คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1 ปฐมบทแห่งโชคชะตา
ยามเช้าที่อากาศแจ่มใส
เวลา 10:00 นาฬิกา
ณ บ้านอุโนะ
“มาสเตอร์...มาสเตอร์ตื่นได้แล้ว!!” เสียงของสาวน้อยผู้มีนิสัยเหมือนผู้นำนามซาซาระดังขึ้นเพื่อปลุกเด็กสาวคนหนึ่งที่กำลังหลับใหลอยู่ให้ตื่นขึ้น
“อือ...” แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผล
“โธ่~ มาสเตอร์นี่ล่ะก็... ช่วยไม่ได้นะ ช่วยหน่อยนะ อาคาริ” ซาซาระกล่าว
“รับทราบ” สาวน้อยผู้เงียบขรึมนามอาคาริกล่าว แล้วหยิบโยโย่ อาวุธคู่กายของเธอออกมา จากนั้นก็ขว้างไปที่เตียง
“ว้ายย!!” เสียงเด็กสาวสะดุ้งตื่น
“โธ่~ บอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าอย่าทำแบบนี้น่ะ อาคาริ?” สาวน้อยนามน้อยนามอุโนะ อุสุเมะกล่าวปนตำหนิ
"ช่วยไม่ได้นี่นา มาสเตอร์ผิดเองนะที่ปลุกแล้วไม่ยอมตื่น” ซาซาระบอก
“ถึงแบบนั้นก็เถอะ แต่ปลุกให้มันดีๆ กว่านี้หน่อยไมได้หรอ?” อุสุเมะบอก
“แต่ดิฉันคิดว่านายท่านควรตื่นด้วยตนเองดีกว่านะคะ” พี่สาวผู้พึ่งพาได้นามมาเดอลีนกล่าว
“นั่นสิๆ ขนาดนาฬิกาปลุกดังยังไม่ยอมตื่นเลยล่ะค่ะ” น้องสาวผู้อ่อนโยน ใจดีนามชิเมจิบอก
“มาสเตอร์อ่ะ...ไม่ยอมตื่นเองแต่ยังไปว่าเค้าอีกนะ” สาวน้อยผู้เอาแต่ใจตัวเองนามคาเทียบอก
“เอาเถอะ ฉันขอไปธุระแล้วไปกินข้าวเช้าก่อนนะ” อุสุเมะบอก
“เฮ้อ~ เมื่อไหร่มาสเตอร์ถึงจะตื่นเองได้สักทีนะ?” ซาซาระบ่นหลังจากที่อุสุเมะออกไปจากห้อง
“นั่นสิคะ นายท่านก็อยู่ชั้นม.2 แล้วน่าจะจริงจังให้มากกว่านี้หน่อยนะคะ” มาเดอลีนกล่าว
หลังจากที่อุสุเมะทำธุระเสร็จ ทานอาหารเสร็จ
“นี่นี่ วันนี้พวกเราจะไปที่บ้านของมานาอิกันมั้ย? เพราะวันนี้มานาอิบอกว่าจะทำเค้กสูตรพิเศษให้ทานด้วยล่ะ~” อุสุเมะบอก
“ว้ายๆ~~ เค้กๆๆ~~” คาเทียดีใจที่จะได้กินขนม
“ไปค่าๆ~ อยากไปเที่ยวบ้านเพื่อนของมาสเตอร์จังเลยนะค้า~” ชิเมจิพูดอย่างตื่นเต้น
“น่าสนุกดีนะ ว่ามานาอิจะทำเค้กอะไรหรอ? มาสเตอร์” ซาซาระถามอุสุเมะ
“อือ...เห็นบอกว่าจะทำเค้กสตรอเบอร์รี่นะ” อุสุเมะตอบ
“อ้า~ เค้กสตรอเบอร์รี่ ไปๆ เค้กนั่นของโปรดฉันเลยล่ะ” ซาซาระบอก
“ถ้านายท่านชวนดิฉันคงไม่ปฏิเสธหรอกนะคะ แล้วอาคาริจะไปด้วยกันไหม?” มาเดอลีนบอกอุสุเมะ แล้วหันไปถามอาคาริที่ยืนอยู่ข้างๆ
“ถ้าทุกคนไปฉันก็จะไป” อาคาริตอบ
“OK! ถ้างั้นเราก็ไปบ้านมานาอิกัน Let’s go!” อุสุเมะบอกอย่างร่าเริง
ณ บ้านมานาอิ
ปิ๊งป่อง! เสียงกดกริ่งดังขึ้น
“ค่า อ้าว อุสุเมะจัง ยินดีต้อนรับจ้า~” มานาอิกล่าวอย่างอารมณ์ดี
“ขอรบกวนหน่อยนะคะ” อุสุเมะและเหล่าดอลพูด
“เชิญจ้า” มานาอิบอก
ที่ห้องรับแขก
“มาแล้วจ้า~ เค้กสตรอเบอร์รี่สูตรพิเศษของมานาอิ” มานาอิพูดอย่างร่าเริง
“อ้า~~ เค้กสตรอเบอร์รี่ของโปรดของฉัน” ซาซาระพูดไปน้ำลายหกไป
“ว้ายๆๆ เค้กๆๆ” คาเทีย
“น่าอร่อยดีจังเลยค่า~” ชิเมจิ
“น่าทานจัง” มาเดอลีน
“ขอโทษที่รบกวนนะคะ” อาคาริ
“ไม่เป็นไรจ้า ทานให้หมดได้เลยน้า เดี๋ยวฉันไปชงชามาให้” มานาอิบอก
“ทานล่ะนะคะ”
“อร่อยจัง สมกับเป็นมานาอิ ทำขนมเก่งจริงๆ” อุสุเมะบอก
“อร่อยๆๆ” คาเทีย
“หวานอร่อยมากเลยค่า~” ชิเมจิ
“อร่อยสุดๆ อร่อยมาก” ซาซาระ
“รสชาติยอดเยี่ยมมาก” มาเดอลีน
“อร่อยดี...” อาคาริ
“แหมๆๆ~ ชมกันขนาดนั้นฉันก็เขินแย่นะสิ~” มานาอิ
“เอ่อ นี่ หลังจากทานเค้กเสร็จยังมีเวลาเหลือก่อนถึงมื้อเที่ยง เรามาทำอะไรกันหน่อยดีไหม?” อุสุเมะเสนอ
“ความคิดดีนี่มาสเตอร์ แล้วจะทำอะไรดีเหรอ?” ซาซาระถาม
“ฝึกพิเศษกันดีมั้ย? เพราะช่วงนี้อุสุเมะจังถูกจ้องเล่นงานบ่อยๆ เรามาฝึกดอลให้แข็งแกร่งยิ่งกว่านี้กันเถอะ” มานาอิเสนอ
“เห็นด้วย มาสเตอร์รับคำท้าสิคะ!” ซาซาระบอก
“จะ...จ้ะ ช่วยหน่อยนะมานาอิ” อุสุเมะบอก
“จ้า~” มานาอิพูดอย่างร่าเริง
ที่สวนบ้านมานาอิ
“แสงดาวที่ทอประกายผ่านฟากฟ้า และประกายคริสตัลที่ข้ามผ่านกาลเวลาเอ๋ย ด้วยพรมลิขิตแห่งเวลาอันเป็นนิรันดร์ จงเผยร่างจริงของเจ้า Awaking” อุสุเมะและมานาอิพูดพร้อมกัน
“เอาล่ะนะ อุสุเมะจัง” มานาอิบอก
“อือ!” อุสุเมะตอบรับ
“ฮูเร่ๆ สู้ๆ ทีมมานาอิ สู้ตาย ไว้ลาย สู้ๆ!” เชียร์ลีดเดอร์ ปอมปอมส่งเสียงเพื่อนๆ อย่างร่าเริง
“ย้ากก!!” คาเทียพุ่งเข้าใส่ปอมปอม
“โอ้~ คิดว่าจะทำอะไรฉันได้เหรอ?” ปอมปอมพูดพลางหลบการโจมตีของคาเทีย
“ย่า~ ย่ะ!” ชิเมจิที่กำลังต่อสู้กับซุสุริร้อง
“คิดว่าอย่างเธอจะทำอะไรฉันได้งั้นเหรอ?” ซุสุริกวน
“เป็นไง “ยัยแบน ตัวเล็กติ๊ดเดียวแต่แรงชะมัดเลย ไปกินอะไรมาเนี่ย” เป็นไงๆ?” ซุสุริใช้พู่กันเขียนตัวหนังสือลงบนกระดาษ แล้วโชว์ให้ชิเมจิดู
“ว้ายๆ~ นี่เธอหยุดน้า~” ชิเมจิร้องไห้โวยวายใส่ซุสุริ
“โธ่~ มีอาวุธยืดได้หดได้แบบนี้ขี้โกงจังเลยน้า~” อุกิวะกวนอาคาริ
“เงียบไปซะ...” อาคาริกล่าวอย่างเยือกเย็น
“รับไปซ้า~ กระสุนวาฬเพรชฆาต! ย้าก!” อุกิวะเหวี่ยงวาฬที่ถืออยู่ใส่อาคาริ แต่หลบได้
“ซาซาระ ในที่สุดเราก็ได้สู้กันสักทีนะคะ” ยูงาเกะกล่าว
“อื้อ! ดีใจมากเลยล่ะ ยู...ยูอะไรนะ?” ซาซาระ
“อึก! ยูงาเกะ! กล้ามากนะที่มาลืมคู่ต่อสู้แบบนี้!” ยูงาเกะเริ่มโมโหขึ้นมานิดๆ
“น่าๆ ก็ช่วงนี้เราแทบไม่ได้เจอหน้ากันเลยนี่นา” ซาซาระพูดเพื่อให้ยูงาเกะใจเย็นลง
“ลูกตบอัคคี!” ทูเนียที่กำลังสู้กับมาเดอลีนพูด
“ไม่ขอรับค่ะ!” มาเดอลีนพูด แล้วใช้ง้าวที่ถืออยู่ตบลูกเทนนิสกลับไปหาทูเนีย
“ว้าย~ รับไปเถอะน่า!” ทูเนียตบลูกที่มาเดอลีนตบมากลับไป
“คืนให้ค่ะ!” มาเดอลีนตบลูกกลับไปหาทูเนีย การต่อสู้เพื่อการฝึกฝนให้แข็งแกร่งขึ้น สำหรับมาเดอลีนและทูเนียกลายเป็นสงครามเทนนิสไปซะแล้ว
ความคิดเห็น