รักซึ้ง ๆ สุดเซอร์ไพรส์....ขอฝากใจไว้ที่เธอ...>^<

ลำดับตอนที่ #3 : >>>O^O นี่นาย....ฉันเป็นห่วงรู้ไม๊ +-+-+-+-+

/" เฮ้อ...ในที่สุดฉันก็มาที่นี่อีกจนได้ " /

 ที่นี่ยังคงสวยเหมือนเดิม  ความทรงจำตอนเด็ก ๆ แทรกซึมเข้ามาในหัว ฉันมองไปข้างหน้า มันเป็นทะเลสาบเล็ก ๆ แห่งหนึ่งที่อยู่ชานเมือง ไม่มีผู้คน เหมาะสำหรับคนอย่างฉัน

 กระแสน้ำไหลเอื่อย เหมือนกับเวลาที่ไม่มีวันไหลย้อนกลับ ใบไม้ร่วงหล่นลงจากต้นไม้ ปลิว สไวราวกับพวกมันได้รับอิสรภาพ ลมเย็น ๆ พัดผ่านหน้าฉัน ทำให้ฉัน เหมือนถูกสะกดไปชั่วขณะ นกตัวสีขาว ๆ ฝูงใหญ่ บินเหนือทะเลสาบ และส่งเสียงร้องระงม ราวกับว่าที่นี่มีแต่พวกมันเท่านั้น

 ฉันนั่งลงที่เก้าอี้ไม้สีขาว  ดูเหมือนมันไม่ค่อยต่างจากเดิมเท่าไหร่ ระยะเวลาที่ยาวนานถึง 7 ปี ที่ฉันไม่ได้นั่งที่เก้าอี้ตัวนี้ ฉันรู้สึกปลดปล่อย และเหมือนอยู่อีกโลกนึงเลยแหละ

 ฉันจะอยู่แบบนี้ตลอด 2 เดือนงั้นหรอ บรื่อ.... ไม่มีทาง แล้วฉันจะไปไหนล่ะ ไปที่ไกล ๆ ดีไม๊ ไปจากที่นี่ซักพักก็คงจะดีเหมือนกัน เพราะถ้าฉันอยู่ฉันคงต้องตอบคำถามซ้ำ ๆ ที่คนช่างสงสัยทั้งหลายถามทุกวัน แน่ ๆ

โทรหาป๊าดีกว่า ก็ป๊าฉันเป็นถึงเจ้าของแอร์พอร์ตเลยนะ   ผู้ใหญ่วัย 40 ต้น ๆ น่าจะมีความคิดที่ดีกว่าเด็ก ม.4 อย่างฉัน

 /" ฮัลโหล ป๊า หนูเองนะ "/

 / " (เอกสารตรงนั้นน่ะ ฉันเซ็นต์หมดแล้วนะ ยกออกไปด้วย )ว่าไงยัยปัด " / เอกสารไรฟะ  อยู่ที่บริษัทแหง ๆ

 /" ป๊า จัดการตั๋วเครื่องบินให้หนูด้วย "/ -*-

 /" (ท่านประธานค่ะ แฟ้มนี้ยังไม่ได้เซ็นต์เลยค่ะ) ฮะ แป๊บนะลูก (ขอบคุณค่ะท่าน )ว่าไงนะ แกจะไปไหน "/ โหหห เป็นพ่อที่ประเสริฐจริง ๆ ขนาดยุ่งยังมีเวลาคุยกับลูกสาวที่น่ารักได้ ^O^ 

 /" แล้วแต่ป๊าสิ  หนูยังคิดไม่ออก หนูจะไปพรุ่งนี้นะ เร็ว ๆ หน่อย "/

 /" (นี่เลขา เอาชามาเติมด้วยนะ แล้วก้อยกเอาถังขยะไปทิ้งได้แล้ว )ได้ ๆ เด๋วป๊าให้คนไปจองให้ "/ นังเลขานี่แย่จริง ๆ ป๊าฉันต้องนั่งดมขยะหรอนี่  แต่ป๊ารู้สึกจะยุ่งกับนังคนนี้เหลือเกินนะ

 /" หนูโดนพักการเรียน "/ -*-

 /" แล้วอีกเรื่องคือกระโปรง ไปตัดใหม่ได้แล้ว ทำไมมันสั้นอย่างนั้นล่ะ  ฉันลูกสามแล้วนะ ภาระก็มาก ถ้าเธอไม่อยากให้ฉันมีอารมณ์แบบนั้น "  / หึย ...ป๊าไล่มันออกไปเลย นังนั่นคงมาจากญี่ปุ่นล่ะมั๊ง เชอะ.... 

  /" ป๊า ฟังหนูหน่อยสิ!!!!"/

 /" อืม กี่เดือนล่ะ " /  หือ แล้วไม่ด่าอะไรเลยเหยอ ลูกสาวถูกพักการเรียนนะป๊า

 /" 2 เดือน ค่ะ หนูจะไปพรุ่งนี้ ด่วนเลยนะ "/ ยังมาถามอีกว่ากี่เดือน ถ้าเป็นพ่อคนอื่นคงตวาดตั้งแต่ปริปากพูดว่าถูกพักการเรียนแล้ว เป็นพ่อที่แสนดี จริง ๆ ฮือ ฮือ TTOTT 

 /" อืม ประวัติกาลใหม่ เด็กเรียนอย่างแก ถูกพักการเรียน ฮ่าๆๆ ขำจริงวุ้ย  " /  มันน่าขำไม๊เนี่ยะ หนู
ซีเรียสนะ

 /"  ไม่ขำเลยนะ "/ -*-

 /" หุหุ  แล้วแกจะไปที่ไหนล่ะ"/

 /" ก็บอกแล้วไง ว่าตามใจป๊า "/ หนูบอกไปตั้งนานแล้ว มัวแต่ยุ่งกับนังเลขาอยู่นั่นแหละ

 /" งั้น พรุ่งนี้ไปกรุงนิวเดลี อินเดียแล้วกัน"/ เหย นิวเดลี จะบ้าหรอป๊า หนูไม่อยากไปเห็นคนฉี่ข้างทางนะ

 /"  ฮะ!!!!!!!!!!! ป๊า !! หนูพูดภาษานั้นไม่เป็นหรอกนะ"/ แต่ความจริงที่นั่นก็ไม่มีหนุ่มขาว ๆ เลย ฉันคงต้องตายแน่ถ้าขาดอาหารตา ไม่เหมือนเมืองไทย อ๊ากกก เพียบๆๆ
 

 /" ไหนบอกตามใจป๊าไง"/ *-* กวนจิง ๆ เลย เหมือนใครเนี่ยะ -*- ถ้าไปอินเดีย ฆ่ากันเลยยดีกว่า

 /" ป๊า!!!!!!!"/

 /" เออ ๆๆ รู้แล้วน่า สิงคโปร์ โอเคไม๊ "/

 /" ตามใจป๊าสิ "/ ค่อยยังชั่ว ดีขึ้นหน่อย

 ฉันหวังว่าพรุ่งนี้เที่ยวบินคงไม่มีปัญหาอะไร ส่วนตั๋วเครื่องบินขอให้มาถึงมือฉันโดยสวัสดิภาพ รวมถึงแม่เลขานั่นคงจะไปตัดกระโปรงของหล่อนใหม่เร็ว ๆ นี้  และหวังว่าป๊าจะไม่เกิดอารมณ์ก่อนวัยอันควร

 /" ป๊า แค่นี้นะ "/

 /" อื้ม  เดี๋ยว!!!!!!....." /

 /"............." / รีบๆ พูดมาสิป๊า   คุยโทรศัพท์แล้วปวดหูชะมัด 

 /" แกคับ A เองหรอยัยปัด "/

 /" ป๊า!!!!!!!" / -*- เอาเข้าไป

 เหอะ บิดาบังเกิดเกล้าของช๊าน...... ฉันล่ะไม่เข้าใจ ทำไมพวกผู้ชายถึงชอบถามอะไร ๆ โง่ ๆ แบบนี้ ม๊าไม่เห็นมายุ่งกับขนาดหน้าอกหน้าใจของฉันเลย ฉันจะไซส์อะไรมายุ่งอะไรด้วยล่ะ

 แต่ฉันก็เห็นไอ้พวกผู้ชายมองหน้าอกของยัยคิมกัน ตาไม่กระพริบ ก็แม่นั่น ใหญ่เบ้อเริ่ม ซะขนาดนั้น  ผิดกะฉัน  เห็นแล้วหิวข้าวช้าวเลย ก็ทรงไข่ดาวไง        ฉันอยู่ที่นี่นานมาก จนฉันเห็นเด็กนักเรียนพากันเดินกลับบ้านกันเป็นกลุ่มใหญ่ แต่ทำไมวันนี้แดดแรงจังนะ แต่ก็ดีแล้วแหละ ถ้าขืนฝนตกอีก ฉันคงขนลุกเกรียว

 ฉันยังไม่อยากกลับบ้าน ฉันยังไม่อยากจากที่นี่ไป ฉันนั่งอยู่ที่เก้าอี้ตัวนี้จนตะวันลับหายไป และมีเพื่อนของฉันมาแทนที่ พระจันทร์ยังไงล่ะ คืนนี้พระจันทร์ยังคงครึ่งเสี้ยวเหมือนเดิม และมันจะถูกเติมเต็มอีกไม่นาน  ฉันรู้สึกเหมือนกับว่า วันนี้พระจันทร์สวยเป็นพิเศษ เหมือนมันยิ้มให้ฉันเลยค่ะ ฉันตัดสินใจลุกออกจากที่นี่ และไม่คิดจะหันกลับไปมองมันอีก

 ฉันกำลังเดินกลับบ้าน แต่ขามันก้าวไม่ออกแล้ว ไม่รู้กลับไปจะโดนสองพี่น้องโรคจิตบ่นอะไรอีก ส่วนเรื่องขนาดหน้าอก  ฉันคิดว่าฉันควรจะชินได้แล้ว เพราะมันบ่อยเหลือเกิน -*- 

 ในที่สุดก็ถึงบ้านซักที แต่....เท้าของฉันยังไม่ทันก้าวขึ้นบันไดก็มีเสียงอันไพเราะที่คุ้นเคยทักทายก่อน

 /" ไงล่ะ โดนพักการเรียน สาแก่ใจไม๊ "/

 /" .............." /มันช่างเป็นคำทักทายที่เพราะเหลือเกิน ไม่เคยฟังคำไหนเพราะอย่างนี้มาก่อน  -*-

 /" นี่ หูหนวกรึไงฮะ "/

 /"........."/ แล้วนี่ก็เป็นประโยคที่ซึ้งกินใจอีกแล้ว ฉันกำลังหลับตาเพลิดเพลินกับประโยคที่ไพเราะที่สุด

 /" แกเป็นบ้าแล้วหรอ !!!!!ไอ้ปัด ไม่ได้ยินที่ฉันพูดหรอ  "/ หึย  รำคาญว่ะ

 /"ไม่ได้บ้า แล้วก็เข้าใจถูกแล้ว ปัดโดนพักการเรียน  สาแก่ใจไม๊ อันนั้นคงไม่จำเป็นต้องบอก "/ -*- เป็นพี่หรือพ่อวะ จะตะโกนทำไม -_- +++

 /" หึ แกมันชอบทำซ่า แกรู้ไม๊มันเสื่อมเสียวงศ์ตะกูลเราแค่ไหน "/ -*-  ไม่อยากจะอยู่ตระกูลเดียวกันเล้ย

 /" ................"/    ฉันขี้เกียจพูด เลยเดินขึ้นบันไดไป  โดยมีมนุษย์คนนึงยืนแหกปากอยู่ข้างล่าง -*-

/" นี่ !!!!!!!"/ 

 /" งี่เง่า.....อย่าทำเป็นอ่อนได้ไม๊ฮะ !!!!!!"/ จะเอาอะไรกับฉันอีก แล้วเดินตามขึ้นมาทำไม ไม่รู้หรอว่ารำคาญ

 เสื่อมเสียชื่อเสียงงั้นหรอ  เหอะ คงไม่ใช่ฉันคนเดียวมั๊ง  ฉันเบื่อที่สุดกับนิสัยห่วยแตกของพี่ชายอันเป็นที่รักยิ่ง  -*- ฉันต้องทนกับนิสัยแบบนี้ตั้งแต่เกิดเรื่องคราวนั้นแล้ว

 /" ฮะ !!!!ว่าไงนะ"/ แค่ด่าว่า งี่เง่า ถึงกับอึ้งเลยหรอ -*- หึ 

 /" ถ้าพี่มีนไม่ทิ้งพี่ไป ปัดคงไม่เจ็บแบบนี้หรอก "/

 /"อะไรนะ!!!! " / หูหนวกรึไง

 /" ถ้าตัวเองเอาชนะพี่มีนไม่ได้ ก็อย่ามาลงที่ปัด "/

 /" ใครชนะไม่ได้ "/

 /" ถ้าชนะ แล้วพี่มีนอยู่ไหนล่ะ ยอมรับซะมั่งเหอะ ว่าแพ้.........."/

 /" แพ้งั้นหรอ