อย่ๅนึกร้องไห้ถ้าได้อ่ๅน

ลำดับตอนที่ #4 : รักครั้งเก่ากับร้านกาแฟ

............ในร้านกาแฟ เล็กๆแห่งหนึ่งมีแขวนกระดิ่งเล็กๆไว้ที่ ประตูร้าน ทุกครั้งที่มีแขกเข้า ร้าน ก็จะทำให้กระดิ่งนั้น ส่งเสียงดัง `Ding Ding`

                วันหนึ่ง มีผู้ชายคนหนึ่ง อายุประมาณ 30 กว่าปี เข้ามาใน ร้านกาแฟนี้ เจ้าของร้านสาวสวยก็รีบออกมาต้อนรับให้เขานั่งด้านใน "กาแฟแก้วนึงครับ" "ได้ค่ะ รอสักครู่นะคะ" เจ้าของร้านสาวพูดพลางยิ้มให้อย่างมีมารยาทแล้วก็ไปบด เม็ดกาแฟและตั้งกาต้มกาแฟ ชายหนุ่มนั่งมองหญิงสาวอยู่ตลอดไม่นานนัก เจ้าของร้านสาวก็นำกาแฟมาเสิร์ฟ ให้ที่โต๊ะชายหนุ่ม"ขอบคุณครับ" "คุณเพิ่งมาเป็นครั้งแรกใช่ไหม? รู้สึก ว่าที่นี่เป็นอย่างไร บ้างคะ?" เจ้าของร้านสาวถาม "ใช่ครับ ผมรู้สึกว่า ที่นี่บรรยากาศดีมาก ๆ เลยครับ" "ฉันก็ชอบบรรยากาศของร้านนี้มากเหมือนกันถึง แม้ว่า กิจการร้านนี้ไม่ค่อยดีนัก ฉันกับสามีก็เสียดายไม่อยากจะ ปิดร้าน ทิ้ง"

                ทั้งคู่เงียบไปสักพัก "ผมขอถามอะไรคุณบางอย่างได้ไหมครับ? เอ่อ... ก่อนที่ จะถามคุณ ผมอยากจะเล่าเรื่องเรื่องหนึ่งให้คุณฟังก่อน" ชายหนุ่มพูด "ได้ค่ะ คุณพูดมาได้เลย" เจ้าของร้านสาวก็สนใจที่จะฟัง ชายหนุ่มก็เล่าเรื่องเรื่องหนึ่งซึ่งผ่านมานานมากแล้ว "เมื่อก่อนผมเคยมีแฟนคนอยู่หนึ่ง เรารักกันมาก เราสองคนก็ตัดสินใจที่จะใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันในอนาคตแล้ว ความรักของเราสองคนนั้นถึงแม้จะธรรมดา แต่แค่นี้ผมก็พอใจแล้ว เพราะผมรักเธอมาก เพียงแค่มีเธออยู่ข้างๆผมก็มีความสุข มากแล้ว แต่ทว่า ความสุขอันนี้มันช่างสั้นนัก

               หลังจากนั้นก็มีเรื่องร้ายแรงเกิดขึ้นก่อนหน้าพิธีหมั้นของ เราสองคนเพียงหนึ่งเดือน คืนนั้นผมมีธุระต้องทำจึงไม่สามารถไปส่งเธอกลับบ้านได้ ในคืนนั้น เธอโดนคนร้ายรุมข่มขืน..."

                 "แล้วหลังจากนั้นเป็นอย่างไรคะ? ความ รู้สึกของคุณที่มีต่อ เธอเปลี่ยนไปหรือ?" เจ้าของร้านสาวถามด้วยความสงสาร "ถึงแม้จะมีเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้น ความรักของผมที่มีให้เธอก็ ยังมั่นคงมิได้แปรเปลี่ยนเลยสักนิด ผมก็ตั้งใจจะจัดพิธีหมั้นขึ้นตามเดิม แต่... เธอคิดไม่ตก เธอเชื่อว่าเธอไม่ได้เป็นเธอคนเดิมแล้ว ในวันหมั้นของเรา สองคนวันนั้น เธอผูกคอตาย โชคยังดีที่ว่าพวกเราพบเธอ ได้เร็ว ช่วยชีวิต เธอไว้ได้ แต่เพราะว่าสมองขาดออกซิเจนนานเกินไป ทำให้เธออยู่ในสภาพไม่ มีความรู้สึกตัวและอาจจะไม่ฟื้น ขึ้นมาเลยก็ได้...
              สุดท้าย เธอก็ฟื้นขึ้นมา เมื่อผมรู้ว่าเธอฟื้นขึ้นมาแล้วก็รีบ ไปหาเธอ แต่พ่อแม่เธอขวางกั้นผมไว้ไม่ ให้ไปพบเธอ พวกเขาคุกเข่าลงมาขอร้องผม เขาบอกว่าความทรงจำ บางส่วนของเทอหายไปรวมทั้งเรื่องที่เกี่ยวกับตัวผมด้วย ซึ่งถ้าหากเทอเจอผมแล้วกลัวว่าเทอจะทำร้ายตัวเองอีกหมอบอกว่าเมื่อคนโดนกระตุ้นจิตใจอย่างแรง ก็อาจจะเลือกที่จะหลบหลีก ความทางจำอันนั้นโดยการฝัง ลึกไว้ในใจตัวเอง ไม่ต้องการที่จะจำเรื่องเลวร้ายนั้นอีก เธอลืมหมดทุกสิ่งทุกอย่างที่เกี่ยวกับตัวผมด้วย พ่อแม่เธอขอร้อง ให้ผมอย่าเพิ่งไปพบเธอสักพัก เขาไม่ต้องการให้เธอนึกถึงเรื่องน่าเศร้านั้นอีก เพราะกลัวว่าเธอจะฆ่าตัวตายอีก ถ้าบังเอิญเจอกันในที่อื่น ก็ให้ผมทำเป็นไม่รู้จัก ไม่ทักทาย กันเด็ดขาด
              ช่วงเวลานั้นมันช่างทรมานยิ่งนัก ผมรักเธอ แต่ไม่อาจ พูดคุยกันได้ อยากจะพบหน้าเธอ แต่ก็ไปพบไม่ได้ วันนี้ เป็นวันครบสิบปี นั้นแล้ว" "ขอแสดงความยินดีให้ด้วยค่ะ คุณรอคอยมาสิบปีแล้ว ในที่สุด วันนี้ก็สามารถไปพบเธอได้แล้วสินะ"หญิงสาวพูด"ใช่ครับ แต่... ยิ่งใกล้ถึงเวลานี้ ผมก็ยิ่งกลัว เพราะว่าสิบปีที่ผ่านมานี้ ความรักผมนั้นยังไม่เปลี่ยน แต่ตัวเธอล่ะ? ถ้าผม เล่าเรื่องในอดีตให้เธอฟัง เธอก็ยังจำผมไม่ได้ แล้วผมจะทำยังไงดีล่ะ? หรือว่าถ้าเธอได้แต่งงานไปแล้ว ผมควรจะทำเช่นไรดี? เพราะเช่นนี้ ผมอยากจะถามคุณ ว่าคุณคิดอย่างไร? ถ้าแฟนผมคนนี้แต่งงานไปแล้ว ผมควรจะบอกให้เธอ ได้รับรู้ เรื่องนี้มั้ย?" เจ้าของร้านสาวก็พูดอย่างจริงใจว่า "ถ้าสมมุติว่าเธอมี แฟนแล้วก็ไม่เป็นไร เพราะทั้งสองฝ่าย ยังไม่ได้ แต่งงานกัน คุณยังมี โอกาส แต่ถ้าเธอคนนั้นได้แต่งงานมีครอบครัวไปแล้วคุณก็ไม่ควร ไปทำลายครอบ ครัวเขา" ชายหนุ่มได้รับฟังแล้ว ก็แค่ตอบสั้น ๆ ด้วยความผิด
หวัง... "นั่น สินะ..."
              Ding Ding` พอดีเวลานี้ก็มีแขกคนอื่นเข้ามาในร้าน เจ้าของร้าน สาวก็พูดกับชายหนุ่มว่า "ฉันต้องไปต้อนรับแขกแล้ว เชิญตามสบายนะคะ"เธอเดินออกไปได้สองก้าว ก็หันกลับมาถามเขา ว่า "จริงสิ คุณเพิ่งมาที่นี่เป็น ครั้งแรก ยังไม่ค่อยสนิทกับ ฉันมากนัก ทำไมถึงเล่าเรื่องนี้ให้ฉันฟังล่ะ คะ?" "เพราะว่า เธอคนนั้นเคยพูดเอาไว้ว่า หลังแต่งงานแล้ว เธออยากจะเปิดร้าน กาแฟเล็ก ๆ อย่างนี้เหมือนกัน" เจ้าของร้านสาวคิดสักครู่ถึงตอบออกมา " อ๋อ อย่างนี้เอง หรือคะ"
              พูดจบเธอก็หันหลังกลับเดินไปต้อนรับแขกที่เข้ามา ใหม่.... ชายหนุ่มมองตามร่างของเจ้าของร้านสาวนั้น.. น้ำตาเขาค่อยๆหยาด ไหลออกมา..
               เขาตัดสินใจไม่บอกเธอว่า แท้จริงแล้วเขามาที่ร้านนี้ เพื่อ อะไร ..แฟนของเขาคนนั้น.. อยู่ใกล้แค่เอื้อม.. แต่ความสัมพันธ์ ระหว่างเขา และ เธอนั้นมันช่างห่างไกลกันเหลือเกิน.. กาแฟในแก้วนั้น ก็ไม่รู้เย็นลง ตั้งแต่เมื่อไหร่...
....The end.

อ้างอิงจาก  :  http://bbs.pramool.com/webboard  :  ScorpionS1982