คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Wished
.
.
.
.
.
Every step I take
Every move I make
Every strange new face
You are there...
.
.
.
"ปิดเพลงทำไม"
"รำคาญ"
ห้องนอนเล็กๆ กับเตียงสองชั้นที่กินพื้นที่ไปเกือบครึ่งห้อง ตอนนี้มีเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศเท่านั้นที่ทำลายความเงียบ เมื่อคนสองคนในห้องแทบไม่พูดอะไรกันสักคำ
ที่ถามว่าปิดเพลงทำไม นั้นแทบจะเรียกได้ว่าเป็นคำทักทายเลยด้วยซ้ำ เพราะตั้งแต่ที่เตนล์เดินเข้ามาในห้อง จนปีนขึ้นไปนอนบนเตียงชั้น 2 เจ้าของห้องแทบไม่ชายตามามองเลยด้วยซ้ำ
ถามว่าเจ้าตัวรู้หรือเปล่าเหอะ ว่าคนที่เดินเข้าห้องนี้มาคืนเตนล์
ก็สายตาพี่แกดันเอาแต่จ้องหน้าจอคอมอยู่แบบนั้น เตนล์ก็เหนื่อยใจจะเดินไปทักทายเพราะรู้ว่ายังไงคนอย่างแทยงก็ต้องสนใจเกมที่เล่นมากกว่า
"..."
เตนล์นอนบนที่นอนชั้นสองซึ่งเป็นพื้นที่ของคนที่นั่งเล่นเกมอยู่ ตอนนี้จอห์นนี่ไม่อยู่ เตนล์จึงเข้าออกห้องนี้ได้สะดวกพอๆ กับห้องของตัวเอง
แต่เอาจริงไหม.. ไม่มีเหตุผลอะไรเลยที่เตนล์จะต้องมานอนวาดรูปในไอแพดที่ห้องนี้ ห้องก็เล็ก ไม่เป็นส่วนตัว แถมยังมีแต่เสียงรบกวน บางทีก็เพลงประกอบเกม เพลงคลาสิก เพลงจากละครเวที หรือร้ายสุดก็เสียงจากในเกมที่อีกคนเล่น มันทำลายสมาธิของเตนล์ได้แบบสุดๆ
ไม่มีเหตุผลเลยที่จะต้องมาทำให้ตัวเองหงุดหงิดโดยที่อีกคนก็ไม่คิดจะง้อด้วยซ้ำ
เห่อะ
ก็แค่แทยงอ่ะ ก็แทยงอ่ะ จะให้เอาอะไรมาง้อ รู้ให้ได้ก่อนเถอะว่าเตนล์หงุดหงิดอะไร ทุกวันนี้ก็ยังทำตัวเป็นทองไม่รู้ร้อน ยิ่งตอนได้รับอนุญาตให้ไปแข่งเกม ยิ่งลั้นลา มีข้ออ้างให้เล่นเกมทุกคืน
"หิวข้าว!"
เตนล์ลุกขึ้นมานั่งกอดอกมองไปยังด้านล่าง
แทยงกำลังเล่นเกมชนิดที่หลังไม่ติดพนักพิงเลย จริงจังอะไรขนาดนั้น หน้านี่แทบจะมุดเข้าจอมอนิเตอร์อยู่แล้ว สายตาก็แย่อีก ทำไมถึงเป็นคนที่น่าตีแบบนี้
"แป๊บนะ.."
กว่าจะตอบออกมาเป็นคำ เตนล์แทบจะกลอกตาให้ได้วงกลมสักสามวง
"นั้นไง ตายแล้วก็ไปกินข้าวไดัเลยปะ"
"ยัง"
"หิวข้าว"
"แป๊บ"
เตนล์ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนที่นอนอีกครั้ง
โป๊ก!!
เพราะไม่ได้กะระยะขอบเตียงเอาไว้ก่อน บวกกับการเหวี่ยงตัวเองลงนอนอย่างแรงจนหัวฟาดไปเต็มๆ
เจ็บจนน้ำตาซึม
แต่อย่ากระนั้นเลย แทยงก็ยังไม่แม้แต่จะหันมามองอยู่ดี
"..."
เตนล์ลุกจากเตียงแล้วเดินออกจากห้องเฮงซวยที่ทำให้เขาเจ็บตัวเจ็บใจนี่ไป แล้วค่อยไปช่วยคนอื่นกินข้าวก็ได้ อีกสักพักก็ต้องไปซ้อมแล้วไม่มีเวลามารอคนเล่นเกมทั้งวี่ทั้งวันแบบนี้หรอก
ไอ้บ้าเอ้ย!!
.
.
.
.
.
.
"เป็นไรอ่ะ"
เฉียนคุนเอ่ยทักเพื่อนรุ่นเดียวกันที่เดินเตาะแตะเข้ามาอ้อนเหมือนลูกหมาตัวเล็กๆ ทำหน้ามุ่ยแบบนี้คงโดนเจ้าของดุมาเหมือนทุกๆ ครั้งที่ผ่านมา
"เบื่อ"
"เบื่อไรอีก"
"ไม่รู้ ขี้เกียจซ้อมมั้ง เหนื่อยอ่ะ"
เตนล์โกหก และคุนก็รู้ว่าเตนล์โกหก ความฝันที่เจ้าตัวทุ่มเทมาจนถึงตอนนี้ไม่สามารถหยุดเจ้าคนดื้อคนนี้ได้หรอก นี่ขนาดว่ามีเรื่องเซ็งๆ ก็ยังอุตส่าห์มาซ้อมได้ตรงเวลาพอดี แบบนี้เหรอจะเบื่องานตัวเอง ไม่มีทางหรอก
แต่คุนก็ไม่คิดถามอะไรต่อ ไม่ใช่ไม่อยากรู้หรือไว้ค่อยรอให้เตนล์เล่า แต่เพราะรู้ต่างหาก ว่ามาอีหรอบนี้มีไม่กี่เรื่องหรอก
ทั้งตัวเตนล์เอง รวมไปถึงพี่คนนั้น ไม่มีใครพูดหรือบอกกับใครตรงๆ หรอกว่ากำลังคบกันหรือคุยๆ กันอยู่ แต่ทุกๆ คนในวงก็รู้สึกปละสัมผัสได้ถึงความพิเศษบางอย่างที่ทั้งคู่มอบให้กัน
เอาเป็นว่า เขารู้กันทั้งบริษัทแล้วว่าชอบกัน เหลือแค่พูดออกมาตรงๆ ชัดๆ สักที แต่ก็นั้นแหล่ะ.. คนนึงก็ตีมึนไปเรื่อย ส่วนอีกคนก็ปากหนักที่สุด ความชัดเจนมันเลยยังคลุมเคลืออยู่แบบนี้
ชัดบนความไม่ชัด
ความสัมพันธ์ลอยๆ เหมือนม่านหมอกจางๆ ก็ดูเหมาะกับทั้งคู่ดี
"วินวินบอกว่าพี่แทยงได้ไปแข่งเกม"
"อือ ก็ซ้อมเล่นเกม ทุก-วัน-ทั้ง-คืน" เตนล์เน้นทุกคำเพื่อย้ำถึงความน่าเบื่อของผู้ชายคนนี้ แทยงเป็นคนที่น่าเบื่อมาก ชอบทำตัวเป็นเด็ก แล้วก็ติดเกม แถมบางครั้งยังเอาแต่ใจตัวเองจนน่าทุบให้หลังหัก
พูดถึงหลัง.. ก็ชอบนั่งหลังค่อมเล่นเกมจนติดเป็นนิสัย เวลายืนกับใคร ก็หลังค่อมดูเสียบุคลิก ลองเป็นที่บ้านเตนล์สิ แค่เริ่มงอๆ หลังก็โดนแม่ดุแล้ว
"นายไม่ชอบหนิ คนติดเกมอ่ะ"
"ก็ไม่เคยชอบ"
"อ่าาาา"
"อะไร"
"เปล่า ไม่ชอบคนติดเกมก็ยากหน่อยนะ เพราะคนรอบตัวก็มีแต่คนเล่นเกม"
เตนล์ถอนหายใจด้วยความเบื่อหน่ายไปที แล้วค่อยเดินออกไปยืดตัวสำหรับการซ้อมรอบดึก
ถ้ากลับไปเจอแล้วยังไม่ออกจากหน้าจอนะ จะฟาดให้หลังลายเลย
.
.
.
.
.
.
นาฬิกาบอกเวลาเข้าวันใหม่มาแล้วหลายชั่วโมง และอีกไม่กี่นาทีพระอาทิตย์คงขึ้นมาให้แสงสว่าง อากาศเย็นชื้นจนเปียกทำให้คนที่กำลังเก็บของกลับหอรู้สึกไม่สบายตัว
แล้วยิ่งเพิ่งอาบน้ำอุ่นๆ ในห้องน้ำของบริษัทมาเจออากาศเย็นๆ บวกกับอาการเหนื่อยล้าจากการซ้อมเต้นมาทั้งวัน ยิ่งทำให้ง่วงจนอยากทิ้งตัวเองลงนอนให้หลับๆ ไป ถ้าได้ตื่นสายๆ อีกสักวันก็คงดีไม่น้อย
ความเงียบของหอพักที่ทุกคนเข้านอนกันหมดแล้ว คุนกดเปิดไฟให้ความสว่างเข้ามาแทนที่ ต่างคนต่างแยกย้ายกลับเข้าห้องของตนเอง เหลือเพียงคนเดียวที่ยังยืนกินน้ำอยู่ในครัว
"ไม่นอนหรือไง"
"เดี๋ยวไป"
"อย่านอนดึกมากนะ เสียงนายเริ่มแหบแล้วดูแลตัวเองหน่อยแล้วกัน" คุนพูดส่งท้ายแล้วแยกกลับเข้าห้องของตัวเอง
้เตนล์มองแก้วน้ำในมือตัวเองที่ยังมีน้ำเปล่าเหลืออยู่ไม่ถึงครึ่งแก้ว
ง่วงจังวะ..
ง่วง เหนื่อย แล้วทำไมไม่ไปนอน คิดไปก็ไม่เข้าใจตัวเอง
กระดกน้ำที่เหลืออยู่ให้หมดภายในอึกเดียว เตนล์วางแก้วน้ำเปล่าไว้ในซิงค์ให้แม่บ้านมาล้างในตอนเช้า
แกร่ก..
ประตูห้องพักที่ควรจะปิดสนิทก็ถูกเปิดออกขึ้นอีกครั้ง เตนล์หันไปมองคนมาใหม่ด้วยความสงสัยว่าใครกันจะเขัามาในห้องเวลาป่านนี้ ถ้าเป็นปกติก็คงจะเป็นพี่ผู้จัดการ
แต่คนที่เข้ามากลับเป็นชายหนุ่มที่สวมเสื้อฮู้ดตัวใหญ่ปิดคลุมมาจนถึงครึ่งหน้า แถมยังมีแมสปิดปากสีดำท่าทางดูไม่น่าไว้ใจ แถมยังมีเสียงหอบหายใจราวกับคนหายใจไม่ทันอยู่เนืองๆ เรียวขาภายใต้กางดกงวอร์มตัวใหญ่เดินก้าวเข้ามาในห้องอย่าวคนคุ้นเคยไม่คิดอะไร แต่พอสังเกตุว่าตอนนี้เขาไม่ได้อยู่ในห้องคนเดียวก็หันทาทางที่เตนล์ยืนอยู่
หมวกฮู้ดโดนปลดออกเผยให้เห็นเส้นผมสีอ่อนและฟูไม่เป็นทรง เจ้าของร่างเสยผมตัวเองไปด้านหลังอย่างลวกๆ แล้วเดินตรงเข้ามาหาเตนล์อย่างไม่เร่งรีบนัก
พอเข้าประชิดตัวมากขึ้น แมสสีดำก็ถูกดึงออกไปวางไว้บนโต๊ะที่เตนล์ยืนวางมือไว้อยู่
"..."
"..."
ทั้งสองไม่ได้พูดอะไร แต่แววตากลับมีคำถามมากมายที่เพียงแค่รอให้เปิดปากพูดออกมา
"ไป-"
ยังไม่ทันที่จะได้พูดจนจบประโยค ชายที่แต่งตัวลึกลับก็เข้าคุกคามเตนล์ทันที ด้วยการโน้มตัวเข้าไปกดจูบบนริมฝีปากสีชมพูซีดตามธรรมชาติ
จะจูบก็ว่าแปลก เพราะไอ้บ้านี่จูบเพียงแค่ปากประกบกัน แต่ในขณะเดียวกันก็เหมือนจะดูดปากเตนล์ให้ติดไปด้วย
"อืมมมมม"
ก็ดูดแบบปากติดปากจนมีเสียงขึ้นจมูกนั้นแหล่ะ
"เฮ้อ ชื่นใจ"
...ยังมีหน้ามาพูดอีก
เตนล์ไม่พูด แต่สายตากลับจ้องจนคนถูกมองแทบทะลุ
"ไปนอนได้แล้ว"
... ยังจะมาไล่กันอีก
"ไปไหนมา"
เมื่ออีกฝ่ายกำลังจะหมุนตัวกลับเข้าห้องของตัวเอง เตนล์ก็เอ่ยถามออกมาในที่สุด
คนอย่างลีแทยงอะนะ จะออกไปข้างนอกตอนดึกๆ แล้วกลับมาเอาซะเกือบเช้า แถมยังหอบเหนื่อย ตัวเปียกเหงื่อแบบนี้ จะบอกว่าไปฟิตเนสมา เตนล์ยังไม่ค่อยอยากจะเชื่อเลย แถมช่วงนี้ใกล้จะแข่งเกมแล้วด้วย แทยงต้องนั่งเล่นเกมในห้องสิ ถึงจะถูก
"ร้านเกม"
"..อะไรนะ?"
"ไปเล่นเกมข้างนอกมา"
"แล้วทำไมเหนื่อย"
"ไม่มีแท็กซี่อ่ะ เลยวิ่งกลับหอ"
เพียงเท่านั้น เตนล์ก็เข้าใจความรู้สึกว่าคนหน้ามืดจะเป็นลมมันเป็นยังไง เพียงแค่แทยงบอกไปเล่นเกมก็เริ่มหงุดหงิดนิดๆ ละ ยิ่งบอกว่าวิ่งกลับมาแบบนี้ ลมแทบจับ
"ใจเย็นหนู พี่ไม่ได้ไปคนเดียว" แทยงเห็นท่าไม่ดีก็รีบเดินมาลูบแขน ลูบผมก่อนที่ตัวเองจะโดนด่า.. ไม่สิ ไม่ด่าอย่างเดียวต่างหาก
"เป็นบ้าอะไรต้องไปร้านเกมดึกๆ แล้วยังวิ่งกลับมาอีก บ้าหรือเปล่า"
"ใจเย็นครับคุณ"
"ถ้าระหว่างทางวิ่งกลับมา ไม่โดนไอ้บ้าที่ไหนแทงตายห่าไปเลยหรือไง"
"พี่ไม่ได้ไปคนเดียวครับ"
"ไม่ได้ไปคนเดียวไม่ได้แปลว่าจะไม่อันตรายปะ"
".. ขอโทษครับ พี่กลับมาแล้วครับ ไม่ดุนะ" แทยงไม่รู้จะพูดยังไงให้เตนล์ใจเย็นลง ลูบแขนก็แล้ว ลูบหัวก็แล้ว ถ้าใช้มือลูบไม่ช่วยอะไร แทยงก็ใช้หัวที่ยังชื้นเหงื่อถูไปบนไหล่ของเตนล์
ช่วงนี้เจ้าเด็กของเขาผอมลงเพราะต้องลดน้ำหนัก คิดแล้วก็อยากเหมาช็อคโกแลตทั้งโรงงานของชาร์ลีมาให้เตนล์กินตอนดึกๆ
เอาใจเตนล์เหรอ? เปล่าหรอก เผื่อจะดุน้อยลงต่างหาก
".. ไปอาบน้ำเลย เหม็นมาก"
"ค้าบบ" แทยงผละตัวออกอย่างว่าง่าย จริงๆ เขาก็อยากอาบน้ำนอนทันทีที่เข้ามาถึงห้องแล้วล่ะ ถ้าไม่ติดว่าแอบออกไปข้างนอกจะโดนจับโป๊ะซะก่อน
"เตนล์"
ก่อนจะเข้าห้องน้ำ แทยงก็หันมาทางเตนล์อีก
"อะไร"
"นอนก่อนเลยนะ ไม่ต้องรอ"
"ใครจะรอวะ"
.
.
.
.
.
Every song I write
Every stair I climb
Every cold dark night
You are there
.
.
.
.
.
แทยงเดินเข้ามาในห้องพักส่วนตัวของตัวเอง เตียงสองชั้นที่ถูกจับจองเอาไว้แล้ว ชั้นล่างที่ควรว่าง ตอนนี้เจ้าของของมันก็คงกลับมาในระหว่างที่แทยงออกไปข้างนอก เตียงที่เหมือนบ่อตุ๊กตา มียักษ์ตัวโตนอนอยู่ แถมยังลืมตาขึ้นมามองแทยงเหมือนจะทักทาย
"..." จอห์นนี่พยักหัวขึ้นไปบนชั้นสองของเตียงเหมือนต้องการจะพูดอะไร แต่การสื่อสารของเขาทั้งคู่ก็เข้าใจได้ทันที แทยงพยักหน้าแล้วค่อยเดินขึ้นไปปีนบันไดขึ้นเตียง
เตียงก็เล็กแค่นี้ ยังจะมานอนเบียดกันอีกหรือไง
แทยงอยากให้อีกคนได้นอนสบายๆ เพราะรู้ว่าเตนล์ไปซ้อมมาเหนื่อยๆ อยากให้นอนสบายๆ จะได้ไม่เมื่อยตัว แต่ในเมื่อเจ้าตัวดื้อมาเองแบบนี้ ก็คงพูดอะไรไม่ได้แล้วนอกจากจะลงไปนอนข้างๆ แล้วดึงตัวเตนล์ขึ้นมานอนทับตัวเอง
"หลับไปเลย ตื่นแล้วค่อยคุยกัน"
แทยงลูบหัวคนที่งัวเงียตื่นขึ้นมา เตนล์แนบแก้มลงไปบนไหล่กว้างแล้วเข้าสู่นิทราต่อในทันที
.
.
.
.
.
.
Your scent still in my clothes
Your opinions in my head
Searching faces for the one I can't forget
เปลือกตาสีน้ำนมที่ค่อยๆ เปิดรับแสงในตอนกลางวัน เตนล์บิดขี้เกียจแล้วกลิ้งไปมาบนเตียงเดี่ยวชั้นสองแล้วถึงพบว่าคนที่นอนอยู่ข้างๆ เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนได้หายไปแล้ว
พอลุกขึ้นมานั่ง มองลงไปชั้นล่างก็ไม่มีใครที่นั่งเล่นเกมอยู่ เตนล์ห้อยหัวลงไปมองชั้นล่างของเตียง
จอห์นนี่กำลังนั่งเอนหลังผิงบรรดาหมอนและตุ๊กตา กดเลื่อนรูปในกล้องอย่างสบายใจ
"จอห์นนี่"
"หืม? อ่า ตื่นแล้วเหรอ"
เตนล์ไม่ตอบ แต่พยักหน้าให้แทน
"แทยงไปแข่งเกมแล้วน่ะ ออกไปได้สักพักแล้ว"
"..." ทำไมไม่ปลุก เตนล์ขมวดคิ้วหงุดหงิด
"แทยงบอกถ้าเตนล์ตื่นแล้วให้ส่งข้อความไปบอกหน่อยนะ เดี๋ยวถ้าได้ช่วงพักก็น่าจะตอบกลับมา"
เตนล์ตอบรับอีกเพียงไม่กี่ประโยค ก็กลับห้องของตัวเอง จริงๆ แล้ววันนี้เขาก็มีงานเหมือนกัน อีกไม่ถึง 2 ชั่วโมง พี่ผู้จัดการก็คงจะโทรมาให้เตรียมตัว
เตนล์ยืนลังเลอยู่นานว่าจะแต่งตัวยังไงสำกรับงานวันนี้ดี จริงๆ แค่ใส่แบบปกติก็ได้ แต่เขาดันอยากให้มันมีอะไรมากกว่าแค่ใส่เสื้อกับกางเกง หรือแม้กระทั่งเสื้อคลุมด้านนอก
"พี่แทยงแม่งเอาเสื้อพี่เตนล์ไปใส่อีกละ โคตรไม่เข้ากันเลย"
เสียงของเด็กๆ ในวงที่กำลังเล่นทวิตเตอร์ แอบส่องแฟนคลับหัวเราะคิดคักกับหัวหน้าวงที่ทำตัวเด๋อเป็นเด็กๆ นานๆ ทีจะหาเรื่องนินทาพี่เขาได้
"ดูด้วย" เตนล์แกล้งเดินไปนั่งเบียดน้องๆ แล้วดูรูปพรีวิวจากเหล่าแฟนคลับที่อัพลงทวิตเตอร์รัวๆ
มิน่าละ ไม่ตอบแชทสักที เพราะยังเล่นเกมอยู่นี่เอง..
"ไหนเสื้อพี่" มองไปเห็นแต่ฮู้ดหน้าตาธรรมดา ที่ดูเนิร์ดและติดเกมมากๆ แบบไม่ต้องสงสัยเลย นี่คือเครื่องแบบของกีฬาเกมเหรอ.. ก็คงงั้น เพราะทุกคนก็ใส่เหมือนกัน
"อยู่ข้างใน ผมจำได้ เสื้อคอเต่าลายทางสีขาวแดง"
เอาจริง คือเตนล์นึกไม่ออกว่าไปเคยใส่ตอนไหนหรอก แต่พอดูรูปพรีวิวไปเรื่อยๆ แทยงที่ทำหน้าตั้งใจ เล่นเกมจนหลังไม่ติดพนักพิง น่าหมั่นไส้เหลือเกิน ชอบสินะที่ได้เล่นเกมแบบนี้
"แล้วพี่แทยงเป็นไงมั้ง เก่งไหม?"
"ตายไป 2 รอบแล้ว"
"..?"
หมายความว่าไง เก่งหรือไม่เก่งวะ? เตนล์ขมวดคิ้วทำหน้างงใส่
"พี่แทยงเล่นเป็นตัวแทงค์ นี่ไง สกินแม่งโคตรกวนตีนอ่ะ"
"ตัวแทงค์คือไร"
".. ทำไมพี่เตนล์ไม่เล่นเกมวะ"
"แล้วทำไมเป็นวัวน่ารักจัง กวนตีนยังไง งง"
"แทงค์มันคือตัวรับดาเมจก่อน เป็นวัวพุ่วชนไงพี่ เนี่ย มันมีท่าประจำเป็นเคาะเป้งๆ โคตรน่ารำคาญอ่ะ แทงค์ตายคือเรื่องปกติ ก็แม่งบุกเข้าชนเอาๆ สมควรตายอ่ะ"
"สรุปเลยเหอะ ว่าเก่งไม่เก่ง"
"ก็ฟีลแบบ มีหน้าที่ตายแทนเพื่อนก็ตายอ่ะ นี่พี่แทยงตายไป 2 รอบ แต่คนอื่นในทีมไม่มีใครตายเลยนะ แต่ชนะก็คือชนะอ่ะ ไม่สำคัญว่าจะตายกี่รอบ ชนะก็คือชนะ"
"แล้วสรุปชนะไหม"
"เหรียญทอง"
..ก็สมกับที่เล่นเกมทั้งวันทั้งคืน สมกับที่ออกไปวิ่งข้างนอกตอนกลางคืนอะนะ
พอได้ยินแบบนั้นแล้วเตนล์ก็เบะปากหมั่นไส้ แต่ก็กลั้นยิ้มไม่อยู่ แทบจะเดินตัวปลิวไปแต่งตัวสำหรับงานตอนเย็น
'คนติดเกม'
เตนล์พิมพ์ข้อความลงไปในแชทแล้วเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋าไปอย่างอารมณ์ดี
อารมณ์ดีชนิดที่ถ้าคุนมาเห็นเขาคงหยิกเตนล์ให้เนื้อเขียว ไหนเมื่อวานยังทำท่าเหม็นคนติดเกมอยู่ไง
ไม่เคยจะชอบหรอกคนติดเกมอ่ะ
แต่จะชอบถ้าคนนั้นคือลีแทยงอะสิไม่ว่า
ครืด ครืด
โทรศัพท์เครื่องบางสั่นแจ้งเตือนให้เจ้าของเครื่องหยิบขึ้นมากดดู
'กลับไปขอรางวัลด้วยนะ ??‘???’'
.
.
.
.
.
.
And your memory is like steel in my mouth
In every breath you are there
.
.
.
.
.
.
The end
หน่องมอคัมแบค(?) ใช้เวลาแต่งฟิค 3 วัน ได้ตอนนี้ ช้ามากๆ เลย แงแออออ
อัพฟิคเนื่องในวันดี วันเกิดของหน่องเอง 55555555 แต่คืออัพไม่ทัน หน่องเกิด 14 แต่นี่จะ 16 อยู่แล้ววว แงงง
หวังว่าทุกคนจะชอบนะคะ อาจจะไม่สมความคาดหวัง แต่ก็สมใจที่เราอยากแต่งดูแล้ว ต่อไปคงได้มีโอกาสแวะมาแต่งบ่อยขึ้นๆ ยังไงก็ฝากไว้ด้วยนะคะ
ความคิดเห็น