อย่ๅนึกร้องไห้ถ้าได้อ่ๅน

ลำดับตอนที่ #7 : ไดอารี่เล่มเก่า

                 ชายแก่วัยเลย 60 คนหนึ่งคุยกับลูกชายที่เพิ่งกลับมาเยี่ยม หลังจากลูกชายแต่งงานและย้ายครอบครัวออกไปไม่กี่ปี

ชายแก่    "แจ๊ค (ชื่อลูกชาย) นั่นอะไรลูก เห็นลางๆ "
แจ๊ค         "อ๋อ วัวแหนะพ่อ"

             ผ่านไป 2-3 นาที
ชายแก่    "แจ๊ค นั่นอะไรลูก"
แจ๊ค         "วัว ตัวเดิมนั่นแหละพ่อ ยังไม่ไปไหนเลย "
.
             ผ่านไปอีก 2-3 นาที
ชายแก่    "แจ๊ค นั่นอะไรอีกละลูก "
แจ๊ค         "วัวพ่อวัว วัวตัวเดิมที่เพิ่งถามนั่นแหละ "  ...(เริ่มมีอารมณ์หงุดหงิด)

              เวลาผ่านไปอีก 2-3 นาที
ชายแก่    "แจ๊ค นั่นอะไรลูก "
แจ๊ค         "เอ๊ะ! พ่อนี่ยังไงนะ ถามซ้ำๆซาก ผมจะบอกครั้งสุดท้าย แล้วนะ.......ว่าวัว "

                 ผ่านไปอีก 2-3 นาที
ชายแก่..."แจ๊ค นั่นอะไรลูก "
แจ๊ค..."โอ๊ย ! พ่อเลอะเลือนแล้ว คุยไม่รู้เรื่อง ผมไม่คุยกับพ่อแล้ว "

                   แล้วแจ๊คก็ผละจากพ่อไปอย่างอารมณ์เสียเป็นที่สุด เวลาผ่านไป จวบจนตอนเย็น ได้เวลาอาหารค่ำ เมื่อไม่เห็นผู้เป็นพ่อลงมา แจ๊คจึงเดินไปตามที่ห้อง ณ ที่นั้น เขาได้พบชายแก่คนนั้น นั่งเหม่อลอย ข้างๆมีไดอะรี่เก่าๆ เล่มหนึ่ง ที่เพิ่งเขียนบันทึกในวันนี้เสร็จ

                 แจ๊คถือวิสาสะเข้าไป อ่าน ความว่า...

                 "..ครั้งหนึ่งเมื่อ 30 ปีมาแล้ว เรามีลูกชายคนหนึ่งที่เรารักมาก เราตั้งชื่อเค้าเองว่า...แจ๊ค ในวันที่อากาศแจ่มใสวันหนึ่ง ตอนนั้น แจ๊คกำลังพูดได้เก่งทีเดียว
เราพาเค้าไปนั่งที่สวนหลังบ้าน พอดีมีวัวผ่านมา... แจ๊คถามเราว่า พ่อ นั่นอะไร...วัวไงลูก เราตอบ เวลาผ่านไปอีกไม่ถึง 1 นาที แจ๊คก็ถามคำถามเดิมเราอีก เราก็ตอบ เช่นเดิมอีก เป็นอย่างนี้อยู่ถึง 25 ครั้ง... เราไม่รู้สึกเบื่อหน่ายเลยที่จะ ตอบคำถามเดิมๆเหล่านั้น เรา กลับรู้สึกดีใจอย่างที่สุดที่ลูกสนใจเราอย่างไม่เบื่อหน่าย.... แต่ในวันนี้ ณ ที่แห่งเดิม คน 2 คน ที่เคยถามคำถามเดียวกัน หากแต่ว่าเราเป็นฝ่ายถาม แจ๊คเป็นคนตอบ... เพียง 5 ครั้งเท่านั้น ลูกก็ตวาดเรา หาว่าเราเลอะเลือน รังเกียจแม้แต่จะคุยกับเราต่อไป.... "

                 ปล. Y-Y อ่านแล้วกระแทกใจอย่างแรง

อ้างอิงจาก  : http://bbs.pramool.com/webboard