คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ตอนที่ 6 พายุหฤหรรษ์ Up 50%
ทั้สอเปลือยายอยู่บนเีย ะวันูบและลูบไล้ร่าสาวรับใ้นเธอบิัวไปมา
"ะวัน ยะ อย่า อือ อะ" ุเือนร้อราใ้ร่าแร่
"เือน… ผม้อารุมา อย่าหายไปไหนอีนะ ไ้โปร” เาเริ่มูบเธออีรั้้วยวามเร่าร้อน
"ะวันหยุเถอนะะ" เธอผลัเาออ ใสั่นระรัวอยู่บนเีย
"เือน… ผม้อารุเหลือเิน" เาบเลียใบหูสวยทำให้เธอัวสั่น้วยวามปรารถนา "ผม้อารุมาโยลอ แ่ผมไม่อยาะเร่รัุ" เาระิบเบาๆ
"หยุนะ อือ อะ" ใบหน้าเธอแ่ำ มอร่าเปลือยอะวัน้วยวามรู้สึสสารระนื่นเ้น
“อะ” เาูบระูไหปลาร้าอเธอ
“ยะ หยุ เถอะ นะ”
เรียวลิ้นร้อนเลียอย่าอ่อนโยนไปนถึยอถันที่แ็เป็นไบนหน้าออิ่มสมบูร์แบบอเธอ นระทั่เธอเสียวนแอ่นหลั
เายิ่เร่เรียวลิ้นร้อนวัลาล่ำนถึท้อแบนราบเสร็แล้ว่อยๆ ลาวัลลนถึหว่าา
“อือ” เธอราระบายวาม้อารที่ทวีถึุที่เสียวนทนไม่ไหว
“ทะ ทรมาน เหลือเิน” ร่าบาัระุามัหวะโลมเลีย
“ะวันะ ่วย้วย” เธอราื่ออเาเสียั “ัน ทรมาน อะ”
สาวใ้รู้สึเสียว่านราวับถูพายุพัพานเินทาใล้ถึุสุยออย่าะทันหันและรุนแร
“อุแะหมแล้ว” เายิ้มร้าย โอบอสาวรหน้าอย่าพอใ ให้สารวามสุและไออุ่นอยู่นานนเธอเลิ้ม
“รนั้นุสวยั” เาับาเธอแยออ
“อะ อือ” หัวใอุเือนเบาหวิวราวปุยนุ่นเมื่อไ้ยินำสารภาพอายหนุ่ม เธอเสียวสั่นสะท้านไปทั่วเรือนร่า
“ให้ผม่วยุนะ” เายับส่วนปลายแท่ร้อนให้ร่อทารัสีสวย เสร็แล้วมอที่ใบหน้าสวยเป็นารออนุา
“อย่าหยุ ัน้อารุ” เธออ้อนเสียแหบแห้ "ะวัน ไ้โปร่วยัน้วย"
“เือน… ุแน่ในะ ว่าะทำ ถ้าุไม่พร้อม ผมหยุไ้นะ ผมไม่อยาเอาเปรียบุ” เา้อหน้าเธอ ระทำอย่าอ่อนโยนเพื่อวบุมัหาอเา
“ุไม่ไ้เอาเปรียบันหรอ่ะ ันเ็มใ" ุเือนยืนยันวามั้ใอน
ะวันรั้ร่าเธอนั่บนั ่วยลายวามทรมานให้เธอ ใ้ไออุ่นอเาแนบไปลอเรือนร่าอรร
“อือ อืม” เธอุหน้าเ้าับออเา หัวใเ้นโรมรามเมื่อะวันยมือร้อนผ่าวลูบไปบนแผ่นหลันวลเนียนและเลยไปถึบั้นท้ายาม
“ผิวุนุ่มั” เาพลิร่าเธอนอนหาย และยัวึ้นื่นมเรือนร่าที่เาหลใหลอยู่ทุเมื่อเื่อวัน มือให่รูปไล้หน้าท้อแบนราบ และเอวอิ่ว่อนะเลื่อนึ้นมาประอทรวออวบอิ่มเย้ายวนอารม์ พร้อมๆ ับเล้นลึวามอวบหยุ่นเ็มึ
หัวแม่มือหยอเอินปลายยอแผ่วเบา นร่าอเธอแอ่นึ้นามัหวะมือ เาแนบูบไล่ล่ำามลายอระห นถึเนินอ แล้วยานอเิึ้นูลืนปลายถันสีน้ำาลเ้าสู่ปาร้อนระอุ
“อะ อือ สะ เสียว” ร่าอุเือนระุ้วยวามวาบหวาม
"สะ… เสียว ไม่ ไหวแล้ว" ฝ่ามืออี้ายัเล้าลอทรวอสลับหยอล้อยอถันามนร่าเธอสั่นระรัว เมื่อเยหน้าึ้นสบา เา็เห็นแววา่ำหวานมออบลับมา
เ้านายหน้าหล่อะโัว้ามร่าสาวใ้ไปที่หัวเีย วานหาอุปร์ป้อันเสร็แล้วเา็ลับมารุหนั ฝ่าลูบไล้่ำลไปสู่ใลาวามเป็นสาวอเธอ
“อือ ่วย้วย” ุเือนเหลือบามอเา้วยวามไม่แน่ใ แ่สุท้าย็โอนอ่อนผ่อนาม ยับาแยออาันามัหวะารปลุเร้าอเา
ฟูว ~ เสียหอบหลุลอออมาาริมฝีปาอเธอ เมื่อปลายนิ้วอเาสัมผัสปีผีเสื้อ สะโพอเธอยับามมืออันเี่ยวาเมื่อเาเริ่มหมุนวน
ทันทีที่เาสัมผัสถึวามุ่มื้นอเธอ ะวันทน่อไปอีไม่ไหวแล้วเา็ลนลานีอฟอยล์ออป้อันัวเอ แล้วึ้นทาบทับเรือนร่าโหนนูน
ายหนุ่ม้มูบเรียวปาบวมเป่อีรั้อย่าอใไม่อยู่ ยับแยาเธอออว้าว่าเ่า ส่วนปลายแท่ร้อนเ้นุ้บๆ เบียเสียเ้าสู่วามอบอุ่นที่พรั่พร้อมอเธอ
“อุแน่นั” เายับัวึ้นสู เมื่อร่าายอเธอไม่ยอมให้ล่วล้ำเ้าไปไ้โย่าย
“เ็บไหม?” ะวันมอุเือนที่ำลัมอเา้วยวาที่วาบวับไป้วยน้ำาแล้วเา็เ้าใทันทีว่าเธอำลัเ็บร่าายอเธอเร็่อ้านารถูรุราน และเป็นไปไ้ว่าเธออาาารมีเ็์เป็นเวลานานหลายปี้วย้ำ
"ุเือนุสวยมา แถมยัหอมหวานไปทั้เนื้อทั้ัว" เาบอพร้อมๆ ับมือโอบประอปทุมถันแน่น เสร็แล้วไล้วนส่วนปลายนแ็เป็นุ่มไ นร่าายอเธอเริ่มผ่อนลาย
“อึ” เายับัวออห่าแล้วแนบิอีรั้ ยับเอวอย่า้าๆ ่อยๆ ลุืบทีละนิ ทีละนิ นุเือนลายาอาารับแน่น เา่อยๆ ยับเ้าอย่านุ่มนวล ให้เวลาเธอไุ้้นเยับารที่มีแท่ร้อนอยู่ในัว นระทั่ไ้ยินเสียลมหายใหอบระั้นอเธอ และวามร้อนที่บีบรันุ้นเอ็นเ้นุบๆ
"อุแะน้ำเยอะีั" เาทานทนอี่อไปไม่ไหว ึเริ่มยับัวอีรั้ ่อยๆ ถถอยและเิมเ็มอย่าเื่อ้า
"ระแทแรๆ เลย่ะ" เธอเบิาว้ามอเา้วยวามยินี เมื่อรู้สึถึวามเสียว่านาุที่เอ็นอุ่นสอประสาน่อทารั
เธอเิอาารร้อนวูบวาบแผ่ระายออไป มือเล็ๆ เาะเี่ยวไหล่อเา เล็บแหลมๆ ิลบนแผ่นหลัทุรั้ที่เาอระแท วามเร่าร้อน่อัวึ้นเป็นไฟในอ แทบะระเบิออมารั้แล้วรั้เล่า
“ะ เสร็ ะ เสร็” เธอเริ่มิ้นรน แสวหาารปลปล่อย ใบหน้าสวยส่ายไปมาบนหมอน ราวับว่าร่าายำลัไว่ว้าหาสิ่ใ มีเพียเาเท่านั้นที่ะให้ำอบไ้ เาเร่ัหวะารเลื่อนไหวให้ถี่ระั้นยิ่ึ้น ร่าายพร้อมะเบิทุเมื่อ แ่็พยายามอทนรอใหุ้เือนามเามาให้ทัน ใ้เวลาไม่นานทันทีที่วามร้อนผ่าวอเธอระุรัรอบแ่นายอเา
“อะ อ๊าา อา” เธอเร็สะท้านรวราระบายวามเสียว แนาอรัเาแน่น เสียราลายเป็นเสียหวีร้อเมื่อพายุอารม์หอบพัเธอึ้นไปถึุสูสุ
“เือน… เือน...” เาะโนเรียื่อสาวใ้้วยเสียราแหบห้าวให้สมับที่อัอั้นในอมานาน
“อะ อืมม” เมื่อร่าายอะวันระเบิแรพิศวาสออมาอย่ารุนแรและยาวนานว่ารั้ใๆ ร่าอเาระุิๆ ันหลายรั้ เมื่อไ้ปลปล่อยอย่าธารลาวาาวุ่นอย่าทะลัทลายนวามเรียแทบะหมไป
“อ่า ออ เสร็ สะ เสร็แล้ว” เธอระุเร็ไปทั้ร่า ่อทารัและแท่ร้อนทั้สอยัเาะันแน่นระุิๆ ันหลายรั้ เธออเาแนบแน่น หลัถูพายุสวาทพัพาลอยละล่อึ้นสูแทบสัมผัสวาว ลอยว้าอยู่เ่นนั้นราวับทัู้่เป็นปุยนุ่นไร้น้ำหนัถูพัพาไปาม ระแสลมแห่วามหฤหรรษ์
สามสิบนาที่อมา… เมื่อารสู้รบอย่าุเือระหว่าายหิเพิ่ะเสร็สิ้นลบนเียที่รยุ่เหยิ
ุเือนนอนหาย เปลือยายอยู่บนเียพลาหายใหอบ หลัาร่วมรัับะวันอย่าร้อนแร เรือนร่าที่ระับไร้ไมันส่วนเิน็เปียุ่ม้วยหยเหื่อและแผ่ไอร้อนออมาอย่า่อเนื่อ
“ะวันะ ันะไม่ลับมาทำานที่นี่อี่อไปแล้ว"
ใบหน้าสวยหวานเอ่ยึ้นหลัาถึุสุยอ็ยันอนแนบิายหนุ่ม้าาย
“อะไรนะ” ะวันลูบไล้ร่าอรรอ้อนแอ้นที่ทำให้มีวามสุล้นทะลัอย่าหลใหล “แม่ผมไลุ่ออเหรอ?” เาแอบอิแล้ว้อมอใบหน้าสวยหม “เือน… ไม่้อัวลนะ ผมะหาานใหุ้เอ”
ความคิดเห็น