คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ
ณ กรุงเทพ เมืองไทย
เช้าวันหนึ่งอากาศสดใส ในโรงเรียนแห่งหนึ่งที่มีชื่อเสียง
กลุ่มนักเรียนหญิงกลุ่มหนึ่ง นั่งอยู่โต๊ะม้าหิน ใต้ต้นไม้ใหญ่
“กรี๊ดดดดดดด แก ดูนี้สิ โปสเตอร์อันใหม่ชั้นเจอเมื่อวาน เทตสึ อ้ายยยยยยยยยยยยยยหล่อบาดใจชะมัดเรย”หวาน นกหวีดประจำกลุ่มพูดขึ้น
“อ้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย แกจริงด้วยหล่อชะมัดเรย แต่สู้ริวยะของชั้นไม่ได้หรอกดูสิกรี๊ด ถอดเสื้อด้วยชั้นจะเป็นลมชั้นอยากกรี๊ดให้โลกแตกกกก”ซาร่าพูดขึ้น(แล้วที่แกทำอยุไม่เรียกว่ากรี๊ดหรอ..คนเขียน)
“แหมใช่สิของแกหนะอะไรอะไรก็ริวยะหนิเชอะ เทตสึหล่อกว่าตั้งเยอะใช่ไหมฟ้า”หวานหันมาขอความเห็นจากคนที่ไม่พูดอะไรมัวแต่นั่งอ่านหนังสืออยู่
ฟ้าเงยหน้าขึ้นอย่างรำคาญ “เหอๆ ไม่มีใครหล่อทั้งนั้นแหละ พอเรยๆออดดังแล้วเข้าห้องเรียนกันเถอะ”
หลังจากเดินเข้าห้องไปแล้ว ไม่ช้าครูก็เข้ามา “สวัสดีจ๊ะเด็กๆ เอาหละหลังจากที่สอบปลายภาคกันเสร็จแล้ววันนี้ก็เป็นวันสุดท้าย ที่ครูจะได้เจอพวกเธอ แต่ก่อนอื่น อิงฟ้าจ้ะหนูยังไม่ได้ ส่งใบว่าจะเลือกมหาลัยไหนให้ครูเลยนะจ้ะ”
“โหยอาจารย์ขา มันไม่ต้องส่งแล้วหละค่ะก็ในเมื่อมันสอบติดหมอที่โตเกียวแล้วนี่ค่ะ “ หวานพูดขึ้นอย่างร่าเริง
“จริงหรอจ้ะทำไมเธอถึงไม่บอกครูหละ”ครูพูดอย่างสงสัย
“ค่ะ อันที่จริงหนูไม่อยากไปหรอกค่ะแต่คุณแม่เขาอยากให้ไปเรียนที่นั่นค่ะ “ฟ้าพูดขึ้นอย่างเสียใจ
“ยังไงครูก็ขอให้เธอประสบความสำเร็จนะจ้ะ”ครูพูดและยิ้มอย่างจริงใจ
“วี๊ดวิ้วอ้งฟ้าของเราจะเป็นเด็กนอกแล้วโว้ย พรุ่งนี้เราไปกินเลี้ยงจบม.หกกันโอเคป่าวพวก “ ป๋อง หัวหน้าห้องพูดขึ้น ทุกคนต่างส่งเสียงตอบรับอย่างมีความสุข
“อย่าไปนะอิงฟ้าเธออย่าไป ...ฉันๆขาดเธอไม่ได้...แล้วไปมหาลัยใครจะช่วยชั้นทำการบ้านหละ”พลพูดอย่างหยอกล้อ แกล้งทำเป็นบีบน้ำตา
“แกก็หัดทำเองสิยะ โตเป็นควายจะเรียนมหาลัยแล้วยังเกาะอิงฟ้าไม่เลิก”ซาร่าพูดขึ้น
“ไม่เกี่ยวกะเธอซาหริ่ม”พลหันไปพูดอย่างกวนพระบาทา
“กรี๊ดดชั้นชื่อซาร่า หยะ หยุดเรียกว่าซาหริ่มได้แล้วนะ “ซาร่าพูดอย่างเหลืออด และเริ่มไล่เตะ พล
“เห้ยๆหยุดพอกันเลย ทะเลาะกันตั้งแต่ม.1ไม่เบื่อหรอ 6ปีแล้วนา อีกอย่างไม่ต้องห่วงเราหรอกเราไม่ได้ไปตายนะ”ฟ้าพูดขึ้นอย่างเหลืออด คู่นี้ทะเลาะกันไม่เลิก แต่อีกใจก็ใจหาย อีกหลายปีที่เดียวที่เธอจะไม่ได้อยู่กับเพื่อนๆในห้อง ...
“เอาน่าไปญี่ปุ่นทั้งทีมันต้องมีอารัยดีๆบ้างแหละยังไงถ้ามีเวลาว่างก็กลับมาเยี่ยมกันก็ได้นี่หรือจะไม่กลับ”บอลพูดขึ้น อย่างรู้ทันว่าตอนนี้คนที่เขาแอบรักกำลังกังวล พูดไปแบบนั้นแต่ใจจริงก็ไม่อยากให้เขาไป
“บ้าหรอกลับดิ จะกลับมาให้นายเลี้ยงข้าวจนอ้วนฉุเรย555+”ฟ้าพูดและยิ้มอย่างไม่คิดอะไร
“เดี๋ยวเรากลับบ้านก่อนนะอีก3วันจะไปยังไม่ได้เตรียมของเลยแหะๆ”ฟ้าพูดขึ้นพร้อมเดินออกไป
หวานก้เดินเข้ามาตบไหล่บอล “ถ้าไม่รีบบอกตอนนี้อีกกี่ปีจะได้บอกหละ”
“ไม่ได้หรอกเรารู้ว่าฟ้าไม่ได้คิดอะไรกับเรา พูดไปจะทำให้ฟ้าไม่สบายใจ”บอลพุดพร้อมน้ำตา
นั่นสินะทำไมเขาถึงไม่กล้าพูดมันทั้งๆที่ควรจะพูด
“แล้วแต่ละกันระบายกับชั้นได้เสมอตลอดเวลาโอเค้ ไปหละ”หวานพูดแล้วยิ้มอย่าจริงใจ
ชั้นคงได้แค่เป็นเพื่อนเธอจริงๆ ถึงยังไงก็จะยังคอยมองและดูแลเธอตลอดไป......
.............................................................................................................................
ช่วยอ่านและติชมกันหน่อยนา
ความคิดเห็น