คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : [1D Zayn] I'm not perfect,I'm original - Chapter 9
“นี่มัน..เรื่องบ้าอะไรกัน...” คุณเอ่ยกับตัวเองอย่างไม่เชื่อสายตากับข่าวในหนังสือพิมพ์ตรงหน้า
‘เซน มาลิค วันไดเร็คชั่นคบซ้อนจริงหรือ?!?! นอกใจนักร้องเพอร์รี่ ลิตเติ้ลมิกซ์ย่องหาสาวมือที่สามต้นเหตุของการเลิกราของพวกเขาถึงห้องพัก!! หญิงสาวผู้เป็นคนสร้างความร้าวฉานคนนี้เป็นใคร?’
ภาพของเซนยืนอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่งหน้าห้องพักแห่งหนึ่งเด่นหราคมชัดขนาด1080hdอยู่ใต้หัวข่าว...ใช่ ไอ้ห้องพักเฮงซวยนั่นเป็นห้องของคุณเอง แล้วนังผู้หญิงบ้านั่นก็คือคุณเองอีกนั่นแหละ นักข่าวลงข่าวได้รวดเร็วมาก รูปนี้มันเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานเอง สิ่งที่คุณสงสัยในตอนนี้ก็คือนักข่าวไปถ่ายภาพนี้มาได้ยังไง? พวกเขารู้ได้ยังไงว่าเซนมาที่นี่? พวกเขารู้ได้ยังไงว่าไอ้ห้องพักนี่เป็นห้องคุณที่โดนตราหน้ากลายเป็นมือที่สามไปเรียบร้อยแล้ว ไม่คิดว่าจะเป็นเพื่อนกันมั่งเหรอไง? และไอ้เนื้อข่าวบ้าบอที่ตีใส่ไข่จนเละนี่ พวกเขาไปเอามูลเหตุมาจากไหน? ตอนนี้คุณแทบจะบ้าตายอยู่แล้ว ถ้านักข่าวถ่ายภาพนี้มาได้ นั่นแสดงว่าที่พักของคุณจะไม่มีความเป็นส่วนตัวอีกต่อไปแล้ว คุณจะถูกดักถ่ายรูปจากบรรดาปาปารัซซี่ที่แอบซ่อนอยู่ที่ไหนซักแห่งอย่างที่เพิ่งเป็นอยู่ หรืออย่างร้ายสุดก็คือโดนรุมล้อมจากนักข่าวและตากล้องที่พร้อมจะจับภาพใบหน้าของมือที่สามเจ้าของความร้าวฉานของคู่รักเซอร์รี่อย่างชัดๆเพื่อประจานให้โลกรู้อยู่ตลอดเวลา
“ให้ตายเถอะ ฉันจะอยู่อย่างสงบสุขไม่ได้เลยหรือไงกัน”
คุณสบถเบาๆกับตัวเองและโยนหนังสือพิมพ์ลงบนโต๊ะ ทำไมถึงมีเรื่องบ้าบอประเดประดังเข้ามาในชีวิตคุณไม่หยุดไม่หย่อนอย่างนี้นะ? คุณถามตัวเองมานับครั้งไม่ถ้วนแล้ว ทุกครั้งที่มีข่าวแบบนี้ออกมา คุณก็อดไม่ได้ที่จะร้อนตัว มันปฏิเสธไม่ได้เลยว่าคุณไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ ปฏิเสธความจริงที่ว่าคุณเป็นมือที่สามของเซนกับเพอร์รี่ ความจริงที่ว่าคุณทำให้พวกเขาเลิกกันถึงแม้ว่าคุณเองไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้เลย...ไม่เลยซักนิด
จะมีใครบ้างล่ะที่อยากจะถูกตราหน้าว่าเป็นมือที่สามของชาวบ้านเค้า คุณคนหนึ่งแล้วล่ะที่ไม่อยาก ตอนนี้คุณเองก็ยังไม่เจอกับทางออกของปัญหานี้เลย ไม่เห็นทางออกเลยจริงๆ
“เฮ้ สาวน้อย เธอเป็นอะไรเนี่ย? ทำหน้าเครียดเชียว”
มิเชล เพื่อนสาวชาวอังกฤษของคุณเอ่ยถามเมื่อเห็นคุณนั่งหน้าเครียดอยู่คนเดียวที่โต๊ะใต้ต้นไม้ใหญ่ คุณส่ายหน้าแล้วส่งยิ้มแห้งๆให้เธอ มิเชลขมวดคิ้วมองหน้าคุณอย่างไม่เชื่อแล้วเริ่มซักต่อจนคุณยอมเล่าเรื่องราวที่เพิ่งเกิดขึ้นทั้งหมดให้เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของคุณฟังพร้อมกับยื่นหนังสือพิมพ์บนโต๊ะให้เธออ่าน เธอตบบ่าคุณอย่างเห็นใจ อันที่จริงมิเชลรู้เรื่องราวทั้งหมดระหว่างคุณกับเซนอยู่แล้วเพราะคุณก็เล่าเรื่องนี้ให้เธอฟังด้วยรู้ว่าหล่อนไม่ใช่คนปากมากแต่มิเชลเพิ่งจะรู้ว่าเพอร์รี่มาหาคุณที่ห้องเมื่อไม่นานมานี้ซึ่งก็ทำให้เธอตาโตด้วยความตกใจ
“ฉันว่าเซนเองก็คงจะเสียใจไม่แพ้กันหรอกกับเรื่องที่เกิดขึ้นนี้น่ะ”
“แต่เขาเพิ่งจะทำให้คนที่รักเขาเสียใจนะเชล เขาทิ้งเพอร์รี่เพื่อมาหาฉัน ฉันกลายเป็นมือที่สามไปแล้ว”
“งั้นก็ผิดที่เขาเองแล้วไม่ใช่เหรอ เธอไม่ได้ทำอะไรซะหน่อย เขามาหาเธอเองนะ”
“แต่ทุกคนไม่ได้คิดแบบนั้นไง ทุกคนมองว่าฉันเป็นคนทำให้พวกเขาต้องเลิกกัน”
“มันก็จริงน่ะนะ...แล้วทีนี้จะทำไงต่อดีล่ะ?”
“ฉัน...ก็ไม่รู้เหมือนกันอะ ตอนนี้มืดแปดด้าน...ไม่สิ..ฉันคิดออกอยู่ทางเดียว..”
“อะไรอะ?” สาวผมสีน้ำตาลอ่อนทำหน้าประหลาดใจ
“หายตัวไปจากชีวิตพวกเขา...”
“..แน่ใจนะว่าจะไม่ร้องไห้คิดถึงเขา?”
“เอาความจริงมั้ย? ฉันต้องร้องไห้ขี้มูกโป่งแน่...แต่ตอนนี้ก็คิดออกอยู่แค่นี้”
มิเชลยิ้มอย่างอ่อนโยนมาให้คุณแล้วกอดคุณเป็นการปลอบใจ เธอเป็นเพื่อนที่ดีมากคนหนึ่ง ตั้งมาแต่มาอยู่ที่นี่ มิเชลก็คอยช่วยเหลือและอยู่ข้างๆคุณมาตลอด ไม่ใช่ว่าตั้งแต่มาอยู่อังกฤษคุณมีเธอเป็นเพื่อนแค่คนเดียว แต่คุณสนิทและไว้ใจมิเชลมากที่สุด
“เป็นอะไรเหรอ(y/n)? เธอดูสีหน้าไม่ค่อยดีเลย” เสียงหวานของผู้มาเยือนเอ่ยถาม
“เอ่อ หวัดดีแอนเดรีย ฉันสบายดี” คุณตอบด้วยรอยยิ้ม
“เหรอ? แต่เธอดู...โอ้ หวัดดีมิเชล” แอนเดรียหันไปหวัดดีมิเชลที่ขมวดคิ้วมองมาที่คุณและแอนเดรียอย่างงุนงง
“หวัดดี” มิเชลตอบแล้วส่งยิ้มให้หล่อน มองแอนเดรียคุยกับคุณด้วยท่าทีสนิทสนมเหมือนรู้จักกันมาเป็นสิบปี
“นี่ แล้วสรุปว่าไงล่ะ? เธอจะไปปาร์ตี้กับฉันมั้ย? ฉันรอโทรศัพท์จากเธอตั้งแต่เมื่อเช้าแต่เธอก็ไม่โทรมาเลย เพื่อนฉันเขาฝากขอร้องมาน่ะว่าให้เธอไปให้ได้ เขาอยากจะทำความรู้จักกับเธอจริงๆนะ”
“เอ่อ คือฉัน..”
“ปาร์ตี้อะไรเหรอ(y/n)?” เพื่อนผมน้ำตาลอ่อนเอ่ยถามคุณที่ทำท่าทางกระอักกระอ่วน
“ปาร์ตี้ของเพื่อนๆในคณะเรานี่แหละจ้ะ เพื่อนฉันคนนึงสนใจ(y/n)น่ะ เขาบอกว่าอยากให้ฉันช่วยแนะนำ(y/n)ให้เขารู้จักหน่อย เอ้อ ฉันชวนเธอด้วยเลยก็แล้วกันนะมิเชล ไปสนุกด้วยกันเถอะ”
“เมื่อไหร่อะ?”
“คืนนี้แหละ ที่บ้านฉันเอง..ไปด้วยกันเถอะน้า (y/n) มิเชล”
คุณมองหน้ามิเชลเพื่อขอความเห็น จริงๆคุณจะไปก็ได้แต่คุณแค่รู้สึกเหนื่อยปนขี้เกียจหน่อยๆในวันนี้ ก็เลยไม่ค่อยมีอารมณ์อยากจะแดนซ์เท่าไหร่นัก
“ก็ดีนะ นานๆทีจะปาร์ตี้ซะบ้าง ไปสนุกกันเถอะ(y/n)” มิเชลพูดแล้วหันมายิ้มกว้างให้คุณ
“วิเศษไปเลย! งั้นเจอกันคืนนี้ที่บ้านฉันนะจ๊ะ อ้อ งานนี้เป็นปาร์ตี้ริมสระ อย่าลืมพกชุดว่ายน้ำสวยๆมาอวดกันด้วยล่ะสาวๆ” สาวผมชมพูเอ่ยทิ้งท้ายด้วยรอยยิ้มแล้วเดินจากไป
ทันทีที่แอนเดรียเดินหายลับตาไป มิเชลก็หันมาถามคุณทันทีว่าไปสนิทกันตั้งแต่เมื่อไหร่ คุณจึงเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้มิเชลฟัง เธอทำท่าประหลาดใจอีกครั้งกับเรื่องที่ได้ฟัง
“ฉันรู้สึกแปลกๆยังไงก็ไม่รู้ มันดูแปลกๆอะ”
“แปลก? อะไรแปลก?”
“ก็ยัยแอนเดรียไง ฉันว่ายัยนั่นดูแปลกๆ จริงๆจะโทรชวนเธอก็ได้นี่นา แถมยังโผล่ไปตอนเซนอยู่พอดีด้วย แถมวันต่อมาก็มีภาพข่าวเซนเข้าห้องเธออีก มันบังเอิญเกินไปหรือเปล่า?”
“...คิดมากน่าเชล”
“ก็..ไม่รู้สิ แค่รู้สึกตงิดๆน่ะ”
“อืม ช่างมันเถอะ จะบ้าบออะไรก็เกิดเถอะ ให้มันจบๆไปซะที ฉันไม่แคร์อะไรแล้ว”
“เคๆ ว่าแต่วันนี้ไปบ้านฉันมั้ย? ฉันรู้ว่าเธอไม่มีชุดไปปาร์ตี้ ชุดว่ายน้ำด้วย”
“รู้ดีเหลือเกินนะยะ”
คุณและมิเชลหัวเราะแล้วเดินออกจากมหาวิทยาลัยไปด้วยกัน ระหว่างทาง คุณพบเจอกับสายตาแปลกๆของคนรอบข้างที่จ้องมองมาที่คุณจนคุณรู้สึกอึดอัด คุณรู้ทันทีว่ามองมาเพราะอะไร มิเชลเห็นดังนั้นก็รีบเร่งฝีเท้าและจับมือพาคุณไปที่รถของเธอและขับออกไปอย่างรวดเร็ว
“เธอโอเคมั้ย?” เสียงหวานๆของมิเชลเอ่ยถามคุณที่นั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง
“...อืม หวังว่างั้น” คุณตอบเสียงเบา มิเชลเอื้อมมือมาจับมือคุณเอาไว้พร้อมรอยยิ้มปลอบใจ คุณยิ้มขอบคุณเธอก่อนจะก้มลงหาโทรศัพท์ในกระเป๋าที่กำลังส่งเสียงริงโทนอกให้รู้ว่ามีคนโทรเข้ามา
“......”
“ทำไมไม่รับโทรศัพท์ล่ะ? ฉันหนวกหูจะตายอยู่แล้ว” มิเชลพูดติดตลกก่อนหันไปมองเพื่อนสาวที่นั่งนิ่งมองหน้าจอโทรศัพท์อย่างสับสน เมื่อเธอเลื่อนสายตาไปมองชื่อคนโทรเข้าจึงเข้าใจว่าทำไมเพื่อนของเธอจึงไม่ยอมรับโทรศัพท์เสียที
“รับไปเถอะ เขาคงโทรมาคุยเรื่องข่าวนั่นแหละ” มิเชลพูดเสียงอ่อนโยนพร้อมรอยยิ้ม คุณเม้มริมฝีปากแน่นมองโทรศัพท์อยู่อย่างนั้นแล้วจึงตัดสินใจกดรับตามคำบอกของเพื่อน
‘ฮัลโหล(y/n) ผมเพิ่งเห็นข่าวแล้วก็รีบโทรหาคุณทันที คุณโอเคมั้ย?’
“...โอเคมั้ย? คุณคิดว่าฉันจะโอเคมั้ยที่มีรูปตัวเองแปะหราอยู่บนหน้าหนังสือพิมพ์พร้อมกับคำอธิบายใต้ภาพว่าเป็นมือที่สามของเซนและเพอร์รี่คู่รักคนดังน่ะ? คุณว่ามันโอเคมั้ยล่ะ?” คุณร่ายยาว เริ่มรู้สึกโกรธที่ทุกอย่างเป็นแบบนี้
‘...ผมขอโทษ...ผมไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้เลย ไม่เลยจริงๆ’
“มันก็เป็นไปแล้วล่ะเซน คุณไม่ต้องขอโทษหรอก เพราะมันแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว คำขอโทษของคุณทำให้ฉันกลับไปเป็นคนธรรมดาไม่ได้แล้ว ฉันหลีกหนีคำว่ามือที่สามไมได้แล้ว..”
‘...ผมขอโทษ...’
“พอเถอะ เรื่องที่คุณจะพูดมีแค่นี้ใช่มั้ย? งั้นก็บายนะ” คุณพูดจบก็ตัดสายเขาทันทีพอดีกับที่รถแล่นเข้ามาจอดในโรงจอดรถของบ้านมิเชลพอดี มิเชลมองมาที่คุณอย่างเห็นใจและกอดคุณอย่างสงสาร คุณที่ตอนนี้น้ำตาไหลออกมาแล้วกอดมิเชลเอาไว้แน่นพร้อมกับปล่อยโฮออกมาอย่างสุดกลั้น คุณไม่สนใจเสียงริงโทนจากโทรศัพท์ของคุณและปิดเครื่องไปในที่สุด
“มาเถอะ ไปเลือกชุดที่จะใส่กันดีกว่า ร้องไห้แบบนี้เดี๋ยวแต่งหน้าไม่สวยนะยะ” มิเชลเอ่ยแล้วพาคุณเข้าบ้านไป
เพื่อนสาวผมสีน้ำตาลอ่อนหยิบชุดนู่นนี่เป็นสิบๆชุดมาให้คุณลองจนได้ชุดที่ถูกใจเธอในที่สุดก่อนที่หญิงสาวจะเริ่มละเลงเครื่องสำอางยี่ห้อดังของเธอลงบนใบหน้าของคุณ มิเชลยิ้มพอใจกับผลงานของตัวเองเมื่อทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย คุณยืนมองตัวเองในกระจกและยิ้มบางๆเป็นการขอบคุณไปให้มิเชล เธอขยิบตาให้คุณแล้วเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าละจัดการตัวเองสำหรับปาร์ตี้คืนนี้ คุณนั่งรอมิเชลอยู่ที่เตียงแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิด มิสคอลเป็นร้อยเด้งขึ้นมาบนหน้าจอ พร้อมกับข้อความอีกเป็นสิบๆข้อความ คุณถอนหายใจ เลือกที่จะไม่สนใจมันแล้วเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋าไปก่อนจะออกเดินทางไปปาร์ตี้พร้อมกับมิเชล
.
.
.
บ้านหลังโตของแอนเดรียเต็มไปด้วยผู้คนมากมายในตอนนี้ คุณและมิเชลพากันเข้าไปด้านในและหยิบเครื่องดื่มมาไว้ในมือกันคนละแก้ว เจ้าของบ้านผมชมพูเดินตรงดิ่งมาหาพวกคุณทันทีที่เห็นคุณและมิเชลเดินเข้ามาในงาน เธอลากพวกคุณไปนั่งที่โต๊ะริมสระก่อนจะแว๊บหายไปครู่หนึ่งแล้วกลับมาพร้อมกับชายหนุ่มผมบลอนด์ตาฟ้าแนวฝรั่งจ๋า เขาเป็นคนที่หน้าตาดีทีเดียว รูปร่างสูงโปร่งและหุ่นนายแบบของเขาทำให้เดาได้ไม่ยากว่าเขาป๊อปปูล่าในหมู่สาวๆแค่ไหน
“(y/n) มิเชล นี่โคเนล เพื่อนฉันเอง” แอนเดรียแนะนำเพื่อนของเธอ
“หวัดดีสาวๆ” เขาส่งยิ้มให้พวกคุณแล้วจ้องหน้าคุณอยู่อย่างนั้น
“หวัดดี ฉันมิเชล นี่(y/n)” มิเชลตอบแทนเป็นมารยาทเมื่อเห็นคุณเงียบไป
“ให้นั่งโคเนลคุยกับพวกเธอหน่อยนะ เพื่อนเขายังไม่มีใครมาเลยอะ ฉันต้องไปดูแลทางโน้น ไม่ว่างอยู่เป็นเพื่อนเขา ฝากด้วยนะจ๊ะสาวๆ นะจ๊ะ(y/n)” แอนเดรียขยิบตาให้คุณแล้วเดินจากไป
“คุณมาจากประเทศไหนเหรอ(y/n)? แถบเอเชียใช่มั้ย?” โคเนลเอ่ยถามคุณด้วยรอยยิ้ม
“อ่า ใช่ ฉันมาจากประเทศไทย” คุณยิ้มบางๆตอบกลับไป
“จริงเหรอ? ผมก็เคยไปเที่ยวที่นั่นนะ สวยมากๆเลย คนไทยใจดีแล้วก็ยิ้มเก่งมาก”
โคเนลเอ่ยอย่างตื่นเต้น เขาชวนคุณคุยนู่นนี่มากมายหลายเรื่องและก็มีมารยาทพอที่จะลากมิเชลเข้ามามีส่วนร่วมในบทสนทนาของพวกคุณทุกครั้ง โดยรวมแล้ว ในสายตาทั้งคุณและมิเชล เขาเป็นผู้ชายที่น่ารักทีเดียว และด้วยความที่โคเนลเป็นคนอัธยาศัยดีมากเช่นนี้จึงทำให้พวกคุณสนิทกับเขาได้อย่างรวดเร็ว
หลังจากที่คุยกันอย่างสนุกสนานและแด๊นซ์กระจายด้วยกันจนหมดแรง มิเชลที่ตอนนี้แฟนหนุ่มหล่อของเธอมาถึงงานปาร์ตี้ก็ปลีกตัวไปสวีตกับเขา ทิ้งให้คุณอยู่กับโคเนลเพียงลำพังริมสระว่ายน้ำ
“ผมเห็นคุณเป็นข่าวกับนักร้องวันนี้ในหนังสือพิมพ์...”
“..เฮ้อ...ทำไมล่ะ?” คุณถอนหายใจแล้วมองหน้าเพื่อนใหม่
“ขอโทษนะถ้ามันทำให้คุณลำบากใจที่จะพูดถึงมัน..แต่ผมก็แค่อยากรู้น่ะว่าคุณเป็นอะไรกับเขา ผมจะได้ระวังตัวไม่ไปยุ่งกับแฟนของใคร..”
“เราเป็นแค่เพื่อนกัน เขาแค่แวะเข้าไป..อ่า..ปรึกษาเรื่องส่วนตัวนิดหน่อยเท่านั้น”
“จริงเหรอ? เฮ้ออออ โล่งอก...ดีจังที่คุณยังว่าง J” โคเนลยิ้มแล้วมองหน้าคุณที่ยิ้มแห้งๆกลับไปก่อนจะหันไปกระดกแก้วค็อกเทลในมือต่อ
“งั้นก็แสดงว่าตอนนี้คุณไม่มีแฟนสินะ?”
“ก็ทำนองนั้น...เอ่อ นี่ ทำไมคุณไม่ไปเล่นน้ำกับเค้าบ้างล่ะ นี่มันปาร์ตี้ริมสระนะ แอนเดรียบอกฉันว่าให้เอาชุดว่ายน้ำมาด้วยแต่ฉันไม่มีอะ หวังว่ายัยนั่นคงไม่บ่นฉัน ฮะฮะฮะ” คุณเปลี่ยนเรื่องคุยและหลีกเลี่ยงที่จะพูดถึงเรื่องความสัมพันธ์กับเขา คุณไม่พร้อมจริงๆในตอนนี้ แม้จะทำใจแข็ง แต่ภายใน คุณกลับอ่อนไหวทุกครั้งที่คิดถึงเรื่องของเขาคนนั้นที่คุณอยากจะลืมๆมันไปซะ
โคเนลอยู่กับคุณจนปาร์ตี้จบ แม้จะไม่ได้เล่นน้ำในสระแต่คุณก็รู้สึกสนุกมากที่ได้อยู่กับเขา ส่วนมิเชลที่ตอนนี้หายไปกับแฟนของเธอแล้วทำให้คุณที่ติดรถยัยเพื่อนตัวแสบมาและไม่รู้จะกลับบ้านยังไงต้องกลับบ้านคนเดียว โคเนลจึงอาสาไปส่งคุณโดยมีแอนเดรียที่โผล่มาในชุดว่ายน้ำสุดเซ็กซี่คอยยุให้คุณกลับบ้านกับเพื่อนของเธอ
“ไปเหอะ จากบ้านฉันไปบ้านเธอมันก็ไกลอยู่นะ ยิ่งตอนนี้ตีหนึ่งตีสองแล้ว มันอันตรายนะถ้าเธอจะกลับคนเดียวนะ ให้โคเนลไปส่งเถอะ” หญิงสาวพูด แสดงท่าทางเป็นห่วง
“..เอ่อ...จริงๆมันก็ไม่ได้ไกลมากหรอก อีกอย่างฉันเกรงใจโคเนลน่ะ เพราะงั้นไม่เป็นไรหรอก”
“ให้ผมไปส่งเถอะ รับรองส่งถึงบ้าน ไม่ต้องเกรงใจหรอก...นะ”
เมื่อโดนแรงกดดันเล็กๆด้วยรอยยิ้มของทั้งคู่ คุณจึงยอมตกลงให้เขาไปส่งในที่สุด โคเนลยิ้มกว้าง บอกลาแอนเดรียและพาคุณไปที่รถของเขา ด้วยความระแวงเล็กๆเพราะเพิ่งจะรู้จักกัน คุณจึงแอบกลัวว่าเขาจะพาคุณไปที่อื่นหรือทำอันตรายคุณ แต่ก็โล่งใจเมื่อเขาพาคุณตรงดิ่งกลับมาที่บ้านตามคำบอกทางของคุณ ก่อนที่เขาจะกลับ เขาได้ขอเบอร์โทรติดต่อคุณเอาไว้ คุณเองก็ไม่ได้ปฏิเสธที่จะมีเพื่อนเพิ่มขึ้นมาอีกคนจึงให้เบอร์โทรเขาไปเพราะเห็นว่าเขาก็เป็นเพื่อนที่ดีคนหนึ่ง
“บายนะ(y/n) ไว้เจอกัน” หนุ่มผมบลอนด์เอ่ยลาแล้วส่งยิ้มมาให้คุณ
“อื้ม ไว้เจอกันนะ บาย”
คุณโบกมือบ๊ายบายเขาและลงจากรถไป ยืนรอจนรถของเขาเคลื่อนตัวจากไปจึงเดินเข้าห้องพัก ทันทีที่คุณเปิดประตูเข้าไปในห้อง แสงไฟที่เปิดสว่างภายในห้องก็ทำให้คุณแปลกใจ และยิ่งตกใจกว่าเมื่อเห็นว่าใครนั่งหน้าตึงอยู่ในห้อง
“คุณมาทำบ้าอะไรที่นี่และเข้ามาได้ยังไง?!?!” คุณถามเสียงเข้ม มองหน้าแขกไม่ได้รับเชิญที่เงยหน้าขึ้นมองคุณด้วยสายตาแข็งกร้าว
“คุณมากับไอ้เวรนั่นได้ยังไง?!”
“..ฉันจะมากับไอ้เวรที่ไหนมันก็เรื่องของฉัน แต่คุณ! มาทำบ้าอะไรที่นี่?!” เมื่อได้ยินคำตอบ ร่างสูงก็ลุกพรวดขึ้นมาจากเตียงและตรงดิ่งเข้ามากระชากข้อมือของคุณ มองคุณด้วยสายตาที่สื่ออารมณ์อันหลากหลายของเขา
“เซน! ปล่อยฉัน! เดี๋ยวนี้!!!!”
“ไม่ คุณจะหวงตัวทำไม ก่อนหน้านี้คงจะไปถึงไหนต่อไหนกับไอ้บ้านั่นมาก่อนแล้วนี่ ไหนๆก็โดนตัดหน้าไปแล้ว ผมก็อยากจะรู้ว่าคุณจะลีลาเด็ดแค่ไหนบ้างเท่านั้นเอง!”
ฝ่ามือของคุณประทับรอยลงบนใบหน้าของเซนอย่างแรงจนเขาหน้าหัน แก้มด้านซ้ายของเขาปรากฏรอยแดงให้เห็นอย่างชัดเจนแม้จะมีเคราบางๆขึ้นบังอยู่
“ไอ้ทุเรศ! สมองคุณคิดได้แค่นี้เหรอ? ครั้งนี้ฉันถือว่าคุณมันโง่งี่เง่า แต่ฉันจะไม่ยอมให้คุณมาพูดจาดูถูกฉันแบบนี้อีกเป็นครั้งที่สอง! ออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวนี้ ฉันไม่อยากจะร่วมสูดอากาศหายใจกับคนทุเรศๆอย่างคุณ!”
คุณเชือดเฉือนคารมกับเขาและสะบัดมือออกจากการจับกุมจากมือใหญ่ สายตาแข็งกร้าวของคุณที่มองไปที่เซนทำให้เขาที่ตอนนี้โมโหหนักกว่าเดิมกระชากตัวคุณเข้ามาประกบปากเพื่อปิดปากคุณ เขาบดขยี้ริมฝีปากอย่างรุนแรงจนคุณเจ็บไปหมด ก่อนจะเหวี่ยงคุณลงบนเตียงและขึ้นทับคุณทันทีเพื่อไม่ให้คุณดิ้นหนีไปไหน รสจูบรวมถึงหนวดเคราของเขาที่ถูไถกับซอกคอทำให้คุณเคลิบเคลิ้ม เซนประทับรอยไปทั่วทุกที่ที่เขาสัมผัสบนร่างกายคุณที่ตอนนี้เกือบจะเปลือยเปล่าเมื่อเขาปลดบราคุณออก ทั่วทั้งตัวคุณตอนนี้เหลือแค่กางเกงชั้นในตัวจิ๋วเท่านั้น และเขาก็ไม่รอช้าที่จะจัดการถอดมันออกก่อนจะจัดการกับเสื้อผ้าของตัวเองและเริ่มสำรวจร่างกายคุณ อารมณ์ที่พลุ่งพล่านของคุณทำให้การปฏิเสธเขาเป็นเรื่องยากมากในตอนนี้ เซนเคลื่อนตัวไปมาอย่างยั่วเย้าบนร่างกายของคุณและยิ่งทวีอารมณ์ขึ้นเมื่อได้ยินเสียงครางที่หลุดออกมาจากปากคุณ ความเจ็บปวดจากเล็บของคุณที่จิกลงบนแผ่นหลังกว้างของเขาไม่อาจหยุดเขาได้...ไม่มีอะไรหยุดเขาได้...
.
.
.
ร่างใหญ่โอบกอดคุณจากด้านหลังในผ้าห่ม คุณจับผ้าห่มผืนหนาเอาไว้แน่น ในสมองว่างเปล่าจากการไม่ได้นอนตั้งแต่เมื่อคืน คุณค่อยๆพลิกตัวไปอีกด้าน มองหน้าเซนที่ตอนนี้นอนอยู่ข้างๆคุณ แม้แต่ใบหน้ายามหลับของเขาก็ยังคงหล่อเหลาเช่นเดิม ใบหน้าของคนที่คุณรู้อยู่แก่ใจว่ารักเขามากทั้งๆที่ไม่ควรจะรัก แม้ตอนนี้เขาจะไม่มีใครแล้วก็ตาม คุณเองไม่ได้อยากถูกมองว่าเป็นคนที่ทำให้เขาเลิกกับเพอร์รี่ คุณยังคงจำใบหน้าของเพอร์รี่เมื่อครั้งที่เธอมาหาคุณที่นี่ได้ดี ยังจำได้ดีว่าเธอรักเขามากแค่ไหน จำได้ดีว่าใบหน้าเธอยามร้องไห้และขอร้องให้คุณคืนเขาให้เธอเป็นยังไง...คุณยังจำได้ทุกอย่าง...
ความคิดเห็น