ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : จุดเริ่มต้นของการเป็นนักท่องเที่ยว
การที่เราต้องฝืนทำอะไรบางสิ่งบางอย่าง ทั้งๆที่เราไม่อยากทำเลย คุณคิดว่าเราควรทำหรือไม่ควรทำดีหละคะ
(ขอควรกรุณาจากท่านผู้อ่านทุกท่าน ให้เขย่าก่อนอ่านด้วยนะค่ะเพื่อความกลมกล่อมของเรื่อง งุงิๆ)
สวัสดีคร้า! ฉันแทยอนลูกสาวของนักท่องเที่ยวระดับโลก ที่ไปเที่ยวมาแล้วเกือบทุกประเทศ แต่ทว่า คุณพ่อของฉันท่านเพิ่งเสียไป เมื่ออาทิตย์ที่แล้ว ก่อนหมดลมหายใจ คุณพ่อได้บอกกันฉันว่า "แทยอนพ่อหวังว่าลูกคงจะได้เป็นนักท่องเที่ยวเหมือนพะ......"
คำพูดคำนี้ทำให้ฉันต้องหนักใจเอามากๆ เพราะความฝันของฉันคือการเป็นแพทย์สาว อารมณ์ขัน แต่ไม่ได้ซะแล้ว ฉันเป็นแพทย์สาวอารมณ์ขันไม่ได้แล้ว เพราะหน้าที่ของฉันในตอนนี้คือต้องสานฝันให้กันคุณพ่อ อ้ากๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ฉันคิดที่จะสานฝันให้กับคุณพ่อ แต่ถึงจะคิดอย่างนั้นก็เหอะ มันไม่มีประโยชน์อะไรเลย เพราะฉันพูดภาษาอะไรไม่ได้เลยแม้แต่ภาษาเดียว เพื่อนก็ไม่มีซักกะคนเดียว แล้วอีกอย่างก็ไม่มีใครอยู่ด้วยแม้แต่คนเดียว
ฟิ้ว.........ฟิ้ว..............ฟิ้ว.............
ลมเย็นๆ ลอดมาจากรูหน้าต่างห้องนอนของฉัน ตอนนี้บรรยากาศหน้าวังเวงมากๆๆๆๆๆ ไม่เอาดีกว่าไม่พูดเรื่องนี้ละ เดี๋ยวมันจะมาโดยไม่รู้ตัว คิดแล้วสยอง .......
เช้าวันต่อมา ที่ผ่านอากาศหน้าวังเวงในคืนนั้น... พอฉันตื่นขึ้นมาจากที่นอน ฉันก็นึกได้ว่า วันนี้ฉันจะต้องไปที่สำนักงานของคุณพ่อ ฉันเลยรีบทำธุระส่วนตัวให้เสร็จก่อนไปที่สำนักงาน
เอี๊ยด.................. เสียงเบรกรถฉันดังในทันทีทันใด เพราะตั้งแต่ฉันทำธุระส่วนตัวเสร็จ ฉันก็รีบบึ่งรถมาที่สำนักงานเลย ฉันเดินเข้าไปใสำนักงาน ในฐานะผู้บริหารคนใหม่ พอฉันเข้าไปนั่งที่เก้าอี้ในห้องผู้บริหารไม่กี่นาที เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น พอประตูเปิดออก ฉันก็ได้พบกับหญิงร่างเล็กคนหนึ่ง เธอมีผมสีบลอนด์ยาวสละสลวย นัยน์ตาสีฟ้าอ่อนของเธอเข้ากับริมฝีปากสีชมพูอ่อนของเธอมาก และเธอคนนี้เหมือนจะชื่อว่า แองเจลิก้า อะไรซักอย่าง เพราะเท่าที่ฉันดูจาดป้ายชื่อบนหน้าอกของเธอแลัว ยังรู้ว่าเธอเป็นคนแคนดาอีกด้วย
พอแองเจลิก้าเดินมาที่โต๊ะทำงานของฉัน เธอก็พูดอะไรบางอย่าง ซักประโยค 2 ประโยค พอพูดเสร็จเธอก็วางแฟ้มเอกสารที่อยู่ในมือไว้บนโต๊ะ แล้วก็เดินออกจากห้องไป
ว่าแล้วไง พอเข้ามาที่สำนักงานไม่กี่นาทีงานก็เข้าซะละ ซวยจริงๆ เพราะอย่างงี้ไงถึงไม่อยากเป็นนักท่องเที่ยว หลังจากนั้นฉันก็หยิบเอกสารที่แองเจลิก้าวางไว้บนโต๊ะขึ้นมาอ่าน ในเอกสารเขียนว่า
"แทยอนลูกรัก เอกสารนี้ที่พ่อเตรียมไว้ให้ลูก เพราะพ่ออยากให้ลูก ได้ไปพจญภัยในแดนต่างๆ ที่ต่างวัฒนธรรม ต่างประเพณี ต่างผู้ต่างคน ซึ่งสิ่งที่พ่อจะขอจากตัวลูกนั้นคือ พ่ออยากให้ลูกได้ไปผจญภัยที่ประเทศเกาหลี เพราะที่นั่น เป็นประเทศที่พ่อชอบมากที่สุด ซึ่งชื่อของลูกเองก็เป็นส่วนหนึ่งของภาษาเกาหลี ลูกจงไปตามหาความหมายของชื่อลูก แล้วค่อยกลับมาเมื่องไทย ลูกไม่ต้องกลัวว่าลูกจะพูดภาษาเกาหลีไม่ได้ เพราะเมื่่อลูกไปถึงที่นั้น ลูกจงไปตามหาผู้ชายที่มีผมสีดำตัดเป็นทรงเรียบ จมูกโด่ง มีลักยิ้มข้างขวา หน้าหวาน ผู้ชายคนนั้นแหละที่จะพาลูกไปผจญภัยอย่างสนุกสนาน
พ่อขอให้ลูกสนุกกับการเที่ยวเกาหลีครั้งนี้นะ จาก......คนที่รักลูกแทยอนมากที่สุด"
สรุปคือฉันต้องไปเกาหลีเพื่อไปตามหาความหมายของชื่อเล่นฉัน เอาหวะไหนๆก็จะได้ไปแล้ว งั้นไปพรุ่งนี้เลยละกัน
ขอบคุณสำหรับทุกท่านที่เข้ามาอ่าน และท่านจะได้อ่านตอนต่อไปในเร็วๆนี้ ^^
(ขอควรกรุณาจากท่านผู้อ่านทุกท่าน ให้เขย่าก่อนอ่านด้วยนะค่ะเพื่อความกลมกล่อมของเรื่อง งุงิๆ)
สวัสดีคร้า! ฉันแทยอนลูกสาวของนักท่องเที่ยวระดับโลก ที่ไปเที่ยวมาแล้วเกือบทุกประเทศ แต่ทว่า คุณพ่อของฉันท่านเพิ่งเสียไป เมื่ออาทิตย์ที่แล้ว ก่อนหมดลมหายใจ คุณพ่อได้บอกกันฉันว่า "แทยอนพ่อหวังว่าลูกคงจะได้เป็นนักท่องเที่ยวเหมือนพะ......"
คำพูดคำนี้ทำให้ฉันต้องหนักใจเอามากๆ เพราะความฝันของฉันคือการเป็นแพทย์สาว อารมณ์ขัน แต่ไม่ได้ซะแล้ว ฉันเป็นแพทย์สาวอารมณ์ขันไม่ได้แล้ว เพราะหน้าที่ของฉันในตอนนี้คือต้องสานฝันให้กันคุณพ่อ อ้ากๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ฉันคิดที่จะสานฝันให้กับคุณพ่อ แต่ถึงจะคิดอย่างนั้นก็เหอะ มันไม่มีประโยชน์อะไรเลย เพราะฉันพูดภาษาอะไรไม่ได้เลยแม้แต่ภาษาเดียว เพื่อนก็ไม่มีซักกะคนเดียว แล้วอีกอย่างก็ไม่มีใครอยู่ด้วยแม้แต่คนเดียว
ฟิ้ว.........ฟิ้ว..............ฟิ้ว.............
ลมเย็นๆ ลอดมาจากรูหน้าต่างห้องนอนของฉัน ตอนนี้บรรยากาศหน้าวังเวงมากๆๆๆๆๆ ไม่เอาดีกว่าไม่พูดเรื่องนี้ละ เดี๋ยวมันจะมาโดยไม่รู้ตัว คิดแล้วสยอง .......
เช้าวันต่อมา ที่ผ่านอากาศหน้าวังเวงในคืนนั้น... พอฉันตื่นขึ้นมาจากที่นอน ฉันก็นึกได้ว่า วันนี้ฉันจะต้องไปที่สำนักงานของคุณพ่อ ฉันเลยรีบทำธุระส่วนตัวให้เสร็จก่อนไปที่สำนักงาน
เอี๊ยด.................. เสียงเบรกรถฉันดังในทันทีทันใด เพราะตั้งแต่ฉันทำธุระส่วนตัวเสร็จ ฉันก็รีบบึ่งรถมาที่สำนักงานเลย ฉันเดินเข้าไปใสำนักงาน ในฐานะผู้บริหารคนใหม่ พอฉันเข้าไปนั่งที่เก้าอี้ในห้องผู้บริหารไม่กี่นาที เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น พอประตูเปิดออก ฉันก็ได้พบกับหญิงร่างเล็กคนหนึ่ง เธอมีผมสีบลอนด์ยาวสละสลวย นัยน์ตาสีฟ้าอ่อนของเธอเข้ากับริมฝีปากสีชมพูอ่อนของเธอมาก และเธอคนนี้เหมือนจะชื่อว่า แองเจลิก้า อะไรซักอย่าง เพราะเท่าที่ฉันดูจาดป้ายชื่อบนหน้าอกของเธอแลัว ยังรู้ว่าเธอเป็นคนแคนดาอีกด้วย
พอแองเจลิก้าเดินมาที่โต๊ะทำงานของฉัน เธอก็พูดอะไรบางอย่าง ซักประโยค 2 ประโยค พอพูดเสร็จเธอก็วางแฟ้มเอกสารที่อยู่ในมือไว้บนโต๊ะ แล้วก็เดินออกจากห้องไป
ว่าแล้วไง พอเข้ามาที่สำนักงานไม่กี่นาทีงานก็เข้าซะละ ซวยจริงๆ เพราะอย่างงี้ไงถึงไม่อยากเป็นนักท่องเที่ยว หลังจากนั้นฉันก็หยิบเอกสารที่แองเจลิก้าวางไว้บนโต๊ะขึ้นมาอ่าน ในเอกสารเขียนว่า
"แทยอนลูกรัก เอกสารนี้ที่พ่อเตรียมไว้ให้ลูก เพราะพ่ออยากให้ลูก ได้ไปพจญภัยในแดนต่างๆ ที่ต่างวัฒนธรรม ต่างประเพณี ต่างผู้ต่างคน ซึ่งสิ่งที่พ่อจะขอจากตัวลูกนั้นคือ พ่ออยากให้ลูกได้ไปผจญภัยที่ประเทศเกาหลี เพราะที่นั่น เป็นประเทศที่พ่อชอบมากที่สุด ซึ่งชื่อของลูกเองก็เป็นส่วนหนึ่งของภาษาเกาหลี ลูกจงไปตามหาความหมายของชื่อลูก แล้วค่อยกลับมาเมื่องไทย ลูกไม่ต้องกลัวว่าลูกจะพูดภาษาเกาหลีไม่ได้ เพราะเมื่่อลูกไปถึงที่นั้น ลูกจงไปตามหาผู้ชายที่มีผมสีดำตัดเป็นทรงเรียบ จมูกโด่ง มีลักยิ้มข้างขวา หน้าหวาน ผู้ชายคนนั้นแหละที่จะพาลูกไปผจญภัยอย่างสนุกสนาน
พ่อขอให้ลูกสนุกกับการเที่ยวเกาหลีครั้งนี้นะ จาก......คนที่รักลูกแทยอนมากที่สุด"
สรุปคือฉันต้องไปเกาหลีเพื่อไปตามหาความหมายของชื่อเล่นฉัน เอาหวะไหนๆก็จะได้ไปแล้ว งั้นไปพรุ่งนี้เลยละกัน
ขอบคุณสำหรับทุกท่านที่เข้ามาอ่าน และท่านจะได้อ่านตอนต่อไปในเร็วๆนี้ ^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น