อมกอดของเขาก่อนจะจัดผมให้ดีๆแล้วเดินเข้าอาคารไปซึ่งปล่อยให้เขายื่นตรงนั้นโดนไม่ได้ขอบคุณ
“ให้มันจริงเถอะ คุณประธานนักเรียน”
"ทำไมละ ทำไมเรารูปสึกแปลกๆเมือเห็นหน้าเขากันนะ" ผมหลบเขาเข้ามายื่นครุ่นคิดอยู่ทีตู้เก็บรองเท้า
(แอบดำเนินเรื่องเร็วอ่ะ อุอุ)
++++
Character:
เครดิตภาพ KiNE in-AquA ที่ใช้เพราะ ลายเส้นสวยมั๊กๆหนูอยากทำได้แบบนี้!!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น