คุณลุงคนโปรด

ลำดับตอนที่ #27 : 26 สุขสันต์วันเกิด (จบ)

26 (จบ)

สุขสันต์วันเกิด

ตั้งแต่ตื่นเช้ามา นลเห็นคนอื่น ๆ ทำตัวลับ ๆ ล่อ ๆ กันจนน่าแปลกใจ ตอนแรกก็คิดว่าคงเล่นอะไรแผง ๆ กันแล้วไม่อยากให้ตนเองรู้ แต่ไป ๆ มา ๆ หนุ่มใหญ่ก็ดูมีพิรุธไปด้วยอีกคน วันนี้เป็นวันที่สองของการมาเที่ยวทะเล ตั้งแต่เช้ามาอาหลงก็ออกไปด้านนอกกับคอปเตอร์กันสองคน พอถามก็บอกแค่ว่าไปทำธุระ ไม่ยอมบอกลายละเอียดเท่าไหร่ ถามสองพี่น้องก็เอาแต่ปฏิเสธไม่รู้อย่างเดียว ซึ่งมันน่าสงสัยเกินกว่าจะปล่อยวางเอาไว้ได้

นลเก็บเรื่องนั้นเอาไว้ก่อน เพราะถึงหาคำตอบตอนนี้ไปยังไงก็คงหาไม่เจอถ้าพวกเขาไม่ยอมบอก เขาจึงหันความสนใจมาที่การทำอาหารเที่ยงสำหรับทุกคนแทน ซึ่งเมื่อวานหลังปาร์ตี้อาหารทะเลจบลง แต่เพราะยังมีของเหลืออยู่ เขาจึงเอามาทำเมนูต่าง ๆ ตัวของปูและกุ้ง เขาเอาเนื้อและมันปูมันกุ้งมาทำเป็นข้าวผัดปู ส่วนหอยก็นำมาทำเป็นรวมมิตรหอยผัดฉ่า ส่วนของปลาทำเป็นต้มยำแกงปลาและเมี่ยงปลาเผา

ระหว่างที่ทำอาหารอยู่นั้น อาหลงกับคอปเตอร์ก็กลับมาจากด้านนอกพอดี แต่ที่น่าแปลกคือ พวกนั้นรีบหลบรีบหนีกันจ้าละหวั่นเมื่อเขาหันไปมอง ยิ่งเพิ่มความสงเข้าไปอีก นลจึงละมือจากการทำอาหารไปล้างมือให้เรียบร้อย ก่อนจะเดินไปดูให้แน่ใจว่าพวกนั้นกำลังปิดบังอะไรอยู่ พอไปถึงก็เห็นสองพ่อลูกเอาอะไรบางอย่างเก็บเข้าไปในตู้เย็น

“เอาอะไรเข้าไปในตู้เย็นเหรอครับ”

ทันทีที่เสียงทักของนลดังขึ้น สองพ่อลูกที่ทำตัวลับ ๆ ล่อ ๆ กันอยู่สะดุ้งตกใจ น่าเสียดายที่นลไม่ทันเห็นว่าพวกนั้นเอาอะไรใส่เข้าไปด้านในตู้เย็น เพราะเขามาช้าไปก้าวหนึ่งในจังหวะที่อาหลงปิดตู้เย็นพอดี สองคนนั้นหันมาหาคนที่พวกตนพยายามแอบซ่อนบางอย่างเอาไว้ สองพ่อลูกเลิกลักเหงื่อตกจนมองเห็นได้อย่างชัดเจน นลหรี่ตาเพื่อแสดงออกว่ากำลังจับผิดสองคนนี้อยู่

“ปะ เปล๊า ไม่มีอะไร”

“ถ้าอย่างนั้นช่วยหลบหน่อยได้ไหมครับ พอดีผมอยากเอาของที่อยู่ด้านใน”

“มะ ไม่ได้ ไม่ได้ ไม่ได้ ยังไงก็ไม่ได้เด็ดขาด”

อาหลงส่งเสียงแตกตื่น ด้านของคอปเตอร์ก็พุ่งเข้ามากอดเอวเอาไว้ไม่ยอมให้ขยับเข้าไปใกล้ตู้เย็นนั้น เห็นแค่นี้ก็รู้แล้วว่าพวกนั้นแอบซ่อนบางอย่างเอาไว้ในตู้เย็นจริง ๆ แทบไม่ต้องใช้เทคนิคพิเศษอะไรในการจับโกหกเลย ในเมื่อสองพ่อลูกนั้นเผยไต๋ออกมาหมดเปลือก ติดที่ว่าไม่รู้ว่าของที่ซ่อนเอาไว้เป็นอะไรก็เท่านั้นเอง

“มีอะไรหรือเปล่า ทำไมผมถึงเข้าไม่ได้”

“เอ่อ คือ เปล่า ไม่มีอะไรทั้งนั้น พี่ไม่ได้ซ่อนอะไรในนี้”

“คูนพ่อ”

คอปเตอร์หันไปตำหนิคุณพ่อคนโปรดที่ดันพูดออกมาโต้ง ๆ ทั้งที่นลไม่ได้บอกเลยว่าแอบซ่อนอะไรหรือเปล่า อาหลงหน้าแดงก่ำที่ดันเผลอตัวพูดออกไป ไม่คิดว่าการจะเก็บซ่อนความลับบางอย่างมันทำได้ยากเย็นขนาดนี้ หนุ่มใหญ่รีบหาทางแก้สถานการณ์โดยเร็ว

“เอ่อคือ นลอยากได้อะไรครับ เดี๋ยวพี่หยิบให้”

“ผมหยิบเองก็ได้ครับ”

“ไม่ได้ เอ่อ คือ บอกมาเถอะเดี๋ยวพี่หยิบให้ดีกว่า”

“พริกขี้หนูสวนกับมะนาวครับ จะเอามาทำน้ำจิ้มของเมี่ยงปลา”

“โอเค”

ในเมื่อต้องการปิดบังขนาดนั้น นลก็จำยอมปล่อยให้พวกนั้นปิดบังต่อไปอย่างที่ตั้งใจกันเอาไว้ แต่ก็มีแอบเหลือบมองตอนที่อาหลงเปิดตู้เย็นเพื่อเอาของที่นลต้องการ เห็นกล่องกระดาษกล่องใหญ่กินพื้นที่ไปหนึ่งชั้น แต่ไม่ทันเห็นว่ามันคือกล่องอะไรคอปเตอร์ก็จับเขาหมุนหันหลังหลบไป นลได้แต่ยิ้มขำกับท่าทางพวกนั้น ไม่ต้องเดาให้เสียเวลาคงจะต้องการเซอร์ไพรส์วันเกิดเขาล่ะสินะ เพราะวันนี้เป็นวันเกิดของนลพอดี จึงไม่แปลกใจที่คิดเอาไว้แบบนั้น แต่ในเมื่อต้องการให้ตกใจเล่นก็ก็จะทำเป็นเหมือนว่าไม่รู้เรื่องต่อไปแล้วกัน

นอกจากสองพ่อลูกแล้ว ต้นไม้กับต้นกล้าเองก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่นัก ต้นไม้จะรีบหลบเมื่อเห็นว่านลเดินผ่านระหว่างคุยโทรศัพท์ เหมือนไม่อยากให้รู้ว่ากำลังคุยอะไรกับปลายสาย ส่วนทางของต้นกล้าฝ่ายนั้นไม่ค่อยปิดบังเท่าไหร่ ทำราวกับว่าเป็นเรื่องธรรมดา นั่งห่อของขวัญต่อหน้าต่อตา พอไปถามก็ตอบออกมาตรง ๆ ว่าห่อของขวัญให้นลอยู่ แค่ไม่บอกว่าของด้านในคืออะไรก็เท่านั้น

“น้านลอย่าไปบอกพวกนั้นนะครับว่าน้าเห็นผมห่อของขวัญ พวกนั้นบอกว่าอยากเซอร์ไพรส์น้า และต้องเก็บเป็นความลับ”

“แต่น้ารู้หมดแล้วล่ะ ต่อให้ต้นกล้าไม่ห่อของให้น้าเห็น”

“ผมก็ว่าอย่างนั้น ทำตัวลับ ๆ ล่อ ๆ ขนาดนั้น มีแต่คนโง่เท่านั้นแหละที่ไม่สงสัย”

“ปล่อยพวกเขาทำตามใจเถอะ มันดูน่าสนุกดีออก อยากรู้เหมือนกันว่าพวกเขาจะทำอะไรมาเซอร์ไพรส์น้า”

นลปล่อยให้ทุกคนได้ทำตามที่ตนเองต้องการ โดยไม่ไปก้าวก่าย ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่รู้อะไรทั้งนั้น นั่งเล่นอยู่ที่ห้องรับแขก ดูรายการทีวีทำราวกับไม่สนใจสิ่งรอบตัว ทั้งที่ในใจเองก็ตื่นเต้นไม่แพ้กัน เพราะตั้งแต่เกิดมาไม่เคยได้จัดงานเลี้ยงวันเกิดกับใครเขาสักครั้ง ส่วนมากก็ได้ของขวัญวันเกิดจากเพื่อนสนิทและพี่สาว เลยอดตื่นเต้นไปด้วยไม่ได้ แค่คิดว่าคืนนี้มีเรื่องให้ต้องตกใจเล่นก็ตื่นเต้นจนอยากให้ถึงคืนนี้เร็ว ๆ เหมือนกัน

ช่วงบ่ายนลเผลอตัวหลับคาโซฟาไป เพราะเอาแต่นั่งดูรายการทีวีน่าเบื่อมาชั่วโมงกว่า และคนที่ทำงานตลอดทุกวันอย่างนล พอไม่มีอะไรให้ทำแล้วมันก็ยิ่งเบื่อเข้าไปใหญ่ สุดท้ายเผลอหลับไปโดยไม่รู้ตัว มารู้สึกตัวอีกทีตอนที่แสงอาทิตย์ยามเย็นสาดส่องเข้ามาในห้อง แยงเปลือกตาจนรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา รอบตัวเงียบสนิท รายการทีวีที่เปิดค้างเอาไว้ถูกปิดไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ และยังมีผ้าห่มผืนบางมาคลุบตัวเอาไว้อีก หากจำไม่ผิดนลนั่งหลับไป แต่พอตื่นขึ้นมากลับกลายเป็นว่าเขานอนอยู่บนโซฟาแทน คงจะเป็นฝีมือของอาหลงเป็นแน่ แค่แปลกใจว่าทุกคนหายไปไหนกันหมดเท่านั้นเอง

นลลุกขึ้นไปล้างหน้าล้างตาเรียกสติให้กลับคืนมาก่อน จากนั้นเดินหาทุกคนที่ไม่รู้หายไปไหน ที่ห้องนอนแต่ละห้องก็ไม่มีใคร มีแค่สัมภาระใบหนึ่งอยู่ที่ห้องของต้นไม้ ที่หน้าบ้านรถยนตฺก็ยังจอดเอาไว้อยู่ แต่ที่แปลกคือมีรถใครไม่รู้จอดอยู่ตรงหน้ารั้ว เพราะที่บ้านพักแห่งนี้มีที่จอดแค่หนึ่งคัน ถ้ามีคันอื่นมาต้องจอดอยู่ด้านนอก

ร่างเพียวบางออกไปที่หลังบ้านเพื่อตามหาคนอื่น ๆ แต่ที่สระว่ายน้ำหรือสวนหลังบ้านก็ไม่เห็นมีใครอยู่ จนเขาบังเอิญเจอกับผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่รู้จัก เธอเดินผ่านไปทางชายหาดพร้อมอุปกรณ์พลุงพลัง เดิมทีแถวนี้ไม่ค่อยมีคนเดินผ่านมาเท่าไหร่ เลยค่อนข้างแปลกใจอยู่พอสมควร นลจึงเดินตามเธอไปเผื่อว่าจะเห็นคนอื่น ๆ บ้าง

จวบจนมาเห็นภาพที่ทำเอาเขาตื่นตะลึกตกใจจนหยุดชะงักอยู่กับที่ ที่ชายหาดที่อยู่ห่างจากตัวบ้านไม่ไกลมากถูกจัดเป็นลานกิจกรรม มีหลอดไฟสีส้มเหลืองหลายดวงห้อยระย้าตามต้นไม้และพุ่มไม้ เครื่องดนตรีวางเรียงเอาไว้เป็นชุด ทั้งกลอง กีต้าร์ คีย์บอร์ดไฟฟ้า และอื่น ๆ เล็กน้อย ที่สำคัญตรงกลางลานหาดทรายมีโต๊ะตัวหนึ่งวางเอาไว้ มีเค้กก้อนใหญ่ตั้งอยู่บนโต๊ะ รวมถึงป้ายที่ห้อยอยู่ด้านบนเขียนว่า HAPPY BIRTHDAY TO NOL

พอมีคนสังเกตุเห็นว่าเจ้าของงานมาถึงแล้ว แต่เนื่องจากสถานที่ยังจัดเตรียมไม่เสร็จเรียบร้อยดี ทุกคนจึงร้องโห่ออกมาอย่างเสียดาย ทำเอาคนที่ไม่ได้ตั้งใจมารู้สึกผิดที่มาขัดจังหวะ คนออกแบบและจัดสถานที่อย่างอาหลงเดินมาหาคนรักของตนเอง ในตอนนี้อาหลงมีสีหน้าที่แดงระเรื่อเขินอายอยู่เล็กน้อย อุส่าตั้งใจปกปิดแทบตายแต่สุดท้ายก็ความแตกก่อนงานเริ่มจนได้

“ทำไมมาเร็วจังครับ พี่เขียนโน๊ตบอกว่ามาตอนหกโมงครึ่งนี่นา”

“โน๊ตเหรอครับ?”

“นลไม่เห็นเหรอ วางอยู่บนโต๊ะไง”

“อ่า ผมไม่ทันสังเกตุน่ะครับ พอดีว่าไม่เห็นใครเลยออกมาตามหา บังเอิญเห็นคนไม่รู้จักมาแถวนี้เลยว่าจะมาถามสักหน่อย”

“คงจะเป็นคนที่พี่จ้างมาจัดงานนั่นแหละ แย่จังแบบนี้ก็ไม่เซอร์ไพส์น่ะสิ”

“หึหึ เซอร์ไพรส์สิครับ เล่นเอาผมตกใจกลัวคิดว่าถูกทิ้งเอาไว้คนเดียวซะแล้วครับ”

อาหลงดึงคนรักตนเองมากอดเอาไว้แน่น ก่อนจะพรมจูบที่หน้าผากอย่างนุ่มนวน พอละออกมาก็จ้องมองกันด้วยสายตาลึกซึ้ง ไม่ต้องมีคำพูดใด ๆ ออกมานลก็สามารถรับรู้ถึงความรู้สึกที่ส่งผ่านมาอย่างชัดเจน มันช่างอบอุ่นหัวใจจนต้องดึงใบหน้าหล่อลงมาจูบที่ริมฝีปากกัน แค่ปากแตะปากไม่ได้มีการล้วงล้ำแต่อย่างใด แต่มันก็รู้สึกดีจนหัวใจเต้นแรงแทบระเบิดออกมา

“คู่รักตรงนั้นอ่า ถ้าจะข้ามขั้นตอนอย่างน้อยก็ช่วยมาเป่าเค้กก่อน อุส่าเสียเงินเสียเวลาจัด ก็ใช้ ๆ ให้มันคุ้มสักหน่อยไหม”

เสียงของหญิงสาวคนหนึ่งเอ่ยทักคนทั้งคู่ ที่น่าแปลกใจคือเป็นเสียงที่นลคุ้นเคยดี พอหันไปก็ถึงกับอึ้งและประหลาดใจ เพราะเพื่อนคนสนิทอย่างชิลียืนเท้าเอวแสดงสีหน้าเหม็นเบื่อคนมีความรัก ที่ข้าง ๆ กันนั้นก็เป็นตะวันแฟนหนุ่มของเธอที่อุ้มเด็กน้อยคอปเตอร์ที่กำลังกินไอศกรีมแท่งอยู่ ดูท่าคอปเตอร์จะชอบใจที่มีพี่ชายหลาย ๆ คน เด็กน้อยแทบไม่สนใจที่จะวิ่งมาหาคนเลี้ยงดูมาจนโตอย่างนลเลย เพราะถูกดึงความสนใจด้วยไอศกรีมในมือไป

“ไหนว่ามาไม่ได้ไง”

นลพุ่งเข้ากอดเพื่อนสนิทของตนเอง ดวงตาปริ่มไปด้วยน้ำตา เพราะไม่ว่าปีไหน ๆ ชิลีเธอก็ไม่เคยทิ้งนลเลยสักครั้ง ทุกวันเกิดชิลีมักมีเค้กหรือของขวัญมามอบให้เสมอตั้งแต่รู้จักกัน ทั้งคู่ตอบแทนซึ่งกันและกันจนคบกันมาได้สิบกว่าปี เลยทำให้ทั้งสองสนิทกันเหมือนครอบครัว เพราะอย่างนั้นนลเลยรู้สึกตื้นตันใจที่เห็นเพื่อนสนิทมาอยู่ที่นี่ในวันเกิดของตน ทั้งที่ชิลีบอกว่าที่บ้านงานยุ่งหนักมาก

“ไม่มาได้ไง วันเกิดเพื่อนคนนี้ทั้งที แต่คงอยู่ค้างไม่ได้ เดี๋ยวดึก ๆ ต้องกลับแล้วไม่ว่ากันนะ”

“แค่นี้ก็ลำบากมากแล้ว ดีใจที่สุดเลย”

“หึหึ อย่ามาร้องไห้สิ เดี๋ยวผัวแกก็เข้าใจฉันผิดหมด หาว่าฉันแย่งความรักของแกไปหมด”

“ก็มันช่วยไม่ได้นี่นา ทุกคนทำให้ขนาดนี้ มันตื้นตันดีใจจนเก็บเอาไว้ไม่อยู่ ทั้งดีใจและสุขใจจนไม่รู้จะระบายออกมายังไง ขอร้องสักหน่อยนะ”

“อย่างน้อยก็ไปกอดซบอกผัวแล้วร้องสิ”

“ไม่เอา คนเยอะ อาย”

“ทีเมื่อกี้ยังยืนกอดจูบกันอยู่ไม่เห็นอายบ้างเลย”

ในเมื่อเจ้าของงานวันเกิดมาถึงแล้ว กิจกรรมอวยพรวันเกิดจึงถูกเลื่อนให้เร็วขึ้นมาอีกเล็กน้อย ทุกคนร้องเพลงสุขสันต์วันเกิดพร้อม ๆ กัน เด็กน้อยถือเค้กที่ตนเองแอบไปซื้อมากับคุณพ่อคนโปรดอย่างอาหลง เป็นเค้กก้อนไม่ใหญ่มาก คงจะเลือกสรรค์มาอย่างดีโดยฝีมือของคอปเตอร์ นลก้มหน้าอธิฐานครู่หนึ่ง ใจจริงก็อยากแกล้งให้คอปเตอร์ถือนาน ๆ เหมือนกัน แต่ดูท่าแล้วจะไม่ไหว แขนเริ่มสั่นแล้ว นลจึงต้องรีบเป่าเทียนให้เร็วก่อนที่แขนเล็ก ๆ นั้นจะหมดแรง

เมื่อเทียนวันเกิดถูกดับแล้ว กิจกรรมก็เริ่มขึ้น อาหารมากมายถูกจัดเลียงเอาไว้ให้คนที่มาร่วมงานกินกันอย่างอิ่มหน่ำ เครื่องดื่มและสุราเองก็ไม่มีขาด ระหว่างนั้นทุก ๆ คนกันเริ่มมอบของขวัญที่เตรียมเอาไว้ให้เจ้าของงาน เริ่มจากเด็กน้อยเป็นเค้กก้อนที่ตนเองยกมาเอง และเป็นก้อนที่พยายามซ่อนแทบตายเมื่อเช้านี้ ต่อด้วยของชิลีเพื่อนคนสนิท เธอบอกว่าอย่าเพิ่งเปิด ให้เปิดตอนอยู่กับอาหลงกันแค่สองคน นลได้แต่ทำหน้างงแต่ก็ยอมทำตาม ต่อมาเป็นของพี่สาว ซึ่งเจ้าตัวไม่ได้มามอบให้ด้วยตนเอง ฝากชิลีเป็นคนนำมามอบให้ เป็นเสื้อยืดแบนด์เนมที่นลเคยบอกว่าอยากได้ รวมทั้งของพี่เจตหมอประจำตัวของนัลด้วยอีกชิ้นหนึ่ง เป็นเนคไทราคาแพงเส้นหนึ่ง

ต่อมาเป็นของสองพี่น้องต้นไม้และต้นกล้า ของต้นไม้เป็นนาฬิการาคาเหยียบหมื่น นลก็รับมาด้วยความเต็มใจแม้จะค่อนข้างเกรงใจก็ตามที ส่วนของต้นกล้าเป็นตุ๊กตาเซรามิกที่ตนเองเป็นคนทำเอง ระบายสีเอง ตัวตุ๊กตาเป็นรูปตัวกระต่ายหลายตัวที่อยู่รวมกันเป็นครอบครัว ซึ่งต้นกล้าก็อวยพรวันเกิดให้ด้วยอีกอย่าง คือ ขอให้รักและอยู่เป็นครอบครัวเดียวกันตลอดไป พอได้ยินแบบนั้นนลก็โผเข้ากอดด้วยความตื้นตันใจ

ต่อมาเป็นของกลุ่มแก๊งวิศวะ วันนี้ขาดมานพไปคนหนึ่งแต่ก็ยังฝากฝั่งของขวัญมาด้วย เริ่มด้วยตะวัน เต มานพ แล้วก็ต่อด้วยของกุ๊กกิ๊กแฟนสาวของต้นไม้ วันนี้เธอไม่ได้มาด้วยแต่ฝากต้นไม้เอามาให้ เป็นสร้อยจี้รูปหัวใจสองเส้น เส้นหนึ่งให้นลส่วนอีกเส้นให้อาหลง เอาไว้ใส่คู่กัน สุดท้ายอาหลงเป็นคนปิด แต่เขาไม่ได้มอบของขวัญให้ในทันที สิ่งที่เขาทำนั้นสร้างความประหลาดให้แก่ทุกคน

เครื่องดนตรีถูกสามหนุ่มอย่าง ต้นไม้ เต ตะวันครอบครอง ต้นไม้เป็นกีต้าร์ เตเป็นกลอง ตะวันเป็นคีย์บอร์ดไฟฟ้า และที่สำคัญ นักร้องคือหนุ่มใหญ่อย่างอาหลง ซึ่งทำให้ทุกคนแปลกใจอยู่พอสมควร เพราะไม่ได้อยู่ในแผน มีแค่พวกหนุ่ม ๆ แก๊งวิศวะและอาหลงเท่านั้นที่เตรียมแผนนี้เอาไว้ ส่วนคนอื่น ๆ ก็มีเครื่องดนตรีเคาะทำจังหวะเล็ก ๆ น้อย ๆ ติดมือคนละชิ้นสองชิ้น

เสียงทุ้มต่ำดังคลอไปกับจังหวะเพลงช้า อาหลงร้องเพลงแรกเป็นเพลงประจำวันเกิด แต่มีจังหวะดนตรีและท้วงทำนอง ไม่เหมือนกับการร้องปากเปล่าที่คนอื่น ๆ ทำกัน ต่อมาด้วยเพลงรักที่บอกรักเกือบทั้งเพลง ทำเอาคนฟังอย่างนลรู้สึกเขินหน้าแดงไปหมด เพราะระหว่างที่ร้อง สายตาของอาหลงไม่ยอมละจากนลไปไหนแม้แต่เสี้ยววินาทีเดียว พอเป็นเพลงที่สามก็ทำเอาหัวใจของนลเต้นระสำระส่าย เพราะมันไม่ใช่แค่เพลงรักเฉย ๆ แต่มันต้องการจะสื่อถึงการขอแต่งงานยังไงอย่างนั้น

หลังจบเพลงนั้นอาหลงก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ ร่างสูงเดินมาตรงหน้าของนล เขาย่อตัวลงคุกเข่ากับพื้นทรายหนึ่งข้าง จากนั้นเอามืออีกข้างล้วงหยิบของในกระเป๋ากางเกงขึ้นมา เป็นกระปุกกล่องผ้ากำมะหยี่สีดำขนาดหนึ่งกำมือ อาหลงเปิดมันออกมาเผยให้เห็นเป็นวงแหวนสีเงินที่ประดับด้วยเพชรสีใสเม็ดเล็ก ๆ ตรงกลาง ตัวแหวนและเพชรสะท้อนแสงระยิบระยับดูหรูหราน่าจับจอง นลมองสิ่งนั้นด้วยหัวใจที่เต้นแรง

“แต่งงานกับพี่นะ”

น้ำเสียงนุ่มนวลเอื้อนเอ่ยออกมาจากริมฝีปากหนา คำพูดนั้นเรียกน้ำตาของนลให้ไหลออกมาด้วยความปลื้มปิติยินดี หัวใจของเขากำลังเอ่อล้นด้วยความสุขมากมายที่ถาโถม ร่างเพียวกลั้นเอาไว้ไม่อยู่ระบายมันออกทางน้ำตา ก่อนจะรีบกัดรีิมฝีปากเพื่อตั้งสิติแล้วให้คำตอบกับหนุ่มใหญ่ที่คุกเข่ารออยู่

“ครับ ได้ครับ”

อาหลงยิ้มกว้างกับคำตอบ แม้จะรู้อยู่แล้วว่านลจะตอบแบบไหน แต่เขาก็รู้สึกมีความสุขมากที่ได้ยินคำตอบนั้น มือใหญ่เอื้อมไปจับมือซ้ายของนลขึ้นมาระดับใบหน้า ก่อนจะดึงแหวนเพชรในกล่องผ้ากำมะหยี่ แล้วสวมเข้าที่นิ้วนางของคนที่ตนมอบหัวใจให้ทั้งหมด และจบท้ายด้วยการจูบประทับตราที่นิ้วนางด้านซ้ายเพื่อปิดผนึกคำมั่นสัญญาที่จะอยู่ด้วยกันตลอดไป เมื่อเสร็จสิ้นทั้งหมดแล้ว ทุกคนในที่นี้ต่างก็ร้องโห่ดีใจออกมาพร้อมกับเคาะกลองระรัวแสดงความยินดี

พออาหลงลุกขึ้นมานลก็พุ่งตัวเข้ากอดลำคอแกร่ง ดึงรั้งใบหน้าหล่อลงมารับกับจุมพิต ทั้งคู่จูบกันอย่างเนินนาน แขนเรียวบางยกขึ้นคล้องคอเอาไว้เพื่อกันไม่ให้อีกฝ่ายถอยห่างออกไป แม้เรื่องนั้นจะไม่มีทางเกิดขึ้นกับอาหลงก็ตาม มือใหญ่วางลงที่สะโพกกลม ดึงรั้งให้ร่างกายแนบชิดติดกัน เป็นจูบที่เนิ่นนานราวกับเวลาได้หยุดนิ่งลง

แม้อาหลงจะเคยผ่านการแต่งงานมาสองครั้งแล้ว เขาไม่เคยเสียใจที่ได้แต่งงานกับภรรยาเก่า ไม่เคยเสียใจที่ต้องหย่าร้างและทิ้งห่างกันไป และไม่เคยจมปลักอยู่กับมัน เพราะไม่อย่างนั้นเขาคงไม่มีทางได้มาเจอกับความรักครั้งใหม่ และการแต่งงานครั้งที่สามนี้ เขาไม่รู้หรอกว่าการแต่งงานครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายของชีวิตหรือเปล่า แต่ตอนนี้เขาแค่มีความสุขที่ได้แต่งงานกับคนที่เขารักก็เท่านั้น ส่วนเรื่องที่จะมาถึงก็ปล่อยให้มันเป็นไปตามครรลองของโชคชะตาที่จะนำพามาให้

-จบ-

ส่งท้ายจากนักเขียน

จบแล้วเน้อ ตั้งใจเขียนออกมาเป็นนิยายฟิวกู๊ด เลยไม่ใส่ปมเนื้อหาให้มันหนักหน่วง อยากให้อ่านกันแบบสบาย ๆ แต่สนุกและเพลิดเพลิน อาจจะเขียนออกมาได้ไม่ไดีเท่าไหร่นัก แต่ก็พยายามอย่างเต็มที่แล้วเน้อ เรื่องต่อไปจะพยายามพัฒนาให้ดียิ่งขึ้นไปอีก ฝากติดตามผลงานเรื่องต่อ ๆ ไปด้วยเน้อ ส่วนเรื่องเก่า ๆ ที่เคยเขียนไป มีแผนว่าจะเอากลับมาแก้ไขใหม่เหมือนกัน รอติดตามกันได้เลย

ตอนนี้เค้าทำงานเป็นแรงงานอยู่เกาหลี อาจจะปล่อยผลงานออกมารัว ๆ ไม่ได้ ถ้านักอ่านอยากอ่านผลงานใหม่ ๆ เร็ว ๆ ขอให้ช่วยกันเปย์ผลงานคนละนิดคนละหน่อยเน้อ เค้าเองก็ไม่อยากทำงานนี้แล้วเหมือนกัน ถ้ายอดขายถึงตามเป้า เค้าก็จะได้กลับไทยได้ พอกลับไทยได้แล้วก็จะเขียนนิยายได้เต็มที่ สำหรับใครที่ไม่มีทุนกำลังทรัพย์ แค่กดหัวใจกดแชร์ให้คนอื่นเห็นเยอะ ๆ แค่นั้นก็เพียงพอแล้วเน้อ

สุดท้ายนี้ขอบคุณนักอ่านทั้งหลายที่ติดตามนิยายของเค้าเน้อ ขอบคุณมากมายจริง ๆ

ปล.1. ตอนหน้าเป็นตอนพิเศษในวันแต่งงานของอาหลงและนล เป็นฉาก NC แบบจุก ๆ เพื่อเป็นของขวัญตอบแทนสำหรับนักอ่านที่ติดตามมาตลอด แต่ต้องรอปลดเหรีญญก่อนนะ สำหรับใครที่ทนรอไม่ไหวก็กดซื้อ แต่สำหรับใครที่อยากอ่านฟรีให้อดทนรอหน่อยนะ

ปล.2. คู่ของเตกับต้นกล้าจะเป็นตอนพิเศษ ซึ่งมีอยู่แค่ในฉบับ E-Book เท่านั้น ใครอยากตามอ่านก็ไปตำกันเอาได้เน้อ

ปล.3. มีเรื่องเซอร์ไพร์นักอ่านนิดหน่อย นิดเดียวจริง ๆ มันเล็กน้อยมาก ๆ ของมาก ๆ อีกที ใครที่ไม่อยากรู้ไม่สนใจก็ไม่ต้องเลื่อนลงไปเน้อ กดผ่านเป็นตอนถัดไปหรือกดปิดไปได้เลยเน้อ

มีตอนพิเศษของคู่ ต้นไม้ X ตะวัน

สปอย์นิดหนึ่ง เมะชนเมะมันเผ็ดแสบแซบเน้อ แต่ขอบอกไว้ก่อนว่าติดเหรียญเยอะหน่อยนะ และติดถาวรด้วย เพราะเป็นคู่ที่ไม่ได้อยู่ในเนื้อเรื่องหลัก แค่เขียนสนองความต้องการบางกลุ่มเท่านั้น ใครอยู่ในกลุ่มนั้นแสดงความคิดเห็นว่า “รสเผ็ดแบบพริกสิบเม็ด” ต่อท้ายความคิดเห็นปกติ ขอเสียงคนบาปหน่อย