killingsound ภารกิจปกป้องหัวใจ ยัยเจ้าหญิง

ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 2 หัวใจแห่งปฐพี

         ดูเหมือนข้าจะเคยไปเหยียบเท้าของท่านเทพแห่งโชคชะตาตอนไหนไม่รู้ ท่านถึงได้เกลียดข้าขนาดนี้ ทำไมน่ะเหรอ ตั้งแต่เด็ก หมูบ้านข้าโดนเผาและข้าถูกจับโยนเข้าปราการอัศวิน นั่นทำให้ข้าต้องฝึกหนักทุกวันเพื่อจะให้ได้เป็นอัศวิน และเมื่อข้าได้เป็นอัศวินแล้วหน้าที่ต่างๆมากมายก็พากันกรูเข้ามาหาข้าไม่เลิก จนกระทั่งข้าเก็บเงินซื้อบ้านที่บ้านนอกหมายจะใช้ชีวิตอย่างสงบสุขสักครั้ง สิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าเจ้าหญิงก็กลับทำให้มันพังลง ยังไงน่ะเหรอ ลองอ่านดูสิ ...
   

     "ที่นี่ที่ไหน?" น้ำเสียงแหบพร่าเหมือนคนขาดน้ำดังมาจากร่างเล็กที่ยืนอยู่ในห้องนอนของข้า ไฟสีเหลืองนวลจากโคมไฟส่องใบหน้าขาวใส นัยน์ตาสีอวามารีนเปล่งประกายกวาดดูมองรอบๆห้องก่อนจะมาหยุดที่ข้าในสภาพ เออ... เหลือแต่กางเกงในตัวเดียว
     "..." หรือว่าตอนนี้ข้าควรจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนดี

     "กรี๊ดดดดดดดดด!!!"
     ร่างเล็กส่งเสียงดังไปสามบ้านแปดบ้านโดยไม่เกรงใครสักคน คาดว่าตอนนี้อาจมีคนต้องการที่อุดหูเหมือนข้าหลายคนเป็นแน่ ตัวเล็กแค่นี้เสียงดังชะมัด
     "เจ้าเป็นใคร?!!!" ร่างบางเอ่ยด้วยน้ำเสียงตื่นกลัว และนั่นควรจะเป็นคำถามของข้าไม่ใช่เหรอน่ะ
     "ข้า ไรอะ เหวออ!!!" ยังไม่ทันจะแนะนำตัวเสร็จ แจกันมูลข้ากว่าร้อยโกลถูกโยนมาทางข้า ข้าได้แต่เบี่ยงตัวหลบและมองตามด้วยความเสียดาย อะไรของยัยนี่เนี่ย ไม่ในโอกาสแนะนำตัวกันเลยเหรอไงฟะ
     "เจ้ามาทำอะไรที่นี่!!!" ยัยเด็กนั่นถามข้าอีกรอบ นั่นมันก็ข้าไม่ใช่เหรอที่ควรจะถามน่ะ
     "ข้าเป็นเจ้าของ เฮ้ยย!!!" คราวนี้ดูเหมือนนางจะไม่รอฟังคำตอบจากข้าอีกเช่นเคย ดูจากกรอปรูปทองคำที่นางเตรียมจะปาใส่ข้ารอมร่อ อีกทั้งยังมีแจกันมูลค่าหลายร้อยโกลในมืออีกต่างหาก นี่หากข้าไม่หยุดนางข้าคงจะหมดตัวไม่ช้าแน่ "ดะ เดี๋ยวก่อนสิ"
     ข้าพยายามพุ่งฝ่ากรอบรูปและแจกันมูลค่าหลายร้อยโกลที่นางปามา อนิจจาดูเหมือนโชคจะไม่เข้าข้างข้าเอาซะเลย เมื่อไอเท้าไม่รักดีของข้ามันดันสะดุดกับเศษแจกันจนตัวข้าถลาไปที่ร่างเล็กอย่างหยุดไม่ได้
     "กรี๊ดดดดดดดดดด!!!" เสียงดังเท่าเดิม แต่คราวนี้ดูเหมือนตำแหน่งจะย้ายมาอยู่ข้างหูข้า ทำให้ขี้หูของข้าลุกขึ้นส่ายกันยกใหญ่ ฮือ ตอนนี้ที่อุดหูอยู่ในลิสต์ที่ของที่ต้องซื้อเป็นอย่างแรกของข้าแล้วล่ะ
       ร่างเล็กหยุดนิ่ง นัยน์ตาสีอความารีนฉายแววตื่นกลัวมองตรงมาที่ข้า สภาพในตอนนี้หากใครเข้ามาเห็นข้าอาจโดนเข้าใจผิดเป็นแน่ ทำไมน่ะเหรอ ถามได้!!! ก็ตอนนี้ข้ากำลังคล่อมตัวเด็กสาวที่เพิ่งเจอหน้ากันไม่ถึงนาทีด้วยสภาพใส่กางเกงในตัวเดียวน่ะสิเฟ้ย สงสัยชื่อเสียงพระเอกของข้าจะหายไปหมดก็คราวนี้แหละ
       และดูเหมือนเรื่องจะไม่จบง่ายๆ
       "ออกไปนะไอโรคจิต!!!" รู้สึกว่าข้าจะได้ตำแหน่งพระเอกพ่วงโรคจิตไปด้วยสินะ ฮือ ข้าอยากจะร้องไห้จริงๆ ดูเหมือนร่างนั้นจะไม่ยอมปล่อยให้ข้าคร่อมอยู่นานนัก ฝ่าเท้าเล็กๆแต่เต็มไปด้วยแรงที่ไม่ได้เข้ากับขนาดตัวเลยสักนิดกระแทกโดนจุดตายของข้าอย่างจัง ไม่ต้องถามนะว่าจุดไหน
        "โอ้ยยยยยยย" ข้ากลิ้งหน้าเขียวกับพื้นหลายตลบพลางกัดฟันข่มความเจ็บปวด ร่างเล็กไม่รอช้าลุกขึ้นมาหยิบแจกันหมายจะฟาดข้า เข้าใจผิดกันไปใหญ่แล้วโว้ย!!!
        ตุบ!!!
       เอ๋ ไม่เจ็บอย่างที่คิด ไม่สิ นี่มันไม่ใช่เสียงแจกันนี่น่า แล้วมันอะไรกันน่ะ ข้าค่อยๆเงยหัวขึ้น
       ว่างเปล่า... ใช่ ยัยนั่นหายไปแล้ว แล้วตะกี้... ข้าค่อยๆกวาดสายตาพิจารณารอบๆห้องนอนของข้า ตอนนี้มีสภาพไม่เหลือเค้าโครงเดิมแม้แต่น้อย ทั้งเศษกระจกน่าหวาดเสียวที่หงายแผ่อยู่บนพื้นรอฝ่าเท้าของข้ามาเหยียบ เศษแจกันมูลค่าหล้ายร้อยโกลจนทำให้อดเสียดายไม่ได้ อีกทั้งเด็กผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้นอนฟุบอยู่กับพื้น แล้วยัง... เอ๊ะ ตะกี้ข้าบอกว่าเด็กผู้หญิงที่พื้นงั้นเหรอ
       ร่างเล็กฟุบอยู่ที่พื้นด้วยท่าทางเหนื่อยหอบจนน่าเป็นห่วง อีกทั้งยังทีเลือดไหลอยู่ที่พื้นเต็มไปหมด
       "เจ้า...เจ้าเป็นอะไรมั้ย" ข้าถลาไปยังสาวน้อยในชุดฟูฟ่องที่กำลังไออยู่ที่พื้นพลางเอามือตบหน้าเบาๆ หวังว่านางคงไม่ตายหรอกนะ "จะทำยังไงดีล่ะเนี่ย"
       ปฐมพยาบาล!!! นั่นเป็นสิ่งแรกในการช่วยคนบาดเจ็บที่โรงเรียนอัศวินเคยสอนข้ามา แต่ข้าไม่รู้จะทำยังไงนี่สิ ข้าไม่ได้อยู่หน่วยแพท์ซะหน่อย เวทย์รักษาอะไรนี่ข้าไม่รู้อะไรสักอย่าง แต่มันก็น่าจะมีวิธีบ้างสิ
       ข้าพยายามเค้นความทรงจำเกี่ยวกับบทเรียนที่ข้าเคยอ่านมา ปกติข้าก็ไม่ใช่พวกหนอนหนังสือหรอกนะ แต่บางทีมันไม่มีอะไรจะทำนี่น่า ภาพหนังสือต่างๆไหลเวียนเข้ามาในหัวข้าเรื่อยๆ ตำราศาสร์ตรา... ตำรารวมเวทย์พื้นฐาน... ตำราพฤกษ์ศาสร์ ใช่แล้ว ในนั้นมีวิธีจำลองเวทย์จากสมุนไพรด้วยนี่น่า
       แล้วภาพสมุนไพรต่างๆก็แว็ปเข้ามาในหัวข้าอีกรอบ และภาพที่ติดตาข้ามากที่สุดคือภาพดอกฮาฟเวส เนื่องจากข้าเคยให้ดอกไม้นี่กับคนๆนึง... เรื่องนั้นช่างมันเถอะ เอาเป็นว่าข้าจำได้ล่ะกันว่ามันมีสรรพคุณในการฟื้นฟร่างกายที่บาดเจ็บ ถึงข้าจะจำผลค้างเคียงของมันไม่ค่อยจะได้ก็เถอะ
      "อาแวดรูนัส" ข้าแผ่พลังธาตุไปที่ฝ่ามือเกิดเป็นกลุ่มหมอกสีฟ้า จากนั้นก็นำมือมาประกบกัน ทันทีที่กลุ่มหมอกถูกรวมเข้าด้วยกัน ข้าก็พยายามนึกถึงดอกฮาฟเวส พลั้นปรากฏแสงจ้าเหลืองทองส่องสว่างทั่วห้อง "ฮาฟเวสสส"
       สิ้นเสียง แสงจางลงเหลือเพียงละอองสีทองระยิบระยับคลุมรอบตัวร่างเด็กสาวไว้ และดูเหมือนเลือดจะหยุดไหลพร้อมบาดแผลต่างๆปิดสนิทโดยทันที แถมนางยังหลับเป็นตายอีก ไม่ยักรู้ว่าจะมีเวทย์ที่เอฟเฟคสวยแบบนี้ด้วยแฮะ แต่ก็เล่นซะหมดแรงเหมือนกัน จะว่าไปวันนี้ข้าก็ใช้พลังไปมากแล้วนี่น่า ขอพักหน่อยล่ะกัน
       ช้อนร่างเล็กขึ้นมาวางไว้บนเตียงก่อนหยิบหมอนติดมือ