คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : คำสัญญา กับของสำคัญ
โตเกียว ประเทศ ญี่ปุ่น (นึกว่าพูดญี่ปุ่นอยู่ก็แล้วกันนะ)
กริ้งงงงงงงงง เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
“สวัสดีค่ะบ้านเทตสึค่ะ”โยกิโนะ หญิงสาวเจ้าของบ้านกล่าวขึ้น
“สวัสดีค่ะนั่นโยกิโนะรึปล่าว นี่ชั้นเพ็ญเอง นะ” คู่สายกล่าวขึ้น
“อ้าวเพ็ญเองหรอ นึกว่าใครไม่ได้คุยกันตั้งนาน สบายดีไหม”โยกิโนะกล่าวอย่างเป็นมิตร
“สบายดีจ้ะ ตอนนี้ก็จะถึงเวลาแล้วนะที่เราสองคนรอคอยเธอยังจำได้ไหม”เพ็ญกล่าว
“จำได้สิ เผลอแปปเดียวเองนะเนี่ยก็จะ18ปีแล้ว ชั้นยังจำเรื่องนั้นได้ดี “เธอพูดพลางนึกถึงอดีต
18 ปี ที่แล้ว
เธอกับเพ็ญแขเคยสัญญา กันไว้ว่า อยากจะให้ลูกของทั้งสองหมั้นหมายกันไว้ โดยจะบอกให้ทั้งสองคนรู้เมื่อหนูอิงฟ้าอายุครบ 18 ปี ซึ่งพ่อของทั้งสองฝ่ายก็เห็นด้วยเพราะเขาต้องการจะรวมธุรกิจของสองบริษัทเป็นเป็นหนึ่ง
“แล้วตอนนี้หนูอิงฟ้าเป็นอย่างไรบ้างคงโตมาสวยเหมือนแม่สินะ แล้วเธอจะส่งเขามาหาฉันเมื่อไหร่หละ”โยกิโนะถามขึ้น
“ก็เร็วๆนี้หละจะ ลูกฟ้าเขาเอนท์แพทย์ติด ที่มหาลัยในโตเกียวแล้วหนะ แต่ใจจริงฉันอยากให้เขาเรียนสาขาอื่นมากกว่านะ เรียนแพทย์ท่าทางหนักมาก แต่ถ้าขัดใจแก กลัวแกจะไม่ไป “ เพ็ญแขกล่าวขึ้นอย่างเป็นห่วง
“ไม่ต้องคิดมากหรอก เชื่อชั้นสิ หนูฟ้าเธอเก่งอยู่แล้ว ชั้นว่าเดี๋ยวชั้นจะไปรับแกที่ประเทศไทยเลยดีกว่าอีก3วันใช้มั้ย”โยกิโนะกล่าวขึ้น
“แม่ฮะผมกลับมาแล้วฮะ”เสียงชายหนุ่มดังขึ้นพร้อมกับเดินเข้าทักทายผู้เป็นแม่
“แค่นี้ก่อนนะจ้ะเพ็ญ ไทจิกลับมาแล้ว”เธอวางสายอย่างรีบร้อนราวกลับกลัวคนข้างๆจะรู้อะไรเข้า
“เมื่อกี้แม่คุยกับใครหรือครับ ทำไมรีบวางหละ”เด็กหนุ่มถามอย่างสงสัย
“อ๋อคุยกับน้าเพ็ญหนะจำได้ไหมที่เขาอยู่เมืองไทยไง “ผู้เป็นแม่ตอบ
“อ๋อ น้าเพ็ญคนที่ใจดีๆชอบซื้อขนมอร่อยๆมาฝากหรอฮะ” ไทจิตอบอย่างร่าเริง
“ใช่จ้ะเนี่ยลูกสาวเขาสอบติดแพทย์ที่ญี่ปุ่น แม่กะจะไปรับเขามาอยู่ด้วย อีก3วัน ลูกคง ไม่ว่าอะไรนะจ้ะ”หล่อนถามขึ้น
“ไม่เป็นไรฮะ แม่ดีซะอีก ผมจะได้กินขนมอร่อยๆบ่อยๆไงฮะ”เด็กหนุ่มตอบอย่างร่าเริง
“จ้า ลูกต้องได้กินจนเบื่อแน่ “เธอตอบอย่างมีเล่ห์ใน
“แล้วนี่ลูกทำไมวันนี้กลับบ้านเร็วหละ ไหนบอกว่ามีถ่ายแบบถึง2ทุ่มไม่ใช่หรอนี่พึ่ง3โมงเย็นเองนะ”เธอถามอย่างสงสัย
“อ๋อฮะพอดีผมลืมของไว้ฮะ มันเป็นของสำคัญ เดี๋ยวผมก็จะไปทำงานต่อแล้วฮะ ไปละครับแม่ เดี๋ยววันนี้กลับช้าหน่อยนะฮะ”เด็กหนุ่มตอบอย่างร่าเริง
“จ้า ไปเถอะแต่อย่ากลับดึกมากนักหละรู้มั้ย “เธอกล่าวอย่างเป็นห่วง
่ถ้าทางคงจะเป็นของสำคัญจริงๆถึงขนาดที่ไทจิกลับมาเอาด้วยตัวเอง คงไม่มีอะไรมั้ง เราคิดมากเองหละ ่ โยกิโนะคิด
เด็กหนุ่มวันนี้ท่าทางร่าเริงมากกว่าปกติใช่วันนี้เป็นวันสำคัญของเขา นับจาก1ปีของวันเดียวกันปีที่แล้ว ของที่เขากลับมาเอานั้นเป็นของสำคัญมาก มันเป็นแหวนแต่งงาน ที่เขาจะนำไปขอคนที่เขารักมากที่สุด ในระยะเวลา1ปีที่คบกัน เขาหวังว่าเธอคนนั้นคงจะดีใจและมีความสุขกับของที่เขาจะมอบให้ในวันครบรอบการคบกันของพวกเขา หวังว่าเธอจะยอมรับมันอย่างมีความสุข...
่ผมหวังว่าคุนจะรับมันนะ.......... ไอริ..่เด็กหนุ่มคิด
ความคิดเห็น