คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : [1D Zayn] I'm not perfect,I'm original - Chapter 8
“..ได้โปรด...ได้โปรดเถอะ (y/n) ...คืนเขาให้ฉันเถอะนะ...”
“......”
น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลอาบแก้มเนียนของผู้หญิงตรงหน้าคุณ เพอร์รี่ยกมือทั้งสองข้างของเธอขึ้นมาปิดบังใบหน้าและแววตาที่แสนอ่อนแอของตัวเองในตอนนี้ คุณได้แต่นั่งนิ่ง พูดไม่ออกกับเหตุการณ์ที่กำลังประสบอยู่เพราะไม่ว่าจะคิดกี่ตลบจะไตร่ตรองกี่ครั้ง คนที่ผิดในเรื่องนี้ก็คือคุณ และใช่ เซนเองก็ผิด แต่เขาคงจะไม่นอกใจเพอร์รี่สุดที่รักของเขาหรอกถ้าโชคชะตาไม่เล่นตลกให้คุณต้องมาพบเจอกับเขาในวันฝนตกวันนั้น ไม่ต้องใจดีเดินเข้าไปยื่นร่มเฮงซวยนั่นให้เขา ไม่ต้องเขียนทวิตเตอร์ของตัวเองให้เขาไป ไม่ต้องมาพบเจอกัน...
“...ฉัน...ขอโทษนะ..”
“......”
“เธอเชื่อฉันเถอะเพอร์รี่...เดี๋ยวเขาก็จะกลับไปหาเธอเอง..กลับไปเป็นเหมือนเมื่อก่อน...”
“...อะไรกัน..อะไรทำให้เธอมั่นใจว่าเขาจะกลับมา?”
“ก็..ไม่รู้สิ ฉันว่าเรื่องที่เธอคิดน่ะ บางทีเธออาจจะคิดมากไปก็ได้”
“เธอยังไม่เข้าใจสินะ (y/n)”
“......”
“รู้มั้ย? ตอนที่เขาบอกว่าเราจบกัน เขาพูดกับฉันว่าอะไร?”
“......”
“เขาขาดเธอไม่ได้ เขาทนไม่ได้ที่ต้องเห็นน้ำตาของเธอ..”
“......”
“..ฮึก..แล้วฉันล่ะ?...น้ำตาของฉันล่ะ หัวใจของฉันล่ะ เขาอดทนได้ยังไงกัน?”
ร่างเล็กปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อายอีกต่อไป ไหล่ที่สั่นระริกจนคุณอดไม่ได้ที่จะยื่นมือเข้าไปลูบมันเบาๆเป็นการปลอบทั้งๆที่คุณเองก็ไม่ได้ต่างจากเธอในตอนนี้นัก ความรู้สึกของคุณมันปะปนกัน ทั้งรู้สึกแย่ รู้สึกผิด เจ็บปวด เศร้าเสียใจ รู้สึกว่าตัวเองชั่วร้ายเสียจริงๆ
“ฉันควรจะทำยังไงดี? ช่วยบอกฉันทีเถอะ..ฉันเองก็...” คุณเริ่มปล่อยให้น้ำตาที่เอ่ออยู่ที่ขอบตาให้ไหลออกมาและสวมกอดเพอร์รี่เบาๆ เธอค่อยๆดันตัวออกก่อนจะลุกเดินออกจากห้องของคุณไปอย่างเงียบๆ ทิ้งให้คุณนั่งร้องไห้อยู่ที่เดิมเพียงลำพัง
เสียงเปิดประตูดังขึ้นอีกครั้ง คุณเงยหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาและมองไปที่ผู้มาเยือน หวังเพียงว่าร่างสูงที่เดินเข้ามาจะไม่ใช่เซนแต่ก็ได้เพียงหวัง เมื่อชายหนุ่มผมดำเจ้าของเสียงที่คุณหลงใหลเดินเข้ามาหาคุณช้าๆ เซนทรุดตัวลงนั่งข้างๆคุณก่อนจะเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาให้อย่างอ่อนโยน แววตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดที่ไม่ต่างกับคุณและเพอร์รี่ของเขาสะท้อนภาพคุณอยู่ในนั้น ดวงตาสีเฮเซลคู่สวยมองลึกเข้ามาในดวงตาของคุณเหมือนพยายามจะสื่ออะไรบางอย่างที่คุณไม่มีกระจิตกระใจจะแปลความหมายของมันเลยซักนิด
“คุณ...กำลังทำบ้าอะไรอยู่..”
“...ผมขอโทษ...”
“คนที่คุณควรจะขอโทษไม่ใช่ฉัน แต่เป็นเพอร์รี่! คุณทำร้ายเธอ! คุณทำร้ายจิตใจของเธอได้ลงคอทั้งๆที่เธอรักคุณที่สุด ทั้งๆที่เธอคอยอยู่เคียงข้างคุณมาตลอด แต่คุณกลับ..”
“แล้วจะให้ผมทำร้ายคุณเหรอ? ผมทนไม่ได้ที่ต้องเห็นคุณร้องไห้อยู่คนเดียว”
“แล้วคุณก็เลยทำร้ายคนรักของคุณเนี่ยนะ? ถ้าจะบ้าก็บ้าให้มีขีดจำกัดหน่อยสิ! ฉันกับคุณ เราไม่ได้เป็นอะไรกัน! คุณจะมายุ่งอะไรกับฉันนักหนา? ฉันมันก็แค่...คนรู้จัก...ฉันมันก็แค่คนนอก ฉันมัน...”
ยังไม่ทันที่จะพูดจบประโยค ผู้ชายตรงหน้าก็ปิดปากคุณด้วยจูบแสนอ่อนโยนของเขา จูบที่คุณทำอย่างไรก็ไม่อาจปฏิเสธได้ซักครั้ง เซนไม่ปล่อยให้คุณมีอากาสหายใจมากนัก ทันทีที่เว้นช่วงหายใจไม่ถึงสองวิ เขาก็จู่โจมคุณต่อเหมือนคนหิวโซที่กระหายขนมหวานตรงหน้ามาเนิ่นนาน คุณเองไม่ได้ขัดขืนการกระทำที่รู้อยู่เต็มอกว่าผิดแล้วยังจูบตอบเขาอีกด้วย แต่ว่าทุกอย่างก็ต้องหยุดลงเมื่อเสียงเคาะประตูดังขึ้นขัดจังหวะ
คุณผลักเซนออกแล้วเช็ดคราบน้ำตาที่แก้มอย่างลวกๆและลุกเดินไปที่ประตู เซนมองตามคุณที่หันมากระซิบเบาๆว่าให้ไปซ่อนในห้องน้ำก่อนจะแง้มประตูออก เพื่อนร่วมคลาสของคุณนั่นเองที่มาเยี่ยมเยียนแบบไม่ทันตั้งตัว
“หวัดดี (y/n) โทษทีที่ไม่ได้บอกล่วงหน้านะว่าจะมา”
“อ่า..อื้มๆ ว่าแต่เธอมีอะไรเหรอ?”
“คือฉันผ่านมาทางนี้และนึกขึ้นได้ว่าเธออยู่ที่นี่ ก็เลยจะมาชวนไปปาร์ตี้น่ะ คืนพรุ่งนี้น่ะ”
“ปาร์ตี้?”
“ใช่ เป็นปาร์ตี้ของเพื่อนๆที่มหาลัยเนี่ยแหละ คณะเราไปกันเกือบหมดเลยนะ เธอเองก็น่าจะไป”
“อ่า คืนพรุ่งนี้เหรอ?”
“ไปเถอะนะ จริงๆมีเพื่อนฉันคนนึงเค้าสนใจเธอแน่ะ ก็เลยอยากจะทำความรู้จักแล้วขอให้ฉันเป็นแม่สื่อน่ะ ฉันก็เลยต้องเป็นคิวปิดที่ดีให้หมอนั่นซะหน่อย”
แอนเดรียยิ้มกว้างและมองหน้าคุณเป็นเชิงอ้อนวอน คุณถอนหายใจเบาๆแล้วยิ้มบางๆให้เพื่อนสาวผมชมพูตรงหน้า
“เดี๋ยวฉันขอดูงานก่อนนะ แล้วฉันจะโทรไปบอกเธอพรุ่งนี้เช้า ได้มั้ย?”
“ได้สิๆ ฉันจะรอโทรศัพท์จากเธอนะ หวังว่าจะได้แชร์เรื่องชุดที่จะใส่ไปปาร์ตี้กับเธอพรุ่งนี้” รอยยิ้มแสนหวานของแอนเดรียส่งมาให้คุณ เธอเป็นคนร่างเริงและเฟรนด์ลี่มากๆ แอนเดรียเข้ามาพูดคุยกับคุณบ่อยๆแต่พวกคุณก็ยังไม่ได้สนิทกันมากขนาดนั้น
“งั้นฉันไปก่อนนะ ไว้เจอกัน”
“อื้ม บายนะ ขับรถดีๆล่ะ”
“เอ๊ะ นั่นใครน่ะ?” แอนเดรียขมวดคิ้ว สายตามองเข้าไปในห้องของคุณอย่างสงสัย
“หืม? อะไร? ใครเหรอ? ไหน?” คุณสะดุ้งเล็กน้อยแล้วทำชะโงกหน้าดูด้านนอกอย่างไม่รู้เรื่อง
“ไม่ใช่ ในห้องเธอน่ะ ฉันเห็นเงาใครไม่รู้อยู่ในนั้น ฮั่นแน่ แฟนเธอเหรอ?” สาวผมชมพูยิ้มเจ้าเล่ห์มองเข้าไปด้านใน
“เธอตาฝาดแล้วล่ะแอนเดรีย ฉันไม่มีแฟนแล้วฉันก็อยู่คนเดียวนะ จะมีใครได้ไง”
“แต่ฉันเห็นจริงๆนะ เมื่อกี๊..ตรงนั้นน่ะ” เธอพูดแล้วทำทีจะเดินเข้าไปดูในห้องแต่คุณก็ขวางไว้ก่อน
“อาจจะเป็นผีก็ได้นะ ฉันมักจะได้ยินเสียงแปลกตอนกลางคืนด้วยล่ะ เค้าอาจจะแว๊บออกมาให้เธอเห็นก็ได้”
“ผี??? ผีเนี่ยนะ?? เธออยู่กับผีหรือไงยัยบ้า?” เพื่อนสาวตาโตอย่างไม่เชื่อ
“ฮะๆๆ ไม่มีอะไรหรอกน่า เธอไม่ต้องห่วงหรอก”
“...อืมๆ...งั้นฉันไปก่อนนะ” แอนเดรียทำหน้าชั่งใจแล้วมองเข้าไปในห้องอีกรอบก่อนจะบอกลาคุณ
“จ้า ไว้เจอกัน”
ทันทีที่แอนเดรียเดินจากไป คุณก็รีบปิดประตูและเดินเข้าไปหาเซนทันที เขายืนสูบบุหรี่ที่คุณคิดว่าเขาเลิกแล้วอยู่หน้าห้องน้ำ คุณหยิบบุหรี่ในมือเขาแล้วเอาไปขยี้ทิ้งในถังขยะก่อนจะเดินไปนั่งลงบนโซฟา ถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างเหนื่อยใจ ถ้าแอนเดรียเห็นเซนอยู่ในนี้ล่ะก็..เรื่องใหญ่กว่าเดิมแน่..
“คุณจะกลับไปได้หรือยัง?”
“ไม่อยากให้ผมอยู่ขนาดนั้นเลยเหรอ?” น้ำเสียงหงอยๆนั่นของเขามันน่าจับบีบคอเสียจริงๆ
“......”
“คุณเกลียดผมไปแล้วเหรอ?(y/n)”
“..เปล่า แต่ตอนนี้ฉันอยากอยู่คนเดียว..ได้โปรด..”
“...จะนั่งคิดว่าจะใส่ชุดอะไรไปหาไอ้บ้าที่ไหนไม่รู้ในปาร์ตี้พรุ่งนี้หรือไง?”
“เฮ้อออ ถ้าใช่แล้วจะทำไม?” คุณตอบปัดแบบส่งๆแล้วกรอกตาอย่างเหนื่อยหน่าย
“...อ๋อ เหรอ...แต่ผมไม่ให้คุณไป...”
“ฮะ??”
“คุณจะไปปาร์ตี้บ้าบอนั่นไม่ได้! ผมไม่ให้ไป!”
“คุณเป็นพ่อฉันตั้งแต่เมื่อไหร่? ฉันจะทำอะไรมันก็เรื่องของฉัน! อย่ามายุ่ง!”
“ไม่! คุณจะไปเดทกับไอ้เฮงซวยนั่นไม่ได้! ยังไงก็ไม่ได้!”
“นี่ ให้มันน้อยๆหน่อยนะเซน...คุณกลับไปหาเพอร์รี่ซะจะดีกว่า” คุณเริ่มจะมีน้ำโหแต่ก็ยังคงกดอารมณ์ไว้อย่างใจเย็นต่างกับเซนที่ตอนนี้กำลังเดือดปุดๆเมื่อคิดว่าคุณตกลงที่จะไปปาร์ตี้พรุ่งนี้ เขากระชากตัวคุณเข้ามาและประกบปากอย่างรุนแรงจนคุณรู้สึกเจ็บ คุณดิ้นและผลักเซนออกก่อนปล่อยฝ่ามือปะทะแก้มของเขาอย่างแรง
“ออกไปจากชีวิตฉันซะทีเถอะ...ฉันขอร้อง...”
.
.
.
.
.
“อืม เซน มาลิคมาที่นี่จริงๆ เขาซ่อนตัวอยู่ในห้องของยัยนั่นแน่ๆ ฉันมั่นใจ”
“ดีมาก แค่นี้เราก็มีประเด็นเขียนข่าวได้แล้ว ที่เหลือก็คอยหาหลักฐานเด็ดๆ ข่าวนี้ขายได้ราคาดีแน่ๆ”
“อย่าลืมส่วนแบ่งล่ะ ฉันอุตส่าห์ดีสนิทยัยนั่นให้นะ”
“รู้แล้วน่าสาวน้อย แต่ขอฉันขายข่าวเด็ดข่าวนี้ให้ได้ก่อน แต่ก็คงไม่ยากหรอกนะ ‘เซน มาลิค วันไดเร็คชั่นคบซ้อน? นอกใจนักร้องเพอร์รี่ ลิตเติ้ลมิกซ์ไปหาสาวนักศึกษาถึงห้องพัก!’ โอ๊ย แค่พาดหัวข่าวเซน มาลิค ข่าวนี้ก็ดังแล้วล่ะ”
“นั่นสินะ ฮะฮะฮะๆๆ”
หายไปนานโคตร ขอโทษจริงๆนะคะ วากินหนังสือเป็นข้าวไปแล้ว สอบเยอะมากกกกกกกก ขอโทษจริงๆที่ทำให้รอนานนะคะ กลับมาเขียนต่อก็จำเนื้อเรื่องที่เคยเขียนไม่ค่อยจะได้ ต้องมานั่งคิดใหม่อีก 5555555
ยังไงก็ขอโทษอีกรอบเนอะที่หายไปเลย อย่าโกรธเน้ออออ :D xx
ความคิดเห็น