เมด อะ ปิ้น สาวรับใช้ กะ เจ้าชายปีศาจ

ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่สอง สอบโว้ยยย สอบบบบ

       นัยตาสีดำประกายน้ำเงินมองไล่ไปตามทางเดินสีฟ้า ใบหน้าเรียวงามตอนนี้เต็มไปด้วย
ความงุนงง ร่างเล็กเดินมาหยุดอยู่ที่จุดเชื่อมต่อแห่งวิญญาณ
       "ข้ามาทำอะไรที่นี้เนี่ย!!!"

        ย้อนกลับไปเมื่อตอนเช้า
        "คุณเพลสค่ะ" เด็กสาวผมแดงนามเซรีน่าหันมาทางเด็กหนุ่มผมสีส้มสุกปลั่งและหูหมาที่
ผิดมนุษย์มนา"ทำไมเราถึงกลับร่างเดิมล่ะ?"
        "คงเป็นเพราะเขตเวทย์ตะกี้มั้ง ข้ารู้สึกถึงความกดดันที่มีมากผิดปกติยังไงไม่รู้" เด็กชาย
ส่ายหน้าไปมา "คนที่กางมันต้องเก่งพอๆกับท่านพ่อแน่"
        "งั้นเหรอเพคะ" เซรีน่าก้มหน้าลง "ข้าว่ามันอันตรายเกินไปนะเพคะ"
        "ถึงอย่างงั้นก็เถอะ ใช่ว่าเราจะเผชิญหน้ากับคนผู้นั่นสักหน่อย" เพลสขมวดคิ้ว สีหน้าของ
เขาตอนนี้บ่งบอกถึงความหนักใจ ก่อนจะเดินไปที่หอสอบ
        "เราไม่เปลี่ยนร่างคืนเหรอเพคะ" เซรินน่าถามขึ้นมาจากด้านหลัง  เพลสหันมามอง
        "ข้าขี้เกียจแปลงร่างแล้ว" เพลสส่ายหน้าก่อนหันกลับไป
   
         เพลสและเซรีนน่าเดินเข้ามาในโต๊ะๆหนึ่ง ซึ่งเป็นโต๊ะลงทะเบียนสอบ มีคนนั่งอยู่ประจำ
โต๊ะสามคน เพลสยืนใบสมัครให้กับคนซ้ายสุดที่เป็นผู้หญิงผมยาวประบ่าสีใบไม้อ่อน 
นัยน์ตาสีฟ้าจ้องมองเขาอย่างไม่ละสายตา
         "หมะ หมาเหรอ?" หญิงสาวคนนั้นพูดตะกุกตะกัก เพลสอารมณ์ขึ้นนิดหน่อย มาเรียก
สมยานามของเขาผิดได้ไงฟะ
         "ลูกหมาสุดหล่อแห่งซินเทียเฟ้ย เรียกให้ถูกด้วย" เพลสพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดใน
ขณะที่เซรีน่าส่ายหน้าไปมา ทางด้านเซรีน่า นางส่งใบสมัครให้คนขวาสุดที่เป็นผู้ชายผมสี
เหลืองรูปร่างบึกบึนหน่อย เขามองไปยังเซรีน่าอย่างไม่ละสายตาเช่นกัน
          "ผะ ผู้ชายเหรอ?" ชายคนนั้นถาม เซรีน่ายิ้มสยองพลางพยักหน้า
          "ค่ะ"
          "..."

           เพลสและเซรีน่าเดินออกจากโต๊ะรับใบสมัครโดยไม่สนสองคนนั้นที่กำลังงุนงง
          "เห็นมั้ยล่ะ เผยร่างจริงก็ไม่มีใครสงสัยอะไร" เพลสยิ้มอย่างอารมณ์ดีไปทางเซรีน่า
          "มีความสุขจังนะคะ ทำให้คนอื่นเค้างงกันเนี่ย" เซรีน่าถอยหายใจอย่างปลงตก
          "อืม" เพลสยังไม่รู้สึกรู้สากับการประชดของเซรีน่าทำให้นางถอนหายใจอีกรอบ "เมื่อวานเจอท่านพี่อาเธอร์ด้วยล่ะ"
         "เอ๋... เจ้าชายที่สอง?" ความสงสัยประทับอยู่บนใบหน้าเซริน ก็แหงล่ะ ปกติเจ้าชายอาเธอร์เคยออกจากวังซะที่ไหนล่ะ หรือว่าจะรู้เรื่องของเพลสแล้ว ไม่จริงน่า "มาทำไม
เหรอเพคะ?"
         "ไม่รู้สิ เห็นว่ามาส่งของอะไรสักอย่าง" คนตอบทำหน้านิ่วคิ้วขมวด เขาสงสัยอยู่
เหมือนกันว่าเซรีน่าบอกแผนการปล้นของเขากับพี่อาเธอร์ แต่เซรีน่าเป็นแบบนี้คงไม่ใช่
แล้วแหละ สรุปท่านพี่มาส่งของจริงๆเหรอเนี่ย "ช่างเถอะ ถ้ารู้เรื่ิองของเราจริงคงตามกลับ
บ้านแล้วล่ะ แต่นี่..."
         "อะไรเหรอเพคะ?" คนถามดูไม่เข้าใจกับท่าทางของเพลส เขาหน้าแดงแล้วหันไปอีก
ทาง มันทำให้เซรีน่างงๆพิลึก
         "ช่างมันเถอะน่า ไปหาที่รอสอบเหอะ" เพลสตัดบทแล้วเดินออกไปโดยไม่เปิดโอกาส
ให้เซริถามอีก

        ลานว่างภายในโรงเรียนที่ล้อมรอบไปด้วยอาคารต่างๆถูกตกแต่งไปด้วยต้นไม้หลาก
หลายชนิด อีกทั้งมีน้ำพุที่เป็นรูปปั้นยมทูตส่งยิ้มอยู่กลางลานช่วยเสริมความรู้สึกสดชื้น
ยิ่งขึ้น เพลสและเซรีน่านั้งลงที่เก้าอี้ที่วางไว้แถวขอบๆลานว่าง เพลสสังเกตุไปที่ร่างเล็ก
ร่างหนึ่งที่เป็นเจ้าของนัยน์ตาสีไพรินชวนหงุดหงิดที่วิ่งอย่างรุ่มร่าม และในที่สุด
       พลัก!!!
       ร่างเล็กถลาลงกับพื้นท่ามกลางสายตานับสิบคู่ ทำให้เพลสระเบิดเสียงหัวเราะดังลั่น
       "อะ ไอลูกหมา แกอีกแล้วเหรอ" ร่างเล็กลุกขึ้นมาปัดเศษฝุ่นพลางมองตาเขียวไปที่
เพลส
      "ยัยนี่สมองเสื่อมหรือไง บอกว่าให้เรียกไอ้ลูกหมาสุดหล่อแห่งซินเที... อุ๊บ" ยังไม่ทันที่
เพลสจะพูดสมยานามตัวเองจบ รองเท้าข้างนึงลอยมาอุดปากเขาพอดี
      "เป็นลูกหมาก็เห่าให้มันน้อยๆหน่อยสิฟะ" เรเรียน่าพูดพลางเก็บพลังเวทย์ ในขณะที่
เพลสดึงรองเท้าออกจากปาก
      "อยากมีเรื่อง เหรอฟะยัยสมองเสื่อม" เพลสพูดพลางดึงพลังเวทย์ออกมา ผมของเขาี
ค่อยๆยาวขึ้น
      "เออ สิฟะไอ้ลูกหมา" อีกฝ่ายก็เข้าสู่โหมดต่อสู่เช่นกัน เรเรียน่าเรียกอาวุธของเธอออก
มา
      "หยุดเถอะค่ะ อย่ามีเรื่องกันเลย" รังสีสังหารแผ่มาจากดังมาจากสาวน้อยผมเคยแดง
ซึ่งตอนนี้มันเปลี่ยนเป็นสีดำ พร้อมนัยน์ตาสีรัตติกาลที่ไม่มีแม้แต่แสงสะท้อน ทั้งคู่หันไป
มอง "ท่านเพลสก็เหมือนกัน หูดำหมดแล้วนะค่ะ"
      "อ้าค เซริน เจ้าอย่าร่ายมนดำใส่ข้าสิ" เพลสวิ่งไปส่องดูตัวเองที่น้ำพุ ตอนนี้หูของเขา
กลายเป็นสีดำ "อ่า หูสีส้มสุกปลั่งของข้า"
      "คุณเรเรียน่า ขอโทษแทนเจ้านั่นด้วยนะคะ" นัยน์ตาเย็นชาถูกส่งไปที่เรเรียน่าทำให้
นางสะดุ้งเฮือก นางไม่เห็นว่าเซรินร่ายเวทย์ตอนไหน นางไม่รู้สึกถึงพลังเวทย์ที่ปลดปล่อยออกมาด้วยซ้ำ ทำให้นางค่อนข้างจะตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น
      "ก็ได้ค่ะ" เรเรียน่าปรับสีหน้าให้เป็นปกติก่อนเดินจากไปจนลับตาเซริน "เซรีน่า นางไม่ใช่คนธรรมดาแน่ๆ"

       นานพอควร สัญญาณเรียกสอบก็ดังขึ้น เซรีน่ากับเพลสรีบวิ่งไปที่อาคารที่ใช้สอบก่อนใคร นั่นทำให้พวกเขาได้รับใบคิวสอบเป็นอันดับแรก
       "มีใบคิวด้วยเหรอเนี่ย" นัยน์ตาสีส้มสุกปลั่งจ้องมองกระดาษสี่เหลื่อมแผ่นเล็กที่พลิกไปๆมาๆในมือ นั่นทำให้สาวผมแดงที่ยืนอยู่ข้างๆถอนหายใจเล็กน้อย
       "ก็ผู้เข้าสอบเยอะขนาดนี้นี่ค่ะ"
       "งั้นเหรอ" เพลสพูดอย่างไม่สนใจก่อนเดินเข้าประตูใหญ่สีทองสว่างตรงด้านหน้า

        แสงแดดเจิดจ้าแผ่มากระทบนัยน์ตาสีส้มสุกปลั้ง นั้นทำให้เจ้าของนัยน์ตาต้องหรี่ตาลงโดยอัตโนมัติ จากนั่นภาพทุ่งหญ้าสีเขียวเริ่มปรากฎชัดขึ้น
        "นี่มันอะไรกันล่ะเนี่ย" เพลสมองกวาดไปทั่วทุงหญ้าจนกระทั้งเกิดแสงสว่างวาบด้านข้างเขา เส้นผมสีแดงสะ้อนแสงแสบตาที่มาพร้อมกับร่างเล็กทำให้เพลสอุทานขึ้น
        "เซริน!!!"
        เซ่รินปรับสายตาเล็กน้อยก่อนเบิตากว้างไปที่ร่างที่ยืนอยู่ข้างๆ
        "เพลส!!! ทำไมท่านมาอยู่ที่นี่ล่ะ"
        "จะไปรู้มั้ยเล่า ก็เข้าประตูมาด้วยกัน"
        คนผมสีแดงพยักหน้าทำความเข้าใจ