เมด อะ ปิ้น สาวรับใช้ กะ เจ้าชายปีศาจ

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ อ่านๆไปเหอะ

  

       กลางดึกสงัดในมหานครปีศาจซินเทีย มหานครที่รุ่งเรื่องและเฟื่องฟูที่สุดในมหาอณาจักรแกรนเซียล ด้วยเขตพื้นที่ของนครที่กินไปหนึ่งส่วนสามของทวีปบ่งบองถึงความแข็งแกร่งของนครนี้ได้เป็นอย่างดี บ้านเรือนส่วนใหญ่ทำจากอิฐสีขาวเมื่อกระทบกับแสงจันทร์จะให้ความรู้สึกเย็นสบาย กลางถนนเดียรดาษไปด้วยปีศาจหลากหลายเผ่าพันธ์  ไฟแสงสีจากในนครทำให้ซินเทียยามนี้เปล่งแสงระยิบระยับเมื่อมองจากในประสาทแห่งซินเทีย
      นัยน์ตาสีทองสุกราวสัตว์ป่ากำลังเหม่อมองไปที่ดวงจันทร์ทั้งสามด้วยอาการดี้ด้าเป็นพิเศษ ใบหน้าสวยคมราวกับรูปปั้นเทพเจ้าเข้ากับเรือนผมสีส้มสุกปลั่งสะท้อนแสงจันทรา ใบหูหมาป่ากำลังแผ่รับลมอยู่อยางสบายใจ หางที่หลุดโผล่ออกมาจากหลังเสื้อขยับสั่นดิกๆ ...ใช่แล้ว เขาคือเจ้าชายปีศาจที่สามแห่งราชวงศ์ซินเทียผู้มีสายเลือดแห่งราชาปีศาจและมนุษย์อย่างละครึ่ง  ร่างเล็กยืนเกาะระเบียงด้านหน้าราชวังด้วยอาการยินดีเป็นพิเศษจนทำให้คนที่อยู่ด้านหลังอดถามไม่ได้
      "มีอะไรน่ายินดีหรือเพคะ เจ้าชาย?"  เสียงใสลอยมาจากร่างเล็กผมสีเปลวเพลิงยาวถึงเอวด้านหลังระเบียง นัยน์ตาสีทับทิมจ้องมองไปที่เจ้าชายด้านหน้าอย่างงงๆ เพราะเวลาเจ้าชายของนางทำหน้าแบบนี้ทีไรต้องมีเรื่องให้ปวดหัวทุกที
      "อืม...เซรีน่า เจ้าดูข้าออกเสมอเลยนะ" ร่างเล็กหน้าระเบียงหันกลับมาส่งยิ้มกระชากวิญญาณให้คนที่อยู่ข้างหลังให้หน้าแดงเล่น
       "ท่านคงไม่ได้มีแผนอะไรป่วนเสด็จพ่ออีกแล้วใ่ช่มั้ยเพคะ? " น้ำเสียงใสเริ่มออกอาการดุๆนิด เวลาเจ้าชายอารมณ์ดีแบบนี้ส่วนใหญ่ สาเหตุมันจะมาจากความคิดแผลงๆที่ทำให้สาวใช้เซรีน่าปวดหัวเป็นว่าเล่นทุกที คราวนี้จะมีแผนอะไรอีกล่ะนั่น
       "เปล่าหรอก เซรีน่า" คำพูดที่ออกมาทำเอาเซรีน่าโล่งอกไปได้แว็บนึง ทำเอาคนที่พูดเกือบหลุดขำจากท่าทางโล่งอกของเซรีน่า เซรีน่าเป็นสาวใช้ที่น่าแกล้งที่สุดในสายตาของเจ้าชาย เขามีความสุขทุกครั้งที่ทำให้หน้าใสๆของเซรีน่าหวั่นวิตกได้
       "แล้วมีเรื่องอะไรเหรอเพค่ะ?" เซรีน่าหันไปมองหน้าเจ้าชายของตัวเองอย่างงงกว่าเดิม ไม่วางแผนแกล้งท่านราชาปีศาจ แล้วอะไรที่ทำให้เจ้าชายเพลสแห่งซินเทียคนนี้มีความสุขได้ล่ะ  ท่าทางมันคงไม่พ้นเรื่องปวดหัวอยู่ดีน่ะแหละ
       "ข้าจะเป็นโจร" คำพูดง่ายและราบเรียบ แต่เพียงแค่นี้ มันมันก็สามารถไล่เลือดที่หน้าเซรีน่าออกไปจนหมด เจ้าชายเพลสมองดูตุ๊กตาหินข้างหน้าที่ตัวเองทำเองโดยไม่รู้ตัว(มั้ง)อย่างมีความสุข
       "อะ...อะไรนะ พะ...เพค่ะ" ตุ๊กตาหินจ้องมองเจ้านายตัวเองอย่างหวั่นวิตก ว่าแล้วเชียว เจ้าชายอารมดีทีไรมันต้องมีเรื่องที่ทำให้สาวใช้คนนี้ปวดหัวจนหมดพาราไปหลายกระปุก
       "อะไรกันเนี่ยเซรีน่า ยังไม่แก่ซะหน่อยหูตึงซะแล้ว ข้าบอกว่าข้าจะเป็นโจร" เจ้าชายเพลสแห่งซินเทียย้ำสิ่งที่ทำให้วิญญาณสาวใช้เซรีน่าออกจากร่าง ตอนนี้ในหัวนางติดป้ายงดใช้บริการชั่วคราวไปซะแล้ว
         ร่างเล็กเงียบไปเป็นสิบนาทีเพื่อจัดสรรข้อมูลในสมองที่รับมา แม้เป็นข้อมูลเพียงนิดเดียวแต่มันยุ่งยากจนต้องพึ่งพาราหลายกระปุก อันที่จริงเซรีน่าก็ทำใจไว้ก่อนแล้วล่ะว่าจะมีเรื่องอะไรปวดหัวชัว แต่เรื่องเจ้าชายจะไปเป็นโจรมันรับไม่ได้จริง จริ๊ง
        "ละ...ล้อเล่นใช้มั้ยเพคะ?" สิ่งเดียวที่เซรีน่าอยากให้มันเป็นจริงที่สุดใช้ตอนนี้
        "เปล่า ข้าเอาจริง และสิ่งที่ข้าจะปล้นเป็นอย่างแรกก็คือ..." เซรีน่าพยายามทำใจสุดๆในเรื่องต่อไปที่จะได้ยิน โดยไม่รู้เลยว่าสิ่งต่อไปที่เจ้าชายจะพูดนั้นสามารถทำให้เส้นเลือดในสมองเซรีน่าแตกฉับพลัน
         "อะ...อะไรหรือเพคะ?" เซรีน่าเค้นความกล้าทั้งหมดที่มีในการถามเจ้าชายเพลส
         "ข้าจะปล้นไทม์ครอส เจ๋งไปเลยใช่มั้ยล่ะ ฮ่าๆๆ" เจ้าชายหัวเราะอย่างสบายใจหารู้ไม่ว่าสาวใช้ด้านหลังติดป้ายงดใช้บริการถาวรไว้ในหัวแล้ว


        โรงเรียนเปิดสอนศาสตร์ตราเวทย์ เวนิออส โรงเรียนสอนนักเวทย์และยมทูตอันดับหนึ่งของโลก ซึ่งมีเนื่อที่ถึงหนึ่งในสิบของมหานครเซทริออส หรือพูดง่ายๆคือมีขนาดเท่ากับนครขนาดย่อมๆ ในโรงเรียนประกอบด้วยอาคารที่เป็นหอคอยต่างๆ กว่ายี่สิบแห่ง หอพักนักเรียนอีกหกหอที่เป็นหอของนักนักเวทย์สามคือหอโรเมซ่า (ปราสาทแดง) หอเรสเมร่า (ปราสาทสีฟ้า) หอพิ้งค์โรเมดี้ (ปราสาทสีชมพู)  และหอของยมทูตสามหอคือ หอจันทร์ทรา (ปราสาทสีเทาๆ) หอเมฆา (ปราสาทสีม่วง) หอมนต์ดำ (ปราสาทสีดำ)  และยังมีเนื่อที่ของป่าอสูรที่มีขนาดกินไปครึ่งหนึ่งของโรงเรียน อีกทั้งเมืองขนาดเล็กๆในโรงเรียน โรงเรียนนี้ยังเป็นที่เก็บของล้ำค่าอย่างหนึ่งที่เป็นความลับว่ามันซ่อนอยู่ที่ไหน สิ่งที่มีอำนาจในการควบคุมกาลเวลาได้ ไทม์ครอส
         "ปีนี่จะมีใครมาเอา ไอนั่น อีกล่ะ" เสียงเรียบแต่ทรงอำนาจมาจากชายในเงามืดคนหนึ่ง ดูจากลักษณะภายนอกอายุน่าจะปาเข้าไปเจ็ดสิบแล้ว
         "จากคำทำนาย ปีนี้น่าจะมีผู้บุกรุกที่แข็งแกร่งพอดู" ชายร่างสูงที่อยู่อีกฝั่งของห้องพูดขึ้น น้ำเสียงของเขาดูทรงพลังและน่าเกรงขามพอๆกัน
         "ผู้บุกรุกที่แข็งแกร่งงั้นหรือ? แต่ถึงจะแข็งแกร่งแค่ไหนก็คงเข้ามาในโรงเรียนนี้ไม่ได้หรอก ถ้าไม่ใช้ครูหรือนักเรียนของที่นี่ ข้าเชื่อในพลังคุ้มครองของท่าน" ชายสูงอายุกล่าวอย่างมันใจ เขาเชื่อในพลังของคนที่อยู่ข้างหน้าเขาอย่างหมดใจ หากจะเป็นอะไรที่ต่อต้านคนๆนั่นได้ น่าจะมีเพียงแค่ราชาปีศาจและพระเจ้าเท่านั่นแหละ
          ทั้งสองคนหัวเราะกันอย่างอารมณ์ดี โดยหารู้ไม่ว่าผู้บุกรุกฉบับเจ้าชายเพลสมาป่วนจะสร้างความปวดหัวจนต้องพึ่งพาราเซตามาลเป็นกิโลกันเลยทีเดียว