คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #37 : กรงรัก > Kris & Chanyeol & Baekhyun > ตอนที่ 08 END
ปาร์านยอล ผมะโทรหาเาไ้ไหม ะโทรีไหม ถ้าเารู้ว่าผมับ …มีอะไรันแล้วเาะยัรับผมไ้อีไหม
“ แบฮยอน ”
เสียุ้นหูผมัึ้น ผมรีบเยหน้าึ้นมอนเรียทันที ราสูที่ยืนอยู่อีฝาถนนมอรมาที่ผม สีหน้านั้นบอว่ามีแววัวลและเป็นห่ว ทันทีที่ไ้เห็นหน้าอเาทำนบน้ำาผม็พัทลาย น้ำามามายไหลพราลมาทันที ูเหมือนว่ายิ่เห็นผมร้อไห้านยอล็ะยิ่ร้อนรนทำอะไรไม่ถู และอาเพราะเหุนั้นเาึไ้รีบถลาลาาอบถนน หมายะวิ่ลมาามทาม้าลายเพื่อมาหาผมที่อยู่อีฟา
ผมเบิาว้าเมื่อเห็นรถันหนึ่ที่ำลัับมา้วยวามเร็ว
“ านยอลระวั ” ผมะโนบอ ทุสิ่ทุอย่ารอบๆ ัวราวับมืไปหม ผมเห็นานยอลหันไปมอรถที่พุ่เ้ามาหานเอ เพราะรถมาเร็วว่าที่ิและานยอลไม่มีวันที่ะหลบมันทันแน่ๆ ผมเห็นานยอลที่ยืนนิ่อยู่บนถนนหันมามอผมั่วรู่ พร้อมรอยยิ้มน้อยๆ ที่เรียวปาสวย
แบฮยอนันรันายนะ .... ำบอรัอานยอลั้อในหัวอผม พร้อมๆ ับภาพอรถยน์ที่ำลัพุ่รเาไปหาเา ผมไ้แ่ยืนนิ่้ามอภาพรหน้าโยที่าผมานิ่นไม่สามารถยับเยื้อนไ้
เอี๊ย โรม
รี๊ เสียรีร้อรอบๆ ไม่ไ้ปลุสิผมให้ลับืน ้านหน้าผมมืไปหม สิ่ที่เห็นอยู่รหน้าในอนนี้มีเพียร่าอานยอลที่รอบๆ ัวมีเลือสีแเ้ม่อยๆ แผ่ไหลออมาาร่าที่นอนนิ่นั้น ผู้นที่วิ่ไปมารอบๆ ัวราวไม่มีวามหมาย ผม้อไป ้อไปรนั้น รที่มีเานอนอยู่ แ่าผม มัน้าวไม่ออ ้าวไม่ออ
โรพยาบาล ห้อไอียู
“ แบฮยอน ” พี่ริสวิ่หน้าาื่นเ้ามา เาวิ่เ้ามาแล้วโอบอผมไว้แน่น วแนที่อบอุ่น ผมที่หยุร้อไห้ไปแล้วปล่อยโฮออมาอีรั้ ผมอพี่ริสแน่น ร้อไห้ออมาอย่าหนั ภาพอานยอลในรั้แรที่ผมเห็น ภาพอเาที่เราไ้เอันอีรั้ ภาพอเาที่มอลมาที่ผม รอยยิ้มอเาที่ผมำไ้ิาั้แ่รั้แรที่เห็น น้ำเสีย แววา เสียหัวเราะ มัน่อยๆ ไหลออมาาวามทรำ
พี่ริสไม่ไ้พูอะไร หลัาที่เาอปลอบผมนหยุร้อแล้ว พี่ริส็ไ้แ่เินวนไปวนมาอยู่หน้าห้อไอียู ผมเป็นพี่เาแสท่าทาหุหิออมาหลาย่อหลายรั้ ผมรู้ว่าพี่เา็ห่วานยอลไม่น้อย เพราะแววาอพี่ริสมันแปลไปารั้แรที่เอานยอล อนนี้แววานั่นมันใล้เียับผม อนที่พูถึานยอลแววานั้นมันบ่บอว่าพี่ริสรู้สึับานยอลไม่่าไปาผม
Kris …
“ แบฮยอนใเย็นๆ ใเย็นๆ มีอะไร มีอะไร ห๊ะ ว่าไนะ านยอลถูรถน ” ผมลุพรวึ้นาที่นอน มันเิึ้นไ้ยัไ แบฮยอนเพิ่ะออไปาห้อไม่ถึั่วโม แล้วนี่อะไร มันเิอะไรึ้น
“ แบฮยอนอยู่ที่ไหน โอเ รอพี่อยู่ที่นั่นพี่ะรีบไปเี๋ยวนี้ รอพี่นะ ” ผมรับับรถรไปยัโรพยาบาลทันที
เมื่อไปถึผมเห็นแบฮยอนนั่ึม สีหน้าและแววาเศร้าสร้อยเหมือนนไร้ีวิ ทันทีที่เห็นเาผมรีบเ้าไปอปลอบวัทันที แบฮยอนอผมเอาไว้แน่น เาร้อไห้โฮออมา ผมทำอะไรไม่ไ้เลยนอาอปลอบเาเอาไว้เท่านั้น นานร่วมั่วโมว่าที่แบฮยอนะหยุร้อไห้
“ แบฮยอนานยอลหละ ” ผมเอ่ยถามเมื่อพยุให้แบฮยอนนั่ล แบฮยอนเยหน้าึ้นมอผม น้ำาที่แห้ไปแล้วไหลลมาอีหน แบฮยอนหันไปมอที่หน้าห้อไอียู ผมมอามสายานั้นไป แบฮยอนยัไม่พู และผมิว่าเาพูไม่ออ ผมเอ็ไม่อยาะัถามอะไรมา อนนี้นที่น่าสสารมาที่สุไม่พ้นแบฮยอนแน่ๆ ภาพที่เห็นเป็นภาพิาเาไปอีนาน
ในะที่ผมำลัเินวนไปวนมาเพื่อรอหมอสันที่ะออมาาห้อไอียู แบฮยอน็เรียผม
“ พี่ริส ” ผมหันไปมอเา เห็นแบฮยอนมอรมาที่ผมเหมือนัน “ พี่ริสพี่รัานยอลไหม ”
ำถามที่รไปรมาอแบฮยอนทำเอาผมอึ้ไปทันที ผมเินไปหย่อนัวลนั่ที่้าๆ เา ่อนที่ผมะหันสายา้อนิ่ไปที่หน้าห้อไอียู
“ ยอมรับเลยว่าอนแรเลีย เลียที่หมอนั่นมาแย่นายไป แ่ .. ”
ผม้มลมอมือัวเอ่อนที่ะเอ่ย่อ
“ แ่็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่ในหัวพี่เริ่มมีภาพอานยอลเ้ามา พี่ิว่าอาเพราะพี่ไ้เอเาอีรั้ และพี่็โ่พอที่ะีวามหมายมันว่าพี่ำลัโรธ โรธที่เห็นนายับานยอลำลับหาัน นระทั่ ”
ผมสูหายใลึๆ ยัไะแบฮยอน็้อรู้ ไม่้า็เร็ว เพราะั้น ...
“ นระทั่พี่ิำัานยอลให้พ้นทา โยยหมอนั่นให้ับยุนโฮ ”
แบฮยอนหันมามอหน้าผมทันที ิ้วเรียวสวยมวเ้าหาัน
“ เมื่อไหร่ พี่ยานยอลให้พี่ยุนโฮเมื่อไหร่ ”
ผม้มหน้าลหลบสายาอแบฮยอนที่มอมา
“ เมื่อวาน ” แบฮยอนใไม่น้อยับำอบอผม เาทำท่าอ้าปาะพูหลายรั้แ่็ไม่มีเสียออมา
“ พอพี่ส่านยอลให้ับยุนโฮพี่็ับรถออมาทันที ทิ้เาไว้ับยุนโฮในอนโนั้น แ่พอพี่ับรถมาไ้สัรึ่ั่วโมพี่็หัรถลับไป่วยรับเาออมา ”
ผมไ้ยินแบฮยอนถอนหายใออมาเฮือให่ ่อนที่ะหันหน้าหนีไปอีทา “ พี่ ” ผมเหมือนนาน้ำ อนนี้ในลำอผมเริ่มแห้ผา
“ พี่ไปเอาัวานยอลลับมาาห้ออยุนโฮพี่ถึไ้รู้ว่าทุอย่าแ่ยุนโฮวาแผนไว้ วาแผนเพื่อให้พี่ไ้รู้ใัวเอเสียที ”
“ แบฮยอน .... ่อนที่พี่ะลับไปเอับเราที่อนโ พี่ .... พี่ .... พี่พาานยอลเ้าโรแรมและพี่็นอนับเา เราสอนมีอะไรัน พี่รู้ว่าไม่วร แ่พี่็สาน่อวามสัมพันธ์นั้นไปแล้ว ” ผม้มหน้าลใ้สอมือสอเ้าไปในเส้นผมแล้วึมันแรๆ นรู้สึว่าหนัศรีษะผมมันเ็บไปหม หาแ่น้าัวผมลับเียบ เียบนน่าใหาย
“ แล้วพี่ะเอายัไ ลพี่รัผมหรือานยอลันแน่ พี่อบผมมาทีะไ้ไหม สมมุิว่าถ้าอนนี้านยอลปลอภัย และผมับานยอลให้พี่ไ้เลือ ถ้าให้เลือพี่ะเลือใร ”
“ ถ้าถามำถามนี้ับพี่่อนหน้านี้พี่เลือนายโยไม่ลัเล แ่อนนี้พี่อบไม่ไ้ พี่เลือไม่ไ้ ” ผมอบไปามวามรู้สึที่แท้ริ เพราะอนนี้ผมเอ็รัทั้สอน และถ้า้อให้เลือริๆ ผมเลือที่ะปล่อยมือานทั้สอไปแทนที่ะรั้ไว้
“ หึ ” แบฮยอนหัวเราะออมาเบาๆ เาไม่ไ้หันมามอผม วาเายั้อนิ่ที่หน้าห้อไอียู
“ วามรู้สึนเรานี่ลนะ ทำไมมันถึไม่มีแ่วามรู้สึเียว ทำไมเราถึไม่รันแ่นเียว ทำไม้อทำให้มีวามรู้สึแบบนี้้วย ”
“ เพราะนเรามันมีวามเห็นแ่ัวไ มีวามเห็นแ่ไ้ มีอะไรมัะเลือสิ่ที่นเอ้อาร่อนเสมอ เพราะั้นมันเลยเิวามเสียาย ะทิ้็ไม่ไ้ ะเลือ็ไม่ไ้ วามโลภที่้อารเ็บไว้ทั้สออย่า ”
แบฮยอนยิ้มออมา ่อนที่ะหันมามอผม
“ ผมเอ็รู้ัวว่ารัพี่ และานยอลเอผม็รั แ่ผม่าาพี่ ผมเลือไ้นะว่าผมวรรัใร และผม็เลือแล้ว้วย ”
ผมยัไม่ทันไ้เอ่ยปาถามว่าำพูอแบฮยอนหมายวามว่ายัไ ไฟหน้าห้อไอียู็ับลเสีย่อน พร้อมๆ ับหมอที่เปิประู้าวออมา แบฮยอนพุ่พรวเ้าถึัวหมอ่อนเป็นนแร แบฮยอนถามไถ่หมอถึอาารอานยอล ผมเห็นหมอบออะไรับแบฮยอนบาอย่า มืออหมอบที่ไหล่อแบฮยอนเบาๆ ่อนที่ะเินาไป หลัานั้นแบฮยอน็เริ่มสะอื้นออมา ่อนที่ะปล่อยโฮแล้วทิ้ัวทรุลนั่ับพื้น
หนทามันไม่ไ้มีแ่หนึ่ทา และบาทีทาที่ให้เราวรเลือ็ไม่ไ้มีแ่หนึ่ เพียแ่มุมมออเรามันืออะไร ถ้ายัหามุมมออัวเอไม่ไ้ หนทาที่ะเลือมัน็ยัไม่มี
หลายปี่อมา
“ พี่ริสพี่ะทานอะไรผมะไ้ทำให้ ”
เสียหวานที่ะโนมาาในรัวทำให้ผมวาหนัสือพิมพ์ในมือล ่อนที่ะเินเ้าไปในรัว ผมาแนร่อมร่าเล็อแบฮยอนไว้ ่อนฝั่ปลายมูลไปบนลุ่มผมนุ่ม
“ เมียพี่ทำอะไรให้ินพี่็ินหมนั่นแหละ เพราะั้นอย่าถาม เพราะถ้าพี่บอว่าไม่อยาิน้าวแ่อยาินนทำึ้นมาหละ็ นบานะลำบานะ ”
เมื่อพูบผม็รีบผละถอยห่าออมาทันที เพราะถ้าืนอยู่นานไม่แน่ว่าะหลิวในมืออแบฮยอนอาเปลี่ยนาารใ้ทำอาหารมาเป็นอาวุธ็ไ้นะสิ ผมหัวเราะออมาอย่ามีวามสุ ่อนเินมาหยุอยู่ที่โฟา ผมหยิบรีโมทึ้นมาเปิูทีวี ่าวรหน้าือ่าวอุบัิเหุทารถยน์
ผมถอนหายใออมา ภาพออุบัิเหุมีให้เห็นอยู่ในทุๆ วัน ภาพอนที่้อร้อไห้ไปับารสูเสีย ผมหันไปมอแผ่นหลับาอนที่อยู่ในรัว ผ่านมาหลายปีแล้วั้แ่อุบัิเหุรั้นั้น แ่โีเหลือเินที่อุบัิเหุเมื่อหลายปี่อนมันไม่ไ้พราอะไรไปาพวผม
แร๊ ผมหันไปมอประูห้อที่ถูเปิออ ่อนที่ะส่ยิ้มรับนที่้าวเ้ามา เ็หนุ่มรูปร่าสูโปร่แ่มีใบหน้าสวยน่ารั รอยยิ้มหวานละไม ผิับวามสูและเสียทุ้มๆ ที่เอ่ยออมา
“ พี่ริส แบฮยอน ันลับมาแล้ว ”
ผมเินเ้าไปหา่อนึร่าอนที่้าวเ้ามาใหมู่บเบาๆ
“ านยอลยินี้อนรับลับบ้าน ”
แ่ผม็หวานไ้ไม่นานเมื่อมีร่าเล็ๆ อีร่าหนึ่วิ่ถลาออมาาในรัว แล้วเ้าระแทผมให้หลีไปนพ้นทา ่อนที่ทั้สอนนั้นะอันลมนลืมผมที่ยืนหัวโ่อยู่รนี้
“ อ๊า ันิถึนายัเลย ไปสัมมนาั้หลายวันันิถึนายะแย่ สามีที่รัในที่สุ็ลับมาเสียที ” แบฮยอนลำออนที่สูว่าให้โน้มลมาหานสามารถแะริมฝีปาันนไ้
“ นี่พอ พอ มันะหวานันไปหละ ” ผมสะิไหล่อแบฮยอนเบาๆ เพื่อััหวะหวานอนทั้สอ
“ อะไรเล่า ็สามีภรรยาเาะหวานัน พี่ยุ่อะไร้วย ” แบฮยอนหันมา้อนให้ผม่อนที่ะอานยอลให้แน่นึ้น ส่วนานยอล็ไ้แ่ยิ้มว้าแล้วอแบฮยอนอบเ่นัน
ผมเลยถือโอาสอไว้ทั้สอนเสียเลย ผมยื่นหน้าไปูบที่ริมฝีปาอานยอลเบาๆ โยมีแบฮยอนถูอไว้อยู่รลา
“ โอเ อยาหวานั้น็ไม่ว่า เพราะานยอล็เมียพี่เหมือนัน และแน่นอน ”
ผม้มลูบนัวเล็สุที่เยหน้าึ้นมามอ
“ และแบฮยอนนาย็ใ่ ”
ผมมอนที่ผมรัทั้สอนอย่ามีวามสุ นึย้อนไปเมื่อหลายปี่อน อนที่แบฮยอนรู้ว่าานยอลพ้นีอันรายแล้ว แบฮยอน็บอหนทาที่เาะเลือ ือารเลือเราทั้สอน และถ้า้อานในหนึ่ไป แบฮยอน็ะเลือทาที่ะปล่อยเราทั้สอนไปเหมือนัน ถ้าไม่ไ้เสียทัู้่ ็พร้อมที่ะทิ้ห่าเสียทัู้่
อนนั้นทาที่แบฮยอนเลือทำเอาผมอึ้ไป แ่สุท้ายผม็ยิ้มออมาแล้วยอมรับ้อเสนอนี้ ที่เหลือเรา็แ่รอ รอให้านยอลฟื้นแล้วแล้ว็รอว่าเาะเลือทาเียวันับที่พวเราเลือไหม และแน่นอนทาที่านยอลเลือในอนนี้ผมิว่าทุนรู้ีอยู่แล้ว ผมไม่รู้ว่าทาเลืออพวเราะผิไหม ผมไม่รู้ว่าทาที่เลือนอื่นะมอว่ายัไ
ำว่านรั หรือารอยู่ร่วมันในีวิู่ำเป็น้วยเหรอที่มัน้อหมายถึนเพียแ่สอน หรือว่ามันะสามารถมาว่านั้น็ไ้ ในมุมมออผมมันึ้นอยู่ับ้อลอารอยู่ร่วมันมาว่า ผมไม่รู้ว่าวามิอนอื่นะเป็นยัไ อนนี้พวผมรู้เพียแ่ว่า พวผมพอใ และมีวามสุที่สุที่เรามีันและันสามนแบบนี้
ถ้ามีใรถามผมว่าานยอลับแบฮยอนือใร และพวเามีวามสัมพันธ์ยัไับผม ผมะอบพวเาว่า ทั้สอนือภรรยาที่ผมรั นหนึ่ว่าะฝ่าฝันวามโรธเลียนมารัันไ้อุปสรรอเราไม่ใ่น้อย ส่วนอีนือนที่ผมอยาปป้อ้วยีวิ และะปป้อเาลอไป
ถ้ามีใรถามผมว่าพี่ริสและแบฮยอนือใร และพวเามีวามสัมพันธ์ยัไับผม ผมะอบพวเาว่า ทั้สอนือสามีและภรรยาที่ผมรัที่สุ นหนึ่เปรียบไ้ัวามมืมิและเหน็บหนาว แ่มันเป็นวามมืมิและวามเหน็บหนาวที่ผมยินีะรับมันไว้ ส่วนอีนือวอาทิย์ที่สาทอแสสว่ามาให้ับีวิผม ือวามอบอุ่นที่เปรียบไ้ัลมหายใที่ให้ีวิ
ถ้ามีใรถามผมว่าพี่ริสและานยอลือใร และพวเามีวามสัมพันธ์ยัไับผม ผมะอบพวเาว่า ทั้สอนือสามีที่ผมรั นหนึ่ือนที่อยห่วใยปป้อุ้มรอผมลอมา เราะป้อันที่ผมไม่อาาไปไ้ ส่วนอีนือรัที่ฝั่ใ รัที่ผมไม่อาะลืมเลือน
ร หมายถึสิ่ที่มีไว้เพื่อัั
เมื่อใที่เราหลเ้าไปในร แน่นอนว่าหนทาที่ะหลุออมานั้นย่อมเป็นไปไ้ยา
็แล้วในเมื่อมันือสถานที่ััและเราไม่สามารถหลุพ้น ทำไมเราถึไม่ปรับัวแล้วหาีวิที่ีที่สุในรนั้นหละ
********************************************** END **********************************************
อานะ -*-
็เห็นเลือันไม่ไ้สัที ็เลยัารับมัรวมันเสียเลย ะไ้ไม่เสียน้ำใแฟนฟิ
ราวนี้หมห่วหละ ะานแบ ริสแบ ริสยอล ไ้รบ่ะ .... ^__________^
ความคิดเห็น