คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 2 ทหารออกเดินทางเพื่อการรุกราน
าวเราะห์วที่ 58 แห่ระบบสุริยะแรมม่า
าวเโรน
ท่าอออวาศอทัพเโรน
“ทหารอร้อยเโรโระมาันรบทุนายแล้วหรือยัอรับ” หัวหน้าสิบโทเโรโระถาม
“รบแล้ว/รับ/อรับ/ุุ” สมาิอร้อยเโรโระอบ
“ถ้าเ่นนั้น ออเินทาไ้” เโรโระสั่าร
“รับทราบ” ทุนาย(ยเว้นเโรโระ)ล่าว
ในอวาศ
“อนที่มีหมายเรียัวลับส่มาถึ เล่นทำเอาใหมเลยนะอรับ” เโรโระบอ
“นั่นสิร้าบุสิบโท ผมนึว่าเรา้อโนทำโทษะแล้วนะร้าบ” ทามามะบอ
“นั่น็เพราะพวแนั่นแหละ! เอาอือายืยาทำัวเอื่อยเื่อยไปวันๆ ารรุรานเพโปอถึไม่ืบหน้าะทีไล่ะ!!” ิโรโระพูอย่าหุหิ
“ุุุ รุ่นพี่ิโรโระเอ็เอาแ่นั่ัอาวุธไปวันๆ ไม่ใ่เหรอ?” ุรุรุพู
“แเอ็ทำแ่ทำแะหรี่ินไปวันๆ นั่นแหละ!! ุรุรุ!” ิโรโระะอ
“เอาน่า อย่าทะเลาะันเลย” โโรโระห้ามปราม
“เรื่อทั้หมเิึ้นเมื่อสามวัน่อน...” เโรโระเปรย
ย้อนลับไปเมื่อ 3 วัน่อน
าวโล(เพโปอ)
บ้านฮินาะ
ที่ห้อเโรโระ
“ท่านอาะ มีหมาย่วนส่มาาอบัาาราวเโรน่ะ!” สาวน้อยราาแห่วามหายนะ แอโล มัวร์บอ
“หมาย่วน?” เโรโระ
“รีบอ่านสิเโรโระ!” ิโรโระบัับ
“มันเียนไว้ว่า...
ถึ อร้อยเโรโระ
ที่ส่หมายบับนี้มา ็เพื่อะถามว่าเพราะเหุใารรุรานึไม่ืบหน้า? ทำไมึไม่ส่รายานวามืบหน้าเี่ยวับารรุรานเพโปอมา? แ่เรื่อพวนั้นเอาไว้ว่าันทีหลั พรุ่นี้ลับที่าวเโรนะ! นี่ือำสั่
ป.ล. หาพวเ้าไม่มาเราะส่อร้อยารุรุไปทำภาริแทนที่อร้อยเโรโระ
า ผู้บัาารสูสุแห่อทัพเโรน
น่ะอรับ” เโรโระอ่านหมาย
“หมายเรียัวลับัวเโรนอย่านั้นรึ?” โโรโระเปรย
“ใ่ วันออเินทาือวันพรุ่นี้สินะ? รีบลับไปเรียมอไ้แล้ว” ิโรโระล่าวแล้วเินออไปาห้อทันที
ลับมาเหุาร์ปัุบัน
“อนแร็นึว่าเรียัวลับมาทำไม ที่แท้็ให้รอแบบสอบถามเี่ยวับารรุรานเพโปอนี่เอนะอรับ” เโรโระบอ
“แล้วนายอบว่ายัไล่ะ?” ิโรโระถาม
“้าน้อย็อบไปามวามริเท่านั้นเออรับ” เโรโระอบ
“แล้วำถามที่ถามว่าทำไมารรุรานเพโปอถึไ้ไม่ืบหน้านั่นล่ะ?” ิโรโระถามอีรอบ
“็อบว่าาวเพโปอ่อ้านพวเราอย่าหนั นไม่สามารถทำารรุรานไ้” เโรโระอบ
“่าเหอะ! ยัไ็ามราวนี้พวเรา้อยึรอเพโปอให้ไ้ เ้าใไหม?” ิโรโระล่าว
“เ้าใอรับ/ร้าบ/ุุ” ทุน(ยเว้นิโรโระ)ล่าว
ทันในั้นเอ
บู้ม!!!
“เหวออออ!!!” เโรโระับทามามะรีร้ออย่าใ
ี๊ๆๆ!! สัาเือนภัยัึ้น
“...เิอะไรึ้น?!!” ิโรโระถามอย่าใ
“ศัรูโมีรึ?!” โโรโระถาม
“ัวยานยาน้านวาไ้รับวามเสียหายอย่าหนั” ุรุรุบอ
“าระาระาระ! เอัวแล้วเ้าพวาวเโรน” ไวเปอร์พู
“ไวเปอร์!!” ทุน (ยเว้นุรุรุ) ะโน้วยวามใ
“ันะัารพวแะ!!” ไวเปอร์ประาศ
“หนอยแน่ะ!! แนะแ!!” ิโรโระัฟัน้วยวามเ็บใ
“เราไม่ปล่อยให้แทำามใอบหรอไวเปอร์!!” เโรโบอ
“หุบปาะ!! เอานี่ไปินะ!!” ไวเปอร๋บอ
บรึ้ม!
“ราวนี้ัวยาน้าน้ายไ้รับวามเสียหายอย่าหนั!” ุรุรุบอ
“แ! ไอ้เ้าสารเลวไวเปอร์!!” ิโรโระ่าไวเปอร์เสียั
“ฮ่าๆๆๆๆ! ราวนี้แไม่รอแน่!! ลาาไอ้พวาวเโรน!!” ไวเปอร์ะโน้วยวามสะใ
“ม่ายยยยย!!!!!” เโรโระับทามามะโวยวายอย่าหวาลัวสุี
“ท่านอาะ!” อยู่ๆ เสียมัวร์็ัึ้น
“เสียนี้ ท่านมัวร์!” เโรโระบอ
“อามาเ้อนนา 1/1’000’000!!” มัวร์ัลูิเฟอร์ สเปียร์ใส่ไวเปอร์
“อะ๊า!!!” ไวเปอร์โวยวายในะที่ระเ็นออไป
“ท่านอาไปเป็นไรใ่ไหมะ?!” มัวร์ถาม้วยโโรโระวามห่วใย
“้าน้อยไม่เป็นไรหรออรับ อบุมาที่มา่วยนะอรับท่านมัวร์” เโรโระล่าวอบุมัวร์
“ไม่เป็นไรหรอ่ะ ถ้าเพื่อท่านอา ันอร่วมเินทาไป้วยนะะ หรือ้อเรียว่าท่านอาอยู่ไหน มัวร์็อยู่นั่น” มัวร์ล่าว
“ไ้สิอรับ ยินี้อนรับอรับท่านมัวร์” เโรโระล่าว
“อบุมา่ะท่านอา” มัวร์ล่าวอบุเโรโระ
“แย่แล้วร้าบุสิบโท!” ทามามะบอ
“เิอะไรึ้นพลทหารทามามะ?!” เโรโระถาม
“ัวยานทั้สอ้านไ้รับวามเสียหายอย่าหนัอรับ!” โโรโระบอ
“ุรุรุ! รีบเอายานลอุเินเร็วเ้า!!” เโรโระออำสั่
“รับทราบ” ุรุรุบอ
ะารรมอพวเโรโระะเป็นอย่าไร่อไป
ิามอน่อไป
ความคิดเห็น