คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #99 : ลิขิตรักลวงใจ > KrisHo Ft.EXO > ตอนที่ 04
*********************************************************************************************
“ อา ลับไปราวนี้เรื่อทุอย่าบแล้วหละนะ เพราะันเอ็เริ่มเบื่อที่ะเล่นเมส์ับปาร์านยอลแล้วเหมือนัน ถ้าปาร์านยอลรู้ัวพยอนแพฮยอน็หมประโยน์เ็บเอาไว้็ไร้่า ”
อเมริา ่ำแล้ว ว่าะเินทามาถึอเมริา็่ำออีวัน านยอลเยหน้าึ้นมอท้อฟ้าเบื้อบน่อนที่ะยิ้มออมา ร่าสูไม่ไ้รีบรลับอนโเ่นทุรั้ านยอลแวะเ้าร้านเพรที่มีื่อเพื่อเลือื้อี้เพรน้ำีสัเส้นไปเอาในัวเล็ ็ราวนี้เาเล่นมาแบบไม่บอไม่ล่าว นที่้อสวยเนียบแบบแบฮยอนรับไม่ไ้แน่ๆ ถ้าเาเ้าไปเห็นสภาพทีู่ไม่ไ้
ิถึหน้าาอนใอแบฮยอนแล้วานยอล็้อยิ้มำออมา แล้นัวเล็หนนี้้อหาอไปำนัล้วยไม่ั้นเาอามีสิทธิ์ถูไล่ออมาาห้ออัวเอ็เป็นไ้ านยอลถือล่อนาเล็เอาไว้แน่น วามมีประายระยับเมื่อนึถึนัวเล็ที่นเอเฝ้าแ่ิถึ เท้าแร่รีบ้าวยาวๆ เ้าไปหาห้อพัอนเอ หัวใรู้สึเ้นระทึ้วยวามื่นเ้น ไม่รู้ว่าแบฮยอนะทำอะไรอยู่ ะิถึเาเหมือนันหรือเปล่านะ ึนานี้แล้วะิน้าวหรือยั หรือว่าินแล้วและำลัูทีวีอยู่
านยอลใ้ีย์าร์อนเอเปิเ้าห้อไปอย่าแผ่วเบา วามมืภายในห้อทำให้านยอลถอนหายใออมาอย่าเ็ๆ เพราะะะเอร์ไพร์นัวเล็แ่เ้าัวลับไม่อยู่เสียนี่
“ เฮ้ออออ น่าเบื่อริอุส่าห์ลุ้น แบฮยอนไม่อยู่หรอเหรอ ”
านยอลเอื้อมมือไปเปิไฟ ห้อทั้ห้อสว่าึ้นนทำให้เห็นสภาพห้อที่แปลออไป านยอลัหัวิ้วเ้านัน้วยวามสสัย ิ้นส่วนเสื้อผ้าระายเลื่อนพื้น แบฮยอนไม่เยเป็นแบบนี้นี่นา แล้ว .... านยอละั้าไปทันทีเมื่อไ้ยินเสียที่ัเล็รอออมาาภายในห้อนอนอน เสียรา ... เสียอใร ... ถ้าำไม่ผิเสียนี้มัน ... แบฮยอน ... แ่ว่าแบฮยอน ... ับใร
านยอล่อยๆ เอื้อมมือที่สั่นเทาไปบิลูบิประูห้ออย่า้าๆ และเียบที่สุ ทันทีที่ประูห้อถูแ้มออานยอล็แทบล้มทั้ยืน แบฮยอนำลัเริรัอยู่ับใรอีน ลีลาที่ำลัโยย้ายส่ายสะโพไปมาบนร่าอใรบานนั้นทำให้ร่าายอานยอลร้อนระอุ้วยวามโรธ มือแร่ำันไว้แน่น แน่นนเส้นเลือที่มีปูโปน เล็บที่ิเ้าไปในเนื้อไม่ไ้รู้สึเ็บเท่าับที่หัวใ
ปั!!! มือหนาผลัประูเปิออโยแร แพฮยอนที่ำลัอยู่ในบทรัที่เ้า้ายเ้าเ็มสะุ้โหย ร่าบารีบผละออาร่าหนาออีน มือบารีบวานหาเสื้อผ้ามาปิร่าายเอาไว้่อนหันมอหน้าอนที่ยืนอยู่หน้าห้อ านยอลในโหมที่นไม่เยเห็นทำให้แพฮยอนลัวไม่น้อย
“ ะ านยอล เอ่อ มา มาั้แ่เมื่อไหร่ ทำ ทำไมถึ มะ ไม่โทรมาบอ ”
านยอลยืนมอแบฮยอนและายอีนบนเีย้วยวาเป็นประาย ร่าสู้าวยาวๆ แล้วเอื้อมมือไปว้า้นแนอแพฮยอนระาลมาาเีย้วยอารม์โรธ มือหนาอี้าวัี้ไปที่ร่าหนาอผู้ายอีนที่ำลัยืนึ้นสวมใส่เสื้อผ้า
“ ใร มันเป็นใร ุทำับผมแบบนี้มานานแ่ไหนแล้ว มิน่าหละ ทุๆ รั้ที่ผมะลับมา้อบอให้ผมโทรบอ่อนทุรั้ อ้าว่าุะไ้แ่ัวสวยๆ รอ ผมมัน็โ่ทำามมาลอ นี่ถ้ารั้นี้ผมะไม่ทำเอร์ไพร์ุ ผมยัไม่าสว่าแบบนี้หรอ ”
“ ไม่ ไม่ เอ่อ ฟั ฟัผม่อนนะ ” แพฮยอนว่าพยายามเ้าสวมออีนเอาไว้แ่านยอล็ผลัร่าบานั้นออห่าาัว มือหนาวัึ้นี้หน้าแพฮยอนทำให้แพฮยอนที่ำลัะเินเ้ามาอเอวานยอลอีหน้อะั้า
านยอลล้วลไปในระเป๋าหยิบล่อี้เพรึ้นมาว้ามันใส่แพฮยอน
“ อันนี้ผมื้อมาใหุ้ อที่ผมื้อมาแล้วหวัะให้ใรแล้วผมไม่เยิเอาืน หยิบล่อี้เพรนั่นไปแล้วออไปาห้ออผมะ หอบเอา้าวอทุๆ อย่าอุออไป้วยถ้าั้าผมะให้นนออไปเอ ออไปพร้อมับไอ้สารเลวนี่ะ ออไป!! ” านยอละอเสียัลั่น แพฮยอนถึับยืนสะอื้นัวสั่นเทา
แพฮยอนรู้ว่าานยอลเอาริแน่ ่อนที่านยอละิทำร้ายเา เาวรรีบหนีไปาที่นี่ให้เร็วที่สุ แพฮยอนรีบสวมใส่เสื้อผ้าแล้วเ็บประเป๋า มือบาวาทรัพย์สินมี่าที่านยอลื้อให้เอาไป้วยนหม ึ่านยอล็ไ้แ่ยืนมอไม่ิทัทานใๆ ้าวอพวนี้แน่นอนว่ามีราามาโแ่สำหรับเามัน็แ่เศษเิน
แพฮยอนและายอีนเินลมาาห้อโยเร็ว ทันทีที่้าวึ้นรถแพฮยอน็ะโนลั่น้วยวามโรธ
“ โธ่เว้ย แทนที่ะไ้ปลอลอมันอีสัหน่อย ถ้ารู้ว่ามันะรู้ัวเร็วแบบนี้สู้อโน้นอนี้มาให้มาว่านี้็ีหรอ ในบรรานที่ันยอมทอายนอน้วยมีไอ้โ่นี่แหละที่ประเนให้ันมาที่สุ อา แ่ะว่าไปเลิ็เลิสิ หึ ” แพฮยอนหยิบทรัพย์สินทั้หมึ้นมาูอย่าื่นม พลาิในใอย่าระหยิ่ม
เลิัน็ไม่เห็นเป็นไร...้าวอพวนี้็มีราามิใ่น้อย...แถมอีอย่าเลิับมันัน็ยัมีเถาอีน
แพฮยอนนั่อมยิ้มไปอย่าอารม์ี ภายในหัววาภาพอนับเถาที่ไ้รอู่ันอย่าเปิเผย แม้เถาะรวยไม่เท่าานยอลแ่็ถือว่าเป็นนมีเิน มีหน้ามีาอีน และที่สำัเ็ส์อเถาสะใเามาว่าานยอลเป็นไหนๆ
“ เอาหละเี๋ยวันะไป่อเอ แวะอรนี้แหละ ” แพฮยอนว่าพลาี้นิ้วไปที่ร้านสะวื้อ้าทา
แพฮยอน้าวลไปารถ ายหนุ่มที่นั่อยู่บนรถ็โทรศัพท์โทรหาเถาทันที
“ นายรับ แพฮยอนลไปารถแล้ว ะเอาไ่อีรับ อา รับ ฮ่า ฮ่า ฮ่า สะใอย่าที่นายบอเลย เา่ายีนะรับ แ่พูุย้วยถูในิเา็วนึ้นห้อทำเรื่ออย่าว่าแล้ว รับนาย เาไม่รู้หรอรับว่าผมเป็นนอนาย รับ ไ้รับ หมประโยน์แล้วำัทิ้เลยนะรับนาย แ่นายรับ ่อน่าผมอให้เพื่อนๆ ผมไ้สนุัน่อนะไ้ไหมรับ ็ในเมื่อเาอบอะไรที่แรๆ ผม็เลยอยาสนอให้เสียหน่อย รับนาย อบุนายที่เมา เสร็แล้วผมะเ็บวาให้เรียบร้อยรับ ” ายหนุ่มวาสาย วามมอามร่าบาอแพฮยอน้วยแววาวาววับ
เถาวาสายล่อนที่ะหัวเราะออมาเบาๆ านยอลนี่โ่ริๆ ปล่อยแพฮยอนออมาแบบนี้ รับรอเลยว่าถ้าไ้รู้ว่า้อมูลอบริษัทรั่วไหลออไปเพราะใรหละ็ านยอลไ้ามล่าแพฮยอนนทั่วแผ่นินแน่ๆ แ่็นั่นแหละ เพราะนับาวันนี้พยอนแพฮยอนะหายสาบสูไปาโลใบนี้แล้ว ่อให้านยอลผลิแผ่นินหา็หาไม่พบอยู่ี พยานที่ว่าเาเล่นไม่ื่อโมยแผนทาธุริอิมรุ๊ป็ะหายไป้วย
เถาเลื่อนเบอร์โทรในโทรศัพท์อนนเอเบอร์อแพฮยอนวาม้อนิ่่อนที่นิ้วแร่ะลบเบอร์อแพฮยอนทิ้ไป
“ แพฮยอนยอมรับเลยว่าารที่้อเสียเธอไปนี่ทำให้ันใหายเหมือนันนะ เพราะว่าลีลาบนเียอเธอมันถูใันมา แ่ว่านะ ็แ่ลีลาที่ถูใ นอนั่นเธอไม่มี่าพอที่ะมายืนู่ันสัอย่า เธอมันไม่ไ้เรื่อ วามรู้อะไร็ไม่มี นิสัยี้โวยวาย็เท่านั้น เธอเอ็อยู่ับันเพราะหวัประโยน์ เพราะวามละโลบ หึ ลาาเลยแล้วันพยอนแพฮยอน ”
อี้านหนึ่ หลัาแพฮยอนเ็บ้าวอออไปับผู้ายนนั้นแล้ว านยอล็นั่หมอาลัยอยู่บนโฟาหรูภายในห้อ ไม่ว่าะมอไปทาไหนภาพอแพฮยอน็ยัหลอหลอน มือหนายึ้นเสยผมแรๆ ่อนที่ะยุ้มำมันเอาไว้ านยอล้มหน้าลแล้วร้อไห้ออมาอย่าหนั ไม่เยเลยสัรั้ในีวิที่ะทำให้เาเสียใไ้เท่านี้ นี่หละมั้ที่ใรๆ เาเรียว่า รัมา็แ้นมา
ิ๊ ิ๊ ิ๊ เสียโทรศัพท์ที่ัึ้นทำให้านยอลละวามิอนแล้วรับสาย านยอลสูลมหายใเ้าปอลึๆ ่อนที่ะพยายามบัับเสีย่อนรอเสียลไป
“ อื้ม ผมลับมาแล้ว ไ้ พรุ่นี้ผมะเ้าบริษัทแ่เ้า ะไ้รู้สัทีว่าใรันือนทีุ่พบว่าเอา้อมูลอบริษัทเราไป หือ ุถามหาแบฮยอนทำไม ”
านยอลเอ่ยถามน้ำเสียไม่พอใายันปลายสาย้ออ่ำๆ อึ้ๆ ไป
ือ...เอ่อ...ผม็แ่ถามหน่ะรับ...เรว่าผมะโทรมารบวนเวลาเ้านาย
านยอล่อยๆ หลับาล ไม่ว่าพรุ่นี้หรือวันไหน สัวันเลาเา็้อรู้เรื่อ เพราะั้นบอๆ ออไปเลย่า็ไม่่าัน นอย่าเาไม่อบปปิอะไรใรอยู่แล้ว โยเพาะับนใล้ัวที่เาไว้ใ
“ ไม่หรอ ไม่รบวนหรอ เพราะอนนี้แบฮยอนออไปแล้ว ผมไล่เาออไปเอ ่อแ่นี้ะไม่มีเาอี ุเอ็เหมือนันห้ามพูถึเาให้ผมไ้ยินอีลไหม ”
ห๊ะ...ออไปแล้ว
ปลายสายเอ่ยถาม้วยวามใ เมื่อรู้ว่าเ้านายพบเอับอะไรมาเลาหนุ่ม็ไ้แ่ถอนหายใยาวเหยีย
ีัเลยรับ...แบบนี้ผมะไ้สบายใ...พรุ่นี้ะไ้ไม่้อัวลว่าเ้านายะทำใไม่ไ้...เอ่อ...อนนี้เ้านาย็เออะไรมาเยอะแล้วผมว่า...ผม่อยบอเรื่อทุเรื่อับเ้านายพรุ่นี้ีว่า...ืนนี้เ้านายะไ้พั...รารีสวัสิ์รับ
แม้ะไม่่อยเ้าในัแ่อนนี้านยอล็ไม่มีอารม์ะัถามอีฝ่าย ถ้าเป็นปิเาไม่ยอมให้เลาทำลับลมมในแบบนี้แน่ๆ ไม่ั้นไม่ยอมท่อลับมาอเมริาเพื่อถามเลาให้รู้เรื่อหรอ
านยอลเยหน้าึ้นมอภายในห้ออีรั้่อนที่ะปิล็อแล้ว้าวเินออมา ืนนี้้อนอนโรแรมเพราะสถานที่แห่นี้มันมีวามทรำที่เ็บปวเินไปสำหรับเา ในะที่เินผ่านหน้าเ้าเอร์านยอลัสินใฝาบอายห้อพัและรถยน์สปอร์อีัน ายนิที่ราา่ำมานโอปเรย์เอร์หน้าเ้าเอร์ยัาโเอ่ยถาม้ำเพราะิว่านเอหูฝา
ายยอลเรียแท็ี่ให้รไปยัโรแรมระับห้าาวที่อยู่ใล้ๆ ไม่ิแม้แ่ะแะ้อรถยน์ที่รั้หนึ่เยมีแบฮยอนนั่ไปไหนมาไหน้วยทุๆ รั้ วันนี้ทนลำบาเอา่อนพรุ่นี้่อยหาื้อ้าวอใหม่ทั้หม ทิ้ทุสิ่ที่เยใ้ร่วมันมาให้หม ทิ้วามทรำที่เี่ยว้อับแบฮยอนไปให้หม และแน่นอนนอย่าปาร์านยอล้อทำไ้
ืนวันเียวัน ทุ่ห้า้าแม่น้ำที่อยู่นอานเมือ ายหนุ่มหลายนำลัยืนรวมลุ่มันหาวามสำราาร่าายที่บอบ้ำอแพฮยอน ร่าบาพยายามรีร้ออให้น่วย แ่เพราะสถานที่แห่นั่นมันว่าเปล่าและเปลี่ยวนเินไปทำให้เสียร้อนั้นเหมือนเสียอสายลมที่พัผ่าน วาหวานที่รื้อไป้วยหยน้ำามอหน้าผู้นที่าหน้าันเ้ามาหาวามสำราับน้วยแววาอ้อนวอน
มือบาพยายามะเียะายเพื่อให้นเอเป็นอิสระ าบาถูลาลับมาที่เินพร้อมายหนุ่มอีนที่ึ้นร่อมแล้วหาวามสำรา่อ นแล้วนเล่าไม่รู้บสิ้น วาหวานทอมอระเป๋าใบโอนที่ถูพวมันรื้อ้นเอา้าวอมี่าไปนหม
“ อย่านะ อๆ ัน นั่นอๆ ัน อย่าเอาไป เอามา เอามา ” น้ำเสียที่แหบพร่าโรยแรพยายามร้อห้ามเมื่อเห็นลุ่มนพวนั้นหยิบอมี่าใส่ระเป๋าอพวมัน่อหน้า่อาน
“ อ๊า อ๊า ” แพฮยอนรีร้อัลั่นเมื่อานนหนึ่ระแทายเ้ามานสุแร พร้อมๆ ับมือแร่ที่ระาเส้นผมบนศีรษะนใบหน้าหวานแหนเย
“ หุบปาแล้วร้อราอย่าเียวพอน่าอีหนู เห็นมีนบอว่าอบอะไรแรๆ ไม่ใ่เหรอ อา อื้มม แบบนี้แรพอหรือยั อา ” แพฮยอนรีร้อออมา้วยวามเ็บปว แรระแททำให้่อทาีา สิที่มีเริ่มเลือนรานหมวามรู้สึไปในที่สุ
“ เฮ้ยะเ้าแล้วพวมึพอันไ้หรือยั ” ายนหนึ่เอ่ยถาม่อนับระสอบผ้าออมาแล้วยัร่าอแพฮยอนลไป พร้อมเสือที่ปัปาระสอบอย่าแน่นหนา ถ่วไว้้วยหิน้อนให่ถ่วร่าเล็ให้มหายไปับสายน้ำที่เย็นเยียบ เมื่อทำานเสร็พวมัน็รับเิน่า้าแล้วสลายัวไปในทันที านไหนะุ้มเท่าานนี้ ไ้มีอะไรับนสวยราวนาฟ้า แถมยัไ้เินทออมี่าเป็นอแถมนอเหนือา่า้าอี ุ้มแสนุ้มเียวหละ
เ้าวัน่อมา ภายในห้อประุมอบริษัทิมรุ๊ป านยอล้อนิ่อึ้ไปอีรั้เมื่อภาพถ่ายมามายรหน้าปราแ่สายา แบฮยอนับใร่อใร มีทั้ภาพถ่ายอนที่ำลัมีอะไรัน ภาพถ่ายที่ำลัหยอเย้าับนมาหน้าหลายา แล้วยันๆ หนึ่ที่เพียแ่เห็น็ทำให้มือหนาอานยอลำันเอาไว้แน่น ฮวาื่อเถา
“ ือ นี่ยัส่วนน้อยนะรับ ้อมูลเราที่สูหายไปแล้วถูบริษัทู่แ่เอาไป่อนหน้านี่ล้วนเป็นฝีมืออุแบอยอนทั้สิ้น นี่รับหลัาน เราแล้เอา้อมูลไปฝาเอาไว้ที่บ้าน่อนทีุ่ะลับมาอเมริา แล้ฝาบอเาเอาไว้ว่านี่ือ้อมูลสำัทีุ่้อู และทันทีที่้อมูลถึมือุแบฮยอน มัน็รั่วไหลไปถึมืออฮวาื่อเถาทันที สายอเราที่อยู่ในบริษัทื่อเถารายานมาว่าอย่านั้นและทาเรา็รวสอบแล้วว่าริ ”
“ นอนั้นยัมีภาพถ่ายที่สามารถยืนยันไ้อีนะรับ นี่รับ นี่ือภาพอุแบฮยอนที่เ้าโรแรมับฮวาื่อเถาทั้หมรับ วันที่และเวลาบอว่าแบฮยอนับฮวาื่อเถารู้ัันมา่อนหน้าที่ะพบุ สายอเราสืบมาไ้ว่าแท้ริแล้วแบฮยอนือนที่ื่อเถาส่มาเพื่อล้ววามลับอเรา เาเ้าหาทาุเพราะว่าุือหนึ่ในผู้บริหารให่ ”
านยอลหยิบภาพถ่ายรหน้ามาู้วยมืออันสั่นเทา ลอมาเาไม่เยมอนพลา แ่ทำไม ทำไมับแบฮยอนเาถึูไม่ออ เารู้สึอุ่นใและไว้ใแบฮยอนมาที่สุ มาว่าใรๆ แล้วทำไม านยอลหลัาล รู้สึว่าัวเอ่าโ่เลาเหลือเิน ทำับเายัพอทนไ้ แ่ับบริษัทที่พ่อ้อทนลำบาสร้าันมาอันนี้เายอมไม่ไ้ เพราะมันไม่ไ้ทำให้เาลำบาเพียแ่นเียว แ่อิน้ออหลับอนอนทำานอย่าหนัเพื่อึบริษัทเอาไว้ ยิ่นึภาพอน้อายที่ลำบา่อนหน้านี้านยอล็ยิ่แ้นนัวเล็ที่ล้าทรยศวามไว้วาใที่เามอบให้
ายยอลมอภาพถ่ายรหน้า้วยวาเป็นประายล้า ่อนสั่ำสั่เ็าแ่นอน
“ หาัวพยอนแบฮยอนให้พบ ไม่ว่า้อพลิแผ่นินหาแ่ไหน็้อหาให้เอ ะใ้เินเท่าไหร่ันไม่ว่า ะใ้นแ่ไหนันไม่สน หาเาให้พบแล้วลาัวมาให้ันให้ไ้ ”
************************ ิาม่ออนหน้า่ะ ************************
อยาไ้ัวอย่าอน่อไปไหม ิ๊๊อ ิ๊๊อ .... ^^
** เราเป็นเมนแบ โ้ ไ ๊ะ ^^ แ่ฟิะเน้นโโ้มาว่า ส่วนนอื่นๆ ็อบนะแ่อบสามนนี้มาว่า
เรื่อานแบที่หลัๆ มีแ่ รัเธอเสมอ ออมา่วท้ายๆ แ่็เป็นานแบ็ ผิไหม..ที่ใเฝ้ารอ นอนั้น็มีออมาบ้าไม่มาเท่าไหร่ ส่วนให่ะเน้นไโ้นะะ ส่วนู่อื่น็มีมาบ้าเป็นรั้ราว ส่วนเรื่อนี้ถ้าะบอว่าเพลรับใรบ้า ็รหมทุนไม่ใ่แู่โฮ โ้เป็นัวแทนอาเฮสำหรับไ แบเป็นัวแทนอแพสำหรับานยอล ูโฮเป็นัวแทนอาเฮสำหรับริส สรุป็วนันไปมานี่แหละ่ะ ว่าะอบั้แ่วันแรที่เอ พอีไม่่อยว่าริๆ ่ะ ...
ส่วนนอื่นที่ไม่ไ้อบถามมาใหม่ไ้นะะ ะอบ้อวามให้ และสำหรับใรที่อยารีเวสู่่วยบอแนวพล็อเรื่อแบบราวๆ มา้วยะอบุมา ...
ความคิดเห็น