วิวาทรักจอมเจ้าเล่ห์

ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 2 ความโชคร้ายของมัทนียา (ที่ยังไม่สิ้นสุด)

เมื่อมองสำรวจตัวปกรณ์อย่างถี่ถ้วนก็พบว่าตามเนื้อตัวนั้นเต็มไปด้วยรอยลิปสติก และเขามีเพียงผ้าขนหนูผืนเดียวที่นุ่งปกปิดท่อนล่างเอาไว้

“พี่เกด!” สาวจอมโหดเอ่ยชื่อเจ้าของห้องอย่างหวั่นวิตก

“ครับคนสวย...” ปกรณ์ที่ไม่รู้โชคชะตาตัวเอง กำลังยิ้มอย่างมีความสุขที่เจอยัยตัวแสบของเขา

ปึก!

“โอ๊ย!” ไม่ทันที่ปกรณ์จะได้ตั้งตัวก็โดนศอกยัยตัวแสบเขาไปกลางท้องจนต้องปล่อยมือจากตัวเธอหันมากุมท้องด้วยความเจ็บปวดแทน

“นายทำอะไรพี่เกด!”

แวบแรกที่มัทนียาเห็นสภาพปกรณ์เธอกลับนึกห่วงความปลอดภัยของเกดกนกเป็นคนแรก เธอไม่คิดว่าคนอย่างเกดกนกนจะยอมเป็นคู่ขาคนกะล่อนอย่างปกรณ์แน่นอน แต่ที่ปกรณ์มาอยู่ในห้องเกดกนกนั้นคงเป็นเพราะ...

“นายทำอะไรพี่เกด นายขืนใจพี่เกดใช่ไหม”

“โอ๊ย!”

“ไอ้โรคจิต”

“โอ๊ย! ใจเย็นๆครับที่รัก”

“ไอ้วิปริตผิดมนุษย์”

“ที่รักครับผมเปล่านร้า”

“ใครที่รักนาย นายใช้กำลังปลุกปล้ำพี่เกดใช่ไหม”

“โอ๊ย!”

“ทำไมนายมันเลวขนาดนี้เนี่ย คนเลว โรคจิต!”

ปกรณ์พยายามปกป้องร่างกายจากการถูกตบตีด้วยแฟ้มของมัทนียา เธอเล่นตีเขาไม่ยั้งจนเนื้อตัวที่เต็มไปด้วยลิปสติกถูกแทนที่ด้วยรอยแดงจากแรงฟาดแฟ้มของคนตัวเล็กแทน

กล้าดียังไงมาทำร้ายคนที่เธอเคารพรักแบบนี้ ผู้ชายเฮงซวยอย่างปกรณ์มันต้องเจอยัยจอมโหดแบบเธอฆ่าให้ตายฆ่ามือมันถึงจะสาสมกับความวิปริตหื่นกามที่มีของเขา

“เกิดอะไรขึ้นคะกรณ์!!”

ยัยตัวแสบหยุดตีก่อนจะหันไปมองสาวน้อยร่างบางที่อยู่ในสภาพผ้าขนหนูผืนเดียวห่อหุ้มกายกำลังยืนอยู่หลังปกรณ์ที่มองมาทางเธอด้วยแววตาสงสัยปนเหยียดๆ แน่นอนว่าเธอไม่ชอบสายตาแบบนี้

ไม่ใช่เกดกนก...

“ไม่มีอะไรครับเชอรี่ คือคุณโมเค้า”

“มาตามตื้อกรณ์ใช่ไหมคะ” เชอรี่เข้าคล้องแขนปกรณ์เป็นเชิงประกาศให้มัทนียารู้ว่า

ผู้ชายข้า...ใครอย่าแตะ

“นี่นังรี่ ใครตามตื้อใคร พูดดีๆนะ” มัทนียาเท้าเอวเชิดหน้าเถียงเชอรี่อย่างอารมณ์เสีย ที่กล่าวหาว่าเธอมาตามตื้อคนอย่างปกรณ์

“อ๊ายยย กรณ์ขา...นังเมียน้อยนี่เรียกเชอรี่ว่านังรี่ค่ะ กรณ์ต้องจัดการให้เชอรี่นะคะ”

“ใจเย็นนะเชอรี่” ปกรณ์ว่าพร้อมกับค่อยๆแกะมือเชอรี่ออกจากแขนตัวเอง เขาเองไม่คิดจะจัดการมัทนียาตามที่เชอรี่บอกอยู่แล้ว เพราะคนที่เขาอยากจัดการไปให้พ้นๆในตอนนี้คือหล่อนเสียมากกว่า

“นี่นังรี่ ฉันจะบอกอะไรให้นะ มีแต่คนโง่เท่านั้นแหละที่ตามตื้อผู้ชายวิปริตแบบนายนี่ อุ๊ย...ฉันเปล่าว่าเธอโง่นะ เพราะเธอน่ะ คงแค่...ไม่มีสมอง”

“กรี๊ดๆๆๆๆ”

มัทนียากับปกรณ์ถึงกลับต้องเอามือมาปิดหูเพราะเสียกรี๊ดสิบแปดหลอดของเชอรี่กำลังทำร้ายประสาทการได้ยินของทั้งคู่

“เดี๋ยวๆๆๆ หยุดกรี๊ดก่อน ฟังฉันพูดให้จบก่อนนะแล้วค่อยกรี๊ดทีเดียว เพราะฉันจะบอกว่าก็มีแต่ผู้หญิงโง่ๆ และไม่มีสมองแบบเธอเท่านั้นที่ยอมกายถวายชีวิให้หมอนี่ ส่วนฉัน ผู้หญิงมีสมองและมีระดับ ไม่ยอมถวายกายแน่นอน กรี๊ดได้ค่ะ”

“กรี๊ดดดดดด!!!” เชอรี่กรีดร้องดิ้นเร่าๆเมื่อเจอสาวฝีปากกล้าอย่างมัทนียาเข้าไป “แก! แกด่าฉันหรอ แกว่าฉันไม่มีสมองงั้นหรอ”

“อุ๊ยต๊ายตายว๊ายกรี๊ด จะเถียงว่าตัวเองฉลาด ว่าตัวเองมีสมองเหรอคะ ขนาดโดนด่าขนาดนี้ยังต้องมาถามเลยว่าฉันว่าเธอหรือเปล่า...แมลงสาบมันยังฉลาดกว่าเธอเลยนะนังรี่...”

“แก! นังเมียน้อย ตายซะเถอะ!!”

เพียะ!

กลับกลายเป็นปกรณ์ที่เข้ามารับลูกตบของเชอรี่แทนมัทนียา ถึงเชอรี่จะเป็นคู่นอนแต่ยังไงมัทนียาก็สำคัญกว่า คนอย่างเขาไม่มีวันยอมให้ใครมาทำร้ายเธอแน่

ถึงแม้ฝ่ามือของเชอรี่จะเจ็บแสบแค่ไหนก็เถอะ...

“กรณ์คะ! เชอรี่ไม่ได้ตั้งใจนะ เชอรี่จะตบนังเมียน้อยนั่นต่างหาก”

“ขวางจริงๆเลย”

แม่สาวจอมโหดที่ยืนอดทนอยู่สักพักก็ทนไม่ไหวถึงขั้นผลักปกรณ์ให้พ้นทางแล้วพุ่งเข้าใส่เชอรี่ด้วยความโมโห กล้าดียังไงมาว่าเป็นเมียน้อยของผู้ชายเฮงซวยแบบปกรณ์ได้ไง

“แกจะทำอะไรฉันน่ะ นังเมียน้อย!”

“แกสิเมียน้อย!”

พลัก!

“นังช็อคการี!”

พลัก!

“นังโสเภณีราคาถูก!”

พลักๆๆ

“โอ๊ะ แอมโซซอรี่ที่เผลอด่าว่าโสเภณี เพราะโสเภณียังมีค่ามากกว่าคนอย่างแก”

พลักๆๆๆๆ

ปกรณ์เห็นท่าไม่ดีที่จะปล่อยให้สองสาวทะเลาะกันแบบนี้ เพราะดูแล้วหากเข้าห้ามเชอรี่คงได้ตายคาห้องเขาเป้นแน่ จึงตัดสินใจเข้าไปรวบตัวมัทนียาออกมา

“ปล่อยฉัน! ฉันบอกให้ปล่อยไง” สาวจอมโหดทั้งดิ้นและทุบตีเขาพัลวัน ในสภาวะอารมณ์เลือดขึ้นหน้าที่โดนตราหน้าว่าเป็นเมียน้อยทำให้เธอขาดสติในการควบคุมตัวเอง

“ใจเย็นๆนะครับคุณโม ใจเย็นๆ”

“ใจเย็นหรอ ได้...”

พลัก!

เฮือก!

เพียงแค่หมัดเดียวของสาวจอมโหด สามารถล้มจอมเจ้าชู้อย่างปกรณ์อย่างง่ายดาย เชอรี่มองร่างปกรณ์ที่ค่อยๆร่วงลงสู่พื้นด้วยสายตาที่อึ้ง ทึ่ง และหวาดกลัว

“กรี๊ดดดดดดดด...” เธอวิ่งออกไปโดยไม่คิดชีวิต เพราะหากอยู่ต่อเธออาจตายด้วยน้ำมือของผู้หญิงคนนี้เป็นแน่

ผู้หญิงอะไร...น่ากลัว

“อืม...” ร่างหนาค่อยลืมตาตื่นขึ้นมาเพราะความแสบตรงมุมปาก ก่อนจะกระพริบตาถี่ๆเพื่อให้แน่ใจว่าสิ่งที่เขาเห็นอยู่ตรงหน้านี้ไม่ได้ฝันไป

มัทนียาคนที่เขาแอบปลื้มเธอกำลังทำแผลให้เขาอยู่ ถึงเธอจะทำสีหน้าดุๆใส่เขาแต่เขาก็ดีใจที่อย่างน้อยเธอก็ยังเป็นห่วงเขาอยู่บ้าง

“นี่นาย...ยิ้มอะไรน่ะ” สาวจอมโหดตวาดใส่เมื่อเห็นชายหนุ่มที่นอนมองเธอยิ้มน้อยยิ้มใหญ่จนน่าโมโห

“ก็แค่ดีใจน่ะครับ ที่คุณโมทำแผลให้ผม โอ๊ย!!” ปกรณ์ถึงกับร้องเสียงหลงเมื่อมัทนียาใช้สำลีกดเข้าที่แผลเขาเต็มแรงด้วยความหมันไส้

“อย่าเข้าใจผิดว่าฉันจะหันมาพิศวาสคนอย่างนาย เพราะมันไม่มีวัน”

“คร้าบบบ”

“ฉันก็แค่...รับผิดชอบที่ทำร้ายนาย ก็เท่านั้น”

“รับทราบครับ”

เฮ้อ...เธอละเชื่อเลย ผู้ชายอะไรนะ โดนทำร้ายขนาดนี้ยังยิ้มให้เธออยู่ได้ ยิ่งมองก็ยิ่งหงุดหงิด มันน่าซัดใส่อีกซักหมัดดีไหมเนี่ย

“โมไม่เคยเปลี่ยนเลยนะ ตั้งแต่วันแรก...จน โอ๊ย!!” ไม่ทันที่ปกรณ์จะได้พูดจบ คนตัวเล็กกดแผลเขาอีกครั้ง เธอไม่อยากฟังเขาพล่ามเรื่องไร้สาระอะไรพวกนี้ มันน่ารำคาญสำหรับเธอมาก

“ถ้ายังไม่หยุดพูด ฉันซัดนายอีกแน่”

“...”

บรรยากาศรอบตัวของทั้งสองต่างจากเมื่อครู่ มันไม่ได้อึดอัดหรือหดหู่ แต่ทั้งสองคนก็ไม่รู้ว่าจะอธิบายความรู้สึกเหล่านี้ว่าอะไร เพียงแต่ใครบางคนไม่อยากให้มันเงียบเชียบขนาดนี้ เพราะกลัวว่าใครอีกคนจะได้ยินเสียง...

ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก

จะบ้าตาย! หัวใจบ้านี่จะเต้นแรงอะไรนักหนา

“เอ่อ/คือ...”

“ไฮ้! ทำไรอยู่จ๊ะ อ๊ะ...”

เจ้าของห้องที่โผล่เข้ามาโดยไม่ทันให้ผู้ที่อยู่ในห้องไม่ทันได้ตั้งตัวตัว แต่กลับต้องตกใจเสียเองเมื่อเห็นว่าใครบางคนมาอยู่ในห้องเธอ

“นะ น้องโม...”

“พี่เกด...”

“กรณ์...” เกดกนกรู้สึกตกใจยิ่งกว่าเมื่อเห็นว่าตัวปกรณ์นั้นมีแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวที่ห่อหุ้มร่างกาย แถมตามตัวนั้นยังมีรอบลิปสติกเต็มไปหมด

 ในหัวของเธอพยายามคิดในแง่ดีเพราะรุ่นน้องสาวสวยของเธอไม่เคยมีประวัติในด้านนี้ แต่อีกคนนี่สิ...ต้องใช่แน่เลย เค้าไม่น่าไว้ใจนายปกรณ์คนนี้เลย ให้ตายสิ!

“กรณ์!” ทั้งมัทนียาและปกรณ์หันมองเกดกนกเป็นสายตาเดียว “แกทำอะไรน้องโม แก! แกทำอะไรน้องโม!”

ปึกๆๆๆๆๆ

“โอ๊ยๆๆๆ เกด! เดี๋ยวสิ” ปกรณ์พยายามห้ามปรามเกดกนกที่ใช้แฟ้มงานที่ถือติดมือมาด้วยฟาดเขาอย่างแรงด้วยอารมณ์และโทสะทั้งหมดที่มี

ต่อให้เอาอะไรมาขวาง เกดกนกก็คงไม่ยอมรามือง่ายๆ ปกรณ์ตัวแสบกล้าดียังไงมาทำร้ายน้องสาวที่แสนน่ารักของเขาแบบนี้ วันนี้ไม่เธอและเขาต้องตายกันไปข้างหนึ่ง เธอไม่น่าไว้ใจปกรณ์ให้มาอยู่ที่นี่ตั้งแต่แรกเลยจริงๆ

ด้านปกรณ์เองก็พยายามจะอธิบายแต่เกดกนกไม่มีทีท่าว่าเธอจะฟังเขาแม้แต่น้อย มัทนียาเองก็ได้แต่ยืนมองทั้งสองคนทะเลาะกันโดยไม่กล้าเข้าไปห้ามปราม เธอไม่เคยเจอเกดกนกโหมดนี้มาก่อน พี่เกดของเธอเป็นคนสุขุม ไม่เคยโวยวาย พี่เกดของเธอโหมดนี่เห็นแล้ว...ขนลุก

“พี่เกดคะพี่เกด...” สาวจอมโหดตัดสินใจเข้าไปยื้อแขนเกดกนกเป็นการห้ามปราม เพราะขืนยืนดูเฉยๆปกรณ์อาจได้ตายคามือพี่สาวเธอคนนี้เป็นแน่

“น้องโม...” เกดกนกหันมองหน้ามัทนียาอึ้งๆ ซึ่งมัทนียาเองก็ไม่รู้ว่าความหมายการมองนี้คืออะไรจนกระทั่งเกดกนกได้พูดมันออกมา “น้องโมสมยอม...”

“เอ่อ...” บางทีเธอก็อยากเอาแฟ้มนั้นฟาดเกดกนกสักทีเหมือนกัน

“น้องโมสมยอมกรณ์มันหรอคะ”

“คือพี่เกดคะ...ฟังโมนะคะ”

“...”

“โมกับนายกรณ์ไม่ได้มีอะไรกันค่ะ โมแค่เข้ามาผิดจังหวะนิดหน่อยเลยทำให้คนที่สมยอมจริงๆหนีไปแล้วค่ะ”

พอเห็นว่าเกดกนกใจเย็นลง มัทนียาก็ค่อยๆเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้กับเกดกนกฟัง ส่วนปกรณ์นั้นก็นั่งเงียบไม่กล้าพูดจาใดๆ กลัวว่าหากพูดไปแล้วขัดหูใครเข้าคงไม่พ้นได้เจ็บตัวอีก

เพียะ!

“โอ๊ย! ตีผมทำไมเนี่ย” ปกรณ์เอามือลูบบริเวณที่โดนเกดกนกตีจนเป็นรอยแดงรูปฝ่ามืออย่างเจ็บแสบ

นี่มันวันอะไรของเขากันนะ ทั้งโดนตบ โดนชก โดนฟาด แล้วยังจะมาโดนตีอีก บางทีอาจเป็นช่วงดวงตก เขาคงต้องหาเวลาไปทำบุญสะเดาะเคราะห์บ้างซะแล้ว เผื่ออะไรๆจะดีขึ้น

“ฉันอนุญาตให้แกเข้ามาอยู่ได้ แต่ไม่ได้หมายความว่าให้แกทำอะไรก็ได้ตามใจชอบแบบนี้” เกดกนกชี้หน้าปกรณ์อย่างเอาเรื่อง “ถ้าขืนแกยังไม่เลิก ฉันจะไม่ให้แกอยู่ที่นี่อีกแล้ว”

“พี่เกดคร้าบบบบ น้องกรณ์ขอโต้ด” ปกรณ์เข้ากอดเกดกนกสีหน้าออดอ้อน “น้องกรณ์สัญญาว่าจะเป็นเด็กดี ไม่ทำอะไรแบบนี้อีกแล้ว อย่าไล่น้องกรณ์ไปเลยนะครับ”

“คอนโดแกก็มี ทำไมถึงอยากมาอยู่ที่นี่นัก” เกดกนกแกะมือปกรณ์ออกแล้วหันไปจ้องเขาเขม็ง

มัทนียามองทั้งคู่สลับกันไปมา ไม่รู้ว่าทั้งสองคนนี้เป็นอะไรกัน แต่ดูแล้วเกดกนกเองก็คงมีความสำคัญกับปกรณ์ไม่น้อย หรือว่า...

เป็นคู่รักกัน!!

ไม่นะ...เธอไม่ยอมให้คนดีๆอย่างเกดกนกเป็นคู่รักของผู้ชายเฮงซวยแบบนี้แน่ ไม่ว่ายังไงเธอก็จะขัดขวางทุกวิถีทาง เพราะถ้าขืนคบไปเรื่อยๆ เกดกนกต้องเสียใจไปตลอดชีวิตแน่เลย เธอยอมให้เรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นไม่ได้

“น้องโม...”

“คะ?” มัทนียาหลุดจากห้วงความคิดที่จะจัดการเขี่ยปกรณ์ออกจากชีวิตของเกดกนกหันมาสบตาเธออย่างสงสัย

“น้องโมคงรู้จักปกรณ์อยู่แล้วใช่ไหม เพราะเคยร่วมงานกันมาก็ตั้งหลายครั้ง”

“ค่ะ”

“กรณ์น่ะ เค้าเป็น...”

“พี่เกดจะรักคนแบบนี้จริงๆหรอคะ!”

“หา!” ไม่ใช่แค่เกดกนกที่ร้องออกมา แต่ปกรณ์เองก็ร้องออกมาด้วยความตกใจ

“คือโม โมอยากจะบอกว่า”

“พี่ว่าน้องโมเข้าใจพี่ผิดนะ” เกดกนกเริ่มรู้ถึงสิ่งที่มัทนียาคิด และเธออยากจะหัวเราะออกมากับความคิดของมัทนียา และก็ดีใจที่น้องสาวที่น่ารักยังอุตส่าเป็นห่วงเธอ

“คะ?”

“กรณ์เค้าเป็นน้องชายพี่จ้ะ”

“น้องชาย!”

“จ้ะ น้องชายแท้ๆ”

สาวจอมโหดถึงขั้นหน้าเหวอ ใครจะไปรู้กันล่ะว่าพี่เกดที่แสนน่ารักของเธอที่ทำงานมาด้วยกันตั้งหลายปีจะมีน้องชายที่นิสัยแย่อย่างนายปกรณ์ได้ เกดกนกเองก็ไม่เคยพูดเรื่องน้องชายให้ฟังเลยสักครั้ง

“เอ่อ...เอ่อค่ะ น้องชายค่ะ แฮะๆๆๆ” มัทนียายิ้มแก้เก้อในความเข้าใจผิดของตัวเอง

“จ้ะ แล้วตั้งแต่วันนี้กรณ์ก็จะมาอยู่ที่นี่แทนพี่สักระยะหนึ่งนะจ๊ะ เพราะว่าบอสป้อนงานให้พี่ต้องไประเห็ดต่างแดนอีกแล้วอะ เฮ้อ...” เกดกนกกำลังเซ็งกำที่ตนเองได้รับมอบหมายงานที่จะต้องเดินทางไกล แต่ทว่า...

มัทนียาถึงกับช็อคแทบสิ้นสติ คนที่เธอเกลียด คนที่เธอจะฆ่าเขาให้ตายคามือหากได้ร่วมงานกันอีก กำลังจะมาอาศัยอยู่ข้างห้องเธอ กำลังจะมาทำให้เธอสติแตกอีกครั้ง

“ฝากตัวด้วยนะครับ...”

“...”

“my neighbor ที่รัก”

ให้ตายเถอะ!! ถ้านี่คือความฝัน ขอให้ใครก็ได้มาปลุกเธอให้ตื่นจากฝันร้ายบ้าๆนี่ที


...........................................................................................................................................................

เค้ามาแล้วนร้าาาาาาา ขอโทษนะคะที่ให้รอนานเลย เพราะว่าเข้าสู่ช่วงมหกรรมสอบมิดเทอมอันยิ่งใหญ่ ซึ่งแต่ละวิชานี่อาจารย์ก็จ้องแต่จะเขวี้ยง A ใส่เค้าทั้งนั้น แต่โชคดีนะ เค้าหลบได้ อิอิ

อาจไม่ด้มาอัพอาทิตย์ละเหมือนเดิมไปสักระยะหนึ่งนะคะ เพราะช่วงนี้ยุ่งมากจริงๆเบย ไม่คิดว่าขึ้นปีสองแล้วจะเรียนอื้อซ่าขนาดนี้ T^T แต่ก็จะพยายามมาอัพให้ไรท์ที่รักได้อ่านกันนะคะ อย่าเพิ่งทิ้งเค้าไปไหนล่ะ จุ๊บๆ