คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : [1D Zayn] I'm not perfect,I'm original - Chapter 7
ทำไมนะ...ทำไมฟ้าต้องกลั่นแกล้งกันแบบนี้ด้วย...
“หวัดดี J”
รอยยิ้มกว้างโชว์ฟันสวยของคนตรงหน้าทำให้คุณถึงกับผงะ เขาปรากฏตัวอีกแล้ว มันจะไม่มีอะไรน่าตกใจหรอกถ้าเขาไม่ได้มายืนยิ้มร่าอยู่หน้าห้องคุณ
“คุณจะมาทำไมทุกวี่ทุกวันเนี่ย เซน?!”
“ก็บอกแล้วไงว่าผมผ่านมาทางนี้ ก็เลยแวะเข้ามาเยี่ยม”
“คุณจะผ่านอะไรบ่อยขนาดนั้นฮะ? ไม่มีงานมีการทำหรือไง?”
“ก็มีนะ แต่ว่างแล้ว” เขาพูดและถือวิสาสะเดินเข้ามาในห้องและทรุดตัวลงนั่งบนโซฟา คุณอ้าปากค้างมองเขานั่งสบายอารมณ์อยู่บนโซฟาตัวเล็กของคุณ
“ฉันว่าคุณกลับไปเถอะ ฉันไม่อยากมีปัญหามากไปกว่านี้ โดยเฉพาะกับแฟนคุณ” คุณยังคงยืนอยู่ที่ประตูและส่งสายตานิ่งๆไปที่เซน
“...เอาอีกละ แค่มาหาเพื่อนมันผิดตรงไหนกัน? คุณนี่คิดมากเหลือเกินนะ”
“ไม่ใช่แค่ฉันคนเดียวหรอกนะที่คิด ใครๆก็คิดทั้งนั้นแหละ”
“ใครๆที่ว่านี่ใครล่ะ? น่า คุณอย่าคิดมากเลย แล้วก็มานั่งด้วยกันสิ ผมมีขนมมาด้วยนะ อร่อยมากเลยแหละ”
“......กลับไปซะเถอะเซน...ฉันขอร้อง...” เสียงแผ่วเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากของคุณ แววตาสีสวยเริ่มสั่นเทา
“หืม? อะไรเหรอ? มานี่สิ” เซนยิ้มน้อยๆและเตรียมเปิดกล่องขนมที่เขาเอามา
“กลับไปได้แล้ว..”
“คุณเป็นอะไร? แล้วคุณพูดอะไรนะ?”
“ออกไปจากห้องฉันซะ!!!!!!” คุณตะโกนดังลั่นอย่างอดไม่ได้ ความรู้สึกตีกันมั่วไปหมด ทั้งสุข ทั้งเศร้า ทั้งทรมาน
เซนผงะไปเล็กน้อย เขาขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจแต่ก็ยิ้มและเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แต่สิ่งที่เขาได้รับกลับไปก็เป็นเพียงความเงียบของผู้หญิงตรงหน้าที่ยังคงยืนนิ่งอยู่ที่ประตู เซนเดินเข้ามาหาคุณช้าๆและสังเกตเห็นน้ำตาที่คลออยู่ที่เบ้าตาของคุณ เขาตกใจมากและกำลังจะยกมือขึ้นมาปาดน้ำในตาคู่สวยคู่นั้นออก แต่มือใหญ่ก็โดนปัดออกอย่างไม่ไยดี
“ออกไป...”
“คุณเป็นอะไร? เกิดอะไรขึ้น? ผมทำอะไรผิดไปงั้นเหรอ? คุณบอกผมสิ”
“สิ่งที่เราทำเนี่ยแหละที่มันผิด กลับไปซะ แล้วไม่ต้องกลับมาที่นี่อีก..”
“ทำไม?? อะไรของคุณเนี่ย คุณเป็นอะไรกันแน่?”
“ขอร้องล่ะ ช่วยกลับไปทีเถอะ..”
น้ำเสียงและแววตาที่อ้อนวอน เศร้าสร้อยจนน่าใจหายของคุณทำให้เขาเม้มปากแน่น ทั้งไม่เข้าใจ ทั้งใจหาย ทั้งเสียใจ เซนยอมกลับในที่สุดด้วยใบหน้าไม่สู้ดีนักเมื่อเห็นคุณในสภาพที่เขาไม่อยากจะเห็นเลย เขาเอ่ยลาอย่างเศร้าๆก่อนจะบอกให้คุณกินขนมที่เขาซื้อมาด้วย ประตูสีขาวค่อยๆปิดลงช้าๆโดยชายหนุ่มผู้เต็มไปด้วยรอยสักและความเศร้าใจ
เซนเดินออกจากหอพักของคุณและขึ้นไปนั่งนิ่งอยู่บนรถของเขา ครุ่นคิดถึงสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นตอนนี้ สิ่งที่ทำให้ชีวิตของเขามันยุ่งเหยิง ลำบากใจ อึดอัดและเศร้าใจแบบนี้ และดูเหมือนเขาจะหาคำตอบให้ตัวเองได้แล้วเสียด้วย เขาจึงรีบออกรถออกจากที่นี่ไป
.
.
.
“เกิดอะไรขึ้นคะ? ที่คุณเขียนขอโทษเพอร์รี่ลงในทวิตเตอร์นี่สอดคล้องกับข่าวที่ออกมั้ยคะ?”
“ที่เพอร์รี่ เอ็ดวาร์ด โพสต์ในทวิตเตอร์ทำนองเสียใจนี่เกี่ยวกับข่าวลือที่ว่าพวกคุณเลิกกันแล้วหรือเปล่าคะ?”
“พวกคุณเลิกกันมานานแค่ไหนแล้วคะ? แล้วทำไมถึงเลิกกันคะ?”
“เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับผู้หญิงที่คุณไปเดทด้วยเมื่อช่วงเดือนสองเดือนที่ผ่านมาหรือเปล่าคะ?”
“เรื่องนี้มีมือที่สามเข้ามาเกี่ยวข้องใช่มั้ยคะ?”
เสียงอื้ออึงของนักข่าวดังขึ้นทันทีเมื่อเซนเดินออกมาจากสตูดิโอหลังจากที่เขาและเพื่อนๆกำลังเตรียมตัวสำหรับอัลบั้มใหม่ เซนไม่ได้หยุดยืนให้นักข่าวสัมภาษณ์แต่คำตอบของเขาก็แสดงความชัดเจนให้ทุกคนได้รู้
“ครับ เราจบกันแล้วครับ”
เมื่อเสียงเรียบๆของเขาตอบคำถามจบ บรรดานักข่าวก็รัวคำถามเข้ามาเป็นชุด เซนรีบเดินจ้ำไปที่รถโดยมีบอดี้การ์ดคอยกันนักข่าวให้ เขาขึ้นรถไปพร้อมกับเพื่อนๆของเขาก่อนจะเข้าไปนั่งนิ่งในรถโดยมีเพื่อนสนิททั้งสี่มองมาที่เขาด้วยความเป็นห่วง เซนเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง ครุ่นคิดถึงผู้หญิงที่ร้องไห้ต่อหน้าเขาเมื่อสองวันที่แล้วและผู้หญิงที่ร้องไห้แต่ไม่ยอมให้ใครเห็นในห้องพักเล็กๆเพียงลำพัง เขาคิดว่าเขาควรจะเลือกเสียที และนี่เป็นทางที่เขาตัดสินใจเลือกไปแล้วหลังจากที่บอกเลิกเพอร์รี่ ผู้หญิงที่อยู่ข้างๆเขามาตลอด แต่วันนี้...เขาโกหกตัวเองไม่ได้อีกแล้ว
.
.
.
คุณนั่งเล่นทวิตเตอร์ตามปกติและได้เห็นข้อความที่ทั้งเซนและเพอร์รี่ทวิตออกไปแล้ว คุณเองรู้สึกสับสนจริงๆกับสิ่งที่เซนกำลังทำอยู่ เขาทำแบบนี้เพื่ออะไรกัน? เขาไม่รักหรือสงสารเพอร์รี่แล้วเหรอที่ทำแบบนี้กับเธอ? คุณได้แต่คิดซ้ำไปซ้ำมาและปิดคอมไปในที่สุด เรื่องนี้มันดูยุ่งเหยิงจริงๆ คุณกลายเป็นมือที่สามของพวกเขาไปซะแล้ว คุณกลายเป็นนางร้าย กลายเป็นนางแพศยาที่ผู้คนจะรุมประณาม...ทั้งที่คุณไม่ได้อยากเป็นแบบนี้เลยซักนิด
เสียงเคาะประตูดังขึ้นขัดจังหวะความคิดมากมายหลายอย่างในหัวของคุณ คุณลุกออกไปเปิดประตูและก็ต้องตกใจกับภาพที่คุณเห็นตรงหน้า
“หวัดดี” ร่างเล็กผมบลอนด์ดวงตาสีฟ้าอ่อนยิ้มแห้งๆทักทายคุณที่ยังคงตาโตด้วยความตกใจและประหลาดใจ
“เอ่อ หวัดดี” คุณเอ่ยตอบด้วยรอยยิ้มแบบเดียวกันกับคนตรงหน้า
“ขอฉันเข้าไปข้างในหน่อยได้มั้ย?”
เธอกล่าวและมองเข้ามาในห้อง คุณเม้มปากอย่างลำบากใจเล็กน้อยแต่ก็เบี่ยงตัวหลบให้เพอร์รี่เข้าไปด้านในและปิดประตูลงเบาๆ มองไปที่หญิงสาวแสนสวยที่สำรวจห้องของคุณเล็กน้อยและนั่งลงบนโซฟาตัวเดียวในห้อง
“ห้องเธอกะทัดรัดน่าอยู่ดีนะ” เธอพูด สายตาสอดส่องไปทั่วห้อง
“อ่า ขอบคุณ”
“......”
“......”
ความเงียบเข้าครอบงำห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆนี้อย่างน่าอึดอัด คุณจึงเดินไปเอาน้ำมาให้เพอร์รี่เพื่อหาอะไรทำ เธอรับแก้วไปด้วยรอยยิ้มและจิบมันพอเป็นพิธี ก่อนที่ความเงียบแบบเมื่อกี๊จะทำให้คุณพูดอะไรบางอย่างกับเธอ
“ว่าแต่ เธอมาที่นี่ มีธุระอะไรเหรอ?”
“...ฉันมีเรื่องอยากจะถามเธอหน่อยน่ะ...แน่นอน เธอรู้ว่าเรื่องอะไร...”
“ขอโทษนะ ฉันไม่รู้หรอก” คุณตอบ เพอร์รี่จึงพยักหน้าช้าๆและเริ่มต้นถาม
“โอเค ฉันแค่อยากรู้ว่าเธอกับเซน..คบกันมานานแค่ไหนแล้ว..”
“เราไม่เคยคบกัน เธอไปเอาเรื่องนี้มาจากไหนเนี่ย”
“ฉันแค่...รู้สึกว่าเซนเค้าคุยกับเธอบ่อยมากๆแล้วก็แวะมาเธอที่นี่บ่อยๆ”
คุณถึงกับเงียบ พูดไม่ออกและจุกไปเล็กน้อย เรื่องที่เพอร์รี่พูดมาไม่มีเรื่องไหนไม่จริงเลยซักเรื่องเดียว สาวผมบลอนด์มองหน้าคุณด้วยแววตาที่คุณอธิบายไม่ถูก มันไม่ใช่แววตาของคนที่จะมาหาเรื่องหรือชวนทะเลาะ แต่ก็เป็นแววตาที่คุณไม่สามารถเข้าใจได้ว่าเธอต้องการจะสื่ออะไรออกมา
“วางใจเถอะ ฉันกับเขาไม่ได้เป็นแบบนั้นหรอก เราเป็นเพื่อนกัน แค่สนิทกันมากไปหน่อย...” คุณเอ่ยแก้ต่างให้เซนที่ผิดเต็มๆกับการนอกใจของเขาครั้งนี้
“แล้วทำไมเธอไม่ค่อยไปเที่ยวไหนกับพวกเราหรือพวกเพื่อนๆของเขา ฉันไม่ค่อยได้เห็นหน้าเธอเลย”
“พอดีฉันไม่ค่อยว่างน่ะ ต้องทำนู่นทำนี่เยอะแยะไปหมด งานของมหาวิทยาลัยน่ะ”
“...อืม...”
“......”
“...รู้มั้ย? ฉันเสียใจจริงๆที่เขาทำแบบนี้..เสียใจมากจริงๆนะ..เขาเป็นคนแรกที่ยอมรับในสิ่งที่ฉันเป็น ยอมรับในตัวของฉัน เขาเป็นผู้ชายที่วิเศษมากเลยเนอะ”
“อ่า อืม นั่นสินะ” คุณไม่รู้จะทำหน้ายังไงจึงได้แต่ยิ้มแห้งๆไปให้เพอร์รี่ เธอยิ้มบางๆและเริ่มพูดต่อ
“เซนเป็นคนที่ดีมากๆจริงๆ ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าตอนนี้เราจบกันแล้ว...”
“......”
“เราจบกันแล้วล่ะ...เรื่องของฉันกับเขามันมาถึงทางตันแล้วจริงๆเหรอเนี่ย? น่าเศร้านะว่ามั้ย?”
“อืม มันน่าเศร้าจังเลยนะ” คุณได้แต่ตอบหล่อนไปเพียงสั้นๆ ไม่รู้จะทำตัวยังไงเมื่อเห็นน้ำใสๆคลออยู่ที่ดวงตาคู่สวยของเธอ
“ทำไมเธอไม่ไปขอเขาคืนดีล่ะ? มันเป็นเรื่องง่ายอยู่แล้วล่ะที่เขาจะกลับมาคืนดีกับเธออีกครั้ง..ก็พวกเธอรักกันมากขนาดนี้นี่นา...” พูดเองคุณก็เจ็บลึกๆเอง ทำไมคุณต้องมานั่งปลอบใจคนรักของผู้ชายที่ตัวเองรักด้วยนะ พระเจ้ากลั่นแกล้งกันจริงๆ
“มันเป็นไม่ได้แล้วล่ะ (y/n) หัวใจของเขาไม่ได้มีฉันอยู่ในนั้นอีกต่อไปแล้ว..”
“...แต่..”
“เธออยากรู้มั้ยว่าใครมาขโมยมันไป หัวใจของเขาน่ะ” เพอร์รี่ยิ้มอย่างขมขื่นและมองหน้าคุณอย่างสื่อความหมาย แน่นอน..ไอ้ความหมายที่คุณได้รับมันไม่ค่อยจะดีซักเท่าไหร่เลย
“..ฉันจะไปอยากรู้ทำไมกัน นั่นมันเรื่องของเขา ไม่เห็นเกี่ยวกับฉันเลยนี่นา”
“เกี่ยวสิ เกี่ยวมากๆเลย..”
“......”
“เธอเอามันไปแล้ว..เธอเอาหัวใจของเซนไปแล้ว”
คุณได้แต่ทำหน้านิ่งและไม่ตอบอะไรสาวร่างเล็กผมบลอนด์ เม้มปากแน่นด้วยความรู้สึกที่ปะปนกันจนมั่วไปหมด มันยุ่งเหยิงจนคุณไม่อยากจะอยู่ตรงนี้อีกแล้ว คุณอยากจะไล่เพอร์รี่ออกไปและเก็บตัวอยู่คนเดียว ไม่รับรู้เรื่องอะไรทั้งสิ้น มันบ้าบอเกินไปแล้วสำหรับตอนนี้
“..ได้โปรด...ได้โปรดเถอะ (y/n) ...คืนเขาให้ฉันเถอะนะ...”
................................................................................................................................................................................
Writter Talk : ได้อัพแล้วโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!
ขอแสดงความยินดีกับเซนและเพอร์รี่ด้วยนะจ๊ะ หมั้นกันในที่สุด :D ฟิคเรื่องนี้เลยต้องบิดเบือนความจริงไปเยอะเลย 55555 อย่าโกรธกันที่อัพช้านะตัวเธอ :) xx
ความคิดเห็น