คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [1D Zayn] I'm not perfect,I'm original - Chapter 1
ผู้คนมากมายเดินขวักไขว่กันท่ามกลางสายฝนที่โปรยปรายลงมาแบบไม่ทันตั้งตัว ผู้ที่รอบคอบพกร่มมาด้วยก็หยิบร่มของตัวเองออกมากาง หนุ่มสาวหลายคนเดินเป็นคู่อยู่ในร่มคันเดียวกันท่าทางโรแมนติค ฝนเริ่มตกหนักขึ้นทุกทีแล้ว คุณรีบควานหาร่มที่โชคดีหยิบใส่กระเป๋ามาด้วยเพราะคำนึงถึงสภาพแวดล้อมที่ไม่แน่นอนของประเทศนี้ หากยังคงตากฝนอยู่แบบนี้มันคงจะแย่มากถ้าคุณต้องเข้าเรียนในวันพรุ่งนี้ด้วยสภาพที่ต้องใส่ผ้าปิดปากและจามตลอดทั้งวัน ร่มสีฟ้าสดถูกกางออกอย่างรีบร้อนเพื่อป้องกันไม่ให้ฝนเม็ดใหญ่กระทบโดนหัวของคุณไปมากกว่านี้ ตอนนี้คุณเดินทอดน่องสบายๆไปตามท้องถนนได้แล้วเพราะไม่ต้องกลัวเปียกอีกต่อไปแล้ว แต่สายตาของคุณก็ไปสะดุดกับร่างสูงในเสื้อฮู้ดสีดำที่ยืนนิ่งตากฝนอยู่ในซอยเล็กๆซอยหนึ่ง คุณรีบเดินเข้าไปหาร่างนั้นด้วยความสงสัยว่าเขาจะมายืนตากฝนที่ตกหนักแบบนี้อยู่ไปทำไมกัน?
"เฮ้! คุณ..คุณมายืนตากฝนอยู่ตรงนี้ทำไมกัน?
"..."
"ใช่ คุณนั่นแหละ...อ๊ะ!"
คุณเอ่ยปากถามอีกครั้งเมื่อเห็นร่างสูงหันหน้ามามองคุณงงๆแล้วชี้หน้าตัวเองให้แน่ใจว่าคุณเรียกเขา คุณย้ำว่าคุณหมายถึงเขาพร้อมยื่นร่มให้เขาเข้ามาอยู่ใต้ร่มคันเดียวกันกับคุณ แต่คุณก็ต้องชะงักกึกเมื่อใบหน้าคุ้นตาของคนตรงหน้าที่คุณหวังดีให้เขาเข้าร่มด้วย เป็นคนที่คุณรู้จักและคุ้นเคยถึงแม้ว่าเขาจะไม่รู้จักคุณเลยก็ตาม...
"คุณ! เซน มาลิคนี่!!"
"อ่า..ใช่ครับ ผมเซน มาลิค..."
"O[]O"
"^^??"
คุณอ้าปากค้างเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าเป็นใคร เซนมองคุณอย่างงงๆแล้วยิ้มให้ คุณกระพริบตาปริบๆแล้วยิ้มตอบเขาด้วยใบหน้าประหลาดใจก่อนจะเอ่ยปากถามเขา
"เอ่อ ขอโทษทีค่ะ คือฉันตกใจนิดหน่อยที่มาเจอคุณที่นี่...แล้วคุณมายืนตากฝนทำไมอยู่ตรงนี้ล่ะคะ?"
"อ่า...ผม......"
"โอเค ไม่เป็นไรถ้าคุณไม่อยากบอก......แต่ว่าคุณไม่ควรจะยืนตากฝนอยู่ตรงนี้นานนักนะคะ เดี๋ยวจะเป็นหวัดเอาได้.."
คุณพูดเมื่อเห็นเขาทำท่าทางอึดอัดใจที่จะบอกแล้วส่งยิ้มให้เขา คุณไม่รู้หรอกนะว่าคิดไปเองหรือเปล่า แต่คุณสังเกตเห็นว่าตาของเขามันแดงๆชอบกล...จริงๆแล้วคุณก็ไม่ได้อยากจะรู้เรื่องส่วนตัวอะไรของเขาหรอกนะถ้าเขาไม่อยากจะบอก แต่ว่าคุณก็ทนไม่ได้เหมือนกันถ้าจะให้เขายืนตากฝนที่ตกหนักขึ้นทุกทีอยู่อย่างนี้
"แล้วคุณจะไปไหนเหรอ?" เซนเอ่ยปากถามคุณด้วยรอยยิ้ม
"ฉันกำลังจะกลับบ้านน่ะ แล้วบังเอิญเหลือบมาเห็นคุณยืนตากฝนอยู่ตรงนี้พอดี"
"คุณมีน้ำใจจัง...จะว่าอะไรมั้ยถ้าผมจะขออาศัยร่มไปกับคุณด้วย?"
"ไม่อยู่แล้ว ^^"
คุณตอบด้วยรอยยิ้มและเริ่มออกเดิน เขาคว้าร่มในมือคุณไปถือให้และเดินทอดน่องไปบนซอยเล็กๆนี้กับคุณ
"คุณไม่ใช่คนยุโรปนี่ ใช่มั้ย?"
"ฉันเป็นคนเอเชีย มาจากประเทศไทย"
"คนไทย...แล้วคุณมาทำอะไรที่นี่เหรอ?"
"มาเรียนน่ะ ฉันเรียนปริญญาตรีอยู่"
"โอ้ เรียนที่ไหนล่ะ"
"xxx university ^^"
"ว้าว! คุณเก่งนะเนี่ย!"
"ขอบคุณนะ แต่ไม่ขนาดนั้นหรอก"
คุณและเซนเดินออกมาจนถึงหน้าซอยที่คุณเดินเข้าไปหาเซน เขาเอาฮู๊ดขึ้นมาคลุมหัวแล้วหยิบแว่นตาแฟชั่นเลนส์ใสจากกระเป๋าเสื้อขึ้นมาใส่ คุณมองเขาเล็กน้อยและเข้าใจว่าเขากำลังปกปิดตัวเองจากคนอื่น คุณเดินไปกับเซนเรื่อยๆโดยที่เขาคอยถามคำถามต่างๆกับคุณมากมายตลอดทาง คุณค่อนข้างแปลกใจที่เขาชวนคุณคุยตลอดทางที่เดินมาด้วยกันทั้งที่คุณเป็นแค่คนแปลกหน้าสำหรับเขา ถึงแม้คุณจะชื่นชอบวงของพวกเขาและชื่นชอบเขาเป็นพิเศษ แต่คุณก็ไม่ได้กระดี๊กระด๊าดีใจออกนอกหน้าจนเกินงาม และคุณไม่ได้อยากจะไปป่าวประกาศกับคนอื่นด้วยว่าคุณได้เดินอยู่ในร่มคันเดียวกันกับเซน มาลิคแห่ง One direction
"คุณรู้จักผม...แสดงว่าคุณต้องรู้จัก One direction?"
"ถ้าไม่รู้จักแล้วฉันจะรู้จักคุณได้ยังไงล่ะ -_-"
"ฮ่าๆๆ นั่นสินะ"
"ฉันชื่นชอบคุณที่สุดในวงเลยล่ะ เพราะงั้นฉันถึงตกใจที่ฉันได้เจอคุณที่นั่น..."
"คุณชอบผมที่สุดในวงเหรอ? ว้าวววว :D"
"เสียงของคุณเพราะมาก นั่นทำให้ฉันประทับใจ :)"
"ฮะฮะๆ ขอบคุณครับ ผมดีใจที่คุณชอบผมนะ"
คุณยิ้มให้เขาแล้วหยุดเดิน ตอนนี้มันถึงหอพักของคุณแล้ว คุณเช่าหออยู่ที่นี่คนเดียว เซนหยุดเดินเมื่อเห็นคุณหยุด เขามองมาที่คุณด้วยใบหน้าฉงน
"ถึงหอพักของฉันแล้วล่ะ..."
"คุณอยู่ที่นี่เหรอ? อยู่กับเพื่อน?"
"ฉันอยู่คนเดียว" เซนพยักหน้ารับแล้วมองตึกหอพักที่คุณเช่าอยู่อย่างพิจารณา
"ร่มนั่นฉันให้...ไม่ดีแน่ถ้าจะให้คุณเดินตากฝนกลับ"
"ขอบคุณนะ คุณใจดีจริงๆ...แต่ว่าผมยังไม่รู้จักชื่อของคุณเลย..."
"ชื่อเหรอ เรียกฉันว่า(y/n)แล้วกัน :)"
"(y/n)...ยินดีที่ได้รู้จักคุณนะ เอ่อ จะเป็นอะไรมั้ยถ้าผมอยากจะขอทวิตเตอร์ของคุณ?..."
"อ้อ ได้สิ @(y/twt)" คุณหยิบกระดาษออกมาจากกระเป๋าแล้วเขียนชื่อทวิตเตอร์ของคุณส่งให้เขา
"ขอบคุณครับ ผมจะตามไปฟอลโล่คุณนะ :D"
"ค่ะ :)"
เซนยิ้มกว้างแล้วโบกมือลาคุณ คุณยืนส่งเขาจนเขาเดินหายลับไปด้วยรอยยิ้มที่หุบไม่ลงบนใบหน้า ความดีใจที่ได้เดินร่วมทางกับเขา เซน มาลิค ที่คุณชื่นชอบทำให้คุณเดินไปยิ้มไปจนถึงห้อง แม้จะเป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆ แต่ก็ทำให้คุณมีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้าไปอีกนาน
- Zayn's part -
ผมยืนตากฝนอยู่ในซอยเล็กๆแห่งหนึ่งด้วยอารมณ์ที่ซังกะตายเอามากๆจริงๆ เธอที่ผมรักสุดหัวใจกำลังจากผมไปแล้ว ฝนก็ตกลงมาได้จังหวะพอดีจริงๆ เหมือนจะตอกย้ำกับสิ่งที่ผมกำลังเผชิญอยู่ในตอนนี้ยังไงอย่างงั้น พระเจ้า...ผมอยากจะได้เธอกลับคืนมา...
การยืนตากฝนอาจจะทำให้น้ำตาของผมมันเลือนหายไปได้บ้าง ให้มันไหลไปพร้อมกับฝนที่ตกลงมาแล้วก็หายไปได้เลยยิ่งดี ไม่ใช่ว่าผมไม่เสียใจนะ แต่ผมไม่ชอบการร้องไห้เอาซะเลย มันทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองอ่อนแอเสียเหลือเกิน ยิ่งถ้าต้องร้องไห้ต่อหน้าคนอื่นแล้วล่ะก็ ถึงแม้ตอนที่พวกเราวันไดเร็คชั่นจะไปถ่ายเรดโนสเดย์ที่การ์น่าแล้วผมจะร้องไห้ต่อหน้ากล้องก็เถอะ แต่นั่นมันคนละเรื่องกัน ยังไงซะ...ผมไม่ชอบเอาเสียจริงๆ
ขณะที่ผมยังยืนอยู่ที่เดิมกลางสายฝนที่เทลงมาเหมือนเป็นใจ จู่ๆผมก็รู้สึกได้ว่าไม่มีฝนตกลงมาที่หัวของผมอีกแล้ว ผมหันไปมองข้างกายและพบกับร่างหญิงสาวผมดำที่ยื่นร่มมาบังฝนให้กับผม เธอทำหน้าตกใจเมื่อเห็นหน้าผมและเรียกชื่อผมออกมา ผมมองหน้าเธองงๆแล้วยิ้มให้กับเธอ เธอเป็นผู้หญิงที่สวยมาก สวยจริงๆ...เส้นผมสีดำสนิทยาวสลวยที่เปียกหน่อยๆตัดกับผิวขาวๆของเธอ เธอเป็นคนที่ใจดีจริงๆที่อุตส่าห์ยื่นร่มมาบังฝนให้กับคนแปลกหน้าอย่างผม ถึงแม้ว่าเมื่อเธอเห็นหน้าของผมแล้วเธอจะรู้ว่าผมเป็นใครก็เถอะ
ผมขอเดินไปกับเธอด้วยเพราะผมไม่อยากจะเจอกับเธอแค่ผ่านๆ เธอสวยจนผมละสายตาจากเธอไม่ได้เลยล่ะ นี่ถ้าลูอี แฮรี่ ไนออลกับเลียมอยู่ด้วยนะ พวกมันคงจะแซวผมกันยกใหญ่ ผมชวนเธอคุยหวังจะรู้จักกับเธอให้มากกว่านี้ เธอฉลาดและยิ้มสวยมากๆ จากที่สวยอยู่แล้วเมื่อเธอยิ้มก็ยิ่งสวยมากกว่าเดิมซะอีก มันทำให้ผมประทับใจกับรอยยิ้มของเธอจริงๆ ดูท่าผมคงจะปล่อยให้รู้จักกับเธอแค่ผ่านๆไม่ได้แล้วจริงๆ ถึงแม้ว่าผมกำลังอกหักจากผู้หญิงที่ผมรัก แต่ว่าทำความรู้จักกับเธอไว้ก็คงไม่เสียหายนี่ ใช่มั้ย? :)
"(y/n)...ยินดีที่ได้รู้จักคุณนะ เอ่อ จะเป็นอะไรมั้ยถ้าผมอยากจะขอทวิตเตอร์ของคุณ?..."
ผมเอ่ยปากในที่สุดเมื่อเดินมาจนถึงหอพักของเธอ ถ้าขอเบอร์โทรมันคงจะเร็วไปหน่อย เอาแค่ทวิตเตอร์ก่อนแล้วกัน ยังไงผมก็ต้องฟอลโล่และคุยกับเธอแน่ เธอชื่นชอบผมที่สุดในวง เพราะงั้นมันคงจะไม่อยากถ้าผมจะเริ่มคุยกับเธอเพื่อทำความรู้จักให้มากกว่านี้ ผมเดินถือร่มคันเดิมที่เธอให้มาด้วยรอยยิ้ม ถึงผมจะเพิ่งออกหักแต่ว่ารอยยิ้มของ(y/n)มันเป็นยาที่ดีจริงๆ ผมชักจะอยากได้ยาแบบนี้มาเป็นยาส่วนตัวซะแล้วสิ... :)
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
Ps.ฟิคเรื่องแรกที่แต่งเองสำหรับบล็อกนี้เลยจ้า เคยลงแต่ฟิคแปลจากคนอื่นเค้า ถ้ายังไงก็ฝากด้วยเน้อ
เป็นนักเขียนมือใหม่ค่ะ ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ :) xx
ความคิดเห็น