เมด อะ ปิ้น สาวรับใช้ กะ เจ้าชายปีศาจ

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่หนึ่ง อยากได้ลูกเสือ ก็ต้องเข้าถ้ำเสือสิฟะ

       
       ดวงอาทิตย์ยามเย็นสาดส่องกระทบกับพื้นทางเดินหินอ่อนส่องแสงวาววับจนต้องนึกถึงแว่นกันแดด อาคารเรียนสูงกว่าสามสี่หลังใหญ่ความรู้สึกถึงความยิ่งใหญ่ สองข้างทางมีกระถางต้นไม้วางเรียงรายให้ความสดชื่น รั่วพลังเวทย์ขนาดใหญ่ล้อมพื้นที่ของโรงเรียนเอาไว้ พลังเวทย์ของรั่วเข้มข้ันถึงขนาดสะท้อนพลังเวทย์ขั้นสูงได้ มันมีไว้เพื่อป้องกันนักเรียนหนีเรียน แต่อีกทางหนึ่งมันมีไว้เพื่อป้องกันผู้บุกรุกเพื่อมาชิงไทม์ครอส นัยน์ตาสีทองสุกจ้องมองไปที่เขตพลังเวทย์พักหนึ่ง ก่อนจะมามองสาวใช้ส่วนตัว เซรีน่า
        "พลังเข้มข้นสูงแบบนี้เข้าไปแบบไม่ให้รู้ตัวไม่ได้แน่" เจ้าชายเพลสในร่างมนุษย์ทำท่าครุ่นคิด ถ้ากำแพงเวทย์มีพลังสูงแบบนี้ เขาต้องใช้พลังอย่างมากในการฝ่าเข้าไปซึ่งมันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะไม่ทำให้อีกฝ่ายรู้ตัว ในเมื่อมีพลังเวทย์ขั้นสูงเข้ามาในเขตของตัวเอง
        "ข้าว่าเจ้าชายล้มเลิกซะเถอะค่ะ มันเป็นไปไม่ได้หรอกถ้าจะผ่านเขตพลังเวทย์นี้ไปได้โดยอีกฝ่ายไม่รู้ตัว และอีกฝ่ายท่าทางจะเก่งมาถึงได้สร้างเขตเวทย์ระดับนี้ได้นะเพคะ" เซรีน่าพยายามดึงเจ้าชายให้ล้มเลิกอย่างสุดๆ ถึงรู้ดีว่าเจ้าชายไม่มีทางล้มเลิกอะไรง่ายๆแน่ เจ้าชายเป็นคนที่มุ่งมั่นจนกว่าจะทำสิ่งที่อยากทำให้สำเร็จ และมันคงจะดีมากถ้าสิ่งที่เจ้าชายอยากทำไม่ทำใช้สาวใชเซรีน่าคนนี้ปวดหัวอยู่บ่อยๆ
         นิ่งเงียบไปนาน นานซะจนเซรีน่าแอบหวังอยู่ลึกๆว่าเจ้าชายจะล้มเลิกความคิดที่จะบุกเข้าไปขโมยของในที่ๆอันตรายที่สุดในโลก
         "งั้นก็ได้ ข้าจะไม่บุกเข้าไปในนั่น" เจ้าชายเพลสพูดน้ำเสียงแผ่วเบา แต่เซรีน่ากลับได้ยินชัดเจนแล้วถึงกับถอนหายใจโล่งอก
         "งั้นกลับกันเถอะค่ะ" เสียงใสลอยมาจากเซรีน่า ตอนนี้นางโล่งอกอย่างบอกไม่ถูก ขืนเจ้าชายเข้าไปในนั้นแล้วมีอันตราย ชีวิตเดียวของนางมันคงไม่พอใช้ท่านราชาปีศาจได้แน่นอน
          "ใครบอกกันล่ะว่าข้าจะกลับ" เซรีน่าหันมาที่เจ้าชายอีกที เจ้าชายฉีกยิ้มกระชากวิญญาณอีกครั้งทำให้เซรีน่าสะดุ้งเฮือก
          "ทำไมหรือเพคะ?" น้ำเสียงใสของเซรีน่าตอนนี้มันเจือความหวาหวั่นนิดๆ
           "ข้า...ข้าจะเข้าเรียนโรงเรียนนี้" เจ้าชายทำหน้าเริงร่าสุดขีดโดยหารู้ไม่ว่าสมองคนข้างๆปิดทำการไปเรียบร้อยแล้ว
           นานเท่าไหร่ไม่รู้ ที่เจ้าชายดึงเซรีน่าที่นิ่งไม่ได้สติมาที่ไหนสักแห่ง กว่าจะได้สติอีกทีนางก็นั่งลงบนเก้าอี้ที่ไหนก็ไม่รู้ นางหันไปมองตัวรอบตัว มันเป็นห้องเล็กๆ ทาสีเหลืองนวลตา ด้านข้างเก้าอี้ที่นางนั่งมีเคาเตอร์ขนาดใหญ่อยู่ เจ้าชายกำลังคุยกับชายร่างสูงคนหนึ่ง เขาแต่งตัวค่อนข้างคล้ายคนที่ทำงานในร้านอาหาร ใส่เสื้อกั๊กสีดำทับเสื้อเชิ๊ดสีขาวและผูกหูกระต่าย ร้านอาหารก็ไม่น่าจะใช่ งั้นที่นี่ก็คือ...
         "โรงแรม!!!" นัยน์ตาสีทับทิมฉายแววตกใจ นางถูกพามาโรงแรมตั้งแต่เมื่อไหรเนี่ย? ไม่เห็นรู้ตัวเลย
           นัยน์ตาสีทองสุกหันมามองสาวใช้ของตัวเอง "เซรีน่า รู้สึกตัวแล้วเหรอ ตัวเจ้านี่หนักใช่เล่นเลยนะ ข้าอุ้มมานี่หลังแทบหัก"
            อุ้ม? เซรีน่าสะดุ้งนิดๆ ทำไมนางไม่รู้ตัวเลยเนี่ย
           "เอาล่ะ ข้าจองห้องไว้หนึ่งห้องแล้ว ไปกันเหอะ" เจ้าชายแทบหลุดขำ เมื่อเค้าเห็นเซรีน่าทำหน้าอึนๆ(อึ้งบวกมึน) แกล้งสาวใช้คนนี้สนุกใช่เล่นเลยแฮะ ว่าแล้วก็เดินไปจูงสาวใช้ที่กำลังอึน ขึ้นห้อง(?)
           ห้องที่เจ้าชายจองไว้อยู่ชั้นสาม ซึ่งถือว่าสูงใช่เล่นเมื่อมองออกไปนอกหน้าต่าง ภายในห้องทาสีเหลืองนวลตาเหมือนที่เคาเตอร์ เจ้าชายยืนที่หน้าชั้นวางหนังสือ ส่วนเซรีน่านั่งอึนอยู่บนเตียง(?)
          "เจ้าชายพาข้ามาทำอะไรที่นี่ล่ะเนี่ย?" เซรีน่ามองเจ้าชายด้วยสีหน้าหวั่นๆ ทำเอาเจ้าชายที่หันกลับมาหลุดขำออกไปก๊ากใหญ่
          "ข้าไม่ทำอะไรเจ้าหรอกน่า..." เจ้าชายหยุดหัวเราะแล้วฉีกยิ้มกระชากวิญญาณให้เซรีน่าอีกที "ต่อไปเจ้าเรียกข้าว่าเพลสด้วย"
          "อะ...อะไรน่ะเจ้าชาย" นัยน์ตาสีทับทิมเจือแววสงสัยจ้องมองมาที่เจ้าชายเพลส
          "อะไรกันเซริน่า หูตึงจริงๆเหรอเนี่ย ข้าบอกให้เจ้าเรียกข้าว่าเพลสไง"
          "ตะ...แต่ เจ้าชาย"
          "บอกว่าเพลสไงเล่า"
          "จะ...เจ้าชาย"
          "เพลสโว้ย!!!"
           เถียงกันนานเท่าไหรไม่รู้ ในที่สุดเพลสก็ทำให้เซรีน่าเรียกเขาว่าเพลสได้
          "ค่ะ ท่านเพลส"
          "เรียกเพลสเฉยๆ แล้วเวลาพูดทำให้เหมือนเพื่อนพูดกันซะด้วย" เพลสมองเซรีน่าที่สั้นระริกตาเขียว ที่เขาให้นางเรียกเพลสเพราะจะให้นางเข้าเรียนด้วย จะได้แกล้งง่ายๆไงล่ะ
          "เออ ไอเพลส" คำูพูดที่ออกมาเหมือนเพื่อนพูดกัน แต่น้ำเสียงเนี่ยสิ
          "อย่าทำน้ำเสียงเป็นกลัวได้มั้ย" เพลสจ้องหน้าเซรีน่าขเม็ง ทำให้ฝ่ายนั้นหน้าแดงก่ำ
          เซริน่าหลับสูดหายใจเข้าลึกๆ เมื่อลืมตา เส้นผมสีเพลิงและนัยน์ตาสีทับทิมเปลี่ยนเป็นสีดำสนิท มันดำซะจนไม่สะท้อนแสงจากแววตา พลังที่แท้จริงของเทพีแห่งสงครามถูกปลดปล่อยออกมา
          "เออ ไอเพลส" นางพูดเสียงดัง แต่เพลสส่ายหน้า แค่เรียกเขาแค่นี้ถึงกับต้องดึงพลังที่แท้จริงออกมาเชียวเหรอ
         เส้นผมและนัยน์ตาของเซรีน่ากลับมาเป็นสีแดงเหมือนเดิม
         "ข้าทำไม่ได้" น้ำเสียงใสเจือความสำนึกผิด น่าก้มหน้างุด เรื่องแค่นี้ยังทำให้เจ้าชายไม่ได้ นางคิดว่านางไร้ประโยชน์สิ้นดี
        เจ้าชายเดินเข้าไปอยู่อยุดที่ข้างหน้าเซรีน่า นัยน์ตาสีทองสุกเปี่ยมด้วยเมตตาจ้องมองไปที่นัยตาสีทับทิม มันควรทำให้เซรีน่าเห็นถึงความใจดีของเจ้าชาย และการกระทำหลังจากนี้น่ะสิ
        โป๊ก
         มะกรูดหนึ่งลูกถูกประดับไว้บนหัวเซริน่า นางกุมหัวน้ำตาซึม
        "ยังไงก็ต้องทำให้ได้ ยัยเซริน" เซริน่าหันมามองคนพูดด้วยสายตาอาฆาต  แต่คนพูดกลับหันหลังไปนอนบทเตียงแล้ว "ข้านอนก่อนล่ะ พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน"
         เซรีน่าหันมองดูรอบตัว จะให้นอนห้องนี้จริงๆเหรอเนี่ย คิดแล้วนางก็เดินเข้าไปในห้องน้ำหน้าห้อง แล้วเอนตัวลงในอ่างอาบน้ำ นัยน์ตาสีส้มค่อยๆปิดลง
        "ฝากไว้ก่อนเถอะ ไอเพลส...."

        เช้าตรู่ของวันใหม่ แสงอาทิตย์สาดส่องมาที่เมื่องไซทริออส แม้จะเป็นโลกมนุษย์ แต่สภาพบ้านเมืองก็ไม่ต่างจากซินเทียมากนัก จะต่างก็แค่ผู้คนที่เดินกันอยู่บนถนน บ้านเรื่อนของโลกมนุษย์ส่วนใหญ่ทำจากไม้ทาสีฟ้า ส่วนหลังคาทาสีน้ำเงินเข็มทุกหลัง ให้ความรู้สึกเย็นกว่าซินเทียอีก  ลมหนาวเริ่มพัดผ่านฤดูกาลแห่งความหนาวเหน็บเข้ามา โรงแรมที่เพลสและเซรีน่าเป็นตึกสามชั้นสร้างจากไม้สีน้ำเงินเหมือนบ้านเรื่อนแถวนี้ และเป็นโรงแรมชั้นหนึ่งที่อยู่ติดกับโรงเรียนเปิดสอนศาสตร์ตราเวทย์ เวนิออส  เพลสจึงตัดสินใจพักที่นี่ ที่เขามีเงินมาพักก็เพราะยืม(โดยไม่บอก)จากพ่อของเขามา
        "ยัยเซริน!!!" เสียงดังแว่วเข้ามาให้ฝันของเซรีน่า
        "ยัยเซริน ออกมาเดียวนี่" เซรีน่าลืมตาขึ้นมองรอบตัว
        "ยัยเซริน ข้าทนไม่ไหวแล้ว" เซรีน่าลุกขึ้นยืน ใครไม่ไหว?
        "คุณเซริน ออกมาเถอะคร้าบ เมื่อคืนข้าขอโทษ" เซรีน่านึกขึ้นได้แว๊บนึงก่อนเปิดประตูห้องน้ำ เพลสพรวดเข้ามา เซรีน่าออกนอกห้องหาระยะปลอดภัย
        "ขออภัยเพคะ เจ้าชายเพลส" เซรีน่ารีบขอโทษขอโพย มะกรูดลูกที่สองจะปรากฎบนหัวอีกลูกหลังเพลสออกมา
        "บอกให้เรียกเพลสไงเล่า" เพลสทำตาเขียวใส่เซรีน่าที่กำลังกุมหัวน้ำตาซึม พลางส่งสายตาบอกว่า ไอเลวรังแกผู้หญิง
        "ค่ะ ท่านเพลส" เสียงใสปนหวาดกลัวจากเซรีน่า เพลสส่ายหน้าอย่างเสียอารมณ์
        "เออ ข้าขอโทษ" คนพูดหันหลังให้เซรีน่า นางเหลือบมองเพลสอย่างงงๆ "ออกไปเดินเล่นกันมั้ย เซริน"
         ไม่ต้องรอให้ตอบ คนพูดหันมาจูงมือเซรีน่าที่กำลังงงๆออกจากโรงแรม ถนนนอกโรงแรมเดียรดาษไปด้วยผู้คนมากมายหลายตาที่กำลังเดินขวักไขว่ กันอยู่ เพลสเดินฝ่าคนพวกนั้นมาที่โรงเรียนอีกครั้ง
         "เจ้ากดพลังเวทย์ไว้ก่อน ข้ารู้สึกถึงตัวตรวจจับพลังเวทย์" เพลสพูดกับเซรีน่าที่เดินตามหลังมา พร้อมยิ้มระริ้น
         "เจ้ายังไม่ล้มเลิกความตั้งใจอีกเหรอ" เสียงใสออกมาจากเซรีน่าที่หายงงแล้ว ท่าทางนางจะต้องรับเรื่องน่าปวดหัวนี่จริงๆสินะ
         "อืม เรียกข้าว่าเจ้าอย่างนี้ก็ได้นี่น่า ข้าไม่มีทางเลิกล้มความตั้งใจหรอก แล้วเจ้าก็ต้องสมัครเรียนตัวนะ ยัยเซริน" เพลสหันไปทางคนข้างหลังอีกครั้ง คราวนี้เซรีน่าเบิกตากว้างกลับมาขเม็ง
         "อะไรนะ!!!" เสียงดังซะจนภาพที่อุดหูลอยเข้ามาในหัวเพลสแว๊บหนึ่ง
         "หูตึงอีกแล้วยัยนี่ เจ้าไม่อยู่แล้วจะมีใครให้ข้าแกล้งล่ะ" เพลสพูดเสร็จแล้วหันกลับไปทำหน้าระรื่นเหมือนเิดิม ทำเอาคนข้างหลังส่งจิตสังหารออกมาแผ่ใส่
          'ฝากไว้  ก่อนเถอะ  ไอเพลส' เพลสหันกลับมามอง เซรีน่าปั้นหน้ายิ้มใส่อย่างเต็มที่
          บรรยากาศภายในโรงเรียนเต็มไปด้วยไอพลังเวทย์จางๆ เพลสและเซรีน่ากดพลังถึงในระดับมนุษย์ทั่วไป เพื่อที่จะผ่านตัวตรวจจับพลังเวทย์มาอย่างง่ายดาย  อาคารสูงลักษณะหลังคาเป็นโดม ตัวอาคารเป็นแบบวงกลมสร้างด้วยอิฐต่างจากบ้านด้านนอกที่สร้างด้วยไม้สีฟ้า กระจกสลักลวดลายต่างๆสลักอยู่รอบอาคารดูน่าสนใจ แต่นั่นไม่ได้ทำให้เพลสและเซรีน่าสนใจไปกว่าบอร์ดประกาศที่อยู่หน้าอาคาร
          "ว้าว มาพอดีเวลาเลยนี่หว่า " เพลสทำเสียงหวานใสตามฉบับเซรีน่า จนต้นฉบับหันมามอง นับวันนิสัยเจ้าชายยิ่งแย่ลงทุกที เซรีน่าเอามือกุมหัวแล้วส่ายหน้า
          "สมัครสอบวันพรุ่งนี้งั้นเหรอ" ต้นฉบับเสียงหวานใสพูดขึ้นบ้าง พร้อมหยิบใบสมัครขึ้นมาดู
          "เจ้าอยากอยู่สายอะไรล่ะ?" เพลสถามขึ้น ทำเอาเซรีน่างงไปพักใหญ่ๆ นางมีสิทธิเลือกด้วยเหรอ แล้วนางก้มดูสายในใบสมัคร
           ใบสมัครมีให้เลือกว่าจะเข้าสายยมทูตหรือนักเวทย์และยังมีสายการเรียนยิบย่อยต่อจากนันอีกมากมาย ของนักเวทย์จะเป็นจะเป็นเวทย์มนต์  อันเชิญภูต ยาพิษ ยาวิเศษ จันทร์ทราเทพ ส่วนของยมทูตจะเป็น เวทย์ต้องห้าม สัตว์อสูร ยาพิษ ยาลดไข้ (?) มนต์ดำ
           "ข้าอยากอยู่สายยมทูต"
           "งั้นเราต้องเลือกสายนักเวทย์" เพลสอมยิ้ม เซรีน่าถลึงตาเขียวมองไปที่เพลส เขาหัวเราะอย่างไม่สนใจระเบิดเวลาด้านข้าง
           "งั้นเจ้าเลือกเองเถอะ" เซรีน่าหุบปากแล้วหันไปอีกทาง ทำให้เพลสที่ดูอยู่หลุดขำไปพักใหญ่กับท่าทางงอนของเซรีน่า แกล้งนางแล้วมันสนุกจริงๆ
           "ข้าเลือกนักเวทย์สายภูติอัญเชิญดีกว่า" เพลสเหล่ไปทางเซรีน่าแว๊บนึง นางยังคงงอนตุ๊บป่องอยู่ "จะได้อัญเชิญคนใช้คนใหม่มาแทนเจ้า"
           "เชิญท่านเถอะ!!!" เสียงใสตอนนี้สั่นเครือ นางวิ่งออกไปทันทีที่พูดจบปล่อยให้เจ้าชายปีศาจยืนนิ่งอยู่คนเดียว
           "สงสัยข้าจะแกล้งนางหนักไปหน่อยแล้วสิ" เพลสพูดกับตัวเอง เขาไม่เคยแกล้งจนเซรีน่าวิ่งนี้ไปเลยสักครั้ง ความรู้สึกผิดก่อขึ้นในใจเพลส เขาอยากจะวิ่งตามไปถ้าไม่ติดอยู่ตรงนี้ซะก่อน "อาเธอร์!!!"
          ชายใบหน้าเหมือนเพลสแต่สูงกว่าหน่อยปรากฎอยู่ที่หน้าเขา พร้อมยิ้มกระชากวิญญาณ
          "พะ พี่มาทำอะไรที่นี่" คนที่อยู่ด้านหน้าเพลสคือเจ้าชายที่สองแห่งราชวงศ์ซินเทีย อาเธอร์ คงไม่ใช้ว่ารู้ว่าเขาจะทำอะไรหรอกนะ อุตส่าห์ให้เซรีน่าเก็บเงียบไว้
           "ข้าก็แค่ ผ่านมาเฉยๆ" คนพูดทำลอยหน้าลอยตาไม่สนใจคนมอง "นึกไม่ถึงว่าจะเห็นเจ้ากับเซรีน่ามากเดทกัน"
           เดทกัน? จะบ้าเหรอ
           "ข้าไม่ได้มาเดทซะหน่อย ข้าแค่แวะมาทำธุระกลับนางเท่านั้นแหละ" เพลสพูพลางหลบหน้า ในขณะอีกฝ่ายทำหน้ากวนอวัยวะเบื้องล่างขึ้นเรื่อย
           "ออ...งั้นเหรอ เมื่อก่อนเห็นเคยบอกว่าชอบนางนิหว่า" อาเธอร์ยื่นหนัาเข้าไปหาเพลสที่หันหน้าไปทางอื่น
           "จะบ้าเหรอ!!! ข้าบอกว่าชอบแกล้งนางต่างหาก " เพลสรีบขึ้นเสียงแก้ตัว ในขณะอีกฝ่ายเริ่มจะทำหน้ากวนขึ้นอีก "แล้วท่านพี่ไม่มีธุระอะไรให้ไปทำเหรอไง!!!"
          "อืม ธุระ ลืมไปเลย ต้องไปส่งของนิหว่า" ว่าแล้วก็รีบสลายตัวไปทันที ทำเอาลูกหมาน้อยแห่งซินเทียขนลุกพรึบ ไปดีๆเหมือนคนปกติไม่ได้หรือไงฟะ
           "ต้องรีบไปขอโทษ ยัยขี้งอนนั่นอีกสินะ  เฮ้อ" เพลสถอนหายใจเฮือกใหญ่พลางหยิบใบสมัครเข้าเรียนสองใบติดตัวมาด้วย
            ในอีกฝั่งหนึ่ง เซรีน่าวิ่งหนีเข้ามาในห้องพักของโรงแรมโดยไม่รู้ตัว
           "เออ...ข้ามาที่นี่ทำไม่ล่ะเนี่ย" เซรีน่ารู้สึกกลัวขึ้นมาจับใจ นางทิ้งเจ้าชายเพลสไว้คนเดียว ตายล่ะสิ เจ้าชายเพลสโกรธตายแน่ๆ ทำไงดีล่ะเนี่ย
           เซรีน่า นั่งตัวสั่นระริกด้วยความกลัวอยู่ในห้องรอการกลับมาของเจ้าชายเพลส
           ปัง!!! เสียงเปิดประตู (?) ของเจ้าชายเพลส  ที่เดินเข้ามาในห้อง นัยน์ตาสีทองสุกวาวจ้องมองไปที่ร่างเล็กที่นั่งตัวสั่นอยู่บนเตียง
           "ข้าขอโทษ" เพลสพูดด้วยความสำนึดผิด เขานึกว่านางกำลังร้องไห้อยู่ ในอีกฝั่ง เซริน่างงๆกับคำพูดขอโทษของเจ้าชายเพลส ทั้งๆที่นางทิ้งเจ้าชายไว้คนเดียว แล้วเขาจะมาขอโทษทำไมกัน นางเริ่มจะงงต่อไป
           "ท่านมาขอโทษข้าทำไม่" เซรีน่าหันไปมองเพลสพลางเกาหัวอย่างงงๆ
          "อ้าว เจ้าไม่ได้โกรธข้าหรอกเหรอ" เพลสสบตากับนัยน์ตาสีทับทิมของเซรีน่า
          "ใครจะไปกล้าโกรธท่านกันล่ะ" เสียงหวานใสเจือประชดนิดๆ แต่นั่นก็เพียงพอที่จะทำให้เจ้าชายเพลสแห่งซินเทียโล่งใจได้ล่ะ ในเมื่อนางไม่กล้าโกรธ งั้นก็แกล้งหน่อยล่ะกัน
          "อา ดีแล้วละ งั้นเจ้าต้องพักอยู่หอเดียวกับข้า" เพลสเดินเข้าไปใกล้ๆเซรีน่า จากนั้นก็หยิบใบสมัครให้ เซรีน่ามองเพลงอย่างไม่เข้าใจ
          "จะอยู่หอเดียวกันได้ไงล่ะ มันแบ่งเป็นเพศไม่ใช้เหรอ" น้ำเสียงใสๆเริ่มออกอาการหวั่นๆนิดหน่อย
          สายตาเจ้าเล่ห์มองมาที่เซรีน่า จากนั้นก็ฉีกยิ้มกระชากวิญญาณ ยิ้มที่จะทำให้เซรีน่าจดจำไปตลอดชีวิต
          "เจ้าจะต้อง  ปลอมตัวเป็นชาย"
          "หา!!!"