Secret love story | Taeten

ลำดับตอนที่ #7 : เรื่องไม่ง่าย

เป็นเวลาเกือบ 5 ทุ่มที่เหล่าสมาชิกคนอื่นๆที่เดินเล่นวนไปมาเริ่มกลับเข้าที่พัก ฮันซลกลับเข้าห้องเพื่อจะบอกเตนล์ว่าคืนนี้จอห์นนี่จะไปนอนกับแทอิลและวินวินอีกห้อง แต่กลับกลายเป็นว่าในห้องนั้นว่างเปล่า และสงสัยเขาจะต้องนอนคนเดียวในคืนนี้ เพราะกระดาษโพสอิทแผ่นเล็กแปะเอาไว้บนหมอนของฮันซลว่าเตนล์ก็จะไปนอนที่อื่นเช่นกัน

ก๊อกๆๆ

เสียงเคาะประตูห้องกับบานประตูที่เลื่อนเปิด เจ้าของห้องหันไปมองก็ต้องเลิกคิ้วแปลกใจ ดงฮยอกเดินหอบหมอนข้างใบโตเข้ามาในห้องแล้วก้มหัวทักทายพี่ใหญ่

"เตนล์ฮยองบอกจะนอนกับแทยงฮยอง ให้ผมมานอนนี่แทน"

"อ้อ อื้ม เตียงเตนล์อยู่ตรงนั้น"ฮันซลชี้ไปที่เตียงว่างเปล่า แม้แต่ของยังไม่จัด ดงฮยอกเดินเตาะแตะไปนั่งบนเตียงแล้วพูดปรึกษาพี่ใหญ่อย่างฮันซลในเรื่องที่เขากำลังสงสัย

"ฮยองว่าเตนล์ฮยองกับแทยงฮยองเขามีซัมติงกันไหม"

"ก็ดูปกตินะ"

"ไม่เลย ฮยองลองคิดดูสิ วันนี้เตนล์ฮยองเขาเดินเข้าไปในห้องพวกผมตางี้บวมช้ำอย่างกับคนพึ่งร้องไห้มา พอไปถึงแทยงฮยองก็เลิกสนใจพวกผมเลย จนเตนล์ฮยองบอกอยากนอนด้วย ผมถึงโดนไล่มานี่"

"เตนล์อาจจะร้องไห้คิดถึงแม่ก็ได้"

"แต่ผมว่าระหว่างทั้งคู่ต้องมีอะไรกันแน่ๆ ไม่งั้นเราอยู่ด้วยกันมาตั้งหลายปี ทั้งคู่ก็ดูสนิทกันนะ แต่ไม่ถึงขนาดจะไปเล่นหัวเราะกันขนาดนั้นอ่ะ แล้วดูตอนนี้ดิ กลายเป็นว่าดูสนิทจนไว้เนื้อเชื่อใจกันแบบที่เรายังงงๆอยู่เลย ฮยองงงไหม"

"งง"

"เอ้า.."

"แต่ฮยองว่าตอนนี้แทนที่จะสนใจเรื่องของเขาเรานอนดีกว่าไหม พรุ่งนี้มีเลือกเพลงไม่ใช่เหรอ" เพราะน้องกำลังจะคัมแบค คนพี่ก็เลยเตือนแล้วให้รีบนอน ดงฮยอกก็งอแงสักพักแต่ก็ยอมนอนแต่โดยดี

ในขณะเดียวกัน ภายในห้องที่ดงฮยอกพึ่งโดนไล่ออกมา

เตนล์นอนบนเตียงนุ่มของแทยงยกแขนพาดหัว หลับตาหยีเพราะอาการปวดหน่วงๆภายใน ลมหายใจร้อนกว่าปกติและหอบถี่จนแทยงดุมขมับ

เตนล์ไม่สบาย

ร้องไห้จนไม่สบาย

เรื่องที่ทำให้ร้องไห้จะมีอยู่กี่เรื่องกัน ถ้าไม่ใช่ที่บ้านก็..จอห์นนี่

กะละมังเล็กถูกเติมน้ำอุณหภูมิห้องและมีผ้าขนหนูผืนเล็กพาดไว้ที่ขอบถูกยกมาวางไว้บนโต๊ะข้างเตียง แทยงจับแขนเตนล์ขึ้นมาเบาๆ เรียกให้เจ้าของแขนลืมตาขมวดคิ้วมอง

"เช็ดตัว กินยาแล้วค่อยนอน"

แทยงค่อยๆปลดเสื้อเตนล์ออก แต่ทันทีที่ผิวกายต้องกับอากาศหนาวเย็นก็รีบมุดหาที่อุ่นอยู่ ร้อนให้เจ้าของห้องต้องไปกดเพิ่มอุณหภูมิให้สูงขึ้นและปรับให้แอร์ที่เป่าแบบสวิงให้หันขึ้นไปบนเพดานแทน

ผ้าชุบน้ำหมาดๆค่อยๆเช็ดไปตามใบหน้าและไรผมที่เปียกชื่นไปด้วยเหงื่อ ค่อยๆเช็ดให้ร่างกายเตนล์เย็นลงไปทีละส่วน

กางเกงสวมนอนขายาวถูกปลดออกจนเหลือแค่กางเกงใน แทยงเซอร์ไพรส์นิดหน่อยที่เห็นส่วนที่ถูกปกปิดภายใต้กางเกงตัวเล็กนั้นดูท่ากำลังจะขยาย

"แค่เช็ดตัวเองนะ"

"ก..ก็มันรู้สึกดีนี่" เสียงแหบบ่นอุบอิบ หันหน้าเข้ากำแพงซ่อนมบหน้าที่ขึ้นสีระเรือ แทยงกดยิ้มเอาไว้แล้วใช้ผ้าค่อยๆลูบเช็ดไล่จากน่องขาขึ้นมาเรื่อยๆ

"อย่าแกล้งนะ" เตนล์รีบจับข้อมือที่เริ่มเช็ดวนหน้าขาตัวเอง เขามีจุดอ่อนตรงไหนยังไง คนตรงหน้ารู้หมด จนแอบกลัวใจแทยงว่าถึงป่วยก็คงไม่เว้น

"แกล้งอะไร" แทยงเลิกคิ้วถาม แต่แววตาที่ทอประกายแพรวพราวกับรอยยิ้มบางๆนั้นไม่ทำให้เตนล์ไว้ใจ ยิ่งแทยงโน้มตัวลงมานอนทับศอกที่ค้ำพื้นข้างๆเตนล์แล้วผ้าเปียกนั้นเริ่มลุกล่ำเข้าไปด้านในขา

"นี่ป่วยอยู่นะ"

"อืม เป็นคนป่วยที่ลามกมากเลย" แทยงพยักหน้าเห็นด้วยเรื่องป่วย จากตอนแรกแค่คิดจะเช็ดตัวให้กินยาแล้วนอนดีๆ พอเห็นเด็กลามกที่แค่เช็ดตัวก็รู้สึกแล้วมันยิ่งอยากแกล้ง

ฝ่ามือยกขึ้นสูงไปจนถึงระหว่างขา จัดอ่อนที่ราวกับสวิตซ์ปิดเปิดให้อารมณ์ของเตนล์พุ่งจนขากระตุก แม้ผ้าที่ถูกชุบน้ำไม่เย็นมากแต่พอโดนอากาศเย็นๆแล้วก็ยิ่งทวีความเย็นของผ้าเข้าไปอีก ไม่พอยังโดยแทยงแกล้งด้วยการเปลี่ยนด้านผ้าที่เช็ดส่วนอื่นจนอุ่นเป็นด้านที่เย็นเช็ดตรงตุดอ่อนของเตนล์ ลูบย้ำเข้าไปจนเกิดเสียงครางออกมาเบาๆอย่างห้ามปากตัวเองไม่อยู่

"ลามกจริงๆ" แทยงโน้มตัวไปจุ๊บปากเตนล์แล้วผละออกมา เด็กดื้อนี่ไม่สบาย ถ้าจูบมากกว่านี้เดี๋ยวได้ติดไข้กันไปใหญ่

กางเกงในตัวน้อยถูกถอดออกให้แก่นกานชูชันขึ้นมา เตนล์หน้าแดงวาบ ยกมือขึ้นมาปิด แต่แทยงเร็วกว่า ใช้ผ้าผืนเดิมจับรอบเอาไว้

"ตรงนี้ต้องเช็ดด้วยหรือเปล่าน้าาา"

"นี่ บอกแล้วว่าอยากแกล้งไง นี่ป่วยอยู่นะ"

"ครับๆ ไม่แกล้งก็ได้" แทยงคว่ำปากแล้วยกยิ้ม เอาผ้าที่กำรอบไว้ออก แล้วทำท่าจะลุกหนี เตนล์รีบคว้าแขนไว้ทันที

"ใจร้าย ฮืออออออ" เด็กดื้อที่มีอารมณ์นอยด์ในอกอยู่แล้วพอไม่สบายอารมณ์ก็ยิ่งสวิงขึ้นลง พอแทยงทำท่าจะลุกหนีก็ปล่อยโฮออกมาอีก

"เอ้า บอกไม่ให้แกล้งก็ไม่แกล้งแล้วนี่ไง ร้องไห้ทำไมหื้ม?"

"ช่วย..ช่วยเตนล์ด้วยนะ ฮือ อย่าแกล้งเตนล์สิ"

"ช่วยอะไรเหรอครับ"

"ฮืออออออออออ" จากที่จะแกล้งต้อน กลายเป็นเตนล์ร้องไห้หนักกว่าเดิม

"เด็กขี้แยเอ้ย" มือยกลูบผมหน้าม้าปัดไปด้านหลังแล้วจุมพิศบนหน้าผากร้อน ส่วนมืออีกข้างก็ช่วยกำรอบเพื่อจะปลดปล่อยให้เตนล์หายอึดอัด

เรียวขาเปลือยเปล่าข้างนึงยกชันขึ้นมา ให้เห็นช่องทางด้านหลังที่กำลังขมิบถี่ แทยงส่ายหน้าแล้วดุคนป่วยที่ดูท่าจะใจร้ายกว่าเขาอีก

"แล้วแบบนี้มาบอกใจร้าย ตัวเองสิ ป่วยอยู่แท้ๆมาทำแบบนี้ คิดว่าจะทนได้เท่าไรหื้ม???"

ปลายนิ้วสอดเข้าไปในช่องทางที่กำลังเชิญชวน สองมือปรนเปรอเตนล์ไป ภายในร่างกายที่ร้อนกว่าปกติ เป็นสิ่งเตือนใจแทยงว่าตอนนี้เตนล์ไม่สบายอยู่จริงๆ

เสียงครางและสัมผัสวาบหวามไหนจะภาพที่แสนจะเซ็กซี่เกินห้ามใจตรงหน้าอีก แน่สิ่งที่แทยงต้องทำคือหักห้ามใจตัวเอง รอให้เตนล์หายดีก่อนค่อยว่ากัน

จังหวะของมือและสะโพกมนที่ขยับสอดประสานกันผ่านไปได้สักพักก็ปลดปล่อยออกมา เตนล์หอบหายใจดวงตาพร่ามัวแล้วพยายามฝืนตาเท่าไรก็ทนไม่อยู่ มันหนักไปทั้งหัว

"หลับเถอะ เดี๋ยวจัดการที่เหลือให้เอง" แทยงกดจูบที่หน้าผากร้อนแนบเอาไว้ เปลือกตาที่พยายามฝืนเมื่อครู่ค่อยๆปิดลง แล้วหลับไปในที่สุด

แทยงเดินไปล้างมือเปลี่ยนน้ำและผ้าเพื่อมาเช็ดตัวให้เตนล์ใหม่ พร้อมกับแต่งชุดนอนให้เพื่อเพิ่มรวามอบอุ่น จากนั้นก็นอนลงข้างๆ จับมือบางมากุมไว้แล้วหลับไปพร้อมกันในที่สุด

เตนล์ตื่นขึ้นมาในเวลาเกือบเช้า อาการไม่สบายทุเลาลง ไม่รู้สึกปวดหัวหรือปวดตามร่างกายแล้ว พออะไรๆก็ดีขึ้น ในหัวก็เหมือนโล่งๆ โล่งจนกลับไปคิดเรื่องเดิม

มองซ้ายขวาหาเครื่องมือสื่อสารของตัวเอง มั่นใตว่าเอาติดมาด้วย พอเห็นว่าวางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงก็ก่ายทับคนที่นอนหลับอยู่ข้างๆแบบไม่ได้เกรงใจอะไร ไม่สนใจด้วยว่าจะตื่นหรือเปล่า เตนล์ได้มือถือมาแล้วก็ชันเข่าขึ้นมากอด กัดปลายเล็บนิ้วโป้ง ปลดล็อคหน้าจอ สไลด์โทรศัพท์เลื่อนไปซ้ายขวาเหมือนไม่แน่ใจว่าจะทำอะไรกับมันดี

อยากโทรหาจอห์นนี่

อยากไปหาจอห์นนี่

อยากคุยกับจอห์นนี่

ความเหงาที่เข้ามาเป็นเพื่อนข้างๆใจ เตนล์รู้สึกเปล่าเปลียวแม้ว่าจะมีอีกคนที่นอนอยู่ข้างๆ แต่ภายในใจมันก็เรียกร้องหาอีกคนที่ต่อให้คิดถึงยังไงก็คงไม่ถึงเขาอยู่ดี

ตีสาม

จอห์นนี่คงหลับไปแล้ว

แต่จอห์นนี่จะกลับไปนอนที่ห้องไหมหรืออยู่กับพี่แทอิล

กึก กึก กึก

เตนล์นั่งกัดเล็บมองหน้าจอโทรศัพท์ที่ไม่ได้เปิดแอปอะไรไว้ด้วยซ้ำ สายตาเลื่อยลอย ไม่ได้โฟกัสมองไปที่จุดไหน ความปวดหน่วงในใจ คิดไปถึงเมื่อตอนเย็นแล้วมันยิ่งเหมือนมีอะไรมาถ่วงให้หัวใจมันหนักขึ้น

ยิ่งคิดยิ่งหนัก

แล้วก็ยิ่งอยากเจอ

มือกำโทรศัพท์ที่ตอนนี้กลายเป็นหน้าจอดำมืดแน่น เตนล์กอดเข่าแล้วฝังหน้าลงกับแขนตัวเอง

เพราะขยับตัวยุกยิกตลอดเวลาเลยทำให้คนตื่นง่ายแบบแทยงค่อยๆลืมตาขึ้นมา แทยงลุกขึ้นมานั่งแล้วเปิดไฟหัวเตียงให้เป็นแสงระเรือในห้อง แต่เตนล์ไม่ทันสังเกต พอมือที่สัมผัสเข้าดับเรียวแขนนุ่มนิ่มเตนล์ก็สะดุ้งทันที

"เป็นอะไร"

แสงไฟสลัวสะท้อนเข้าใบหน้าหวานแต่ตอนนี้ติดจะโทรมไปหน่อยเพราะอะไรหลายๆอย่าง เตนล์ส่ายหน้าช้าๆ แล้วกดปลดล็อกโทรศัพท์อีกครั้ง คราวนี้กดเข้าแอปพลิเคชั่นสำหรับแชท

ห้องแชทของเตนล์กับจอห์นนี่

ยังไม่ทันจะได้พิมพ์หรือกดเข้าไปทำอะไรด้วยซ้ำก็โดนแทยงดึงมือออก แต่เตนล์ไม่ยอม ยังคงยื้อแย่งอยู่แบบนั้น จนโทรศัพท์เครื่องบางหล่นตกไปบนเตียงแล้วไถลตกพื้นไป

พอจะทยานตามโทรศัพท์ลงไปก็โดนแทยงรวยตัวเอาไว้ เตนล์ถูกล็อคหน้าและตัวจากนั้นก็โดนแทยงประกบแนบปากอย่างแรง

แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาจะมาทำเรื่องอย่างว่า เตนล์ไม่มีอารมณ์ขนาดนั้น จึงออกแรงดิ้นสะบัดเองออกมาจนหลุดจากอ้อมแขน หรืออาจจะเป็นแทยงเองที่ปล่อย

"เป็นอะไร" แทยงถามอีกครั้งแต่น้ำเสียงที่ใช้คราวนี้แตกต่างจากครั้งแรกที่ถามเพราะเป็นห่วง ตอนนี้แทยงกำลังหงุดหงิด

"อยากคุยกับจอห์นนี่"

"เพื่ออะไรเตนล์ มันไม่มีอะไรดีขึ้นมาหรอก"

คำพูดที่ทำให้เตนล์ชะงักไปทันที

"อย่าทำแบบนี้เลยเตนล์ ไม่มีอะไรดีขึ้นมาหรอก"

ราวกับกรอเทปม้วนเดียวกัน วนไปวนมาอยู่แค่นี้ ยิ่งแทยงพูดเหมือนจอห์นนี่ มันยิ่งย้ำเข้าไปอีกว่าในเกมนี้เตนล์แพ้แบบไม่มีโอกาสจะชนะเลย

อ่อนแอชะมัด

ยังไม่ได้เริ่มทำอะไรเลยแท้ๆ ก็ถูกตัดสิทธิ์ว่าแพ้แล้ว เพราะเราอ่อนแอเกินไป หรือจอห์นนี่เป็นคนใจร้าย

"ใจร้าย" คำๆเดียวที่วนอยู่ในใจ ใจร้ายทั้งหมด ทุกคนใจร้าย นางฟ้าที่แสนดีของจอห์นนี่ก็ใจร้าย ถ้าจอห์นนี่มีพี่แทอิล ก็เหมือนทิ้งเตนล์ให้อยู่คนเดียว ใจร้าย

แทยงรวบหัวเตนล์เข้ามากอดลูบไหล่แรงๆให้เตนล์ได้สติ ไม่รู้ตอนนี้เตนล์เพ้อเพราะพิษไข้หรือเปล่า แม้ตัวจะเย็นลงแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเตนล์จะหายดี เสียงสะอื้นดังขึ้นเบาๆกับสัมผัสที่เปียกชื้นบนอก

เตนล์บอกจอห์นนี่ใจร้าย เพราะจอห์นนี่ไม่เลือกเตนล์

เตนล์เจ็บเพราะรักคนที่เขาไม่ได้คิดอะไรด้วย

อ่อนแอเพราะรักเขาข้างเดียว

แต่เตนล์คงไม่ได้คิดว่าการที่ต้องเห็นคนที่เรารัก ไปรักคนอื่นแล้วไม่สมหวัง การที่ต้องกลายมาเป็นคนปลอบใจมันเจ็บกว่า

อยากบอกให้เลิกมองแค่จอห์นนี่แล้วหันมาทางนี้บ้าง

เตนล์จะฟังหรือเปล่า

การกระทำที่เหมือนว่าเราจะไปกันได้ แต่ความจริงแล้วหัวใจเตนล์ไม่เคยเปิดให้ใครเลย คนทางนี้ควรจะรู้สึกยังไง

ในขณะที่เตนล์กำลังอ่อนแอ แทยงก็ต้องเข้มแข็งเพื่อให้เตนล์เลือกมาพึงเขา

วินาทีที่เห็นคนที่ตัวเองชอบกำลังร้องไห้เพราะรักผู้ชายคนอื่น มันไม่ง่ายเท่าไรหรอกนะ

--------------------------------

100%

รู้สึกเดี๋ยวนี้แต่งฟิคสั้นลงมากอ่ะ เพราะเปลี่ยนไปพิมพ์ในโทรศัพท์ด้วยหรือเปล่าไม่แน่ใจ เดี๋ยวตอนต่อๆไปจะกลับมาแต่งในคอมละ 

เอ้อ จะย้อนโมเมนท์ไปตั้งแต่งาน AAA เลยนะคะ เวลาอ่านจะได้ไม่งง ดีเลย์นิดนึง โปรเจคใกล้เสร็จแล้วเลยมีเวลาปั่นฟิคได้ 55555

ป.ล.เปลี่ยนชื่อเรื่องให้มันสั้นลง แต่ยังใช้แท็กเดิมน้าาา

#lovingwrongTT

@MelloPizery