วิวาทรักจอมเจ้าเล่ห์

ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ

บทนำ

“โอ๊ย!! ไม่ต้องจับหรอก ฉันเดินเข้าไปเองได้” เสียงโวยวายของใครบางคนดังขึ้นมาทำให้ผู้คนที่นั่งและผ่านไปมาบริเวณนั้นต้องหันมามองด้วยความสงสัย

สาวน้อยหน้าตาน่ารัก ดวงตากลมโตนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มที่รับกับคิ้วโค้งได้รูป จมูกโด่งบ่งบอกถึงความดื้อรั้น ริมฝีปากบางสีชมพูระเรื่อ แต่ภายใต้ใบหน้าที่ดูดีนั้นกลับแฝงไปด้วยความร้ายกาจที่เก็บซ่อนไว้

เจ้าของเสียงโวยวาย พยายามสะบัดแขนให้หลุดพ้นจากพันธะนาการจากชายร่างโตสองคนที่จะพยายามฉุดกระชากเธอ

“ฉันจะแน่ใจได้ยังไงว่าเธอจะไม่หนี”

“โธ่พี่...หนูอยู่ที่ไหน ในรังพี่เลยนะ พวกพี่ก็คุมหนูเป็นร้อยคน ถ้าคิดหนีพี่ว่าผู้หญิงตัวแค่นี้จะรอดไหมคะ ตอบ!!”

“ไม่รอด”

“ถูกต้องค่ะ เพราะฉะนั้นกรุณาปล่อยให้หนูเดินเองเถอะค่ะ พลีสสส” ชายสองคนยอมปล่อยเธอเป็นอิสระก่อนจะพาเธอเข้าไปในห้องๆหนึ่ง

ที่แห่งนี้คือสถานที่ขายบริการทางเพศ มีหญิงสาวมากหน้าหลายตาคอยต้อนรับแขกทุกคนที่มาใช้บริการ คงจะไม่มีอะไรหากที่นี่คือสถานบริการทางเพศทั่วไป

เพราะนอกจากผู้หญิงที่มาด้วยความสมัครใจแล้ว ที่นี่ยังมีผู้หญิงที่ถูกหลอกมาขาย ซึ่งผู้หญิงบริสุทธิ์จะถูกขายความบริสุทธิ์ในราคาที่สูงมาก พวกตัณหากลับทั้งหลายถึงกับต้องประมูลกันเพื่อได้นอนคืนแรกกับพวกเธอ

ก๊อกๆๆๆๆ

ชายร่างยักษ์สองคนพาเธอมายังห้องวีไอพีของที่นี่ หญิงสาวถอนหายใจเฮือกใหญ่พร้อมลุยเต็มที่

“เข้ามา”

“เข้าไป!”

ทันทีที่เสียงข้างในตอบมาพวกมันทั้งสองคนก็ร่วมใจกันพลักเธอเข้ามาในห้องโดยที่ไม่กลัวกระดูกกระเดี้ยวเธอจะหักเลยสักนิด

และบุคคลที่เธอเจอในวันนี้ทำให้เธอถึงกับถอยหลังกรูไปติดประตู หมอนั่นใส่ชุดแบบชาวอินเดีย มีผ้าโพกหัว หนวดเครารกรุงรังจนดูน่ากลัว

จะทำยังไงดีเนี่ย...

“อย่าทำอะไรหนูเลยนะพี่ หนูกลัวแล้ว” หญิงสาวแสร้งเล่นละครตบตาว่ากลัวเขาเสียเต็มประดาเมื่อเขาเข้ามาจับเนื้อต้องตัวเธอ

“ไม่ต้องกลัวนะจ๊ะ พี่สัญญาว่าจะอ่อนโยนกับน้อง รับรองว่าน้องไม่มีทางลืมคืนแรกของเราแน่นอนจ้ะ” หญิงสาวเบือนหน้าหนีสีหน้าอยากจะอาเจียน

ถ้าไม่ติดว่าต้องเล่นละคร เธอคงสอยหมอนี่ลงไปกองกับพื้นตั้งแต่วินาทีแรกที่เขาเข้ามาจับตัวเธอแล้วล่ะ

“มาสนุกกันดีกว่า”

“อ๊ายย!!”

ไม่ทันที่คนตัวเล็กจะได้ตั้งตัว มือหนากระชากเธอเหวี่ยงไปบนเตียงก่อนจะกระโดดขึ้นคร่อมสีหน้าหื่นกระหายจนน่ากลัว

คนตัวเล็กรอคอยจังหวะที่เขาเผลอสำรวจเรือนร่างเธอด้วยสายตาโลมเลียจนน่าเกลียด เธอหยิบบางอย่างออกมาจากข้างเอวหมายจะใช้มันทำร้ายคนบนร่าง

แต่ทว่า...

“จะทำอะไรหรอจ๊ะ”

ถูกจับได้ซะแล้ว!

“อ๊ะ!”

ชายหนุ่มบิดมือเธอจนเข็มอาบยาสลบหล่นลงไปแน่นิ่งอยู่ข้างเตียง ก่อนที่มือหนาเพียงข้างเดียวจะเลื่อนมารวบแขนเธอล็อคไว้แน่นหนาจนหมดหนทางต่อสู้ คิดจะใช้ช่วงล่างในการโจมตีจุดสำคัญเขาก็ดันดักทางเธอไว้หมด

ไม่รอดแน่คราวนี้...

“ได้เจอกันอีกแล้วนะ ระดับสองตะวันฉาย”

มัทนียาเบิกตากว้าง รู้สึกตกใจที่ผู้ชายตรงหน้านี้รู้ว่าเธอเป็นใคร แต่จะว่าไปเสียงเขาก็คุ้นหูเธออยู่เหมือนกัน ถ้าไม่มีหนวดเคราเขาคงจะเหมือน...เหมือน...

เหมือนใครนะ ขอใช้ความคิดสักครู่นะ...

“จำผมไม่ได้หรอ...”

เจ้าของน้ำเสียงหวานเริ่มใช้มืออีกข้างที่วางอยู่ซุกซนไปตามร่างกายที่เธอแสนหวง เขาหยุดอยู่ที่ก้อนเนื้อต้องห้ามนั้นก่อนจะเล่นสนุกด้วยการ

ปิ๊ป ปิ๊ป

กรี๊ด!!!!! คนตัวเล็กแทบจะกรีดร้องออกมาเมื่อชายโฉดคนนี้ล่วงเกินเธอจนเกินให้อภัย

“ไอ้โรคจิต! แกเป็นใครห่ะ กล้าดียังไงมาจับนมฉันอะ!” มัทนียาตะโกนถามไปอารมณ์ครุกรุ่นสุดขีด

ถ้าเธอหลุดไปได้ รับรองว่าหมอนี่ไม่รอดแน่!

“ผมน่ะหรอ...”

มือหนาค่อยๆปลดหนวดเคราที่ติดอยู่บนใบหน้าออกอย่างช้าๆ ใบหน้าที่มัทนียาเริ่มคุ้นเคยกับร้อยยิ้มหยาดเยิ้มนั้นทำเอาคนตัวเล็กถึงกับเบิกตากว้างมองดูด้วยความตกใจ ในใจก็ได้แต่สวดภาวนาอย่าให้เป็นหมอนั่นที่เธอเกลียดเข้าไส้เลย

“นาย...”

ยิ่งเกลียดก็เหมือนจะยิ่งเจอ พอถอดหนวดเคราออกหมดแล้วเขาก็เป็นแค่ผู้ชายเจ้าชู้คนหนึ่งที่เธอเกลียดเข้ากระดูกดำ

“ระดับสอง เสี้ยวพระจันทร์ ปกรณ์ บวรเวทย์”

เพียงแค่ฟังชื่อเขา สาวขาโหดแห่งตะวันฉายอย่าง ‘มัทนียา พิทักษ์สิงห์’ ถึงกับช็อคแทบหมดสติ
            ตกลงมันเป็นพรหมลิขิตหรือเวรกรรมอะไรของเธอ ที่ทำให้ต้องโคจรมาพบกับอีตาผู้ชายเจ้าชู้จอมขี้หลีที่สุดในศตวรรษอีกครั้ง!!!


..........................................................................................................................................................................

บทนำมาแว้ววววววววว

ตามมาติดๆนะคะสำหรับคู่สาวขาโหดกับหนุ่มเพล์บอยตัวพ่อ
งานนี้เจ๊โมจะปราบอีตาปกรณ์ด้วยกลวิธีไหน ต้องติดตาม!!

อย่าลืมเม้นๆเจิมๆกันด้วยเน้อ^^

ใครที่เพิ่งเข้ามาอ่านของไรท์เรื่องนี้เรื่องแรกอย่าลืมเข้าไปจิ้งๆ ส่อง อ่านๆ ภาคแรกกันนะคะ
 

>>>คลืกที่รูปได้เลยนร้าาา<<<