น้องหมาที่รัก The Story 2 -พราก-

การกลับมาของลูกเกดโบกัสและผองเพื่อน จะเกิดอะไรขึ้นเมื่อลูกเกดกับการพลัดพรากจะต้องมาบรรจบพบกันอย่างไม่ทันตั้งตัว สุดท้ายแล้วเค้าจะสามารถเอาตัวรอดจากอุปสรรคเหล่านี้ได้หรือไม่ ของเชิญทุกท่านรับรู้เรื่องราวของพวกเธอได้เลย

ปล.เนื้อหาของเรื่องครั้งนี้มาจากความจริงบ้างเป็นบางส่วน โดยเราเน้นไปในเรื่องของความในใจของเรามากกว่านะ ตัวละครและชื่อคือแต่งใหม่เกือบทั้งหมด แต่คาแลคเตอร์คือตามชีวิตจริงเราเลยที่เจอมา...อ่านให้สนุกนะทุกคน

บทนำ

…หลายคนคงจะสงสัยสินะครับว่าของขวัญไซส์จัมโบ้ที่พี่ลูกเกดให้ผมมาคืออะไร บอกให้ก็ได้ครับ เป็นตุ๊กตาน้องหมาครับขนาดใหญ่มากเลย

หลังจากที่ปิดเทอมมาตั้งนานก็เข้าสู่ช่วงเวลาที่ใกล้เปิดเทอมสักที พรุ่งนี้ก็จะเป็นวันเปิดเทอมวันแรก วันนี้พี่ลูกเกดชวนผมออกมากินข้าวนอกรั้วโรงเรียนเป็นครั้งแรก ที่ร้านไอศกรีมหลังโรงเรียน หลังจากที่พี่ลูกเกดพึ่งกลับมาจากบ้านที่จังหวัดร้อยเอ็ด ทำให้เราไม่ค่อยได้เจอกัน พี่ลูกเกดกับผมเข้ามานั่งในร้านพร้อมพูดว่า

“โบกัสสั่งอาหารเลย สั่งเผื่อพี่ด้วยนะ”

“ครับ” ผมเขียนเมนูไอศกรีมรสมะนาวไว้ 2 ชุด เมนูนี้เป็นเมนูที่พี่ลูกเกดชอบ ผมสั่งไอศกรีมมะนาวสำหรับผมและพี่ลูกเกด

“ถ้าจะรู้ใจกันขนาดนี้นะ และสั่งทำไมตั้ง 2 ชุด”

“ผมเห็นพี่กินบ่อยๆน่ะครับเลยสั่งมาลองกินบ้าง”

“โบกัส พี่มีอะไรจะให้” พี่ลูกเกดหยิบกล่องใบหนึ่งมาวางไว้ด้านหน้าผม สิ่งที่อยู่ในกล่องคือสร้อยที่ผมอยากได้มากเลย ขอเงินคุณแม่ไปซื้อคุณแม่ก็ไม่ให้

“โหพี่ มันแพงมากเลยนะ ผมคงรับไว้ไม่ได้หรอกครับ ผมเกรงใจ”

“ถือว่าเป็นของแทนใจพี่ก็แล้วกันนะ เผื่อวันใดวันหนึ่งเราไม่เจอกันโบกัสจะได้คิดถึงพี่บ้าง สัญญากับพี่ได้ไหม ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเราจะไม่ถอดสร้อยเส้นนี้ออกโดยเด็ดขาด” พี่ลูกเกดพูดเหมือนกับรู้ว่าสักวันหนึ่งจะมีเหตุการณ์ที่จะทำให้เราสองคนพลัดพรากจากกัน ถึงพี่ลูกเกดไม่พูดถึงเหตุการณ์นั้นผมก็รู้ดีว่าเหตุการณ์นั้นคืออะไร และสร้างความเจ็บปวดให้พี่ลูกเกดสักกี่มากน้อย

หลังจากที่พวกเรากินเสร็จแล้ว ผมกับพี่ลูกเกดกำลังออกจากร้านเพื่อจะเดินไปที่ตลาดแถวบ้านของพี่ลูกเกดเพื่อซื้อของสำหรับทำอาหารเย็น อยู่ดีๆก็มีเด็กชายกลุ่มหนึ่งวิ่งสวนผมกับพี่ลูกเกดไป

"เด็กพวกนี้ โตป่านนี้แล้วยังเล่นวิ่งไล่จับกันอยู่อีก" ผมพูดพลางมองไปที่เด็กพวกนั้น สักพักก็มีเด็กชายอีกคนหนึ่งวิ่งเข้ามาชนพี่ลูกเกดจนสองคนนั้นล้ม พี่ลูกเกดแขนชนกับกระถางต้นไม้ขนาดใหญ่ของร้านไอศกรีม

"โอ้ย!"

"พี่ลูกเกด โอเคไหมครับ" ผมเดินเข้าไปดูลูกเกด เห็นเลือดไหลออกมาจากข้อศอกอย่างต่อเนื่อง ผมทำได้ก็แต่ตักเตือนน้องที่วิ่งมาชนแฟนผม "เล่นอะไรของน้องเนี่ย แล้วไม่คิดจะขอโทษสักคำเลยหรอครับ" ผมดุน้องด้วยความโกรธ

"แล้วจะให้ผมทำอย่างไรล่ะครับพี่..." หมอนี่พูดจาใส่ผมด้วยน้ำเสียงที่ไม่แสดงออกถึงความเคารพ

"เอาล่ะๆ หยุดทะเลาะกันได้แล้ว เอาเป็นว่าน้องก็ระวังๆ หน่อยแล้วกัน"

"ขอบคุณครับพี่ลูกเกด" น้องส่งสายตาเย้าะเย้ยผม แต่ผมก็ทำได้แค่ยืนมอง เพราะรู้สึกว่า พี่ลูกเกดอาจจะไม่ชอบมุมโหดร้ายของผมก็ได้

พี่ลูกเกดเดินกุมแขนนำหน้าผม จนกระทั่งถึงบ้าน ผมได้แต่นั่งนิ่งอยู่ที่ห้องนั่งเล่นบ้านพี่ลูกเกดเพราะรู้ตัวดีว่าตัวเองทำอะไรผิด พี่ลูกเกดเดินลงมาจากชั้นสองของบ้านพร้อมกับกล่องพยาบาล

"ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะ" พี่ลูกเกดพูดขึ้น

"ผมขอโทษนะครับ ที่ทำให้พี่เดือดร้อนอีกแล้ว"

"บ้าหรือเปล่า พี่ไม่ได้โกรธเราซะหน่อย"

"เดี๋ยวผมทำแผลให้นะครับ"

"ค่ะ"

ในขณะที่ผมทำแผลให้พี่ลูกเกด ผมก็เห็นว่าแผลที่พี่ลูกเกดได้มาวันนี้ บังเอิญไปทับกับรอยเก่าที่ผมเคยวิ่งชนพี่ลูกเกดเมื่อหลายปีก่อนซะด้วยสิ จะบังเอิญอะไรขนาดนั้นเนี่ย

"คิดถึงวันนั้นนะ วันที่โบกัสวิ่งมาชนพี่แล้วพาพี่ไปทำแผลที่ห้องพยาบาลน่ะ อุส่าห์โดดเรียนมาทำแผลให้พี่เลยนะ"

"ผมรู้สึกผิดมาโดยตลอดนะ ผมถึงได้สัญญากับตัวเองตลอดเวลาว่าจะไม่ให้พี่ลูกเกดเจอกับอะไรแบบนี้อีกแล้ว...แต่ผมก็ทำไม่ได้"

"ไม่เอานะ พี่ว่าเราเปลี่ยนเรื่องคุยกันดีกว่า ทำแผลเสร็จแล้วเราไปตลาดกันดีกว่านะ"

"ผมว่าพี่พักผ่อนที่ห้องดีกว่านะครับ"

"ไม่ได้นะ พี่บอกแล้วว่าพี่จะไปกับเราพี่ก็ต้องไป"

"งั้นก็ได้ครับ"...