ร้ายรักซาตาน (ตีพิมพ์กับ สนพ.วาวบุ๊คคลับ)

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 2 : ซาตานลงทัณฑ์

ตอนที่ ๒

ซาตานลงทัณฑ์

รณพีร์และคนรักของรณภพต่างจ้องมองกันอย่างไม่ละสายตา ชายหนุ่มมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา เธอคือ…รดาณัฐ ผู้หญิงที่ยังกุมหัวใจดวงนี้ไม่เคยเปลี่ยนแปลง รณพีร์ไล่ระดับสายตามองหญิงสาวตั้งแต่หัวจรดเท้า วันนี้รดาณัฐสวยมากจริงๆ ต่างจากเมื่อก่อนที่เป็นเพียงเด็กสาวแรกรุ่น หน้าตาน่ารักสดใส แต่วันนี้หญิงสาวดูงดงามราวกับเจ้าหญิง ชุดเดรสสีชมพูตัดกับผิวพรรณขาวนวล ผมสีน้ำตาลถูกเกล้าขึ้นอย่างสวยงาม สร้อยเพชรเส้นเล็กส่องประกายระยิบระยับประดับคอขาวระหง ยังไม่เท่าจี้นกฟินิกซ์ตรงกลางอก ดวงตาซึ่งทำด้วยพลอยสีม่วงช่างโดดเด่นงดงาม แต่คนสวมต่างหากที่ทำให้มันน่าสนใจ

 ด้านรดาณัฐจ้องมองคนตรงหน้าไม่กระพริบตา หญิงสาวไม่คิดไม่ฝันว่าจะมาเจอรณพีร์ในงานนี้ ทำไมโลกถึงได้กลมแบบนี้นะ ทั้งๆที่ไม่ได้เจอกันนานมากแล้ว นับตั้งแต่ที่รณพีร์ไปเรียนต่อที่อเมริกา ชายหนุ่มดูเปลี่ยนไปมากจนแทบจำไม่ได้

 “น้องพรีมรู้จักกับแธมป์ น้องชายของพี่ด้วยเหรอคะ” รณภพถามด้วยความสงสัย เพราะเห็นทั้งคู่มองหน้ากันอยู่นานสองนานราวกับเคยรู้จักกันมาก่อน รดาณัฐพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะตอบคนรักว่า

“ค่ะ รู้จักค่ะ เพราะพี่แธมป์เป็นรุ่นพี่ที่โรงเรียนเก่าสมัยเรียนอยู่ม.ต้นค่ะ” ตัวเธอเองก็คงไม่อยากนึกถึงอดีตนั้นเท่าไหร่ รดาณัฐยังคงพูดต่อไปอีกว่า “แต่ก็ไม่ได้สนิทอะไรกันมากหรอกค่ะ เราสองคนคุยกันนับครั้งได้” คำพูดที่ไร้เยื่อใยของหญิงสาว ทำเอาคนฟังถึงกับเจ็บจี๊ดในหัวใจ ไม่นึกเลยว่าเธอจะเย็นชากับเขาได้ขนาดนี้   

“บังเอิญจังเลยที่น้องๆรู้จักกัน โลกมันช่างกลมจริงๆ ดีแล้วล่ะ ในเมื่อรู้จักกันแล้วก็ไม่ต้องเสียเวลาแนะนำ” รณภพบอกอย่างยินดี เอาเถอะถึงสองคนนี้จะไม่สนิทกัน แต่อย่างน้อยนักธุรกิจหนุ่มก็ดีใจที่คนรักและน้องชายรู้จักกันมาก่อนแล้ว รดาณัฐเบนสายตามองรณพีร์ก่อนจะเมินไปทางอื่น เรื่องในอดีตที่เขาทำไว้ทำให้หญิงสาวไม่อยากจะมองใบหน้าหล่อๆนั่นเลยสักนิด

รณพีร์มองรดาณัฐด้วยสายตาตัดพ้อ เมื่อ 8 ปีก่อน ชายหนุ่มเป็นฝ่ายสารภาพรักกับหญิงสาวในวันรับใบสำเร็จการศึกษา แต่เธอกลับปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย แต่พอมาวันนี้กลับกลายเป็นคนรักของศัตรู เขามีอะไรที่สู้มันไม่ได้ เธอถึงได้กล้าปฏิเสธความรักที่มอบให้ มือแกร่งกำเข้าหากันแน่นด้วยความโทสะที่กำลังพลุ่งพล่าน จนอยากจะหักคอสวยๆนั่นให้แหลกคามือ 

                “แธมป์เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมสีหน้าไม่ค่อยดีเลย” รณภพถามน้องชายด้วยความเป็นห่วง

“ผมคิดอะไรนิดหน่อยน่ะครับพี่คิว เดี๋ยวผมขอไปหาอะไรทานหน่อย หิวจะแย่” รณพีร์หลุดจากภวังค์ความคิด ก่อนจะแสร้งขอตัวออกไป เพราะไม่อยากอยู่ตรงนี้นานๆให้มันปวดหัวใจ ยิ่งเห็นสายตาเมินเฉยของหญิงสาว ขาแกร่งก็แทบจะทรุดลงไปกองกับพื้น เขาคงไม่เคยมีค่าในสายตาเธอเลยสินะ

“ได้สิ อยากทานอะไรก็ทานเลยนะ งานนี้พี่จัดมาเพื่อแธมป์โดยเฉพาะเลย” รณภพบอกพลางยิ้มให้น้องชาย รณพีร์แกล้งยิ้มตอบ ก่อนจะหันไปมองทางรดาณัฐ หญิงสาวยังคงเมินเฉยใส่ ชายหนุ่มได้แต่เก็บความแค้นและความเสียใจไว้ในอก เธอทำเหมือนเขาเป็นเพียงก้อนกรวดที่ไม่มีค่าอะไร ก็ดี…ในเมื่อเธอเป็นคนเลือกเส้นทางนี้เอง ก็เตรียมตัวรับมือกับความเจ็บปวดได้เลย

‘ฉันเกลียดแกไอ้คิว แกแย่งทุกอย่างไปจากฉัน ไม่มีวัน…ฉันจะไม่มีเสียผู้หญิงที่ฉันรักไปให้แก’

8 ปีที่แล้ว

พิธีรับใบสำเร็จการศึกษาของโรงเรียนศิริพัฒน์ศึกษา ถูกจัดขึ้น ณ หอประชุมหลังใหม่ที่สร้างขึ้นด้วยจำนวนเงิน 50 ล้านบาท ตัวอาคารทาด้วยสีครีมอ่อนมีทั้งหมดด้วยกันเจ็ดชั้น ภายในตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์คุณภาพดีราคาสูงเทียบเท่าโรงแรมชั้นนำ มีโรงหนังเล็กๆสำหรับเป็นสื่อการสอนให้กับคุณครูและนักเรียน ด้านหลังอาคารมีสระว่ายน้ำขนาดใหญ่เพื่อใช้เรียนในวิชาพละศึกษา

 “นายมองหาอะไรเหรอ” ภัทรพลถามรณพีร์ เพื่อนรักเพื่อนซี้ที่เรียนมาด้วยกันตั้งแต่อนุบาล เขาเห็นมันชะโงกหน้ามองหาอะไรบ้างอย่างอยู่สักพักใหญ่แล้ว

“ไม่มีอะไรหรอก ฉันแค่อยากเก็บบรรยากาศในโรงเรียนไว้ในความทรงจำ เพราะอีกไม่กี่วันฉันก็ต้องไปเรียนต่อที่อเมริกาแล้ว” ใบหน้าคมสันเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด ชายหนุ่มไม่ได้เสียใจที่จะไม่ได้เจอเพื่อนๆอีกแล้ว แต่เพราะจำต้องจากคนสำคัญของหัวใจไปยังอีกซีกโลกหนึ่งต่างหาก และไม่อยากจากไปทั้งๆที่ต้องเก็บความรู้สึกเอาไว้เพียงคนเดียว สายตาคมพยายามมองหาหญิงสาวผู้เป็นเจ้าของหัวใจ เพื่อสารภาพรักก่อนที่จะต้องจากกันไปหลายปี

“เออว่ะ ใจหายเหมือนกันนะ เหมือนเพิ่งเข้าม.4 เมื่อไม่นานนี่เอง แป็บๆจบม.6 แล้วเหรอเนี่ย แล้วนี่ไอ้พวกเพื่อนๆเราไปไหนกันหมดวะ” ภัทรพลมองหาเพื่อนๆในกลุ่มที่เหลือ อุตส่าห์บอกว่าให้รอถ่ายรูปด้วยกัน มันก็ดันไม่รอซะอีก สงสัยจะรีบไปหาสาวๆล่ะมั้ง “เฮ้ย นั่นนายจะไปไหนวะ” ภัทรพลถามเมื่อเห็นเพื่อนสนิทวิ่งไปทางอาคารวิทยาศาสตร์โดยไม่บอกไม่กล่าว

“ขอไปทำธุระแป็บนึง แล้วฉันจะรีบกลับมา” รณพีร์หันมาตอบคำถามเพื่อนสนิท ก่อนจะมุ่งหน้าไปยังเป้าหมายที่เขาตามหามาเกือบครึ่งวัน ภัทรพลมองตามแผ่นหลังที่ค่อยๆหายลับไปอย่างมึนงง ไม่รู้ว่ามันจะรีบไปไหน ถามก็ไม่บอกอีกนะ ไอ้เพื่อนคนนี้นิ

 “พรีมยังไงวันนี้เราก็ต้องบอกชอบพี่แธมป์ให้ได้” ชนิศาบอกความตั้งใจอันแน่วแน่ให้เพื่อนสนิทอย่างรดาณัฐฟัง เด็กสาวที่กำลังรับขวดน้ำจากแม่ค้าชะงักมือเล็กน้อย สีหน้าของเธอหม่นหมองลงจนเห็นได้ชัด ก่อนจะพยายามฝืนยิ้มกลับไป

“แล้วแต่ส้มเถอะจ้ะ พรีมไม่ขอออกความเห็นแล้วกันนะ” รดาณัฐยิ้มให้เพื่อนสนิท ก่อนจะหันกลับไปจ่ายเงิน 

“ถ้าอย่างนั้น เดี๋ยวเราขอตัวไปตามหาพี่เขาก่อนนะ สารภาพรักเสร็จ เราจะควงพี่แธมป์มาอวดเธอนะพรีม เป็นกำลังใจให้เราด้วยนะ” ชนิศาบอกพลางยิ้มให้เพื่อนรัก ก่อนที่เด็กสาวจะวิ่งออกไปจากตรงนั้น แล้วทิ้งให้รดาณัฐอยู่หน้าร้านขายน้ำเพียงคนเดียว

“จ้ะ” รดาณัฐยิ้มกว้างตามแผ่นหลังของชนิศา ก่อนที่เด็กสาวจะค่อยๆหุบยิ้มในเวลาต่อมา น้ำใสๆเอ่อล้นรอบดวงตาคู่สวย ก่อนที่มันจะเริ่มไหลรดแก้มขาวเนียน ความรู้สึกเจ็บปวดเริ่มเกาะกินหัวใจ เมื่อลองจินตานาการว่าเพื่อนสนิทและรุ่นพี่ที่เธอแอบชอบเดินควงแขนกันตรงมาหาเธอ รอยยิ้มที่เธอใฝ่ฝันอยากได้มันเป็นเจ้าของ กลับต้องกลายเป็นของคนอื่น เมื่อมาถึงขนาดนี้คงไม่ต้องบอกว่าใครกันแน่ที่เป็นคนที่เขาเลือก หากลองทบทวนเหตุการณ์ให้ดีจะรู้ว่ารุ่นพี่เองก็แอบรักชนิศามานานเหมือนกัน เวลาที่พวกเธอเรียนก็ชอบมาเมียงมองบ่อยๆ แอบถ่ายรูปเวลาที่ชนิศาแสดงละคร และแอบส่งการ์ดใบเล็กๆให้ทุกวัน รดาณัฐยกมือขึ้นปาดน้ำตา ก่อนที่จะสูดลมหายใจลึกๆ เด็กสาวหมุนตัวกลับเพื่อตรงไปยังอาคารวิทยาศาสตร์ตามที่นัดหมายกับคุณครูไว้ก่อนหน้านี้ แต่แล้วคนตัวเล็กก็ต้องชะงักเมื่อร่างอันคุ้นเคยมายืนอยู่ตรงหน้า

“น้องพรีม... พี่ขอคะ...คุย...ดะ...ด้วย...ได้ไหม” เสียงเหนื่อยหอบจากการวิ่งตามหารุ่นน้องที่ตนเองแอบชอบ ชายหนุ่มเพิ่งจะรู้ซึ้งถึงการวิ่งรอบโรงเรียนว่ามันเหนื่อยแค่ไหน

“ได้สิคะ พี่แธมป์มีอะไรกับพรีมหรือเปล่า เอ…เมื่อกี้ส้มไปตามหาพี่ ไม่เจอกันเหรอคะ” รดาณัฐขมวดคิ้วด้วยความสงสัย ก็ชนิศาเพิ่งจะวิ่งออกไปตามหาเขาไม่ถึงห้านาทีนี่เอง

“ไม่เจอกันเลยจ้ะ อืม… พี่ว่าเราไปคุยกันใต้หอหระชุมหลังใหม่กันดีกว่านะจ๊ะ” รณพีร์บอกก่อนจะเดินนำหน้าเด็กสาวไปยังหอประชุมหลังใหม่ รดาณัฐมองรุ่นพี่ด้วยความสงสัยว่าทำไมต้องไปคุยที่นั่นด้วย ที่อื่นก็มีตั้งเยอะแยะไป แต่เธอก็ไม่ได้ทักท้วงอะไร

“พี่แธมป์มีอะไรจะบอกกับพรีมเหรอคะ”

“น้องพรีม...พี่...เอ่อ...พี่...เอ่อ” รณพีร์ตื่นเต้นที่จะบอกสารภาพรักจนพูดตะกุกตะกัก ใจเจ้ากรรมดันเต้นกระหน่ำรั่ว

‘โธ่เอ๊ย! ทำไมต้องมาตื่นเต้นตอนนี้ด้วยนะ แล้วเขาจะบอกความรู้สึกกับเธอได้ยังไงกัน’

“ว่ายังไงคะ” รดาณัฐขมวดคิ้ว เป็นอะไรของเขานะ จะพูดอะไรก็ไม่พูด ได้แต่เอ่อๆอยู่นั่นแหละ ลุ้นจะแย่แล้ว

“เอ่อ...พี่...เอ่อ” ถึงตอนนี้รณพีร์ก็ยังตื่นเต้นไม่หาย ชายหนุ่มอยากจะเขกหัวตัวเองนัก โตมาจนป่านนี้แล้ว ได้เกรดสี่ทุกวิชา แต่ดันสอบตกวิชาความรักเนี่ยนะ ให้ตายเถอะ!

‘โธ่เอ๊ย! เดี๋ยวก็ไม่ได้พูดกันพอดี พูดออกไปสิแธมป์ นายอย่าตื่นเต้นสิ’

“ถ้าพี่แธมป์ไม่มีอะไรจะพูดแล้วล่ะก็ ขอตัวนะคะ พรีมต้องไปช่วยคุณครูทำงาน นึกได้เมื่อไหร่แล้วค่อยมาบอกแล้วกัน” รดาณัฐบอกก่อนจะหันหลังให้เขา ไม่เข้าใจว่าจะเรียกมาทำไมกัน เรียกมาแล้วก็ไม่พูด

รณพีร์เห็นเจ้าของหัวใจกำลังเดินจากไป ปากเจ้ากรรมที่เมื่อกี้พูดอะไรไม่ออกก็ระรัวความรู้สึกออกไปจนหมด ไม่หลงเหลือความเขินอายและความตื่นเต้นเลยแม้แต่นิดเดียว

“น้องพรีมคะ พี่ชอบน้องพรีมตั้งแต่ครั้งแรกที่เราได้เจอกัน เวลาที่น้องพรีมมาโรงเรียน กินข้าว อ่านหนังสือ หรือแม้กระทั่งในชั่วโมงเรียนก็มักจะไปแอบมองอยู่บ่อยๆ เคยรวบรวมความกล้าจะสารภาพรักแต่ก็ไม่กล้าพูดสักที เพราะกลัวว่าน้องพรีมจะไม่ชอบพี่ ก็เลยต้องเก็บความรู้สึกไว้ในใจคนเดียว แต่วันนี้พี่รวบความกล้าทั้งหมดที่มี ขอสารภาพรักให้กับเด็กหญิงแว่นหนาเตอะที่กุมหัวใจไว้เพียงผู้เดียว” รณพีร์พรั่งพรูความรู้สึกที่ถูกเก็บมานานจนหมดสิ้น หวังให้เจ้าของหัวใจได้รับรู้ถึงความรู้สึกที่มีต่อเธอ ไม่ว่าผลจะออกมาอย่างไร ชายหนุ่มก็พร้อมที่จะยอมรับ

รดาณัฐยืนนิ่งราวกับถูกสาป ใจเต้นระรัวราวกับใครมาตีกลองในหัวใจ นี่เขากำลังบอกชอบเธออย่างนั้นหรือ นี่เธอไม่ได้ฝันไปใช่ไหม รอยยิ้มบางๆผุดขึ้นที่ริมฝีปาก แต่เพียงไม่นานก็หุบลงไป เมื่อจู่ๆคำพูดของชนิศาก็เข้ามาอยู่ในความคิด ‘เราจะบอกชอบพี่แธมป์ดีไหม เราจะบอกชอบพี่แธมป์ดีไหม’ รดาณัฐน้ำตาร่วง หากเธอตกลงเป็นแฟนกับเขา ก็เท่ากับว่าเป็นการทำร้ายจิตใจชนิศา ไม่! เธอทำไม่ได้ เธอไม่สามารถทำร้ายจิตใจเพื่อนที่หวังต่อเธอได้

“สิ่งที่พี่กลัวถูกต้องแล้วค่ะ ต่อให้พี่บอกเร็วกว่านี้ พรีมก็คงไม่มีวันจะชอบพี่แธมป์ได้หรอกคะ เพราะพรีมไม่เคยคิดอะไรกับพี่แม้แต่สักนิดเดียว” สิ่งที่รดาณัฐบอกออกไปไม่ได้ตรงกับความรู้สึกในใจเลยสักนิด แต่ถ้าหากมันจะช่วยให้ชายหนุ่มตัดใจจากเธอได้ก็จำเป็นต้องทำ เพื่อให้ชนิศาเพื่อนที่เธอรักมากที่สุดได้สมหวังในความรัก 

เมื่อได้รับคำตอบอันน่าผิดหวัง ชายหนุ่มก็แทบล้มทั้งยืน ความหวังที่จะได้ยินว่า ‘น้องพรีมก็ชอบพี่แธมป์เหมือนกันค่ะ’ ไม่มีเหลือแล้ว ชายหนุ่มได้แต่ยืนนิ่งๆอยู่ชั่วขณะ ก่อนจะพยายามฝืนยิ้มให้รดาณัฐ

“ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ น้องพรีมไม่ได้ชอบพี่ ก็ไม่เป็นไร ขอแค่พี่ได้ชอบน้องพรีมก็พอแล้ว” สำหรับเขาขอแค่ได้พูดความรู้สึกออกไปก็ยังดีกว่าทนเก็บเอาไว้ แต่รอยยิ้มที่ฝืนๆนั้นก็ต้องหุบลง เมื่อเด็กสาวกลับพูดประโยคที่ทิ่มแทงหัวใจยิ่งนัก

“ทำไมพี่แธมป์ไม่ลองไปคบกับส้มล่ะคะ เผื่อว่าพี่และส้มจะเข้ากันได้ดี อย่าชอบพรีมเลยค่ะ เพราะพรีมไม่มีวันที่จะรักพี่ได้ลง” รดาณัฐเน้นท้ายประโยคเพื่อให้รุ่นพี่ตัดใจจากเธอ โดยหารู้ไม่ว่าการกระทำของตัวเองคือการฆ่าตัวตายชัดๆ

คำพูดที่เสียดแทงหัวใจทำเอาชายหนุ่มร่างกายกำยำแทบจะทรุดลงกับพื้น ลำพังแค่บอกไม่ชอบกันก็แย่อยู่แล้ว นี่ยังใจดีเสนอทางเลือกให้ชอบเพื่อนของเธอแทนอีก หัวใจของเธอทำด้วยเถ้าถ่านหรือยังไง จิตใจได้ดำแบบนี้

ตอนนี้รณพีร์ไม่คิดอะไรอีกแล้ว ชายหนุ่มเดินตรงไปหาเด็กสาว ก่อนที่เขาจะทำในสิ่งที่ไม่คาดคิด คนตัวโตประชิดคนตัวเล็กก่อนจะดันร่างแน่งน้อยจนติดกำแพง มือแกร่งตรึงข้อมือบางทั้งสองจนแน่นเพื่อปิดกั้นการประทุษร้าย ริมฝีปากหยักโน้มลงไปทาบริมฝีปากอมชมพูด้วยความรุนแรง เด็กสาวพยายามดิ้นให้หลุดออกจากพันธนาการอันแข็งแกร่ง แต่ว่ายิ่งดิ้นมากเท่าไหร่ ชายหนุ่มก็ยิ่งจับข้อมือเล็กแน่นขึ้นและจูบหนักหน่วงมากขึ้นเท่านั้น สัมผัสที่แปลกใหม่ทำเอาเด็กสาวร้อนวูบวาบไปทั้งตัว หมดเรี่ยวแรงที่จะขัดขืน คนตัวเล็กจึงปล่อยให้คนตัวโตจูบตามอำเภอใจ

การจูบมาราธอนที่เนิ่นนานได้สิ้นสุดลง เมื่อรู้สึกได้ถึงน้ำใสๆอาบรดแก้มขาวเนียน สายตาคมมองผลงานบนริมฝีปากเด็กสาวอย่างปวดใจ ผลจากการกระทำของเขา ทำให้ริมฝีปากอมชมพูบวมเจ่ออย่างเห็นได้ชัด

เพี๊ยะ!!!

“พรีมไม่เคยคิดเลยนะคะว่าพี่จะเป็นคนฉวยโอกาสแบบนี้” รดาณัฐตบหน้าของชายหนุ่มจนสุดแรง แก้มสากๆขึ้นรอยแดงอย่างเห็นได้ชัด เด็กสาวมองหน้ารุ่นพี่ในดวงใจทั้งน้ำตา เขาพรากจูบแรกของเธอไปเสียแล้ว จูบแรกที่คิดเอาไว้ว่า จะเก็บไว้ให้กับชายคนรักในอนาคต กลับถูกคนใจร้ายพรากมันไปชั่วไม่กี่วินาที ถึงเป็นคนที่ชอบก็ไม่ใช่ว่าจะยอมง่ายๆ ดวงตาคู่สวยจ้องมองรุ่นพี่ด้วยความผิดหวัง ก่อนจะหันหลังแล้ววิ่งหนีไป

“น้องพรีม พี่ขอโทษ พี่ผิดไปแล้ว” รณพีร์ตะโกนขอโทษตามหลังรดาณัฐ ชายหนุ่มพยายามวิ่งตามแต่ก็ไม่ทัน ขาแกร่งทรุดลงกับพื้นด้วยความเสียใจ สมองตื้อไปหมด นึกถึงคำพูดของหญิงสาวที่บอกว่าจะไม่มีวันรักกัน น้ำตาลูกผู้ชายไหลออกมาจากดวงตาคม เขาไม่ดีตรงไหน เธอถึงรักกันไม่ลง ทั้งๆที่เธอป็นผู้หญิงคนเดียวที่เขารักตลอดมา

รณพีร์นั่งคุกเข่าอยู่อย่างนั้นเป็นเวลานาน จนกระทั่งภัทรพลมาพบ แม้ว่าภัทรพลจะพยายามถามว่าเป็นอะไร ชายหนุ่มก็ไม่ปริปากพูดแม้แต่คำเดียว เพราะในตอนนี้สมองของเขาไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว...

ในงานเลี้ยงต้อนรับเป็นไปอย่างราบรื่น ภีมพลพารณพีร์ไปเปิดตัวกับหุ้นส่วนบริษัทและบรรดาเพื่อนๆที่มาร่วมงาน ทุกคนต่างตกตะลึงในความมีสง่าราศีของชายหนุ่ม เขาแลดูสุขุม ดูเป็นคนฉลาด หลักแหลม และพากันชื่นชมว่าเก่งและฉลาดไม่แพ้พี่ชาย รณพีร์ยิ้มตอบรับพลางคิดในใจว่า

‘อีกไม่นานหรอกไอ้คิว ทุกๆอย่างของแกจะต้องเป็นของฉัน’

ชายหนุ่มยิ้มอย่างมีเล่ห์ร้าย หมายมั่นว่าสักวันทุกๆอย่างที่รณภพได้ไปวันนี้ จะต้องเป็นของเขาในวันข้างหน้า แม้กระทั่งเธอ…ผู้หญิงที่มันรัก

รณภพและรดาณัฐต่างก็เป็นจุดสนใจของงาน ใครๆก็ชื่นชมคู่นี้ที่เหมาะสมราวกับกิ่งทองใบหยก รณภพเดินขึ้นไปที่หน้าเวทีพร้อมประกาศต่อทุกคนในงานว่า เธอคือคนรักที่กำลังจะแต่งงานกันอีกในไม่ช้า แขกทุกคนที่มาร่วมงานต่างพากันมาแสดงความยินดีและชื่นชมในความเหมาะสมของชายหญิงทั้งสอง

รณพีร์เฝ้ามองคนทั้งสองด้วยความรู้สึกที่เต็มไปด้วยความแค้น เพราะอะไรกัน ทำไมคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นจึงไม่ใช่เขา ทำไมต้องเป็นมันด้วย ทำไมมันถึงเป็นคนที่โชคดีขนาดนั้น โชคดีกว่าในทุกๆเรื่อง แม้กระทั่งเรื่องของหัวใจ ทำไม! ทำไม! ทำไม!

“แธมป์! พี่วานแธมป์ช่วยไปส่งน้องพรีมที่บ้านแทนพี่ได้ไหม พอดีพี่ต้องอยู่คุยกับทางผู้ใหญ่น่ะ” รณภพเดินมาบอกรณพีร์ที่กำลังยืนดื่มวอดก้าชั้นดีอยู่ที่โซฟาสุดหรูเพียงคนเดียว

                “ได้สิครับพี่คิว ผมพร้อมรับใช้พี่เสมอ” รณพีร์รีบรับอาสาไปส่งรดาณัฐ อยู่ดีๆอ้อยก็เข้าปากช้าง ไม่ได้เจอกันตั้งนานจะให้อะไรเป็นของขวัญต้อนรับดีล่ะ หึ!หึ!

 “ดูพูดเข้า พี่รบกวนนายแค่เรื่องนี้เรื่องเดียวเท่านั้นแหละ นั่นไง น้องพรีมยืนอยู่ตรงนั้น” รณภพชี้ไปทางรดาณัฐที่กำลังคุยกับญาติผู้ใหญ่ ความคิดร้ายผุดขึ้นในหัวรณพีร์ เขาคิดออกแล้วล่ะว่าวันนี้จะให้บทเรียนกับผู้หญิงคนนี้อย่างไร

“น้องพรีมจะไปไหน พี่คิวให้พี่ไปส่งเราที่บ้าน” รณพีร์บอกพลางรั้งข้อมือบางไว้ เพราะเห็นหญิงสาวหยุดการสนทนาทันทีที่เขาเดินมาร่วมวงด้วย

‘คิดว่าจะหนีพ้นเหรอน้องพรีมคนสวย’

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันกลับเองได้ ไม่ขอรบกวนคุณดีกว่า” รดาณัฐบอกเสียงเรียบ ก่อนจะแกะมือปลาหมึกออกได้สำเร็จ

“ไม่รบกวนหรอกค่ะ พี่เต็มใจ อีกอย่างพี่คิวก็ฝากมาแล้ว ถ้าไม่ไปส่ง พี่คิวจะว่าพี่ทีหลังได้นะ” รณพีร์แสร้งทำสีหน้าลำบากใจ ทั้งๆที่ในใจคิดเรื่องร้าย เรื่องอะไรจะส่งที่บ้านให้โง่ สู้พาไปส่งที่สวรรค์ชั้นเจ็ดไม่ดีกว่าเหรอ รดาณัฐมองชายหนุ่มอย่างไม่ไว้วางใจ หญิงสาวยืนนิ่งอยู่สักพัก ก่อนที่แพรพรรณ ป้าของรณพีร์จะพูดขึ้น

“หนูพรีมให้ตาแธมป์ไปส่งเถอะลูก นี่มันดึกแล้วนะ กลับเองมันอันตราย” แพรพรรณบอกว่าที่หลานสะใภ้อย่างห่วงใย มืดค่ำแบบนี้จะปล่อยให้หญิงสาวกลับบ้านคนเดียวได้ยังไงกัน ให้หลานชายเธอไปส่งที่บ้านจะดูปลอดภัยกว่า รดาณัฐหันไปมองหน้ารณพีร์อีกครั้ง แววตาที่เขาทอดมองมาทำให้เธอไม่ไว้วางใจ

“เอ่อ…แต่ว่าคุณป้าคะ”

“ตกลงตามนี้นะ” แพรพรรณบอกด้วยน้ำเสียงที่เฉียบขาด ทำให้รดาณัฐไม่กล้าขัดคำสั่ง หญิงสาวได้แต่รอรับคำประกาศิตต่อไปเท่านั้น “ตาแธมป์ไปส่งน้องได้แล้ว ที่สำคัญห้ามขับรถเร็วด้วย เข้าใจไหมหลานรัก”

“คร๊าบ คุณป้า” รณพีร์ขึ้นเสียงสูงก่อนจะก้มหน้าหอมแก้มผู้เป็นป้าต่อหน้าทุกคน เสียงหัวเราะดังขึ้นพร้อมกัน ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี หลานชายคนเล็กก็ยังคงความทะเล้นเหมือนเดิม ถึงกานต์ระพีจะไม่ใช่ผู้หญิงที่มาจากสังคมชั้นสูงเช่นพวกเธอ แต่ผู้หญิงคนนี้ก็มีจิตใจดีกว่าฐายิกา ถ้าจะให้เลือกสะใภ้แต่งเข้าบ้าน เลือกกานต์ระพีจะดีกว่าด้วยซ้ำ น่าเสียดายที่ภีมพลเจอกานต์ระพีช้าเกินไป…

ในระหว่างทางที่รณพีร์ขับรถไปส่งรดาณัฐที่บ้าน บรรยากาศภายในรถมีแต่ความเงียบงัน ต่างคนก็ต่างไม่พูดอะไร ทำให้ชายหนุ่มเริ่มทนกับบรรยากาศที่น่าอึดอัดแบบนี้ต่อไปอีกไม่ไหว เขาสูดลมหายใจลึกๆก่อนจะตัดสินใจเป็นฝ่ายชวนหญิงสาวคุยก่อน

“เห็นพี่คิวบอกว่าน้องพรีมจบโลจิสติกส์มา ไม่ยักรู้นะครับว่าน้องพรีมชอบสายงานนี้” รณพีร์ถามพลางยิ้มน้อยๆให้หญิงสาว แม้จะยังเจ็บจี๊ดกับคำพูดของเมื่อตอนเย็นจนอยากจะทำตัวร้ายๆใส่ แต่ความรักและความคิดถึงก็ยังมีมากกว่าอยู่ดี

“ค่ะ” หญิงสาวตอบสั้นๆอย่างไม่ใส่ใจนัก ทำเอารณพีร์หน้าเจื่อนไปชั่วขณะ สงสัยเธอจะยังโกรธกันเรื่องในอดีตแน่ๆ ดูสิเธอพูดกับเขาสิ ไม่แม้แต่จะมองหน้ากันด้วยซ้ำ เขาจะต้องทำอย่างไรนะ เธอถึงจะยอมยกโทษให้

“โลกมันกลมมากเลยนะ ไม่คิดว่าจะได้เจอน้องพรีมอีก แถมยัง...เจอในฐานะแฟนพี่คิว” น้ำเสียงของรณพีร์เศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด นึกถึงความเป็นจริงในข้อนี้ ชายหนุ่มก็เจ็บปวดไม่น้อย เพราะอะไรกัน เธอถึงเลือกรณภพมากกว่าที่จะเลือกเขา

“พี่คิวเขาเป็นคนดีน่ะค่ะ เป็นสุภาพบุรุษ อ่อนโยนทุกสถานการณ์ ไม่ฉวยโอกาสเหมือนคนบางคน” คำพูดประชดประชันทำเอาคนฟังถึงกับสะดุ้ง รณพีร์ขบกรามจนเป็นสันนูน มือกำพวงมาลัยแน่น เธอกำลังจะบอกว่ารณภพดีกว่าเขาอย่างนั้นหรือ

 “เรื่องเมื่อแปดปีก่อน ถึงน้องพรีมจะบอกว่าลืมไปแล้ว…แต่พี่ไม่เคยลืม”

“ไม่ต้องพูดถึงมันหรอกค่ะ มันก็แค่เรื่องของคนฉวยโอกาสที่ชอบสร้างภาพว่าเป็นคนดี เรื่องนี้ไม่ได้น่าจดจำอยู่ในสมองของฉันเลยสักนิด”

“พี่ว่าน้องพรีมพูดแรงไปนะ”

“ไม่มากเกินไปหรอกค่ะสำหรับผู้ชายชั่วๆอย่างคุณ”

“ไม่น่าจำแต่ก็ดูเหมือนจะจำได้ไม่ลืมเลยนี่ หวังว่าน้องพรีมคงยังไม่ลืมรสจูบคราวนั้นไปหรอกนะ หรือต้องให้รื้อฟื้น?” ชายหนุ่มถามอย่างยียวน มือแกร่งกระชากร่างคนตัวเล็กเข้ามาหาด้วยความโกรธ เขาพยายามที่จะควบคุมอารมณ์ตัวเองแล้วนะ แต่เธอกลับเป็นฝ่ายที่เริ่มเกมเอง รดาณัฐพยายามชักมือกลับแต่ก็ทำไม่ได้ หญิงสาวจ้องใบหน้าชายหนุ่มราวกับเป็นเศษสวะที่น่ารังเกียจ รณพีร์กัดฟันกรอดด้วยความโกรธ นี่เธอรังเกียจกันมากขนาดนี้เลยเหรอ

“จับข้อมือแค่นี้ทำเป็นสะดีดสะดิ้งไปได้ ทำไมเหรอ รังเกียจพี่มากใช่ไหม ทีกับพี่คิวนี่แทบจะประเคนตัวให้เลย” รณพีร์ประชดประชันเมื่อเห็นว่าหญิงสาวทำท่าทีรังเกียจกัน  

“กรุณาอย่ายกตัวเองไปเทียบกับพี่คิวเลย เพราะคนอย่างคุณไม่มีคุณสมบัติข้อไหนจะเทียบได้” รดาณัฐตอกกลับรณพีร์อย่างไม่ไว้หน้า สายตาและน้ำเสียงบ่งบอกความรู้สึกของคนพูดได้เป็นอย่างดี รณพีร์หักพวงมาลัยเข้าข้างทางทันที ชายหนุ่มโมโหที่ถูกหญิงสาวตอกหน้าว่าเขาสู้ไอ้คิวไม่ได้ ดี…เขาจะทำให้เธอเห็นถึงโทษทัณฑ์ของความปากดี ว่ามันจะส่งผลทำให้เธอต้องเจอกับอะไร

“นั่นคุณจะทำอะไร” รดาณัฐตื่นตระหนกกับการกระทำของชายหนุ่ม นี่เขากำลังจะทำอะไร หญิงสาวเปิดประตูรถเตรียมจะวิ่งหนี แต่รณพีร์คว้าข้อมือเล็กไว้ก่อนจะกระชากคนปากดีเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด

“ถึงพี่จะไม่มีคุณสมบัติข้อไหนเทียบกับพี่คิวได้ แต่ก็น่าจะสนองความต้องการของน้องพรีมได้ไม่แพ้กัน ไม่เป็นไรหรอก พี่ไม่ถือซะด้วยสิกับของ…มือสอง อยากจะรู้เหมือนกันว่าผู้หญิงของพี่คิวจะรสชาติดีสักแค่ไหน แต่ที่แน่ๆพี่มั่นใจว่าเธอจะติดใจในบริการของพี่จนต้องขอร้องว่าเอาอีกๆแน่ๆเลยล่ะ” รณพีร์กระซิบที่ข้างหูพลางขบเม้มใบหูอย่างหยอกเย้า มือแกร่งปัดป่ายไปทั่วทั้งร่างอรชน ไม่ได้นำพาต่อการขัดขืนของหญิงสาวเลยสักนิด ปลายลิ้นร้อนแหย่เข้าไปในรูหูของคนตัวเล็ก ร่างกายหญิงสาวขนลุกซู่เมื่อเจอสัมผัสแปลกใหม่ที่ไม่เคยได้พานพบมาก่อน รดาณัฐเกือบจะคล้อยตามสัมผัสที่วาบวาม แต่เพราะภาพของคนรักลอยเข้ามาในความคิด ทำให้หญิงสาวได้สติ

“อย่ามายุ่งกับฉันนะ ไอ้คนเลว ผู้ชายอย่างคุณก็มีแต่ความคิดต่ำๆเท่านั้นแหละ ถ้าคุณทำอะไรฉัน ฉันจะตะโกนให้คนมาช่วย” รดาณัฐตวาดใส่รณพีร์ลั่นรถ พยายามที่จะผลักร่างกายกำยำออกไป

“ใช่! พี่มันเลว พี่มันมีแต่ความคิดต่ำๆ แต่คนเลวๆอย่างพี่ก็รักเธอไม่เคยเปลี่ยนแปลง แต่เธอก็ไม่เคยสนใจพี่ แถมยังพูดจาเสียดแทงกันอยู่เสมอ ดี… ในเมื่อไม่เคยสนใจความรู้สึกกัน พี่ก็จะทำให้เธอได้รู้ซึ้งรสชาติของคนเลวที่เธอรังเกียจ บางทีเธอจะติดใจก็ได้นะ ฮ่าๆๆ” ชายหนุ่มหัวเราะอย่างพึงพอใจที่ทำให้อีกฝ่ายรู้สึกตื่นตัวได้ ดูเธอตอนนี้สิ เหมือนลูกแมวถอดเขี้ยวเล็บยังไงยังนั้น “อ้อ! แล้วอีกอย่างนึงนะ ถึงเธอจะตะโกนให้คอแตกตาย ก็ไม่มีประโยชน์ เพราะรถคันนี้เป็นระบบเก็บเสียง ส่วนฟิล์มก็ทึบจนไม่มีใครรู้หรอกว่าเราสนุกกันแค่ไหนในการ…”

สายตาที่หิวกระหายมองไปทั่วร่างกายหญิงสาว รดาณัฐได้โอกาสก็เอากระทุ้งศอกเข้าที่หน้าท้องแกร่งแล้วรีบดันตัวเองไปเปิดประตูรถ แต่ชายหนุ่มไวกว่า รณพีร์คว้าข้อมือบางแล้วยกลำตัวมาทาบทับร่างแน่งน้อยเพื่อพันธนาการไว้

“แสบนักนะน้องพรีม จำเอาไว้เธอต้องเป็นของฉันคนเดียวเท่านั้น”

“ไม่มีวันซะหรอก” แม้จะรู้ว่าในสถานการณ์แบบนี้ เธอเป็นฝ่ายเสียเปรียบ แต่หญิงสาวก็เลือกที่จะโต้ตอบอย่างไม่เกรงกลัว ให้เธอตายซะยังดีกว่าต้องตกเป็นของคนชั่วๆแบบนี้

“ก็ลองดูสิ” พูดจบชายหนุ่มก็ใช้ปลายลิ้นร้อนไล้เลียริมฝีปากบางที่ขบเม้นเข้าหากันสนิท มือแกร่งบีบคลึงปทุมถันหนักหน่วง จนหญิงสาวต้องเผยอปากยอมให้ลิ้นร้อนเข้าไปสำรวจความหอมหวาน รสชาติที่คล้ายกับวิสกี้ชั้นเลิศกระตุ้นเลือดในกายชายหนุ่มจนรู้สึกร้อนขึ้นมาทันที อืม… เธอทำให้เขากระหาย อยากรักเธอซะตรงนี้เลย 

“รสชาติหวานไม่เบาเลยนะครับที่รัก” เสียงแหบพร่ากระซิบชิดริมฝีปากบาง หญิงสาวผลักชายหนุ่มออกไปอย่างแรง ก่อนจะตวัดมือฟาดไปที่ใบหน้าคมอย่างไม่เบามือ

เพี้ยะ!!!

“คุณมันเลวที่สุด ไอ้ชั่ว”

“พี่ยังเลวได้กว่านี้อีกเยอะ” พูดจบก็บดขยี้ริมฝีปากบางด้วยความรุนแรงอีกครั้ง มือบางระรัวทุบไปที่ไหล่แกร่งอย่างไม่ยั้ง หวังว่าเขาจะเจ็บแล้วหยุดการกระทำ แต่ยิ่งเธอขัดขืนมากเท่าไหร่ คนใจร้ายก็ยิ่งจูบรุนแรงมากเท่านั้น สุดท้ายเมื่อทำอะไรไม่ได้ก็ต้องปล่อยให้เขาทำตามอำเภอใจ น้ำตาไหลออกจากดวงตาคู่สวย รณพีร์รู้สึกถึงแรงสะอื้นจากหญิงสาวก็เงยหน้าขึ้นมามอง ดวงตาคมสบกับดวงตาคู่สวยที่กำลังหม่นหมอง ดวงตาคู่นั้นกำลังมองเขาด้วยความผิดหวังอีกครั้ง จากที่คิดจะเอาชนะ ตอนนี้รณพีร์กลับรู้สึกผิดมากกว่า ชายหนุ่มเอื้อมมือปาดน้ำตาให้อย่างอ่อนโยน ไม่ได้คิดจะทำร้ายเธออีกแล้ว แต่คนตัวเล็กกลับปัดมือออกไป แล้วตวัดมือไปที่ใบหน้าคมอย่างรุนแรง

เพี้ยะ!!!

“ไม่ต้องมาแตะต้องตัวฉัน ฉันเกลียดและขยะแขยงคุณ คนเลว” รดาณัฐตวาดรณพีร์ลั่นรถ มือเล็กๆยกขึ้นหมายจะตวัดไปที่ใบหน้าคมอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มือแกร่งคว้าข้อมือหญิงสาวได้ทัน ก่อนที่มันจะสัมผัสใบหน้าคมได้สำเร็จ ชายหนุ่มรวบข้อมือเล็กตรึงไว้เหนือศีรษะ ก่อนจะก้มลงกระซิบชิดริมฝีปากบาง

“งั้นฉันจะทำยิ่งกว่าแตะ ดูสิว่าถ้าเธอได้คนน่าขยะแขยงเป็นผัว เธอจะทำยังไง”

“สารเลว”

“ฉันมันเลวอยู่แล้ว เตรียมตัวเป็นเมียคนเลวๆอย่างฉันได้เลย รดาณัฐ” 

               
             
              “จำไว้นะน้องพรีม อย่าคิดต่อกรกับพี่อีก ไม่งั้นจะโดนมากกว่านี้” เมื่อแกล้งหญิงสาวจนพอใจแล้ว ชายหนุ่มก็กระซิบที่ข้างหูคนที่นอนอ่อนระทวย รดาณัฐหลบตาต่ำลงไม่กล้าที่จะสู้หน้าเขาตอนนี้ รณพีร์ย้ายตัวเองกลับไปที่เดิม หญิงสาวรีบแต่งตัวให้เรียบร้อย เพราะกลัวว่าถ้าไม่รีบแต่งตัว อาจจะโดนรังแกอีกก็ได้ เมื่อเห็นว่ารดาณัฐแต่งตัวเสร็จแล้ว ชายหนุ่มจึงขับรถไปส่งหญิงสาวที่บ้าน ระหว่างทางทั้งเขาและเธอก็ไม่มีใครปริปากพูดอะไรสักคำ ปล่อยให้ความเงียบงันครอบครองความรู้สึกของคนทั้งคู่ ไม่นานนักรถคันหรูก็เทียบจอดตรงหน้าของหญิงสาว

“ใส่เสื้อสูทพี่ไปด้วย ที่บ้านน้องพรีมจะได้ไม่มีใครรู้ว่าเราสองคนไปทำอะไรกันมา เอ๊ะ…หรือว่าน้องพรีมอยากให้รู้ล่ะ ฮ่าๆๆ” เสียงเยาะเย้ยทำเอาคนฟังจะอยากเอาเล็บกรีดหน้าคนพูดให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย แต่ก็ว่าคงไม่มีทางทำอะไรเขาได้ รดาณัฐรีบสวมเสื้อสูทคลุมร่างกาย ก่อนจะเดินเข้าบ้านโดยไม่หันไปขอบคุณสักคำ

“น้องพรีม” เสียงเรียกที่ไม่เบานัก ทำให้คนถูกเรียกต้องหันกลับมามอง “ใจคอจะไม่ขอบคุณพี่สักคำเลยเหรอ พี่อุตส่าห์มาส่ง ถ้าได้จูบหวานๆสักหนึ่งทีก็คงจะดีนะ” ว่าแล้วชายหนุ่มก็ยกนิ้วแตะที่ริมฝีปากประกอบท่าทาง มือบางกำเข้าหากันแน่น แค้นใจที่ไม่สามารถตอบโต้อะไรคนสารเลวได้

“ฝันไปเถอะ” พูดเสร็จก็รีบวิ่งเข้าบ้าน เพราะกลัวว่าถ้าขืนยังอยู่ตรงนี้ต่อไป จะโดนคนบ้ากามรังแกอีก รณพีร์ยิ้มอย่างผู้มีชัยชนะ สุดท้ายเธอก็ต้องแพ้เขาอยู่ดี

‘เธอต้องเป็นของพี่คนเดียวเท่านั้น น้องพรีม’

                 ฉากเลิฟซีนติดตามในอีกช่องทางค่ะ