ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [1D Zayn] I'm not perfect,I'm original.

    ลำดับตอนที่ #4 : [1D Zayn] I'm not perfect,I'm original - Chapter 4

    • อัปเดตล่าสุด 30 เม.ย. 56


    มันค่อนข้างแย่นะที่ทุกอย่างรอบตัวมันดูขัดหู ขัดตา ขัดใจไปซะหมด คุณขยำกระดาษรายงานในมือแล้วโยนมันลงถังขยะเป็นรอบที่ร้อยเห็นจะได้แล้ว ตอนนี้อะไรๆมันก็ทำให้คุณรำคาญใจไปซะหมด คุณกัดก้นดินสอกดในมืออย่างหมั่นเขี้ยวแล้ววางตึงลงบนโต๊ะ

                “อาจารย์จะสั่งงานเยอะไปไหนเนี่ย ให้เขียนมืออีกต่างหาก จู้จี้เหมือนที่ไทยเลย -*-

    คุณบ่นๆอย่างที่ไม่คิดว่าตัวเองจะขี้บ่นได้ขนาดนี้แล้วตัดสินใจออกไปหาอะไรกินและถือโอกาสเดินเล่นทอดน่องข้างนอก คุณหยิบกระเป๋าสะพายใบโปรดติดตัวไปแล้วเดินออกจากห้องพักไป คุณเลือกที่จะไปนั่งเล่นจิบกาแฟ กินเค้กที่ร้านกาแฟร้านหนึ่งเพื่อทำให้จิตใจตัวเองสงบลงซักหน่อย

    คุณออกจะไม่เข้าใจตัวเองขึ้นมาตั้งแต่ออกมาจากคอนเสิร์ตของวันไดเร็คชั่นแล้ว ปกติคุณไม่ใช่คนที่จะขี้รำคาญ ขี้หงุดหงิดหรือแม้แต่บ่นกระปอดกระแปดแบบที่เป็นอยู่ในตอนนี้เลย คุณนั่งเหม่อมองออกไปนอกร้าน ทอดสายตาไปบนถนนและฟุตบาทที่ผู้คนมากมายกำลังเดินกันอย่างพลุกพล่าน

                “สงสัยประจำเดือนใกล้จะมาล่ะมั้ง?”

                “คุณเป็นประจำเดือนเหรอ?”

    เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นมาจากข้างหลัง คุณสะดุ้งเฮือก หันขวับไปมองที่ต้นเสียง ใบหน้าที่คุ้นเคยปรากฏให้เห็นเมื่อเขาขยับหมวกขึ้นเปิดเผยใบหน้าให้คุณเห็นชัดๆว่าเขาคือใคร

                “หวัดดี(y/n)” เซนเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นคุณเงียบไปนาน

                “อ่า หวัดดี”

                “คุณมาคนเดียวเหรอ?”

                “ก็เห็นๆกันอยู่นี่นา”

                “ฮะฮะๆ นั่นสินะ”

                “คุณมาทำอะไรที่นี่? ช่วงเวลานี้คนกำลังพลุกพล่านเลยนะ ไม่กลัวโดนรุมทึ้งหรือไง”

                “ฮ่าๆ ผมชินกับการโดนรุมแล้วล่ะ” เขาหัวเราะก่อนนั่งลงข้างๆคุณ

                “เหรอ อืม แล้วคุณเป็นยังไงบ้าง?...เมื่อวานน่ะ”

    คุณเอ่ยถามอย่างปกติที่สุด คุณเองก็งงว่าทำไมต้องพยายามทำตัวให้มันปกติมากกว่าเดิมทั้งที่มันก็ปกติอยู่แล้ว(มั้ง) ความอยากรู้ที่อยู่ในส่วนลึกในใจทำให้คุณเอ่ยถามเขาแต่เซนก็นิ่งเงียบไป เขาก้มหน้าไปพักหนึ่งก่อนเงยหน้าขึ้นด้วยรอยยิ้มเล็กๆมุมปาก

                “ผมบอกเธอว่า เราควรจะใช้เวลาฟื้นความสัมพันธ์กันซักหน่อยน่ะ มันคงจะรวดเร็วไปที่จะปุบปับกลับไปคบกันเหมือนเดิมเลย...”

                เซนยิ้มน้อยๆ มองหน้าคุณ เขาแค่อยากจะให้เวลากับตัวเองให้มากกว่านี้ในการตัดสินใจ ระหว่างคนเก่าที่เคยรักมาก...หรือคนใหม่ที่รู้สึกดีมาก...

                “อ่อ...อืม..โอเค แล้วเธอว่าไงบ้างล่ะ?”

                “เธอฝืนยิ้มให้ผมแต่ก็ตอบตกลง...”

                “เธอคงจะเศร้ามากนะที่คุณไม่ตอบตกลงไปเลย...”

                “......คุณ...อยากให้ผมตกลง?”

                “คือ..ฉันหมายความว่า เธอคงจะรู้สึกไม่ดีน่ะ ดูพวกคุณรักกันมากเลยตอนที่ยังคบกัน”

                “ก็นั่นมันตอนที่คบกัน” เซนพึมพำเบาๆกับตัวเองแล้วมองหน้าคุณ

                “คุณว่าอะไรนะ?”

                “...เปล่าหรอก ผมกำลังคิดว่าจะสั่งอะไรดี”

    เซนกล่าวแล้วส่งยิ้มให้คุณอีกครั้ง คุณพยักหน้ารับรู้แล้วเขี่ยเค้กบนจานเล่น เซนนั่งจ้องหน้าคุณนิ่ง เขากำลังคิดว่าควรจะทำยังไงดี จริงๆวันนี้เขาตั้งใจจะมาหาคุณที่หอแต่ก็ไม่รู้ว่าคุณอยู่ห้องไหน เบอร์โทรก็ยังไม่มี เขาจึงได้แต่ยืนแกล่วอยู่หน้าหอพักของคุณและคุณก็บังเอิญเดินออกมาพอดี  เขาจึงเดินตามคุณมาด้วยและมองคุณที่กำลังเหม่อลอยมองออกไปนอกหน้าต่างร้านจนเข้ามาทักคุณในที่สุด เขาพอจะเดาความรู้สึกของคุณออกและก็ดูเหมือนจะเข้าใจมันดีเสียด้วย(ทั้งที่คุณยังซื่อบื้อไม่เข้าใจตัวเองด้วยซ้ำ//ล้อเล่นจ้า)

    หนุ่มหล่อหน้าคมที่กำลังจ้องมองคุณกินๆและกินจนหมดก็ยังนั่งอยู่อย่างนั้นจนคุณเตรียมตัวจะลุกจากเก้าอี้เขาจึงฉุดแขนคุณเอาไว้ก่อน

                “เดี๋ยวสิ”

                “หืม? มีอะไรเหรอ?”

                “คุณว่างมั้ย? ไปเดินเที่ยวกับผมหน่อยสิ”

                “ฮะ?? เดินเที่ยว?”

    เซนส่งทั้งสายตาและใบหน้าอ้อนวอนมาที่คุณและมันก็ทำให้คุณที่กำลังลังเล ใจอ่อนไปจนได้ คุณชั่งใจเล็กน้อยก่อนยอมพยักหน้าตกลงกับเขาเมื่อเขาส่งสายตาอ้อนๆมาให้คุณอีกครั้ง เซนยิ้มกว้างแล้วพาคุณออกจากร้านไป หมวกยังคงช่วยปิดบังใบหน้าของเขาได้นิดหน่อย มีบางคนที่จำเขาได้และเริ่มถ่ายรูปจนเข้ามาห้อมล้อมคุณและเขาที่กำลังเดินไปบนถนนในที่สุด คุณค่อนข้างประหม่าจึงปลีกตัวออกมาจากกลุ่มแฟนคลับ เซนถ่ายรูปกับแฟนคลับและพยายามจะแยกตัวออกมาให้ได้ เขามองตามคุณที่กำลังเดินออกจากกลุ่มฝูงชนก่อนจะเดินตามและคว้ามือของคุณวิ่งไปด้วยกัน คุณตกใจที่จู่ๆเขาก็มาพาวิ่งออกไปแบบนี้แถมยังจับมือกันอีก เสียงกรี๊ดดังระงมไปหมดพร้อมกับการกดชัตเตอร์ถ่ายรูปของเซนและคุณที่กำลังจับมือกันวิ่งออกไป

                “เฮ้! คุณทำอะไรของคุณเนี่ย!

                “วิ่งหนีไง”

                “ปกติคุณไม่เคยหนีแฟนคลับแล้วคุณจะหนีทำไมฮะ? แบบนี้มันก็น่าสงสัยสิ!

                “ก็คุณเดินออกมาผมก็เลยเดินตามไง ผมกลัวคุณจะไม่รอผมแล้วกลับหอไปก่อน”

                “แค่เนี๊ย!! คุณบ้าหรือเปล่าเนี่ย! ไม่กลัวเป็นข่าวหรือไง?”

                “เรื่องนั้นช่างมันเถอะ ตอนนี้หลบสาวๆของผมก่อน”

                “พระเจ้า! คุณมันบ้าจริงๆด้วย!

    คุณไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆว่าเขาจะหนีแฟนคลับและลากคุณวิ่งหนีออกมาอีกต่างหาก ปกติพวกเขาจะพยายามใกล้ชิดกับแฟนคลับมากที่สุดแต่ตอนนี้เขากำลังทำให้ตัวเองเป็นข่าวอยู่เนี่ยนะ? นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย!!

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×