คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #102 : ลิขิตรักลวงใจ > KrisHo Ft.EXO > ตอนที่ 07*
*********************************************************************************************
“ อะไรันแบฮยอน ไม่เอันแ่ปีเียวลืมปาร์านยอลนนี้เสียแล้วเหรอ ลืมนที่เยอให้วามอบอุ่นเธออนนอนไปแล้วหรือไ หรือว่านที่ที่อเธอมันมีอยู่เยอะนเธอำไม่ไ้ ั้นไม่เป็นไรเี๋ยวันะ่วยรื้อฟื้นให้ บาทีมันอาทำให้เธอำไ้ว่าันเป็นผัวนที่เท่าไหร่อเธอ ”
านยอลว่าพร้อมผลัร่าบาให้นอนหายลไปบนที่นอน แบฮยอนรีบะเียะายลุึ้นอย่ารวเร็ว านยอลเห็นอย่านั้น็รีบว้า้อเท้าบาเอาไว้ แบฮยอนยเท้าึ้นถีบสุแรเมื่อหลุามือหนาแบฮยอน็รีบ้าวลมาาเียหมายะวิ่หนีออไปาห้อแ่ทว่าานยอล็้าวมาัทาเอาไว้เสีย่อน านยอลยยิ้มแล้วส่ายหน้าไปมาน้อยๆ มือหนาถอเสื้อสูทออแล้วโยนลพื้น ่อนปลระุมแนึ้นทั้สอ้าแล้วยืนมอรออยว่าอีนะหนีไปทาไหน
อนนี้ภายในหัวไม่มีเวลาั้ำถาม อนนี้มีเพียวาม้อารที่ะเอาัวรออย่าที่สุ ไม่ว่าะ้วยวิธีไหน็าม เมื่อิไ้อย่าวาหวาน็สอส่ายหาอป้อันัว เมื่อพบเห็นสิ่ใที่พอเป็นอาวุธไ้มือบา็หันไปว้าแันที่อยู่ใล้ัวฟาลไปที่ร่าอานยอลโยแร แม้านยอละยแนึ้นรับไ้ทันท่วทีแ่มัน็ทำให้เาเ็บไม่น้อย
านยอลร้อราออมาพร้อมสะบัแนเร่า้วยวามเ็บ เมื่อมอไปอีรั้แบฮยอน็วิ่ถึประูแล้ว ้วยวามที่เป็นนัีฬาและอบออำลัายสม่ำเสมอ ารเลื่อนไหวอานยอลึไวว่าแบฮยอนอยู่มาโ เพียแ่มือบาแะลูบิ ายยอล็เ้าถึัว แบฮยอนหันไปมออีน้วยวามใ านยอลระาอเสื้ออแบฮยอนให้หันมาหาน มือหนาเื้อึ้นสูหมายะู่ให้อีนลัว และมัน็ไ้ผลเินา
“ แบฮยอน ” านยอลร้อเรียอย่าใ แบฮยอนลัวนหมสิแ่ทว่า่อนที่ร่าบาะล้มฟุบลไปับพื้นานยอล็เอื้อมมือไปรับร่าบาเอาไว้ไ้อย่าทันท่วที
“ บ้าริันแู่่ิทำริเสียเมื่อไหร่เล่า ” านยอลสบถออมาอย่าหัวเสีย ร่าสูอุ้มแบฮยอนไปวาไว้บนที่นอนว้าัเิม านยอลวาแบฮยอนล่อนมอสำรวไปทั่ววหน้าหวานอย่าหลใหล
มือหนาเลี่ยริมฝีปาบาที่นเอเยไ้สัมผัสมานนับรั้ไม่ถ้วน เหมือนมีมน์สะาร่าเล็ แม้ะรู้ว่าอีฝ่ายำลัหมสิ แ่เพราะอารม์และวาม้อารทำให้านยอลไม่ิะสนใ ริมฝีปาหนาทาบทับลไปบนลีบปานุ่ม เรียวลิ้นร้อนวยวามหอมหวานานัวเล็ทั้ๆ ที่ยัไม่ไ้สิ แรสัมผัสานยอละัไปทันที ิ้วเ้มมวเ้าหาัน้วยวามสสัย
แปล แบฮยอนแปลไปาเิม สัมผัสานัวเล็แปลไปาแ่่อน แ่่อนแบฮยอนะ้อใส่น้ำหอมเสียุนึ ทุๆ รั้ที่มีอะไรันมันทำให้เาไม่่อยะพอในั แ่เพราะนั่นือสิ่ที่แบฮยอนอบเาึไ้ละเลยไม่ิใส่ใ แ่อนนี้บนัวอร่าเล็มีเพียลิ่นายหอมรุ่นามธรรมาิ และมัน็ำลัปลุเร้าอารม์วาม้อารอเาให้พุ่ึ้นสูนเินวบุม
มือหนาสอเ้าใ้เสื้อยืสีี ลูบไล้ไปทั่วเรือนร่าาวละมุน เาไม่เยิที่ะทำอะไรนไม่ไ้สิ เาไม่ใ่นวยโอาส แ่ลับนัวเล็รหน้ามันำลัทำให้วามเป็นสุภาพบุรุษอเา้อาสะบั้นล านยอล้าวึ้นเียร่อมร่าอแบฮยอนเอาไว้ มือหนาถอเสื้อยืัวเล็ออาร่าที่ไร้สิ ่อนที่ะรูาเยีนส์สีีออไปอีัว มูโุ่ไร้ไปามออาว บเม้มสร้ารอยแห่วามเป็นเ้าอเอาไว้
านยอลถอเสื้อผ้าอัวเอออนหม ร่าหนาที่เปลือยเปล่านอนทอายทาบทับลไปบนัวอแบฮยอน มือหนาลูบไล้ไปามผิวาย บีบเ้นสัมผัสไปทั่วทุสัส่วน
“ อ๊ะ อย่านะ อย่า ” แบฮยอนที่เริ่มไ้สิร้อห้ามอีฝ่าย สอมือบาพยายามผลัไสร่าหนาให้ออไปาร่าน และเมื่อยิ่ไ้รู้ว่าอนนี้ร่าายนไร้อาภรปปิแบฮยอน็ยิ่หวาลัว
“ หยะ อย่า ไ้ ไ้โปรปล่อยผมไปเถอะ ผมอร้อ อึ อร้อ ”
านยอละัไปับำวิวอนและน้ำาอแบฮยอนที่ไหลลมา แ่พอนึถึใบหน้าหวานๆ ที่อยาบรอยยิ้มหลอล่อเาลอเวลาที่ผ่านมา วามแ้นมัน็บบัวามเมาที่มีไปเสียนหมสิ้น
“ อึ ฮื้ออออ ” แบฮยอนร้อราในลำอเมื่อริมฝีปาหนาเลื่อนมาทับริมฝีปาอนเอไว้ ำร้อห้ามทัท้วหายไปในลำอ ้อมือบาที่พยายามผลัไสถูมือหนาไว้ับที่นอนแน่นนไม่อาิ้นให้หลุไ้ สัมผัสหวามที่นเอไม่เยรู้ัทให้เรี่ยวแร่อ้านที่มีลถอยลอย่ารวเร็ว
านยอลละริมฝีปาออมาาโพลปาเล็ ฟันมบัที่ริมฝีปาเล็ๆ เบาๆ ่อนวาวามอไปามวหน้าหวาน แบฮยอนที่เบลอนไม่อาวบุมัวเอไ้ปรือามออีฝ่าย ริมฝีปาบาบเม้มแรๆ เพราะวาม้อารที่ถูปลุนรุรุ่นอยู่ภายในาย และนั่นลับทำให้านยอลิว่าอีฝ่ายำลัยั่วยวนนเหมือนเ่นที่เยทำมา
“ หึ พยอนแบฮยอนเธอมัน็ยัร่านเหมือนเิมเลยสินะ ”
* ัร้า *
“ หยุ อึ ไ้โปร หยุ อึ เ็บ อึ ” แบฮยอนร้อออีฝ่าย้วยน้ำเสียโรยแร น้ำาหยใสๆ ไหลรินลมาเป็นสาย เ็บไปหมทั้ัว เ็บไปหมทั้ใ ทำไม เาอยาะถามว่าทำไม เาทำอะไรผิ ทำไมถึ้อลโทษันแบบนี้ ทำไม้อทำร้ายเาถึนานี้ เาทำอะไรผิัน ำถามที่ววนไปมาภายในหัวับวูบลพร้อมันสิที่มีอยู่
ทันทีที่ไ้ปลปล่อย านยอล็แทบทรุลับพื้น ร่าหนาเอนัวเ้าหาพนัห้อโยมีร่าที่ไร้สิอแบฮยอนอยู่รลา านยอลอุ้มแบฮยอนมาวาไว้บนที่นอนว้า วาม้อมอวหน้าหวานที่เปียื้นไป้วยหยเหื่อ ริมฝีปาหนาูบที่มับบาแรๆ แล้วไล่ละมาที่ริมฝีปาบา ูบหวานที่สัมผัสอย่าอ่อนโยนถูมอบให้ับอีนในะที่ยัไม่ไ้สิ
านยอลละริมฝีปาออ มือหนาลูบไล้ไปามแ้มเนียนที่ออสีแระเรื่อและื้นเหื่อ ร่าายาวผ่อมีรอยแ้ำหลายแห่าฝีมืออเา
“ แบฮยอนเธอ ... แปลไปริๆ ” านยอลว่า่อนที่ะ้มลูบนัวเล็อีรั้
านยอลเินหายเ้าไปในห้อน้ำใ้เวลาไม่นานนัในารำระล้าร่าาย ่อนออมาพร้อมผ้านหนูและอ่าน้ำอุ่น มือหนาบรรเ็ราบ่าๆ ออาร่าเล็อย่าเบามือ ภายในหัว็นึทบทวนทุสิ่ที่เิึ้น ทั้ๆ ที่ิว่าแบฮยอนแ่แสร้ทำ แสร้ทำว่าเป็นเ็บและเพิ่ะเยเรื่ออย่าว่า แ่ทุๆ สัมผัสวามรู้สึบาอย่ามันบอเาว่าแบฮยอนไม่ไ้เสแสร้ เหมือนับว่านี่เป็นรั้แรอแบฮยอนริๆ
านยอลนิ่ไปนิ่อนที่ะโยนผ้านหนูลในอ่าแรๆ ร่าสูเินไปเปิวเหล้าเทใส่แ้วแล้วระรวเียวนหม วามเป็นประายล้ายามเมื่อมอเานเอในระ มือหนาที่ยัถือแ้วเหล้าเอาไว้ยึ้นี้หน้า่านเอ
“ ปาร์านยอลนายเยโ่มาแล้ว นายน่าะรู้ว่านๆ นี้มีเล่ห์เหลี่ยมแ่ไหน อย่าให้หน้าหวานๆ าใสๆ มาหลอนายไ้อีสิ ลืมแล้วหรือไว่าเาหลออะไรนายเอาไว้บ้า นว่านายะำระแ้นไ้สำเร็ นว่านายะสำราับร่าายนี้นเบื่อ ท่อเอาไว้ปาร์านยอลอย่าไ้หลลเาอี ”
เ้าวัน่อมา แสแอุ่นสาส่อเ้ามาภายในห้อ ระทรสูถูเปิโล่ให้สายลมอ่อนๆ ผัผ่าน ม่านบาพลิ้วไสวไปามแรลม “ อื้มมมม ” ร่าเล็บิัวน้อยๆ เมื่อถูแสอุ่นาวอาทิย์ปลุให้ื่นานิทรา
“ อึ โอ้ย ” แบฮยอนที่ยับายเพียน้อย็้อร้อราออมา้วยวามเ็บปว แนบายันัวลุึ้นอย่ายาลำบา
วาหวานวามอไปทั่วลำัว “ อึ ” หยน้ำใสๆ ไหลเอ่อลอรอบวาสวย มือบายผ้าห่มึ้นปปิรอยแ้ำหลายแห่บนลำัว แบฮยอนหันมอไปามลำแนน บาุมีรอยฟันที่เป็นรอยถลออย่าเห็นไ้ั เมื่อืนนๆ นั้นไม่ไ้ปราีเาเลยแ่ละสัมผัสราวับะทำให้ร่ายอเาแหลยับไปับมือ
“ อึ อึ อึ ” แบฮยอนสะอื้นออมา้วยวามเสียใเมื่ออนนี้ร่าายที่เฝ้าถนอมเสียไปให้ับนหยาบ้าที่นไม่เยรู้ั แบฮยอน่อยๆ ยับายหมายะ้าวลาเีย แ่พอปลายเท้าแะลพื้นวามเ็บปว็แล่นลิ่วึ้นมานทำให้เาไม่สามารถทรัวอยู่ไ้ ร่าบาทรุลนั่ับพื้นอย่าอ่อนแร แรระแทที่สะโพบาทำให้แบฮยอนุนแทบร้อไม่ออ
เมื่อวามเ็บเริ่มลายแบฮยอน็่อยๆ เลื่อนัวไปหาเสื้อผ้าอน มือบา้าหนึ่ำายผ้าห่มที่ห่อัวเอาไว้แน่น ส่วนอีมือ็่อยๆ เอื้อมไปเ็บเสื้อผ้าสลับับปาน้ำาออาใบหน้าน ภาพอนและายนนั้นยัแ่มั ทั้ๆ ที่อยาถามเหมือนันว่าเาทำอะไรให้ อยาถามเหมือนันว่าทำไมถึ้อทำับเาแบบนี้ เท่าที่ำไ้เาไม่เยทำร้ายใรและไม่เยมีศัรูที่ไหน แ่าที่ายนนั้นพูเหมือนับว่าเาเยทำวามแ้นให้อย่าหนัหนาสาหัส มานไม่อาอภัย
แบฮยอนพยายามสวมใส่เสื้อผ้าอนเออย่าลำบา เพราะเาในอนนี้ะยืนยัแทบไม่ไ้ สุท้ายแบฮยอน็ำ้อนั่ใสุ่อนอยู่ับพื้น พอสวมเสื้อผ้าเสร็แบฮยอน็พยายามันัวเอลุึ้น มือบาเาะพนัเ้าอี้เป็นที่ยึนระทั่เินไปถึประูห้อ มือบาลอบิลูบิเบาๆ แ่ทว่ามันลับถูล็อ “ อึ ” เมื่อรู้ว่าอิสรภาพที่นเอปรารถนาอยู่ห่าออไปน้ำาแห่วามหวาลัว็ไหลรินลมาอีหน
“ อึ ปล่อย ปล่อย เปิประู เปิ เปิ อึ เปิ ปล่อยผมออไป ปล่อย ” มือบาทุบประูห้ออย่าบ้าลั่ ริมฝีปาบาที่บวม้ำเอ่ยะโนร้อเรียอีฝ่ายให้เปิประู ริ๊ เสียลูบิที่ถูเปิา้านนอทำให้แบฮยอนใ ร่าบาถอยรูออไปหลาย้าวนระทั่เไปน้อยๆ น้อเอี่ยวัวหาที่ยึ
บานประูห้อ่อยๆ ถูเปิออพร้อมับร่าสูส่าอานยอลที่ยืนอยู่ วามวามอไปทั่วร่าอแบฮยอนอย่าาบ้ว เท้าแร่้าวเ้ามาภายในห้อโยที่วายั้อมอแบฮยอนไม่ยอมละสายาไปไหน ริมฝีปาหนาระุยิ้มึ้นมาน้อยๆ เมื่อเห็นสายาหวาหวั่นานัวเล็
“ นึอยู่แล้วว่านที่เนัเรื่อบนเียอย่าุแ่นี้ไม่ทำใหุ้นอนมทรุนเินไม่ไ้หรอ หึ อา นี่ถ้าผมไม่รู้ัุมา่อนผมเื่อเลยนะเนี่ยว่าุไม่รู้ัผมริๆ แววาื่นในี่แสไ้สมริมา ”
แบฮยอนที่อยหมุนัวามทิศที่านยอลเินไปำพนัเ้าอี้แน่น ภาพรุนแรเมื่อืนยัทำให้เาหวาลัวไม่หาย
“ มะ ไม่ไ้เสแสร้นะ ผม ผมไม่รู้ัุริๆ เรา เราเยเอันรั้เียวอน เอ่อ อนอยู่ที่สนามบิน ”
านยอลนิ่ไปนิิ้วเ้มมวเ้าหาัน สนามบิน???
“ พูเรื่ออะไร ละเมอหรือไ อย่ามานอเรื่อ ”
เสียะอาอีฝ่ายทำให้แบฮยอนน้ำาร่วพรู และนั่น็ทำให้านยอละั แบฮยอนในอนนี้ร้อไห้เ่เินไปแล้ว ผิับน่อนลิบลับ แ่แ่น้ำาเา็เรียมันให้ออมาไ้ านยอล้าวเ้าใล้นแบฮยอนหัน้ายหันวาหาทาหนี แ่เพราะสภาพร่าายที่ไม่เอื้ออำนวยทำให้ร่าบาเเสียหลัล้มลบนโฟา านยอล้าวยาวๆ เ้าว้านแนบาเอาไว้แล้วระาร่าเล็ให้ลุึ้นมาเผิหน้าับน
“ โอ้ยเ็บ อึ เ็บนะ ปล่อย อึ อย่า ผมลัวแล้ว อึ ลัวแล้ว อย่าทำผมเลย ปล่อยผมไปเถอะ ผมอร้ออึ อร้อ ” แบฮยอนร้อออีฝ่ายอย่าน่าสสาร น้ำาหยใสๆ ไหล่พรั่พรูไม่หยุ มือบาอี้าพยายามแะมือหนาออาแนน แู่เหมือนว่าแรอันน้อยนิอเาะเสียเปล่า
“ ผม ผมไม่รู้ว่าผมเยทำอะไรใหุ้ ผมไม่รู้ ผมไม่รู้ัุ้วย้ำ อึ ”
วามวาวโรน์ึ้นมาทันทีเมื่อไ้ยินสิ่ที่แบฮยอนพูออมา มือหนาที่ำรวบ้นแนบาเอาไว้ยิ่เพิ่มแรมาึ้นไปอี แบฮยอนพยายามิ้นและร้อออมา้วยวามเ็บปว
“ ไม่เยั้นเหรอ ไม่เยทำอะไรให้ั้นเหรอ ไม่รู้ัั้นเหรอ ันับเธอเยมีอะไรันมานับรั้ไม่ถ้วน ทุส่วนอร่าายเธอันเยสัมผัสมันมานหม แบบนี้นะเหรอที่ว่าไม่รู้ั ”
“ เธอหลอัน หลอให้ันื้อ้าวอประเนเินทอให้ แ่่ามันเถอะอแ่นั้นันไม่แร์อยู่แล้ว แ่ที่มันสาหัสนไม่อาอภัยือเธอล้าโมยแผนทาธุริอบริษัทันไปใหู้่แ่ เธอรู้ไหมว่ามันส่ผลับพวันแ่ไหน เธอเือบทำให้บริษัทที่พ่อันสร้าันมาแทบล้มละลาย แ่อย่าห่วเลยเพราะอนนี้พวันสามารถู้สถานาร์ทุอย่าลับมาไ้แล้ว ไหละ นี่ไวามั่วอเธอแ่แ่ราวๆ นะ อริมันยัมีอีเยอะว่านี้ ”
านยอลหันมาับแนบาอแบฮยอนเอาไว้ทั้สอ้าแล้วเย่าแรๆ นร่าบาอแบฮยอนศีรษะโยลอนไปมา นัวเล็พยายามหันหน้าหนีเมื่ออีนะอเาเสียัไม่ลละ
“ อึ ไม่ริ ผมไม่รู้ัุ ไม่รู้ั ผมไม่รู้เรื่อ ุพูเรื่ออะไร ปล่อยผมนะ ปล่อยผม ปล่อย ”
าวามลัวลายเป็นวามบ้าลั่ แบฮยอนระาแนนเอแรๆ ไม่สนใวามเ็บปวที่มีอยู่ อนนี้เาลัวนไม่รู้ะลัวยัไแล้ว านยอลยืนมออีนนิ่ ริมฝีปาหนาระุยิ้มเย็นอีหน ่อนที่ะผลัร่าบาอแบฮยอนลไปบนโฟาหรูอีรั้ แล้วทิ้ัวเอลนอนทาบทับเอาไว้ แบฮยอนหยุิ้นมออีนหน้าาื่น ้อมือบาถูยึเอาไว้ับที่นิ้นไม่หลุ
“ ะ ะทำอะไร ไม่ ไม่นะ ไม่ ” แบฮยอนร้อเสียหล ใบหน้าหวานหันหลบปลายมูโ่ที่ำลัุไร้ออนเป็นพัลวัน
“ อึ ม๊ายยยยยย ” แบฮยอนะโนออมาสุเสียพร้อมับร่าบาที่เร็ระุและนอนแน่นิ่ไป
อาารนิ่ไปอน้านล่าทำให้านยอลที่ิสาน่อาเมื่อืนะั้า ใบหน้าม่อยๆ เลื่อนออมาอย่า้าๆ และเมื่อเห็นแบฮยอนลัวนหมสิไปแล้ว็ไ้แ่ถอนหายใออมา านยอลโทรศัพท์เรียแม่บ้านให้มาัห้อเสียใหม่่อนที่ะพาแบฮยอนไปนอนที่เียว้าให้สบายัว
“ อึ ฮื้อออ อย่า อึ อย่า ” เสียละเมอแผ่วเบาทำให้วามที่เยแ็ร้าวอ่อนแสล
านยอลหย่อนัวลนั่ที่้าเียว้า มือหนาเอื้อมไปปัป่อยผมที่มาปรหน้าผามนให้พ้นทา วามมอสำรวไปทั่วใบหน้าหวานอย่าหลใหล
“ แบฮยอนทั้ๆ ที่ันทำรุนแรับเธอ ทั้ๆ ที่ิว่าะเลียเธอให้ถึที่สุ แ่สุท้ายทำไมันถึทำไม่ไ้นะ ทำไม ทำไมัน้อรัเธอมาถึนานี้ ทำไม ” านยอลว่า่อนที่ยับัวนั่หันหลัให้ับร่าไร้สิที่นอนอยู่
************************ ิาม่ออนหน้า่ะ ************************
ปล.อนนี้านแบมาเ็ม อนหน้าอีนิหน่อยแล้วะ่อ้วยริสโฮ่ะ ...
ความคิดเห็น