คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : พูดตรงๆ
"ฮ่าฮ่าฮ่า"
เสียงหัวเราะภายในห้องนั่งเล่น เตนล์นั่งกอดหมอนปรบมือไปกับวาไรตี้ที่ตัวเองเปิดดูผ่านโทรศัพท์ที่วางไว้กับแท่นบนโต๊ะเล็กหน้าโซฟา เหตุผลเพราะที่หอไม่มีโทรทัศน์นะสิ บริษัทไม่อยากให้มี ในช่วงนี้กลัวพวกเขาติดละคร ติดข่าวว่าไป ไว้ค่อยไปเต้นขอในรายการอื่นๆ ทีหลัง
วันนี้ไม่มีซ้อมตอนเย็น บางคนก็จะออกไปช็อปปิ้งกันข้างนอก หรือบางคนก็อยู่ซ้อมกันเองต่อที่บริษัท แต่สำหรับคนที่เมื่อคืนแทบไม่ได้นอนก็หิ้วร่างเกือบไร้วิญญาณของตัวเองกลับหอดีกว่า
กลับมาพร้อมๆกับจอห์นนี่แล้วก็พี่ฮันซล
"หัวเราะอะไร" น้ำเสียงที่ยังคงโทนอบอุ่นเอาไว้เสมอ เตนล์หันไปยิ้มกว้างให้เพราะติดจากอารมณ์ขบขันเมื่อกี้
"รายการไทย จอห์นนี่ไม่รู้หรอก"
"ดูด้วยดิ แล้วแปลให้ฟังด้วยนะ"
"จะบ้าเหรอ ใครจะไปแปลเร็วขนาดนั้นกัน"
"อ้อ ลืมไปว่ายูเป็นไอดอล 0 ภาษา 555555"
"จอห์นนี่อย่าแซวสิ"
เตนล์หันกลับไปนั่งพิงเบาะนุ่มๆแล้วกดเล่นรายการโปรดในยูทูปอีกครั้ง จริงๆมันก็ไม่มีอะไรมาก ก็แค่คนที่มานั่งคุยกัน แล้วมันตลกแค่นั้นเอง
"ฮ่าฮ่าฮ่า"
แล้วอยู่ๆคนที่มานั่งดูด้วยก็ขำ ขำไปพร้อมๆกับเตนล์นั้นแหล่ะ คนตัวเล็กกว่าจึงหันไปมองแล้วถามว่าฟังรู้เรื่องเหรอ ว่าเขาขำอะไร
"ไม่รู้หรอก แต่เห็นยูขำแล้วมันน่าตลกดี"
"จอห์นนี่ว่าไอขำตลกเหรอ?"
"อื้อ"
แล้วฝ่ามือบางๆก็ฟาดไปที่แขนของอีกคนเบาๆ เพราะความหมั่นเขี้ยว ร่างสูงกว่าใช้ก็ใช้มือยกขึ้นมายีหัวเตนล์แรงๆก่อนจะลุกขึ้น
"ไอจะไปทำอะไรกิน ยูจะได้อะไรไหม"
"อะไรก็ได้ แล้วแต่จอห์นนี่เลย"
ร่างสูงเดินจากไปแล้ว พร้อมกับรอยยิ้มและความอบอุ่นที่มอบให้เตนล์เสมอ
ความอบอุ่นที่มีเส้นบางๆคำว่าพี่น้องขีดกั้นเอาไว้อยู่
ความอบอุ่นที่ได้รับมันทำให้ใจคิดมากไปกว่านั้นทั้งๆที่ก็รู้ว่าเขาไม่ใช่ของเรา
และไม่เคยเป็น
ตั้งแต่วันที่เตนล์สารภาพไปวันนั้นจอห์นนี่ก็ทำราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ยังคงดูแลเทคแคร์เตนล์ดีเหมือนเดิมทุกอย่าง
เหมือนเดิมทุกอย่างจนเป็นเขาเองที่บางทีก็อึดอัด อยากจะโวยวายว่าถ้าไม่รักก็ไม่ต้องมาทำแบบนี้ มันเหมือนให้ความหวังกัน ทั้งๆที่พอมาลองคิดดูอีกที สิ่งที่จอห์นนี่ทำให้เขาก็เพราะเป็นห่วง และอยากดูแล รักในฐานะของน้องชาย มันเป็นแบบนั้นมาตลอด แต่คนที่ทำให้เรื่องยุ่งยากมันก็เป็นเพราะเตนล์เองไม่ใช่เหรอ
นั้นคือสิ่งที่เรียกเตือนสติให้เตนล์กลับมาเป็นเหมือนเดิม
สิ่งที่เตือนสติที่ตอนนี้ออกไปทำงานอยู่ข้างนอก
ยังจะโปรโมทอะไรอีกนักหนาจะคัมแบคอยู่แล้วยังไม่เลิกโปรโมทอีกเหรอ
รายการในยูทูปที่เปิดค้างไว้ถูกกดออกเพราะความสนุกมันเหมือนจบลงไปกับความคิดเมื่อครู่
นิ้วเรียวกดเข้าเกมเพื่อดูว่ากล่องรถไฟที่กดให้แทยงเข้ามาช่วย เจ้าตัวได้เข้ามาหรือยัง
แต่ก็ว่างเปล่า
ลืมไปว่าแทยงไม่เล่นเกม
คนที่เล่นคือเขา
เตนล์เหลือกตามองบนแล้วถอนหายใจออกมาอย่างหงุดหงิด รู้นะว่าแทยงต้องไปทำงาน แต่แค่กดเข้ามาช่วยแป๊บเดียวเอง นี้อีก 5 ชั่วโมงรถไฟจะออกแล้วนะ
"ช่วงนี้เตนล์กับแทยงสนิทกันดีนะ"
จอห์นนี่เดินกลับมา โน้มตัวด้านหลังเตนล์ดูหน้าจอโทรศัพท์ที่ตอนนี้เตนล์กำลังรัวสติ้กเกอร์โวยวายใส่อย่างบ้าคลั่ง ไม่กลัวว่าอีกฝ่ายจะหาว่าเสียมารยาทหรือเปล่า เพราะถ้าเป็นเวลางานรายนั้นไม่หยิบโทรศัพท์มาเปิดดูหรอก ปิดเสียง ปิดทุกอย่างไปเลยด้วยซ้ำ งานเสร็จโน่นแหล่ะถึงจะกลับมาตอบ
เตนล์สะดุ้งตกใจเพราะการมาแบบไม่ให้ซุ่มให้เสียง หันไปมองจอห์นนี่แล้วเม้มปากเอาไว้
ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะหมายถึงเรื่องเมื่อคืนด้วยหรือเปล่า
"ก..ก็ อืม"
"ดีแล้วล่ะ"
อะไรที่บอกว่าดี??
"เห็นเตนล์สนิทกับคนอื่นๆ ไอก็สบายใจ"
ที่ผ่านมา ไอทำให้จอห์นนี่ลำบากใจเหรอ...
อยากรู้ แต่ไม่กล้าถาม
กลัวคำตอบที่จะได้รับกลับมา
"เมื่อกี้ไอเช็คทวิตเตอร์ เห็นมีคนพูดถึงแทยงเต็มไปหมดเลย ยูลองเข้าไปดูสิ"
ไม่รู้หรอกว่าจอห์นนี่จะพูดแบบนั้นหมายความว่ายังไง อาจจะมองว่าช่วงนี้สนิทกัน ในทวิตเตอร์ก็อาจจะมีประเด็นอะไรเกี่ยวกับแทยงที่เขาน่าจะรู้ หรืออาจจะเป็นเรื่องตลกขำขันอะไรที่เก็บไว้แซวเล่นทีหลังได้
แต่ในใจของคนที่กำลังมองจอห์นนี่ที่เดินย้อนกลับไปที่ห้องครัวแล้วมันกำลังบอกกลายๆว่า จอห์นนี่เข้าไปเช็คทวิตเตอร์เพื่อดูข่าวของพี่แทอิลใช่ไหม
เตนล์รู้ว่าจอห์นนี่เปิดแจ้งเตือนบ้านแฟนไซต์ของพี่แทอิลเอาไว้ บางทีก็เซฟรูปแฟนตัวเองเอาไว้มาพูดอวยในไลน์กลุ่ม
ก็รู้ว่าฐานะตัวเองเป็นใคร พยายามจะเลิกแล้วแต่มันไม่ง่ายขนาดนั้น
ร่างบางเอนตัวนอนลงบนเบาะของโซฟาตัวยาว ยกมือถือขึ้นมากดเข้าทวิตเตอร์บ้างตามที่จอห์นนี่บอก เห็นว่ามีแต่คนพูดถึงแทยงนัก
พูดเรื่องอะไร มีเรื่องอะไรให้พูด
วันๆก็ทำตัวเป็นแมวซึมๆ ไม่เห็นจะน่าสนใจอะไรนักหนา
.........
..
.
อืม...
ฮู้ดสีม่วง กางเกงหนังสีแดง
กางเกงหนังอีกแล้ว
โคดี้นูน่าเป็นอะไรกับกางเกงหนังสีแดงเหรอ
หวังว่ายูนิตต่อไปคงไม่ต้องเห็นกางเกงเวรนี่หรอกนะ
ไม่แปลกใจว่าทำไมคนถึงพูดถึงกัน เสื้อตัวโปร่งกับกางเกงหนังแบบนั้น แต่คงแขนขึ้นก็เห็นไปทั้งตัว ไหนจะท่อนแรกเห็นไปถึงหัวนม
เห่อๆ
"หรืออยากให้ใส่เสื้อตัวใหญ่ๆ เวลาตีลังกาให้เสื้อเปิด? หรือเต้นแรงๆให้โชว์หน้าท้อง? หรือต้องใส่เสื้อที่โชว์หลังล่ะ"
คงไม่ได้ใส่ประชดหรอกนะ
นิ้วเรียวกดเซฟรูปพรีวิวจำนวนมากมายที่ฟลัดมาเต็มทามไลน์
ที่เซฟก็ไม่ใช่ว่าชื่นชอบ เก็บไว้กรี๊ด ฟินมากอะไรหรอก เตนล์เซฟรูปจนพอใจแล้วก็กดเข้าแอปพลิเคชั่นที่เอาไว้ใช้คุยกัน จากนั้นก็รัวทุกรูปที่เซฟมาใส่ห้องแชทของอีกฝ่าย
สักพักมันก็ขึ้น 'อ่าน'
-------------------------------------------
อิจฉา
เตนล์โอเค ถ้าอยู่กับจอห์นนี่แล้วอีกฝ่ายทำเหมือนไม่มีอะไร
แต่เตนล์ห้ามใจไม่ให้อิจฉาไม่ได้
เมื่อทีมโปรโมท 127 กลับถึงหอพัก ก็แยกย้ายกันเข้าไปพักผ่อนต่อ เพราะนานๆทีจะได้หยุดสักที แล้วพรุ่งนี้ก็ไม่มีตารางฝึกซ้อมอะไรด้วย
เคยคิดนะ ว่าสายตาที่จอห์นนี่มอบให้ตัวเองมันอบอุ่นและใจดีมาก แต่พอเห็นเขามองคนที่เขารัก มันเทียบไม่ได้เลยกับความรักและความชื่นชมที่จอห์นนี่กำลังมองคนที่นั่งพิงไหล่หนาๆนั้นหลับตาพริ้มเพราะความเหนื่อยอ่อนจากงานวันนี้
บรรยากาศความสุข ความรักที่ตลบอบอวลไปทั้งห้อง ที่แม้น้องคนไหนจะไปเอ่ยแซวก็โดนร่างสูงส่งสายตามาตำหนิเพราะกลัวพี่แทอิลจะตื่น
เขารักกัน
เราก็ควรจะยินดี
ในฐานะของน้องชายจะมีอะไรที่มากไปกว่านี้อีก?
มันเจ็บในใจยิ่งกว่าเมื่อคิดไปว่าเตนล์สารภาพรักกับจอห์นนี่ซึ่งพี่แทอิลไม่รู้ พี่เขาไม่ผิด แต่เตนล์กลับรู้สึกโกรธ
แยกไม่ออกระหว่างโกรธที่พี่แทอิลมาแย่งจอห์นนี่ไปหรือโกรธที่เขาไม่เลือกเรา
เตนล์เดินไปนั่งบนโต๊ะอาหารเอนหลังพิงแล้วเสียบหูฟังเปิดเพลงดังๆไม่อยากได้ยินเสียงอะไร ในใจอยากจะกลับเข้าไปนอนในห้องให้รู้แล้วรู้รอดเลย แต่เพราะเขาต้องแชร์ห้องกับพี่ฮันซล ก็ไม่อยากให้อีกฝ่ายถามอีก ไม่อยากตอบ
ที่ๆเดียวที่อยากไปตอนนี้เจ้าของห้องก็ไม่อยู่ แถมยังบอกโดนสั่งห้ามไม่ให้เข้าห้องโดยไม่ได้รับอนุญาตอีก
แทยงไปทำเพลงที่บริษัท
ไม่ใช่ว่าในวงไม่มีเพื่อนหรือไม่มีใครคบหรอกนะ
แต่เรื่องบางเรื่อง มันบอกไม่ได้กับทุกคน
เป็นอะไรที่เหมาะสมทุกอย่าง
คู่ควรกันในทุกๆ ด้าน
แต่ทำไม ก็ไม่รู้หัวใจ
ยิ่งได้เห็นเอกับเขาใกล้ๆ
น้ำตานั้นก็ไหล.. ออกมาไม่รู้ตัว
"เตนล์"
แรงสะกิดที่ไหล่เรียกให้คนที่แอบมานั่งหลบในมุมมืดต้องสะดุ้งแล้วหันไปมอง
"ฮ..ฮัดชิ้ววว ว !! ฟืด ครับ"
หากมีรางวัลออสก้าอยู่แถวๆนี้ก็มอบให้เตนล์ไปเลยเถอะ ทางเดียวที่คิดออกตอนที่น้ำตาไหลออกมาแล้วมีคนมาเจอก็ทำได้อย่างเดียวคือจามไม่ก็หาว
คำแล้วก็ขำตัวเอง พยายามสูดน้ำมูก บี้จมูกตัวเองแรงๆให้มันแดงๆ เหมือนตัวเองจามออกมาจริงๆ
พี่ฮันซลเดินมากินน้ำ เห็นรูมเมทตัวเองนั่งน้ำตาหยดแหม่ะลงมาก็อดจะเรียกไม่ได้ แต่พอเห็นน้องมันจามแล้วก็โล่งใจ นึกว่าน้องมันมีเรื่องอึดอัดใจหรือไม่ก็คิดถึงบ้าน
"ไม่สบายเหรอ"
"นิดนึงครับ"
"เอายาหน่อยไหม แล้วไปนอนพัก"
"ไม่เป็นไร วันนี้เตนล์มีนัดเล่นเกมกับพี่แทยง"
"อ้าว แต่วันนี้ยูตะบอกแทยงนอนที่บริษัทไม่ใช่เหรอ"
"..ร..เหรอครับ"
"หมอนั้นนัดนายแล้วเบี้ยวเหรอ"
เตนล์เม้มปากไว้ ไม่ใช่ว่านัดแล้วเบี้ยว เป็นเขาที่พูดขึ้นมาเองต่างหาก
"ไม่หรอก.. สงสัยพี่แทยงไลน์มายกเลิกแล้วเตนล์ไม่เห็นเอง" ยกมือถือมาโชว์หน้าจอที่มีข้อความไลน์เข้ามาสักพักแล้วแต่เขายังไม่กดเข้าไปอ่าน
ไม่ใช่ไลน์จากแทยงหรอก
เป็นคำขอเกมจากน้องสาวเขาต่างหาก
"อือ ถ้าไม่ไหวก็ไปนอนในห้องนะ เดี๋ยวไม่สบายแล้วจะแย่เอา"
"เตนล์ไม่สบายเหรอ"
แทอิลตื่นแล้ว เพราะถูกปลุกให้ลุกขึ้นไปอาบน้ำนอนดีๆ ไม่งั้นกลับไปแบบนี้มันหลับไม่สบายเดี๋ยวจะเมื่อยตัวไปหมด จอห์นนี่ได้ยินเสียงคุยกันจากด้านหลังจับใจความได้ว่าน้องชายอีกคนของตัวเองเหมือนจะไม่สบายก็อดจะห่วงไม่ได้
"..." ใบหน้าเปื้อนน้ำตาที่ถูกเช็ดออกเมื่อครู่ตอนที่ฮันซลทัก กำลังเคี้ยวปากตัวเองแล้วขมวดคิ้วมองจอห์นนี่ ไม่อยากให้สงสาร ไม่อยากให้เห็นใจ แค่อยากให้รักมันยากนักหรือไง
"ผมปวดหัว จะออกไปสูดอากาศข้างนอก"
"อย่าไปเลย เดี๋ยวจะยิ่งไม่สบายนะ"ฮันซลรีบเอ่ยห้าม ดวงตาคู่สวยเริ่มชื้นขึ้นอีกครั้งเมื่อเห็นแทอิลกำลังเดินมา สายตาแบบนั้น กำลังเป็นห่วงเหมือนกันสินะ
ไม่ต้องการ
ไม่อยากได้
ไม่ต้องมาทำแบบนี้
มันยิ่งทำให้รู้สึกสมเพศ
สมเพศตัวเอง
ไม่รู้ว่าฉันอิจฉา หรือว่าสุขใจ
น้ำตาที่ไหลนั้นไหลมาจากจุดไหน
เป็นเพราะฉันเสียใจ...
หรือเป็นเพราะฉัน ชื่นชม
"ผม.."
RRRRRRrrrrrrr
เหมือนระฆังช่วงชีวิต มือถือเครื่องบางในมือกำลังแผดเสียงร้องขึ้นโชว์เบอร์ของคนช่วยชีวิตเตนล์ได้ในเวลาแบบนี้
ความมืดโรยตัวไปทั่วทุกบริเวณ ปกติเตนล์ไม่ใช่คนประเภทจะมาเดินสูดอากาศมองดูดาวอะไรหรอก เขากลัวผีจะตาย แค่ได้ยินเสียงลมพัดก็แทบก้าวขาไม่ออก
ตุบ
เฮือก
เสียงวัตถุบางอย่างที่ถูกวางลงบนพื้นสวนสาธารณะใกล้ๆที่เตนล์กำลังเดินผ่าน คนที่เดินมาอย่างไม่คิดอะไรพอได้ยินเสียงที่ไม่ควรได้ยินก็สะดุ้งเฮือกทันที ดวงหน้าหวานกำลังขาวซีดค่อยๆหันมองไปตามเสียง แต่กลับไม่พบอะไรนอกจากแสดงสว่างจากหลอดไฟสลัวๆที่ทำให้มองเห็นเพียงชิงช้าที่กำลังไหวอยู่
แต่ไม่มีคนนั่ง !!
หมับ
"เฮ้ยย!! อุ้บบ อื้ออออ"
อยู่ๆไหล่บางก็ถูกสัมผัส เตนล์แทบกรี๊ดออกมาถ้าไม่ถูกผ่ามือเย็นเฉียบปิดปากเอาไว้ก่อน แต่ก็ห้ามไม่ให้กรี๊ดผ่านลำคอไม่ได้
"เงียบ !" น้ำเสียงทุ้มติดจะดุๆหน่อยกระซิบผ่านข้างหูยิ่งทำให้ดวงตาคู่สวยเบิกกว้าง
ไหนว่านอนที่บริษัทไง !
"ฮือออออ" เพราะตกใจกลัวมากจริงๆ จึงกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ บวกกับความอึดอัดเมื่อกี้จึงปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อาย
"เป็นอะไร ออกมาทำอะไรดึกๆคนเดียว"
"ฮึก เป็น.. เป็นน้อง..ชาย"
"ห้ะ"
เตนล์พลิกตัวกลับไปกอดร่างสูงกว่าจนฝังหน้าเข้ากับอกนุ่มเพื่ออีกฝ่ายก็ใส่เสื้อสเวทเตอร์หนาๆนุ่มๆไม่แพ้กัน
"ฮืออออ"
แทยงโอบรอบหลังแล้วลูบหัวคนที่กำลังสะอื้นเงียบๆบนอกเขาเงียบๆ
"ผมอิจฉา"
"อืม"
"ผมควรจะยินดีที่เขารักกันใช่ไหม แต่ผมทำไม่ได้"
"ไม่เป็นไร"
"เขาเหมาะสมกันทุกอย่าง เขารักกัน ผม.."
"..."
"ไม่อยากให้เป็นพี่แทอิลเลย"
นอกจากจอห์นนี่ พี่ฮันซล ก็มีพี่แทอิลที่ใจดีกับเตนล์ทุกอย่าง
พอเห็นเขารักกัน เราควรจะยินดีด้วย แต่มันยิ่งทำให้เตนล์รู้สึกเกลียดตัวเอง
ที่อยากให้เขาเลิกกัน ไม่อยากให้เขารักกัน
RRRRrrrrrrr
เสียงริงโทนโทรศัพท์ของร่างสูงที่ดังจากกระเป๋ากางเกง เบอร์ที่ขึ้นโชว์เป็นพี่ใหญ่อีกคนที่เป็นรูมเมทคนตัวเล็ก แทยงกดสไลด์หน้าจอรับสายโดยที่ยังคงลูบหัวเตนล์ที่กำลังสะอื้นกับอกเขาอยู่
"สวัสดีครับ"
(แทยง เตนล์อยู่กับนายหรือเปล่า)
"อยู่ครับ"
(อ่า ดีเลย หมอนั้นบอกอยากออกไปสูดอากาศข้างนอก ทั้งๆที่ตัวเองกลัวผีจะตาย แล้วยังเหมือนว่าจะมีไข้ด้วยนะ ฝากดูหมอนั้นด้วยแล้วกัน)
"ได้ครับ"
(แล้วคืนนี้นายจะกลับมานอนที่หอหรือบริษัทละ อ้ะ หรือเตนล์ไปหานายที่บริษัทเลย??)
เพราะระยะทางจากหอพักไปบริษัทถือว่าไกลพอตัวหากต้องเดินไปเงียบๆคนเดียวในเวลากลางคืน แล้วยิ่งอีกฝ่ายเป็นเตนล์ด้วยแล้วยังไม่น่าไว้ใจ
"ผมเจอกันที่สวนสาธารณะครับ แต่คืนนี้อาจจะนอนที่บริษัท"
(อ่า โอเคๆ ฝากด้วยนะ)
"ครับ"
"เตนล์ ไปกันเถอะ ไม่สบายหรือเปล่า" แทยงโอบรอบหัวแล้วก้มลงไปพูดกับกลุ่มผมนุ่มที่เริ่มยาวกลับมาเตนล์คนเดิม
"หึ.. เปล่า"น้ำเสียงเหนื่อยอ่อนที่ตอบกลับมาไม่ได้ทำให้แทยงเชื่อสักเท่าไร นอกจากจะดันตัวเตนล์ออกมาแล้วกระชับกระเป๋าสะพายตัวเองให้เรียบร้อยแล้วเดินกุมมืออีกฝ่าย ออกแรงดึงให้เตนล์เดินตาม
วันนี้ไปนอนที่บริษัทก็ไม่ได้แย่เท่าไรนักหรอก
"พี่ก็มองว่าผมเป็นน้องเหมือนกันใช่ไหม"
ใครๆ ต่างก็ทำดีกับเตนล์ทั้งนั้น
นั้นก็เพราะเอ็นดู เพราะเตนล์เหมือนน้องชาย
ขนาดน้องในวงยังมองว่าเขาเป็นเด็กๆเลย
แทยงทิ้งช่วงไม่ตอบ ความเงียบและความมืดจากบรรยากาศรอยข้างทำให้หัวใจดวงน้อยที่กำลังฟีบเหี่ยวยิ่งหนาวสั่นไปมากกว่าเดิม
"จอห์นนี่บอกว่าผมเป็นน้องชาย"
"พี่ก็เคยบอกว่าผมเหมือนน้องสาว"
"หึ"
"จริงๆแล้วผมก็เป็นแค่น้องคนนึงเหมือนกันใช่ไหม"
เตนล์หยุดเดินแล้วเงยหน้ามองแทยงที่เดินนำไป 1 ก้าว
ร่างสูงหันกลับมามองแล้วเอ่ยปากตอบเป็นครั้งแรก
"เตนล์"
"พี่น้องเขาไม่ทำแบบนี้กันหรอก"
ริมฝีปากเข้าไปกดจูบบนปากนุ่มที่เริ่มเย็นเพราะอากาศที่หนาวเหน็บ
"พี่น้อง..เขาไม่เอากันหรอก"
เสียงกระซิบเบาๆที่เหมือนลอยปลิวไปตามสายลมในยามค่ำคืน
---------------------------------
100%
ไม่มี NC แค่นี้ก็ยาวแล้ว พอก่อนนะ 555555555 แว๊บจากทำงานมาปั่นต่อเพราะกลัวลืม พอดีฟังเพลง "พูดตรงๆ" ของ บี พีระพัฒน์ ละน้ำตาจะไหล คิดไปกับเตนล์แล้วซึม เอ้อออ เพลงนี้มันใช่อ่ะ
ทีนี่เราจะมาเข้าเรื่องความรู้สึกนะคะ ว่าใครจะแพ้ในเกมนี้ก่อน เตนล์ก็ดูวอแวกับแทยงอ่ะเนอะ แทยงก็ดูไม่สนใจแต่ก็ดูใส่ใจตลอดเวลาอะนะ ถ้าไม่ติดว่าทั้งคู่มีคนที่นั่งอยู่ในหัวใจอยู่แล้วก็คงได้กันจนลูก 4 แล้วมั้ง ถถถถถถถถ
แต่เฮ้ย แทยงบอกว่าชอบยูตะใช่ปะ ทำไมในเรื่องพูดถึงแค่เตนล์ชอบจอห์นนี่ อันนี้ต้องคิดแล้วละ ถถถถถถถถ
ป.ล. เพราะเรื่องนี้เรากะแต่งอิงวงแบบที่มโนขึ้นมา เลยไม่คิดว่าจะมีตอนจบนะคะ แบบว่าไปเรื่อยๆ เขาอาจจะรักกันก่อน หรือยังไม่รักกัน ก็ไปเรื่อยๆค่ะ ตามโมเมนท์แทเตนล์ (หรือโมเมนท์เตนล์กับใคร แต่งเพื่อเป็นขวัญกำลังใจชาวเรือไง !!)
ป.ล. เตนล์เล่นเกม บราวน์ฟาร์ม ของไลน์ นะคะ (พอดีเราเล่นอยู่ละอยากเอามาบ่น 555555555555)
#lovingwrongTT
@MelloPizery
ความคิดเห็น