ร้ายรักซาตาน (ตีพิมพ์กับ สนพ.วาวบุ๊คคลับ)

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

บทนำ

“คนอย่างแกมันก็เป็นได้แค่ลูกเมียน้อยที่ไร้ค่า อย่าได้คิดจะมาเทียบกับลูกชายของฉัน” ฐายิกาตะคอกใส่หน้าไอ้ลูกเมียน้อยที่เข้ามาแย่งความรักจากเธอและลูกไป เธอเกลียด…เกลียดมันและแม่ของมัน เพราะพวกมันสามีจึงไม่เคยดูดำดูดีเธอและลูก ตำแหน่งภรรยาหลวงที่สามีมอบให้ เธอไม่ต้องการเลยสักนิด เพราะต้องการเป็นเพียงภรรยาเดียวเท่านั้น

“ถึงผมจะเป็นแค่ลูกเมียน้อย แต่ผมก็ไม่ได้ร้ายกาจเหมือนคุณผู้หญิงนะครับ” เด็กชายรณพีร์ตอกกลับอย่างไม่ไว้หน้า ถึงแม้เขาจะอายุเพียงแค่ 11 ขวบ แต่ก็สามารถโต้ตอบกับผู้หญิงใจร้ายเช่นหล่อนได้เป็นอย่างดี ความร้ายกาจของหล่อนหล่อหลอมให้เขากลายเป็นคนที่เข้มแข็ง และรู้จักลุกขึ้นมาปกป้องไม่ให้ถูกทำร้ายเพียงฝ่ายเดียว

 “หนอยแน่ะ ไอ้เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม ที่แกและแม่อยู่ได้ทุกวันนี้เพราะเงินใคร ไม่ใช่เพราะเงินของฉันหรอกเหรอ” ฐายิกาใช้นิ้วจิ้มหน้าผากเล็กๆอย่างแรงด้วยความโมโห ตั้งใจให้ไอ้ลูกเมียน้อยสำนึกบุญคุณข้าวแดงแกงร้อนที่เธอราดรดหัวให้มันอยู่กินอย่างสุขสบายจนถึงทุกวันนี้

“ขอโทษนะครับ ผมไม่เคยคิดจะใช้เงินของคนบาปหนาอย่างคุณผู้หญิงหรอกครับ เพราะกลัวว่าเชื้อชั่วๆของคุณจะติดมาถึงผมด้วย” เด็กชายรณพีร์โต้กลับด้วยวาจาที่เผ็ดร้อน ดวงตาคมจ้องมองผู้หญิงสารเลวอย่างฐายิกาอย่างมาดมั่น ไม่คิดหลบสายตาของหล่อนเลยสักนิด

ฐายิกาตวัดมือตบหน้าเด็กชายรณพีร์เต็มแรง จนเขาล้มลงไปกองกับพื้น ไอ้ลูกเมียมันกล้ามากที่ด่าเธอชั่ว ดี…เธอจะได้สั่งสอนให้มันรู้จักที่ต่ำที่สูง จะได้ไม่สะเออะมาเทียบชั้นกับคนอย่างคุณนายฐายิกา

             “คนอย่างแกมันก็เป็นได้แค่ไอ้ลูกเมียน้อยชั้นต่ำเท่านั้นแหละ อย่ามาตีเสมอกับคนอย่างฉัน ไอ้แธมป์” ฐายิกาเค้นเสียงเหยียดหยามเพื่อให้มันเจ็บใจเล่น “คนอย่างแกมันก็เป็นได้แค่ไอ้ลูกเมียน้อยชั้นต่ำเท่านั้นแหละ” เสียงหัวเราะและสีหน้าเหยียดหยันวนเวียนอยู่ในหัวจนสมองของเขาแทบจะระเบิด ไม่จริง! ไม่จริง! ไม่จริงงงง! 

                “ไปตายซะนังแม่มด!!!” รณพีร์ตะโกนด่านังแม่มดดังลั่น ผวาตื่นขึ้นจากที่นอนกว้าง ชายหนุ่มกวาดตามองไปรอบๆห้อง ก่อนจะพบเพียงความว่างเปล่า แค่ฝันไปหรือเนี่ย มือแกร่งปาดเหงื่อที่ผุดขึ้นเต็มใบหน้าพลางพ่นลมหายใจด้วยความโล่งอก ก่อนจะหยิบรูปของฐายิกาที่ถูกซ่อนไว้ในลิ้นชักขึ้นมาดู ดวงตาคมจ้องมองคนในรูปด้วยแววตาเกลียดชังสุดชีวิต

                “สักวันฉันจะต้องทำให้แกเจ็บปวดบ้างนังแม่มด” รณพีร์คำรามลั่นพร้อมขยำรูปที่อยู่ในมือจนมันยับยู่ยี่ไม่เป็นรูปเป็นร่าง ก่อนจะเขวี้ยงมันลงไปที่ถังขยะ ชายหนุ่มเหลือบมองนาฬิกาที่ตั้งอยู่โต๊ะข้างๆ ก่อนจะเห็นว่าเป็นเวลาเจ็ดโมงแล้ว ร่างสูงก้าวลงจากเตียงก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำเพื่อชำระร่างกาย เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นทำให้เขาต้องหันหลังกลับมาที่โต๊ะตัวเดิม ชายหนุ่มมองหมายเลขปลายทางบนหน้าจอก่อนจะพบว่าเป็นสายจากบิดา มือหนายกโทรศัพท์ขึ้นก่อนจะกรอกเสียงทักทายปลายสายเหมือนเช่นทุกครั้ง

                “ครับ คุณพ่อ”

                “เป็นอย่างไรบ้างลูก สบายดีไหม เรียนจบแล้วสินะลูก เห็นแม่เราบอกว่าอีกสามวันจะกลับไทยแล้วใช่ไหม กลับมาคราวนี้พ่อเตรียมเซอร์ไพส์ให้ด้วยนะ ถ้ามาแล้วเห็นอะไรเว่อร์ๆก็ไม่ต้องตกใจนะ เพราะพี่ชายตัวดีของเรานั่นแหละจัดการเองซะหมด พ่อแทบไม่ได้ทำอะไรเลย แล้วแธมป์ล่ะลูก อยากได้อะไรเพิ่มเติมไหม พ่อจะได้หามาเตรียมไว้ให้"

                “ไม่ต้องลำบากหรอกครับคุณพ่อ เอาไว้กลับบ้านแล้ว อยากได้อะไร ผมจะบอกคุณพ่ออีกทีครับ”

                “เอาอย่างนั้นเหรอลูก โอเคๆ เดี๋ยววันขึ้นเครื่องบอกพ่ออีกทีนะ พ่อจะให้คนไปรอรับ”

              “ไม่เป็นไรครับ ผมบอกภัทรไว้แล้ว วันนั้นภัทรจะมารับครับ ขอบคุณคุณพ่อมากนะครับ”

                “ได้ลูกได้ ถ้าอย่างนั้นอีกสามวัน เจอกันนะลูก พ่อรักลูกนะ”

                “ผมก็รักพ่อครับ” ปลายสายวางไปแล้ว แต่รณพีร์ยังจดจ้องที่โทรศัพท์ไม่กระพริบตา ชายหนุ่มแสยะยิ้มเยาะเล็กน้อย ก่อนจะพึมพำว่า

  "ผมเองก็มีเซอร์ไพรส์มากมาย เตรียมไว้ให้พี่คิวและนังแม่มดใจร้ายนั่นเหมือนกันครับ…”