คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 2 :: เด็กชาย-เจ้าชาย
บทที่ 2
เด็กชาย เจ้าชาย
สัตว์ ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็มีแต่สัตว์ นั่นก็สัตว์ นี่ก็สัตว์ โน่นก็สัตว์ มีแต่สัตว์ สัตว์ สัตว์ สัตว์ และ
ก็“สัตว์!”
ไม่ต้องตกใจ และกังวลใจ แม้แต่อย่างใดนิยายเรื่องนี้ไม่ได้เป็นนิยายสัตว์มันเป็นนิยายคนซึ่งเขียน
โดยสัตว์ ซึ่งสัตว์ก็คือคน และคนก็คือสัตว์ชนิดหนึ่ง
เหล่าสัตว์ที่เรียกว่าคน หรือนามอีกอันหนึ่งที่ใช้เรียกอย่างเป็นทางการว่ามนุษย์ เดินเบียดเสียดไป
มาตามทางเดิน ยั่วเยี้ยดุจสัตว์ที่พวกมันเหยียบย้ำคือมด
และต่อจากนี้ผมจะขอเรียกสรรพนามแทนมนุษย์ว่ามัน หรือตัว เพราะพวกมันก็ต่างเรียกสัตว์อื่นๆ
เหมือนๆกันว่า มัน ตัว ซึ่งผมจะขอใช้สรรพนามนี้เพื่อความเป็นธรรมแก่สัตว์ด้วยกัน เพื่อแสดงถึงความ
ทัดเทียม เพราะที่แล้วมามนุษย์ต่างเรียกตัวมันว่าสัตว์ประเสริฐ…
ซึ่งแท้จริงแล้วตัวมันเองก็ไม่ต่างกับสัตว์เดรัจฉานอย่างสุนัข เลยพวกมันชอบกัดกัน แย่งชิงกัน
และเห็นแก่ตัว
ซึ่งความชั่วที่กล่าวมานี้เป็นความผิดของมนุษย์เอง ที่วันๆทำแต่เรื่องบาปชั่วช้า
แต่อีกนัยหนึ่งมันเป็นความผิดของ “จักรวาล”
มนุษย์ซึ่งถือกำเนิดมาไม่ถึง100000ปี
ทำความชั่วมากมายบนโลกใบนี้
และโลกใบนี้กำเนิดได้เพียงไม่ถึง1000ล้านปีบนจักรวาล
และจักรวาลได้ให้กำเนิดสิ่งต่างมาเป็นเวลา
1000000000000000000000000000000000000000
0000000000000000000000000000000000000
0000000000000000000000000000000000000
0000000000000000000000000000000000000
0000000000000000000000000000000000000
0000000000000000000000000000000000000
0000000000000000000000000000000000000
0000000000000000000000000000000000000
0000000000000000000000000000000000000
0000000000000000000000000000000000000
0000000000000000000000000000000000000
0000000000000000000000000000000000000
0000000000000000000000000000000000000
0000000000000000000000000000000000000
0000000000000000000000000000000000000
0000000000000000000000000000000000000
0000000000000000000000000000000000000
000000000000000ปี
หรืออาจจะมากกว่านั้น
และถ้ามองในอีกแง่อีกนัย มันก็เป็นความผิดของจักรวาลเช่นกัน ที่ให้กำเนิดเผ่าพันธ์ชั่วๆมนุษย์
เช่นนี้
จักรวาลได้สร้างความคิดให้มัน
สร้างความคิดที่จะรู้ดีรู้ชั่ว…
แต่ทั้งๆที่มนุษย์กลับจะทำความดี มนุษย์กลับทำความชั่วซะอย่างนั้น(อันนี้จะไม่จริงเสมอไป
เพราะมนุษย์บางตัวนั้นชอบที่จะทำความดีด้วย แต่คงจะเป็น 1 คนใน1000 คนเท่านั้น…)
หรือมนุษย์คงเห็นว่าการทำความชั่วคงจะทำให้เผ่าพันธุ์เจริญเสียกระไรยิ่ง มันจึงได้หมั่นเพียรที่จะ
ชั่วนักหนา
และคุณคงอาจจะเห็นผมเป็นตัวประหลาดอะไรสักอย่าง ที่อยู่ก็มาบนด่าว่ามนุษย์
ใช่… ผมชอบที่จะด่ามนุษย์อันที่จริงผมก็ไม่อยากจะเป็นมนุษย์สักเท่าไร แต่ผมก็เป็นจนได้
ต่อจากนี้คุณมาอ่านนิยายเรื่องนี้แล้วอย่าพึ่งเบื่อเด็ดขาด ผมจะขอเปิดเผยตัว(หลังจากบ่นมานาน)
ผมชื่อ…อติน ขอสงวนนามสกุล
ผมเดินไปเรื่อยๆตามทางเดิน และยังไม่หยุดคิดอะไรที่มนุษย์ตัวอื่นคิดว่าไร้สาระ ผมเดินไป
เพื่อที่จะไปยังสถานที่ๆมนุษย์ใช้ศึกษาหรือที่เรียกว่า สถาบันการศึกษา ซึ่งผมเองก็อดคิดไม่ได้ว่า
มนุษย์นั่นเองที่โง่มากคิดว่า สถาบันศึกษานั้นเป็นสถานที่เดียวที่ใช้เรียนรู้…
อันที่จริงสถานที่อื่นยังเป็นสถานที่เรียนรู้ได้เช่นกัน (เช่นป่าช้า แต่มนุษย์ไม่ยักคิด)...
- - - - - - - - - - - -
8.23 น.
และแล้วผมก็เดินเข้ามาในเขตสถาบันศึกษาจนได้
“อติน” เสียงเรียกจากมนุษย์ที่เรียกว่าครูเรียกผม หลังจากผมเขข้ามาในห้องศึกษามาได้ชั่วครู่หนึ่งแล้ว
“อะไรครับ” ผมลุกขึ้นตอบ
“หาคำตอบของสมการ –7 x 9 ยกกำลัง y + n ซึ่งnเท่ากับ12 และyเท่ากับ n x –7 ซิจ๊ะ”
“คำตอบ” ผมทวนคำนั้นช้าๆ
“ใช่จะ”
“ไม่รู้ครับ” สิ้นสุดประโยคโง่ๆ(ที่ผมเรียกว่าฉลาดที่สุด)ออกไป ทุกกคนในห้องต่างพากันหัวเราะ ยก
เว้นครูซึ่งทำหน้าบึ้ง ตลกๆใส่เขา
“เย็นนี้เธอทำความสะอาดแทนเพื่อนด้วยนะอติน”
“ยินดีครับ อันที่จริงบอกท่าน ผ.อ.ให้ไล่ผมออกก็ดีนะครับ ผมก็ไม่ค่อยอยากศึกษาต่อที่นี่เหมือนกัน”
สิ้นประโยค ผมค่อยๆนั่งลงบนเก้าอี้ไม้ประจำตัว
“…” ไม่คำตอบจากครูใดๆ เธอเงียบกริบและออกจากห้องไปเลย…
- - - - - - - - - - - - -
เข็มนาฬิกาเข็มสั้นค่อยๆเลื่อนเข้าใกล้เลข 8 ทุกที ในที่สุดผมก็ทำความสะอาดห้องเสร็จจนได้
"มีสถาบันศึกษาอะไรไม่นะที่จะสอนคนที่ไม่อยากเป็นคน” ผมพูดกับตัวเอง ซึ่งมันก็เป็นความต้องการ
ของผมที่จะไม่อยากเป็นคน
“มีสิ”
เสียงๆหนึ่งดังมา
“ใครนะ” เสียงผมดังสะท้อนไปทั่วห้อง
“ถ้าเจ้าอยากเรียนสถาบันศึกษาอย่างว่าเจ้าก็ไปกับข้าได้นะ”
ผมยังคงงุนงงไม่หาย บริเวณรอบๆห้องนั้นไม่มีใครเลย และสายตาผมก็ค่อยๆเลื่อนไปมองบางสิ่ง
บางอย่างซึ่งสะดุดตาผมมากที่สุด
นกฮูก…
ตามันยังคงจับจ้องมาที่ผม และผมคงไม่คิดว่าตังเองเพี้ยนไปแล้วหากไม่เห็นปากเจ้านกนั้นขยับ และ
เปล่งเสียงว่า
“อยากไปสถาบันศึกษาอย่างนั้นก็ตามข้ามาซิ…”
สิ้นสุดประโยคมันกระพือปีกขาวๆ และบินไปลับตาจนเห็นเป็นจุดเล็กๆท่ามกลางฟ้าสีหม่น…
- - - -จบบทที่ 2 เด็กชาย เจ้าชาย- - - -
ความคิดเห็น