ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : EP 03 : numji
EP 03 : numji
EP 03 : numji
'เคยมีความหวังมั้ย'
'เคยคิดที่จะรอ ใคร บางคนมั้ย'
'แล้วเคยคิดมั้ยว่า เขา จะกลับมารึปล่าว'
ร่างบางภายใต้เสื้อเชิ้ตสีขาวตัวโคร่งกับกางเกงวอร์มสีเทาตุ่นๆที่ดูมีอายุการใช้งานมานาน กลับดูดีไปหมดทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นรูปร่างฉบับนางแบบของเธอ หรือริมฝีปากสีแดงสดที่ตัดกับผิวขาวนวลอย่างลงตัว กำลังนั่งคิดถึงใครบางคนอยู่ในขณะที่ฝนค่อยๆประปรายลงมาจากท้องฟ้าทีละน้อย
ทีละน้อย
{Namji part}
"แกว่าเค้าจะกลับมาหาฉันป่ะ"ฉันกรอกเสียงที่ค่อนข้างจะแหบแห้งหลังจากการร้องไห้ลงไปในโทรศัพท์อย่างช้าๆ
[โอ้ยๆๆ ป้านัมจีขาาา นี่เรื่องมันผ่านมาตั้งกี่ปีแล้วคร้าา ก็รู้นะว่าโดนทิ้งไปวันนี้ แต่แบบเลิกร้องไห้ แล้วแต่งตัวสวยๆไปหาผู้ชายหล่อๆสักคนไม่ดีเหรอคร้าาาา อย่าเครียดเว้ยย]ยูบินพูดเชิงบ่นๆฉัน
[แหมๆๆ อีจอมพล รักแรกมันลืมได้ง่ายๆซะที่ไหนล่ะยะ คนไม่เคยมีความรักอย่างแกจะไปเข้าใจอาร้ายยยย]เสียงของอีก 6 คนในสายประสานกันทำร้ายจิตใจของจอมพล อย่างหนัก
[ไอ.......ฮึ่ย(-_-)]
"พอๆๆ เลิกทะเลาะกันเถอะ แล้วตกลงแกจะกลับมาเรียนเมื่อไหร่อะ ยัยจี๊"ฉันถามเปลี่ยนประเด็นเนี่องจากไม่อยากให้เรื่องยาวกว่านี้ ปล.ยัยจีมันไปเรียนที่จีนกับครอบครัวมันหน่ะ
[ก็คงเปิดเทอม เกรด 10 ปีนี้เลยหล่ะ...มั้ง เพราะตอนนี้พ่อกำลังคุยกับโรงเรียนอยู่]ยัยจีตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่ดูเบื่อๆ...ก็แน่หล่ะ อีกอาทิตย์เดียวก็จะเปิดเทอมแล้วล่ะสิ
[อีนัม นี่มันก็จะเปิดเทอมแล้วนะ ไม่คิดจะหาคนใหม่หน่อยเหรอ]กะนวาถามขึ้นมาอย่างสนุกๆ
"...."ฉันเงียบลง เพราะหาคำตอบไม่ได้
[โอ้ย อีนัม ไม่เห็นต้องเครียดเลย ดูอย่างฉันดิแก ถ้ามีแฟนเป็นผู้ชายมันยากนัก ก็มีแฟนเป็นผู้หญิงด้วยกันไปเลย~~~~~~] พินอาพูดเสริม
[เฮ้ย ป้านัม ทำไมแกเงียบไปวะ เป็นอะไรรึปล่าว] อึนควาถามด้วยความเป็นห่วง
"ปล่าวๆ ไม่ได้เป็นอะไร แค่อยากอยู่คนเดียวสักพักหน่ะ"ฉันตอบออกไปด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูเศร้าๆ
'ฉันจะมีคนใหม่ได้ยังไง'
'ในเมื่อฉันยัง...'
'ไม่เคยจะ'
'ลืมแก'
'นน'
[เออๆๆ ถ้าอยากอยู่คนเดียวงั้นฉันวางสายนะ]
"อืม"
ตื๊ดดดด
เมื่อทุกคนวางสายไปแล้วฉันจึงวางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะเครื่องแป้ง แล้วทิ้งตัวลงนอนบนเตียงทำให้เส้นผมสีน้ำตาลเข้มสยายออก พลางหลับตาลง แล้วนึกถึง 'วันนั้น'
'ถ้านับตั้งแต่วันนั้น นี่มันก็ 3 ปี แล้วสินะที่แกหนีหายไปแบบนี้แกคงจะไม่รู้สินะว่า ฉันเปลี่ยนไปขนาดใหน เพราะแค่คำพูดพร่อยๆ ขอแกที่ว่า 'แกมันไม่เหมาะสมกับฉันหรอก นัมจี เรื่องของเรามันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว' มันเป็นแรงผลักดันที่ทำให้ฉันมีความพยายามในการเปลี่ยนแปลงตนเอง แล้วแกเชื่อมั้ยว่า มันสำเร็จอะ ฉันสามารถเปลี่ยนตัวเองจากเด็ก อ้วน เตี้ย ในวันนั้น มาเป็นสวยสาวในวันนี้ได้ ฉันยังเชื่อนะ ว่าสักวันนึงแกจะกลับมา... แกต้องเอาจูบของฉันมาคืนนะ...'
วันนั้นมันช่าง...
วันนี้ เมื่อ 3 ปีที่แล้ว
@สวนสาธรณะแห่งหนึ่งในกรุงโซล
"นี่นนนายนัดฉันมาทำไมเหรอ?"ฉันถามออกไปอย่างสงสัย ขณะที่เขากำลังยืนหันให้ฉันอยู่
"นัมจี...เลิกกันนะ"ชายหนุ่มพูดขณะที่เขากำลังยืนหันหลังอยู่ นี่เขารังเกียจฉันถึงขนาดไม่กล้าบอกเลิกฉันซึ่งๆหน้าเลยเหรอเนี่ย
"ไม่...ไม่จริง...นายไม่มีเหตุผลเอาซะเลย...ฮึก"
"โอเค เหตุผลของฉันก็คือ แกมันไม่เหมาะสมกับฉันหรอก นัมจี แล้วอีกอย่างเรื่องของเรามันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว นี้เราพึ่งอยู่เกรด 7 กันเองนะ"ร่างสูงพูดอย่างจริงจัง ทีกับยัยกันวายังจับมือกันอยู่เลยนะ ฮึก....
"ฉันไม่เหมาะสมกับนายตรงไหน"ฉันปาดน้ำตาแล้วถามเขาด้วยน้ำเสียงสั่นๆ
"เธอมันอ้วน...เธอมันเตี้ย...เธอไม่สวย เราไปกันไม่รอดหรอกนะ นัมจี จบแค่ตรงนี้เถอะ"
"อ๋อ! เพราะฉันไม่สวยเหมือนยัยกันวาสินะ ฉันรู้นะว่านายยังแอบมองกันวาอยู่เพราะกันวาสวย ขาว น่ารัก มีแต่คนชอบ เรียนก็เก่ง เก่งไปทุกอย่าง นี่นายรังเกียจฉันขนาด..."ฉันยังพูดไม่ทันจบเขาก็หันกลับมาแล้วเดินเข้ามาประทับริมฝีปากบางของเขาลงบนริมฝีปากสีแดงสดของฉันอย่างอ่อนโยนแล้วค้างไว้อย่างงั้นโดยไม่มีการรุกล้ำใดๆเลย ก่อนจะถอนจูบออกอย่างช้าๆ
"ใช่ฉันคอยแอบมองกันวา แต่ว่านัมจี รอฉันหน่อยนะ แล้วสักวันนึง ฉัน...จะกลับมา"เมื่อเขาพูดจบประโยค เขาก็วิ่งหนีไปทันที
{end for Namji part}
{??? part}
"เฮ่อออออ โรงเรียนมัทยมxxxเนี่ย มันไปทางไหนกันน้าา หายากจัง-_- แม่นะแม่ หาโรงเรียนอื่นให้ลูกอยู่ไม่ได้รึยังไง ทำไมต้องมาอยู่โรงเรียนเก่าด้วยเนี่ยย เดี๋ยวก็เจอ... เฮ้อ...ช่างมันเถอะ"ถ้ามียัยกันวาอยู่คงจะหาง่ายกว่านี้
'นี้ฉันยัยคิดถึงยัยกันวาอยู่อีก!'
{end for ??? part}
คุยๆๆๆ
แง่ จบไปแล้วกับ intro สุดเศร้าของไรท์ เป็นยังไงกันบ้างคร้าาา แล้วคิดว่าไอ??? เนี่ยเป็นใครเอ่ยย อย่าลืมเม้นบอกไรท์ด้วยน้าาาา
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น