คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : [1D Zayn] I'm not perfect,I'm original - Chapter 6
ร่างเล็กผมบลอนด์ยืนยิ้มกว้างขนาบข้างอยู่กับแฟนหนุ่มลูกครึ่งอังกฤษ-ปากีสถานของเธอขณะที่มีแฟนคลับจำนวนหนึ่งกระหน่ำรัวชัตเตอร์กล้องถ่ายรูปกันอย่างวุ่นวาย รอยยิ้มแสนมีความสุขของเธอช่างดูขัดกับรอยยิ้มที่ปั้นแต่งขึ้นมาของแฟนหนุ่มของเจ้าหล่อนเสียจริงๆ พวกเขายิ้มค้างให้กล้องหลายสิบตัวซักพักก่อนจะขอตัวออกไปเดินเที่ยวต่อ พวกเขามาช็อปปิ้งกันที่ห้างดังแห่งหนึ่งโดยเพอร์รี่เป็นคนชวนมาหลังจากที่เธอประกาศต่อหน้าสื่อไปว่าพวกเธอยังคงมีความสุขดีโดยไร้มือที่สาม
“นายเป็นอะไรหรือเปล่า? ไม่สบายเหรอเซน? สีหน้านายดูไม่ค่อยดีเลย”
น้ำเสียงห่วงใยจากเพอร์รี่ดังขึ้นเมื่อคู่รักเดินออกมาจากกลุ่มฝูงชนเบื้องหลัง เซนส่ายหน้าเบาๆพร้อมรอยยิ้มที่ทำให้หญิงสาวรู้สึกแปลกๆอย่างบอกไม่ถูก เธอจ้องหน้าเขาอย่างไม่เข้าใจ คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันอย่างข้องใจ เซนละสายตาจากทางเดินเบื้องหน้าและหันมามองหญิงสาวข้างกายเขา
“ฉันไม่เป็นไรเพอร์รี่” น้ำเสียงหนักแน่นของเขาทำให้เธอพยักหน้ารับเบาๆอย่างยอมรับก่อนจะฉีกยิ้มแล้วจับมือใหญ่ของแฟนหนุ่มเดินไปด้วยกัน
เซนยังคงสับสนและรู้สึกแย่กับเรื่องราวช่วงสองเดือนที่ผ่านมา เขาไม่ได้เจอคุณอีกเลยหลังจากวันนั้น เรื่องวุ่นวายต่างๆค่อยๆจางหายไปแล้วแต่ความรู้สึกของเขามันไม่ได้จางหายไปเลยซักนิดเดียว เขาพยายามคุยกับคุณทุกวันทางทวิตเตอร์รวมถึงโซเชี่ยวอื่นๆและชวนคุณให้มาปาร์ตี้ด้วยกันกับเขาและเพื่อนๆบ้างแต่คุณก็ยังคงมีข้ออ้างร้อยแปดที่จะปฏิเสธคำชวนของเขา แน่นอนว่าเซนเองก็รู้ว่าข้ออ้างงี่เง่าพวกนั้นเป็นแค่เรื่องโกหกที่คุณยกมาอ้างเพื่อที่จะไม่ไปเจอเขา แต่เขาจะทำอะไรได้ในเมื่อเพอร์รี่ติดหนึบกับเขามากกว่าเดิมซะอีกหลังจากที่เธอมาง้อคืนดีกับเขา
“ฉันว่าเรากลับกันเถอะ ฉันไม่อยากเดินแล้ว”
สาวผมบลอนด์เอ่ยขึ้นและปล่อยมือออกจากมือใหญ่ที่กุมมือเธอไว้หลวมๆอย่างใจลอย เขาพยักหน้ารับโดยไม่แม้แต่จะมองหน้าเธอ เพอร์รี่เม้มปากแน่นละเดินนำไปที่รถBentleyคันหรูของเซนที่ลานจอดรถอย่างไม่ค่อยพอใจที่แฟนหนุ่มของเธอดูใจลอยและไม่สนใจเธอเหมือนเก่า
เมื่อขับรถมาส่งเพอร์รี่ที่ห้องพักของเธอและเจท เซนเพียงแค่บอกลาเธอและขับรถออกไปเลย เพอร์รี่มองรถคันหรูของแฟนตัวเองที่แล่นออกไปอย่างรวดเร็วด้วยความรู้สึกที่แย่มากซะจนทำให้น้ำตามันเอ่ออยู่ที่ดวงตาอย่างห้ามไม่ได้ เขาไม่ใช่เซนคนเดิมของเธออีกต่อไปแล้ว ไม่ใช่เซนที่รักเธอด้วยทั้งหมดของหัวใจของเขา ไม่ใช่เซนที่ดูดีใจและกระตือรือร้นสักใบหน้าเธอลงบนแขนข้างขวาของเขาอีกแล้ว...เขาคนนั้นหายไปแล้ว...
.
.
.
วันนี้เป็นอีกหนึ่งวันที่คุณวุ่นวายกับงานของมหาวิทยาลัยจนหัวของคุณฟูฟ่องไปหมดแล้ว คุณตัดสินใจปิดหนังสือเล่มใหญ่บนโต๊ะและเดินออกจากห้องเพื่อไปเดินเล่นและพักผ่อนสมองซักหน่อยแต่เมื่อประตูไม้สีขาวถูกเปิดออก ดวงตาของคุณก็เบิกกว้างด้วยความตกใจสุดขีด ชายหนุ่มผมดำในชุดเสื้อฮู้ดแขนยาวสีเทาที่ยืนอยู่หน้าประตูด้วยท่าทางสับสนเองก็ตกใจไม่แพ้กันเมื่อจู่ๆเจ้าของห้องก็เปิดประตูออกมา
“เซน...”
“..หวัดดี (y/n)” เขาเอ่ยด้วยรอยยิ้มที่แสนร่าเริงและมองหน้าคุณ
“...คุณมาทำอะไรที่นี่...”
“อ่า ผมผ่านมาทางนี้ก็เลยแวะเข้ามาหาคุณ”
“แล้วรู้ได้ไงว่าฉันอยู่ห้องไหน”
เซนนิ่งเงียบไม่ตอบ เขาเพียงยิ้มให้คุณเท่านั้น เขาไม่อยากให้คุณมองว่าเขาเป็นพวกโรคจิตที่แอบตามคุณบ่อยๆจนรู้ว่าคุณพักอยู่ห้องไหน ถึงแม้ว่าการปลีกตัวจากเพอร์รี่จะยากแต่เขาก็เจียดเวลาออกมาแอบมองคุณที่หอบ่อยๆ เขารู้ว่าคุณจะชอบออกไปนั่งเล่นที่สตาร์บัคใกล้ๆหอบ่อยๆและเขาก็ชอบนั่งมองคุณที่นั่งเหม่อมองไปนอกหน้าต่างจากในรถของเขา แม้แต่เซนยังคิดว่าตัวเองโรคจิต เพราะงั้นเขาถึงไม่อยากจะให้คุณคิดว่าเขาโรคจิตไปอีกคน
“สรุปแล้วคุณมาหาฉัน มีอะไรหรือเปล่า” เมื่อเห็นว่าเซนไม่ตอบคุณจึงถอนหายใจและถามเขาอีกครั้ง
“ผมอยากมาเยี่ยมคุณเฉยๆ เราไม่ได้เจอกันนานมากแล้วนะ”
“อืม...” คุณตอบเขาเพียงคำสั้นๆ แววตาสับสนวุ่นวายอย่างเห็นได้ชัด
“คุณจะไม่เชิญผมเข้าไปในห้องหน่อยเหรอ?” เขาพูดและชะโงกหน้าเข้าไปในห้องของคุณ คุณถอนหายใจอีกครั้งก่อนจะหลีกทางให้เขาผ่านเข้าไปด้วยความจำใจ มันยากจริงๆที่จะปฏิเสธเขาที่คุณเคย......
“ห้องคุณเรียบร้อยจัง กะทัดรัดดีนะ” เขาว่าพลางมองไปรอบห้องที่คุณเพิ่งจะทำความสะอาดไปเมื่อเช้า คุณพยักหน้าและเดินไปเอาน้ำมาต้อนรับเขาก่อนจะนั่งลงบนโซฟาเล็กๆริมผนัง เขาเดินตามมานั่งด้วยและจิบน้ำในแก้วที่คุณเอามา ดวงตาสีเฮเซลแสนสวยจ้องมองคุณไม่วางตาด้วยสายตาที่คุณเองไม่สามารถอธิบายได้
“...ผมขอโทษนะ”
“ขอโทษเรื่องอะไร? คุณยังไม่ได้ทำอะไรเลย” คุณเอ่ยและขมวดคิ้วมองเขา
“ขอโทษกับเรื่องที่ผ่านมา ขอโทษที่ทำให้คุณเสียหาย เสียใจ ขอโทษที่..”
“พอแล้วเซน พอแล้ว...คุณไม่ได้ทำอะไรผิดทั้งนั้น...ฉันลืมมันไปหมดแล้ว”
“......”
“....แล้วเพอร์รี่เป็นยังไงบ้าง? สบายดีนะ?”
“...คุณอย่าเปลี่ยนเรื่องได้มั้ย ทำไมทุกครั้งที่คุยกันคุณต้องพูดเรื่องเพอร์รี่ตลอดเลย”
“ทำไมฉันถึงพูดถึงเธอไม่ได้ล่ะ เธอเป็นแฟนคุณนี่นา ฉันก็...”
ยังไม่ทันที่คุณจะพูดจบประโยค คุณก็รู้สึกถึงความร้อนจากริมฝีปากของผู้ชายตรงหน้าบนริมฝีปากของคุณเอง เซนมอบสัมผัสแสนหวานให้คุณอย่างนุ่มนวลจนคุณปฏิเสธมันไม่ลงก่อนจะทำให้มันลึกซึ้งและอยากที่จะปฏิเสธมากกว่าเดิม เขาดูเหมือนจะโหยหาสัมผัสนี้เสียเหลือเกิน คุณเองก็ไม่ได้ต่างจากเขานัก...
“พอแล้ว...” คุณเอ่ยขึ้นเบาและดันหน้าอกเขาให้ออกห่างไปหลังจากที่ความคิดในสมองมันเข้ามารบกวนความรู้สึกที่กำลังล่องลอยของคุณ
“ทำไม?” เซนเอ่ย ปลายจมูกคลอเคลียอยู่ที่ปลายจมูกของคุณ เขาเข้ามาครอบครองริมฝีปากคุณอีกครั้งและครั้งนี้ก็ร้อนแรงกว่าเมื่อกี๊เสียอีก มันทำให้ความคิดของคุณเตลิดไปไกลเสียจนเกือบจะเรียกกลับมาไม่ได้
“พอแค่นี้เถอะเซน” คุณผละออกจากเขาอีกครั้งเมื่อความคิดเดิมลอยเข้ามาในหัว คุณขยับออกห่างจากเขาและมองหน้าเขาด้วยสีหน้าเรียบเฉยที่คุณพยายามอย่างมากในการปั้นแต่งมันขึ้นมา เซนมองหน้าคุณอย่างไม่เข้าใจ ก่อนจะคว้ามือของคุณมากุมไว้
“คุณอย่าเป็นแบบนี้ได้มั้ย ผมสลัดคุณออกจากหัวไม่ได้เลยตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมคิดถึงคุณมาก...” แววตาคู่สวยฉายความเศร้าออกมาอย่างปิดไม่อยู่ เขามองคุณด้วยสายตาเว้าวอน
“นี่มันไม่ถูกต้องเลย ไม่ถูกต้องเลยซักนิดเดียว”
“ผมไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้ แต่ผมก็ทำร้ายเพอร์รี่ไม่ได้”
“...ฉันว่าคุณกลับไปเถอะ กลับไปหาเพอร์รี่ซะเถอะเซน ฉันไม่อยากให้เธอเข้าใจผิด”
“ผมอยากกลับไปเป็นเหมือนเดิม...กับคุณ...”
“เหมือนเดิม? อะไรคือเหมือนเดิม? มันไม่มีคำว่าเหมือนเดิมสำหรับเราเซน...เราเป็นแค่เพื่อนกัน”
เซนชะงักไปเล็กน้อยและมองหน้าคุณนิ่ง เขาจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของคุณจนคุณต้องหลบสายตาของเขาเพื่อที่จะปิดบังความจริงที่อยู่ในนั้น ความจริงที่ว่าคุณหลงรักเขาไปแล้วตั้งแต่เมื่อสองเดือนก่อน...มันไม่ควรจะเป็นแบบนี้เลย ไม่น่าเผลอไผลไปกับสัมผัสจากเขา ไม่น่าให้เขาเข้าห้องมา ไม่น่าเจอกับเขาตั้งแต่แรกด้วยซ้ำ...
“ผมทำแบบนั้นไม่ได้หรอก...มันไกลเกินกว่าคำๆนั้นแล้ว (y/n)”
“.........”
“..........”
ความเงียบทำให้บรรยากาศน่าอึดอัดกว่าเดิมมาก คุณนั่งมองพื้นตรงหน้าแทนที่จะสบตากับเซนทที่นั่งจ้องคุณอยู่อย่างไม่ละสายตา
“ฉันต้องไปทำงานที่ทำค้างไว้ก่อนล่ะ คุณเองกลับไปพักผ่อนเถอะ” คุณพูดขึ้นทำลายความเงียบหลายนาทีเมื่อครู่ก่อนจะลุกขึ้นยืนและเดินเอาแก้วน้ำของเซนไปวางไว้ในซิงค์ล้างจาน เขายังคงมองคุณอยู่เช่นเดิมแต่ก็ยอมลุกขึ้นและเดินตามคุณไปที่ประตู
“ไว้เจอกันนะ” เขาเอ่ยด้วยรอยยิ้มแห้งๆ
“อื้ม ไว้เจอกัน” คุณยิ้มตอบด้วยรอยยิ้มแบบเดียวกันก่อนจะถูกดึงเข้าไปในอ้อมแขนของเซน ความสับสนทำให้คุณไม่มั่นใจแต่ก็กอดตอบเขาไปและผละออกมาก่อนเปิดประตูให้เขา
คุณทิ้งตัวลงบนโซฟาด้วยความไม่เข้าใจ...ไม่เข้าใจทั้งตัวเองและไม่เข้าใจเขา ทุกอย่างมันเป็นไปได้ยากมากและคุณเองก็กำลังพยายามวิ่งหนีออกจากความรู้สึกของตัวเอง คุณรู้ดีว่าเรื่องของคุณและเซนมันเป็นไปไม่ได้ เขายังไม่สามารถลืมเพอร์รี่ได้และเขาเลิกกับเธอไม่ลงแน่ๆ...รอยสักที่แขนข้างขวาของเขามันเป็นสิ่งที่จะเตือนใจให้เขานึกถึงเพอร์รี่อยู่ตลอดเวลา
มันไม่มีที่สำหรับคุณเลย...ในโลกของพวกเขา...และการจะตัดใจจากใครซักคนก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยจริงๆ...
..................................................................................................................................................................................................................................
ขอโทษที่หายไปนานมากกกกกกกกกกกนะคะ เรายุ่งแบบหัวฟูเลยทีเดียว และคาดว่าจะยุ่งอีกนานจนกว่าจะมีที่เรียนนั่นแหละค่ะ -_- แต่จะพยายามหาเวลาว่างแต่งต่อให้จบให้ได้เลย เอาจริงๆเรายังไม่แน่ใจเลยว่าจะให้ฟิคเรื่องนี้จบแบบไหนดี แต่ก็จะถูไถไปจนจบให้ได้นะคะ lol ถ้าจบเรื่องนี้เราไม่แน่ใจว่าเราจะแต่งของคนอื่นต่อมั้ย ถ้าแต่งต่อก็คงจะเป็นฟิคสั้น หวังว่าคงไม่เป็นไรน้า X) สุดท้ายขอบคุณที่ยังมีคนหลงผิดเข้มาอ่านฟิคเรื่องนี้นะคะ =.=
ความคิดเห็น