ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 4
-โรงเรียนกวดวิชา-
"นักเรียนทำแบบฝึกหัด หน้า 39 ใน workbook ให้เสร็จนะครับ ส่วนใครมีอะไรสงสัย ถามติวเตอร์ได้เลยนะครับ" ผมสั่ง
งานนักศึกษาในห้อง
"ติวเตอร์ครับผมไม่เข้าใจครับ" เสียงคุ้นหูดังมาจากหลังห้อง
"มินโฮ..." ผมพูดกับตัวเองเบาๆก่อนจะเดินไปหามินโฮที่หลังห้อง
"อ๋อ ตรงนี้หรอ"
"อืม"
"ตรงนี้เป็นประโยคเชื่อม..." ตอนนี้ผมกำลังตั้งใจสอนมินโฮ แต่ผมไม่รู้ว่าตอนนี้มินโฮกำลังจ้องหน้าผมกันแน่
"อืม"
"งั้นฉันไปแล้วนะ"
"เดี๋ยว! คีย์"
~ฟอดดดดด~
"ฮึ่ย! นายทำอะไรอ่ะมินโฮ"
"ก็ให้รางวัลนายไง"
"มินโฮ บ้า" ผมหน้าแดงเพราะมินโฮอีกแล้วหรอเนี่ย
...
3 เดือนผ่านไป
เป็นระยะเวลา 3 เดือนมาแล้วที่มินโฮคอยตามตื้อผม คอยดูแล เอาใจใส่ผม จนตอนนี้้ผมรู้แล้วว่ามินโฮสามารถ
ทลายกำแพงเข้ามาอยู่ในใจผมได้ ตอนนี้ผมขาดเขาไม่ได้จริงๆ
"คีย์ วันนี้ฉันมีเรื่องจะบอก" วันนี้ระหว่างทางกลับบ้านมินโฮพาผมมาเดินเล่นที่สวนสาธารณะแห่งนี้ที่เราเจอกันครั้งแรก
"นายจะบอกอะไรฉันหรอ มินโฮ" ผมถามเขา แต่ในใจรู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆ
"คือ...ฉันต้องไปเรียนต่อที่อเมริกา"
"หรอ แล้วนาย...จะไปกี่ปีล่ะ" ผมถามเขาด้วยน้ำเสียงที่กลั้นน้ำตาสุดๆ
"ฉันไป 4 ปี...นายรอฉันนะ คีย์"
"นายจะทิ้งฉันไปแล้วจะบอกให้ฉันรอหรอมินโฮ" ตอนนี้น้ำตาที่กลั้นไว้มันได้ไหลออกมาแล้ว
"นายฟังฉันก่อนนะคีย์ ถ้าฉันไม่ไปตอนนี้จะไม่ได้มีแค่นายที่ต้องเจ็บ แต่เป็นเราทั้งคู่"
"ฮึก...ฮึก..." เสียงสะอื้นของผมดังออกมาทำให้มินโฮดึงผมเข้าไปกอดแทบจะทันที
อ้อมกอดที่อบอุ่นและไม่มีใครสามารถทดแทนได้ ตอนนี้มันจะไปจากผมแล้ว
"ฉันรักนายนะ คีย์"
"ฮึก...ฉันก็รักนาย มินโฮ"
"นักเรียนทำแบบฝึกหัด หน้า 39 ใน workbook ให้เสร็จนะครับ ส่วนใครมีอะไรสงสัย ถามติวเตอร์ได้เลยนะครับ" ผมสั่ง
งานนักศึกษาในห้อง
"ติวเตอร์ครับผมไม่เข้าใจครับ" เสียงคุ้นหูดังมาจากหลังห้อง
"มินโฮ..." ผมพูดกับตัวเองเบาๆก่อนจะเดินไปหามินโฮที่หลังห้อง
"อ๋อ ตรงนี้หรอ"
"อืม"
"ตรงนี้เป็นประโยคเชื่อม..." ตอนนี้ผมกำลังตั้งใจสอนมินโฮ แต่ผมไม่รู้ว่าตอนนี้มินโฮกำลังจ้องหน้าผมกันแน่
"อืม"
"งั้นฉันไปแล้วนะ"
"เดี๋ยว! คีย์"
~ฟอดดดดด~
"ฮึ่ย! นายทำอะไรอ่ะมินโฮ"
"ก็ให้รางวัลนายไง"
"มินโฮ บ้า" ผมหน้าแดงเพราะมินโฮอีกแล้วหรอเนี่ย
...
3 เดือนผ่านไป
เป็นระยะเวลา 3 เดือนมาแล้วที่มินโฮคอยตามตื้อผม คอยดูแล เอาใจใส่ผม จนตอนนี้้ผมรู้แล้วว่ามินโฮสามารถ
ทลายกำแพงเข้ามาอยู่ในใจผมได้ ตอนนี้ผมขาดเขาไม่ได้จริงๆ
"คีย์ วันนี้ฉันมีเรื่องจะบอก" วันนี้ระหว่างทางกลับบ้านมินโฮพาผมมาเดินเล่นที่สวนสาธารณะแห่งนี้ที่เราเจอกันครั้งแรก
"นายจะบอกอะไรฉันหรอ มินโฮ" ผมถามเขา แต่ในใจรู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆ
"คือ...ฉันต้องไปเรียนต่อที่อเมริกา"
"หรอ แล้วนาย...จะไปกี่ปีล่ะ" ผมถามเขาด้วยน้ำเสียงที่กลั้นน้ำตาสุดๆ
"ฉันไป 4 ปี...นายรอฉันนะ คีย์"
"นายจะทิ้งฉันไปแล้วจะบอกให้ฉันรอหรอมินโฮ" ตอนนี้น้ำตาที่กลั้นไว้มันได้ไหลออกมาแล้ว
"นายฟังฉันก่อนนะคีย์ ถ้าฉันไม่ไปตอนนี้จะไม่ได้มีแค่นายที่ต้องเจ็บ แต่เป็นเราทั้งคู่"
"ฮึก...ฮึก..." เสียงสะอื้นของผมดังออกมาทำให้มินโฮดึงผมเข้าไปกอดแทบจะทันที
อ้อมกอดที่อบอุ่นและไม่มีใครสามารถทดแทนได้ ตอนนี้มันจะไปจากผมแล้ว
"ฉันรักนายนะ คีย์"
"ฮึก...ฉันก็รักนาย มินโฮ"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น