{ sf | os } NCT - #taeten #jaedo #johnil

ลำดับตอนที่ #65 : #ใครๆก็มีพี่จ๋า | พี่จ๋าของเตนล์ 1/3

คำเตือน : เรื่องนี้เป็นแนวชายหญิงนะคะ

ใครๆ ก็มีพี่จ๋าเป็นของตัวเองทั้งนั้นแหล่ะ

"ผู้ปกครองเธอมารับกลับบ้านแล้ว" อาจารย์ประจำห้องพยาบาลเดินมาเปิดม่านที่ถูกปิดเอาไว้ เด็กสาวในชุดมัธยมปลายของโรงเรียนที่นอนขดตัวใต้ผ้าห่มเพื่อให้ร่างกาอบอุ่น เพราะเมื่อวานวิ่งผ่าฝนกลับบ้านเปียกซกไปทั้งตัว เป็นเหตุให้ต้องมานอนซมอยู่ในห้องพยาบาลของโรงเรียนตั้งแต่คาบที่ 2 จนอาจารย์ประจำห้องพยาบาลต้องติดต่อให้ผู้ปกครองมารับเพราะตอนบ่ายอาจารย์จะต้องออกไปอบรบนอกสถานที่ ขืนให้กลับเข้าห้องเรียนเอาหวัดไปติดนักเรียนคนอื่นคงแย่

"ลุกไหวหรือเปล่า" เตนล์พยักหน้าให้แทนคำตอบ แม้จะยังปวดหัวหน่วงๆ อยู่แต่ก็รู้สึกดีขึ้นกว่าเมื่อเช้าเยอะเลย

"ต่อไปถ้าไม่ไหวก็ไม่ต้องมานะ"

"ขอโทษค่ะ" ก็ใครจะไปรู้ละว่ามันจะเป็นหนักขนาดนี้ ก็กินยาลัดไว้ก่อนแล้วแต่ก็ยังเอาไม่อยู่

ข้างนอกยังมีสายฝนที่ตกปรอยๆ ลงมาอยู่เรื่อยๆ แต่ไม่หนักมาก เตนล์เดินกลับห้องไปก่อนเพื่อเก็บกระเป๋าและส่งใบรับรองแพทย์ลาอาจารย์กลับบ้าน

แต่น่าแปลกที่ปกติแล้วถ้าแม่มารับก็ต้องเข้ามาข้างในแล้วสิ อาจารย์ห้องพยาบาลกลับบอกว่ารออยู่ข้างนอก จะไปยืนรอให้ต้องไปตากฝนทำไมกัน

ที่รู้ว่าเป็นแม่มารับเพราะตอนนี้เตนล์อยู่กับแม่แค่สองคนนะสิ

แต่พอเดินกลับออกมาเพื่อเปลี่ยนรองเท้าก่อนออกจากตึกก็ต้องเบิกตากว้างตกใจกับภาพที่เห็นตรงหน้า เมื่อมีชายหนุ่มยืนกอดอกพิงอยู่หน้าประตูทางเข้าของอาคารเรียน

จะไม่ให้แปลกใจได้ไง ก็ที่นี้เป็นโรงเรียนหญิงล้วนการมีผู้ชายพ้นเขตรั่วโรงเรียนมาก็ว่าแปลกแล้ว แต่ที่ยิ่งแปลกเข้าไปใหญ่คือชายหนุ่มเจ้าของผมสีชมพูยืนหลับตาทำหน้าเหมือนง่วงๆ นี่มัน..

"พี่จ๋า!!" เตนล์รีบวางรองเท้านักเรียนตัวเองลงแล้วใส่แบบลวกๆ ไม่เรียบร้อยแล้ววิ่งเข้าไปกระโดดกอดคอ พี่จ๋าที่ว่านั้น

เมื่ออยู่ดีๆ ก็ถูกพุ่งเข้าใส่ คนที่ถูกไหว้วานให้มารับลูกสาวตัวป่วนก็ลืมตาขึ้นมายืนตั้งหลักดีๆ ก่อนจะล้มกันไปทั้งคู่

"ทำไมพี่จ๋ามาที่นี้ได้"

"แม่เราเขาต้องไปต่างจังหวัดไงเลยให้พี่มารับแทน"

เตนล์อ้าปากเบิกตากว้างเหมือนพึ่งนึกได้ว่าเมื่อเช้าแม่ก็บอกแล้วว่าจะไม่อยู่สามวันเพราะต้องไปต่างจังหวัด แต่ตอนนั้นมันเบลอๆ เพราะน่าจะเป็นไข้เลยจำไม่ได้

"น้าพรให้เลือกว่าจะกลับไปนอนที่บ้านหรือจะไปนอนที่คอนโดพี่"

"ให้เตนล์ไปที่คอนโดพี่จ๋านะ ถ้ากลับบ้านเตนล์ต้องป่วยตายอยู่คนเดียวแน่ๆ" เตนล์พยายามสอดแขนเข้าไปคล้องแขนที่กอดอกอยู่ของพี่จ๋า แล้วเอาหน้าแนบลงไปพิงบนอกกว้างเหมือนที่ชอบทำสมัยเด็กๆ

เวลาเตนล์อ่อนแอหรือไม่ปลอดภัยก็จะมีอกพี่จ๋า ไหล่พี่จ๋า แขนพี่จ๋า หลังพี่จ๋า ทุกๆ ส่วนของพี่จ๋าอยู่ข้างๆ ตลอด

ร่มใสถูกกางออกเพื่อกันฝน แทยงรับกระเป๋าถือของเตนล์มาสะพายไว้เองส่วนแขนอีกข้างก็ปล่อยให้เตนล์กอดพิงเอาไว้ รถที่ขับมาถูกจอดไว้ไม่ไกลจากตัวอาคาร เมื่อส่งเด็กตัวยุ่งขึ้นรถได้เสร็จก็อ้อมกลับไปที่เบาะคนขับ

คอนโดห้องชุดขนาดเล็กมีเพียง 1 ห้องน้ำ 1 ห้องรับแขก 1 ห้องครัว 1 ห้องน้ำ เหมาะสำหรับอยู่คนเดียวของแทยงที่ต้องแยกจากครอบครัวมาอยู่ที่นี้เพราะใกล้มหาลัยมากกว่า

โซฟาตัวสีเทาเข้มถูกจับจองด้วยเด็กสาวในชุดนักเรียนทันที กระโปรงที่สั้นเกินมาตราฐานโรงเรียนบานออกเมื่อเตนล์ทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟานุ่มเสียแรง

"นั่งดีๆ เดี๋ยวก็ปวดหัวอีกหรอก"

"ไม่เป็นไร เตนล์ดีขึ้นเยอะๆ แล้วเหอะ"

"ตัวยังรุ่มๆ อยู่เลยยังจะบอกว่าดีขึ้น" แทยงยื่นมือไปแตะหน้าผากอุ่นๆ ของเตนล์แล้วขยี้ผมยาวสลวยจนยุ่ง

"มีพี่จ๋าเป็นยาใจ ป่วยเป็นโรคอะไรเตนล์ก็จะหายดี" เตนล์คว้ามือที่ขยี้ผมตัวเองดึงลงให้แทยงมานั่งข้างๆ แล้วกอดอ้อน

ไม่ได้เจอพี่จ๋าตั้งนาน เพราะพี่จ๋าไปเรียน ทำงานพิเศษ ทำโปรเจคอะไรก็ไม่รู้นักหนา ทั้งๆ ที่บ้านอยู่ข้างๆ กัน พี่จ๋าก็ย้ายมาอยู่คอนโด ไม่ได้กลับบ้านตั้งเกือบครึ่งปีแล้ว พี่จ๋าไม่รู้หรอกว่าเตนล์คิดถึงมากแค่ไหน

"ปล่อยก่อน"

"ม่ายยยยย ให้เตนล์กอดให้หายคิดถึงก่อน"

"พูดอะไรเกรงใจแฟนเธอด้วยสิ" เอะอะกอด เอะอะคิดถึงอยู่แบบนี้ ไม่กลัวคนอื่นเขาจะคิดอะไรเกินเลยสักหน่อยหรือไง เด็กนี่มันตัวยุ่งสำหรับแทยงจริงๆ

"แฟนอะไรเล่า เตนล์มีพี่จ๋าคนเดียวเหอะ"

"แล้วไอ้เจย์ล่ะ"

"เจย์? พี่จ๋ามั่วแล้ว นั้นพี่เจย์เขามาจีบโดยองต่างหาก" พอเตนล์บอก แทยงก็เงียบไปสักพัก ปล่อยให้เตนล์ได้นอนเบียดจนแทบจะมุดเข้ามานั่งบนตักอยู่แล้ว

ลมหายใจร้อนๆ ที่รดแขนแทยงอยู่แถมเนื้อที่สัมผัสกันยังร้อนจนแทยงรู้สึกร้อนไปด้วย เตนล์นั่งหลับเพราะยังเพลียๆ จากพิษไข้อยู่ แต่พอแทยงจะลุก ขยับแขนออกที่การเกาะกุมเตนล์ก็ลืมตาขึ้นมามองอีก

"จะไปหาข้าวหายามาให้กินไง"

"ไม่เอา ไม่กิน" ตัวยุ่งกำลังเป็นตัวดื้อ เตนล์ขยับตัวลุกขึ้นมานั่งขัดสมาธิโดยมีแขนของแทยงอยู่ตรงกลาง กอดทั้งแขนทั้งขารอบแขนแทยงแน่นๆ แถมยังทำปากยื่นๆ ตาดื้อๆ ใส่อีก

แทยงกลืนน้ำลายก้อนเหนียวหนืดลงคอ ถ้าเตนล์ทำแบบนี้อย่างไม่กลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป ก็ควรจะเป็นแทยงที่ต้องกลัวเอง ไม่รู้ตัวเลยหรือไงว่าทำแบบนี้มันค่อนข้าง.. ยั่ว

หน้าหวานๆ แก้มแดงๆ จากพิษไข้ มีเหงื่อซึมน้อยที่ไรผมยาว ชุดนักเรียนที่รัดทรวดทรงองค์เอวกับกระโปรงสั้นๆ ที่ยิ่งเลิกขึ้นมาเมื่อเจ้าตัวนั่งขัดสมาธิ และที่สำคัญคือ.. มือของแทยงข้างที่โดนกอดอยู่นั้นกำลังค้ำพื้นโซฟาตรงกลางระหว่างขอของเตนล์ ซึ่งมันใกล้มากๆ กับส่วนนั้นเลยไม่ใช่หรือไง

ไม่กล้าว่ามือเขาจะซนไปโดนอะไรๆ ของเจ้าหล่อนบ้างหรือไง

ทำไมแทยงนี่รู้สึกกลัวจัง กลัวว่ามันจะลั่นไปโดนจริงๆ

"อ๊ะ !!"

นั้นไง ยังไม่ทันขาดคำ นิ้วก้อยของแทยงก็กระตุกไปโดนจนเตนล์สะดุ้ง

แทยงนิ่งแล้วกลืนน้ำลายลงช้าๆ กลั้นหายใจรอดูท่าทีว่าเตนล์จะมีปฏิกิริยายังไง แต่พอได้สบตากันแล้วเจ้าหล่อนกลับเบือนหน้าที่แดงก่ำกว่าเมื่อกี้หนี

"ท..ทำอะไรอ่ะ" เสียงหวานสั่นๆ แต่ยังไม่ยอมปล่อยแขน จนแทยงต้องพยายามดึงออกมาอีกรอบ

ซึ่งเตนล์ก็ยังดื้ออยู่

"ตัวร้อนไปหมดแล้วเตนล์ พี่จะไปเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดให้" คราวนี้แทยงทำเสียงดุๆ ใส่ เตนล์ก็ถึงได้ยอมคลายแรงออก แต่พอจะลุกขึ้นแทยงสาบานได้ว่าไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ที่หลังมือมันจะไปโดนแล้วลากผ่านขึ้นมาเต็มๆ คราวนี้เตนล์สะดุ้งจนต้องเอาหมอนอิงมากอดเพื่อหลบซ่อนหน้าแดงๆ

แต่แทยงกลับคิดว่าเตนล์ปิดผิดที่ จริงๆ เตนล์ควรจะเอาหมอนมาปิดขาเอาไว้ ไม่ใช่เปลี่ยนท่านั่งแยกขาแปะลงบนพื้นแบบที่พวกสาวๆ ญี่ปุ่นในหนังเขาชอบนั่งกัน แถมยังเพิ่มออบชั่นเสริมเป็นยกต้นขาขั้นมาทับกัน คงจะพยายามหนีบเอาไว้ แต่เป็นท่าป้องกันที่ไม่ได้มีความปลอดภัยเลยสักนิดในสายตาแทยง

เหตุผลลึกๆ ที่ว่าทำไมแทยงต้องมาอยู่คอนโดคนเดียวทั้งๆ ที่ความจริงตัวเองเป็นคนติดบ้านจะตาย ก็เพราะเจ้าตัวยุ่งคนนี้แหล่ะ ทั้งๆ ที่โตเป็นสาวแล้วแท้ๆ แต่กลับไม่มีความระวังตัวเองเวลาอยู่กับเขาเลยสักนิด แบบนี้มันอันตรายยังไงซะ แทยงก็เป็นผู้ชายนะ

แทยงเอาผ้าขนหนูผืนเล็กมาพร้อมกับกะละมังเล็กๆ ที่ใส่น้ำมาไม่ถึงครึ่ง บิดน้ำออกจากผ้าจนเปียกหมาดๆ แล้วจับแขนเล็กที่กอดหมอนออกมาเช็ดตัวเบาๆ

เช็ดแขนน่ะไม่เท่าไร แต่เช็ดขานี่แทยงต้องตั้งสติไม่ให้มือลั่นไปโดนอีกรอบ สัมผัสนิ่มๆ อุ่นๆ เมื่อกี้มันยังติดอยู่ที่หลังมืออยู่เลย

เมื่อซับผ้าไล่ไปตามความยาวของเรียวขาขาวๆ ถุงเท้านักเรียนที่สวมเอาไว้จนเลยเข่าถูกแทยงถอดออกช้าๆ ทั้งสองข้าง แทยงย้ายตัวเองไปนั่งบนโต๊ะเล็กหน้าโซฟาแทนแล้วพาดขาของเตนล์ไว้บนตาตัวเองทั้งสองข้าง จนเหมือนเตนล์กำลังนั่งคร่อมตักแทยงอยู่กลายๆ

"ขอพี่จ๋าวัดไข้หน่อยนะครับ" แทยงเขยิบตัวเข้าไปใกล้แล้วยื้อแย่งหมอนอิงที่ปิดบังใบหน้าสวยๆ ออก แรงเตนล์มีนิดเดียวเอง แต่แทยงกลับสู้ไม่ไหว ปล่อยให้เตนล์กอดหมอนแน่นอยู่แบบนั้น

"พี่จ๋าจะแกล้งเตนล์ เตนล์ไม่ยอมหรอก"

"แกล้งอะไร วัดไข้เสร็จแล้วจะได้ให้กินยาแล้วไปพักผ่อนไง"

"ไม่เชื่อ" เสียงเล็กอู้อี้กับหมอน จนแทยงต้องยกยิ้มขึ้นมา สูดลมหายใจเข้าลึกๆ พยายามห้ามใจ เรียวขาอุ่นๆ พาดอยู่บนขาของเขา ท่านั่งแบบนี้มันโคตรล่อเลยไม่ใช่หรือไง

เตนล์ควรจะระวังตัวเองให้มากกว่านี้

"พี่จ๋ายังไม่ได้แกล้งเลย ถ้าแกล้งอ่ะ.. ต้องแบบนี้"

แทยงแกล้งสอดมือเข้าไปใต้กระโปรงบีบเนื้อต้นขานุ่มๆ เบาๆ

ถ้าไม่ปฏิเสธก็ถือว่าอนุญาตแล้วนะเตนล์

"งั้นพี่จ๋าขอวัดไข้นะครับ" ปรอทวัดไข้ที่เหน็บกระเป๋ามาตั้งแต่ตอนไปเอาผ้ามาเช็ดตัว แทยงจับมือของเตนล์ให้เลื่อนมาจับปลายกระโปรงของตัวเองขึ้น มือเล็กสั่นๆ แต่ก็ยอมทำตามนั้นยิ่งตอกย้ำกับใจแทยงว่าเตนล์ไม่ปฏิเสธ

ถือโอกาสต้องน้องไม่สบายนี่คงไม่ผิดหรอกมั้ง

อดทนมานานแล้วเหมือนกันนะ

ต้องได้รางวัลบ้างดิ

กางเกงในตัวจิ๋วลวดลายน่ารักสมกับเป็นคนตัวเล็กตรงหน้า แทยงใช้มือซ้ายลูบเบาๆ ตรงเป้ากางเกงใน ลากนิ้วไปตามร่องช้าๆ สองสามทีแล้วเกี่ยวที่ขอบกางเกงเลื่อนออกไปทางซ้ายเผยสิ่งที่ถูกปกปิดอยู่ภายใน

กลีบกุหลาบที่ถูกกำจัดขนจนสะอาดเรียบเนียนแถมมีติ่งสีชมพูน่ารักจนคนมองใจเต้นไม่เป็นสำ

"พ..พี่จ๋..า"

"หืม? อะไรคะ?"

"..งื้อ" เตนล์กัดปากตัวเองแน่น อากาศมันเย็นวูบโหวงไปหมด จนเผลอขมิบตอดนิ้วซนของพี่จ๋าไปที

"อ๋าาา พี่จ๋าาา" แทยงสอดปรอทวัดไข้เข้าช่องคลอดของเตนล์เข้าไปในทีเดียว เตนล์สะดุ้งเพราะไม่คิดว่าพี่จ๋าจะวัดไข้กันแบบนี้ พอเงยหน้าขึ้นจากหมอนอิงแทยงก็ดึงหมอนออกตามด้วยริมฝีปากประกบลงบนส่วนเดียวกันของตัวยุ่งทันที

ร้อนไปทุกส่วนเลย

เด็กมันไม่สบาย แต่แทยงก็ห้ามตัวเองไม่ได้แล้ว ยิ่งเผลอรุกล้ำปากเข้าไปบดขยี้จูบเด็กอ่อนหัดที่จูบไม่เป็น แต่มันยิ่งยั่วแทยงเข้าไปใหญ่

แทยงละปากออกมาจนมีน้ำใสๆ ยืดออกมาเชื่อมปากของทั้งคู่ แถมปรอทวัดไข้ยังถูกดีดขึ้นลงทั้งๆ ที่ยังสอดค้างอยู่ภายใน

"จะยอมกินยาดีๆ หรือจะให้พี่จ๋ากินครับ" คำถามที่ถูกถามจากพี่จ๋า เตนล์พยายามยกมือมาดันให้พี่จ๋าออกห่างเพราะนี่มันใกล้จนจมูกจะชนกัน แต่ไม่ว่าจะพยายามหลบตายังไงก็โดนหน้าหล่อๆ ของพี่จ๋าตามไปมองอยู่จนหลบไม่พ้น

"อย่าแกล้งเตนล์สิ" พูดออกมาเบาๆ แต่แทยงได้ยินชัดเจน ก็ใกล้ซะขนาดนี้ ต่อให้ไม่พูดอะไร แค่มองตาก็รู้แล้วว่าเตนล์จะเลือกคำตอบไหน ปรอทวัดไข้หมุนควงเป็นวงกลมชักเข้าออกต่อไปอีกสักพัก แทยงก็ดึงออกมาดูตัวเลขหน้าปัด ตัวเลขที่สูงแบบไม่ต้องสงสัย

ผ้าบางๆ ของกางเกงในตัวจิ๋วที่ถูกดันไปข้างๆ ถูกจัดให้กลับเข้าที่เหมือนเดิม

ตัวร้อนขนาดนี้ทำไปสักพักได้มีช็อกกันพอดี แถมเตนล์จะหน้าแดง หอบหุบอากาศเข้าปอดจนน่าสงสาร

"กินยาแล้วพักผ่อนนะครับ"

"พี่จ๋า.."

"อยู่กับพี่อีกตั้งสามวัน ถ้าหายไข้ทันค่อยว่ากันนะ"

---------------------------------

100%

ถ้าน้องหาย ก็ค่อยว่ากันอีกทีไง 5555555555

อยู่ๆ ก็อยากแต่งเป็นเซต #ใครๆก็มีพี่จ๋า อ่ะ แบบ พี่จ๋าของเตนล์ ต่อไปก็พี่จ๋าของ... ไม่บอก

เป็นแนวชายหญิงอีกที อยากให้ใส่ชุดนักเรียน ม.ปลายผู้หญิงเจ๋ยๆ อะแหล่ะ ไม่มีไรมาก

#มอฟิค #ใครๆก็มีพี่จ๋า

@mellopizery