คุณลุงคนโปรด

ลำดับตอนที่ #24 : 23 คิดถึง

23

คิดถึง

“คูนพ่อจะพาคอบเจ้อไปเที่ยวเหยอ”

เด็กน้อยคอปเตอร์เอ่ยถามนลขึ้นมาระหว่างที่เขาเก็บร้านอยู่ วันนี้อาหลงไม่ได้เข้ามาที่ร้าน เพราะงานยุ่งมาก เห็นว่ามีลูกค้ารายใหญ่ต้องการติดต่อทำโครงการ เลยต้องไปประชุมอีกที่หนึ่ง เด็กน้อยที่ตั้งตารอคุณพ่อคนโปรดก็ถึงกับหง่อย เมื่อรู้ว่าคนที่ตั้งตารอไม่อยู่รอเหมือนอย่างทุกวัน แต่พอนลบอกข่าวดีที่อาหลงฝากมาบอก เจ้าตัวก็แสดงความตื่นเต้นดีใจเสียยกใหญ่ เอาแต่ถามซ้ำ ๆ เพื่อความแน่ใจ

“จริงครับ แต่ต้องรอโรงเรียนปิดเทอมก่อนนะครับ”

“จำไมจ้องยออ่า”

“จะได้มีเวลาเที่ยวหลาย ๆ วันไงครับ”

“จะได้เล่นน้ำหยาย ๆ วันเหยอ เย้ ๆ”

พอได้ยินแบบนั้น คอปเตอร์ก็กระโดดโลดเต้นดีอกดีใจเสียยกใหญ่ สาเหตุที่เด็กน้อยตื่นเต้นขนาดนี้คงมีหลายปัจจัย อย่างแรกคือ นลไม่เคยพาคอปเตอร์ไปเที่ยวไกล ๆ เลยสักครั้ง อย่างมากคือ สวนสัตว์ ร้านไอศกรีม หรือเดินเล่นในห้างเท่านั้น ไม่ใช่ว่านลไม่อยากพาเด็กน้อยไปเปิดหูเปิดตาท่องโลกกว้าง เพียงแต่เงินที่มีอยู่ไม่มากพอให้จับจ่ายใช้สอยฟุ่มเฟือยได้ขนาดนั้น และเวลามีน้อยเพราะต้องใช้ไปกับการหาเงินเลี้ยงชีพ

อย่างที่สอง เนื่องด้วยคนที่พาไปคืออาหลง ซึ่งเปลี่ยนสถานะจากคุณลุงคนโปรดเป็นคุณพ่อคนโปรดไปแล้ว พร้อมทั้งยังมีพี่ชายอย่างต้นกล้าตามไปด้วย เลยยิ่งตื่นเต้นดีใจเข้าไปใหญ่ เด็ก ๆ ทั้งสองค่อนข้างสนิทสนมกันพอสมควร คงเพราะจะได้มีเพื่อนเล่นด้วยเลยค่อนข้างตั้งตารอพอสมควร

“พี่ต้น พี่ต้น คูนพ่อบอกว่าจะพาไปเย่นทะเย พี่ต้นไปด้วยใช่หมาย”

“แน่นอนอยู่แล้วครับ”

ทันทีที่ต้นกล้าเดินเข้ามาในร้าน ยังไม่ทันเอ่ยทักเจ้าของร้าน เด็กน้อยก็วิ่งมาหาและบอกข่าวดี แม้ว่าตนเองจะรู้อยู่แล้วก็ตาม เพราะอาหลงได้รายงานเอาไว้ตั้งแต่เช้าในข้อความโทรศัพท์มือถือ แต่เขาก็ตอบรับน้องชายของตนเองด้วยรอยยิ้มกว้าง แสดงความตื่นเต้นยยินดีไปพร้อมกับเด็กน้อยตรงหน้า

ช่วงนี้หลังเลิกเรียนพิเศษ ต้นกล้ามักจะมาที่ร้านของนลเพื่อช่วยเก็บร้านให้เป็นประจำ แม้ว่านลแสดงความเกรงใจไป แต่เด็กหนุ่มก็ยินดีที่จะช่วยเหลืออยู่แล้ว และวันนี้เองก็เช่นกัน

เนื่องจากวันนี้อาหลงไม่ว่างมารับต้นกล้า ทั้งสามคนเลยมานอนที่บ้านของนลแทน ต้นกล้ารู้อยู่แล้วว่าบ้านของนลอยู่ใกล้ ๆ นี้ เหตุเพราะพ่อของตนไม่ค่อยกลับบ้าน เอาแต่อยู่บ้านของนลหลายวันติดต่อกัน จนบางครั้งไม่กลับเป็นสัปดาห์ก็มี ทำเหมือนบ้านที่สร้างมาหลักล้านมีค่าไม่เท่ากับบ้านเช่าไม่กี่พันต่อเดือน

“ครับ ครับ ได้ครับ ทราบแล้วครับ เอาแบบนั้นใช่ไหมครับ ได้ครับ ครับ โอเคครับ เดี๋ยวผมแก้ให้ครับ ครับ สวัสดีครับ”

อาหลงวางสายจากลูกค้า เขาถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก้มมองงานที่ต้องแก้อีกเป็นเบือน แค่เห็นก็รู้สึกคลื่นไส้อยากอาเจียออกมาเป็นแบบแปลน ไม่รู้โชคดีหรือโชคร้ายกันแน่ อุส่าได้งานใหญ่มาทั้งที แต่ลูกค้าดันเป็นคนเรื่องมาก จุกจิ๊กจู้จี้ ตรงนี้ไม่เอา ตรงนั้นแก้นิดหน่อย ตรงนี้อีกนิดหน่อย ไป ๆ มา ๆ กลายเป็นว่าแก้แบบยกโครงการ พอได้เริ่มงานแล้วก็ยังจะมาขอเปลี่ยนแบบอีก อาหลงเบื่อยหน่ายกับลูกค้าแบบนี้เสียเหลือเกิน อยากติดประกาศว่า หากลูกค้าเรื่องมากบริษัทนี้ไม่รับงาน แต่คงเป็นไปไม่ได้ ไม่อย่างนั้นคงไม่มีงานเข้ามาเป็นแน่ ในเมื่อเลือกเดินสายนี้มาแล้ว เขาก็ต้องรับชะตาที่ต้องเจอ

“เดี๋ยวคุณเอานี่ไปให้พวกลูกน้องแก้ตามที่ผมบอกให้ทีนะ”

“ค่ะ”

อาหลงเอ่ยบอกเลขาหน้าห้อง พร้อมกับยื่นแบบแปลนที่เขาแก้มาแล้วส่งให้ ส่วนทางของอารยารับแบบแปลนมาดู เพื่อจัดแจงมอบหมายงานให้ลูกน้องแต่ละคนทำ เมื่อจัดการส่งงานให้ลูกน้องทำเรียบร้อยแล้ว อาหลงก็คิดว่าร่างกายของเขาต้องการคาเฟอีนสำหรับคืนนี้ พอก้มมองนาฬกาข้อมือราคาหลักล้านแล้วต้องถอนหายใจออกมาอีกครั้ง เพราะมันเลยเวลาที่ร้านของนลปิดมานานพอสมควรแล้ว

“ฮัลโหลครับพี่หลง มีอะไรหรือเปล่าครับ”

สุดท้ายอาหลงก็ทนไม่ไหว เพราะเขาไม่ได้เจอคนรักของตนเองมาเกือบห้าวันแล้ว ทั้งที่นัดกับพวกเด็ก ๆ เอาไว้แล้วว่าจะพาไปเที่ยวทะเลกัน แต่งานดันไม่เสร็จดั่งที่หมายเอาไว้ จึงต้องรีบเร่งกันอย่างหนัก เพื่อให้ได้มีวันหยุดยาวหนึ่งสัปดาห์ อาหลงกับอารยาจึงต้องอยู่ทำงานจนดึกดื่น ทางของอารยานั้นกลับประมาณเที่ยงคืน ส่วนอาหลงนอนที่บริษัท มาตลอดสองสามวันที่ผ่านมา แม้จะอยู่อาคารเดียวกัน แต่ตอนเช้าตื่นมาก็เริ่มทำงานเลย พอมีสมาธิกับงานก็ไม่อยากเดินไปไหน ส่วนมากให้อารยาเป็นคนลงไปซื้อกาแฟนและขนมขึ้นมาให้

“คิดถึง”

“อะ ฮ่าฮ่า คิดถึงเหมือนกันครับ”

“ใครเหยอ คูรพ่อเหยอ คูนพ่อ คอบเจ้อก็คิดถึง คิดถึงมาก ๆ เยย”

เสียงปลายสายเป็นเสียงของคอปเตอร์แทรกขึ้นมา อาหลงยิ้มให้กับน้ำเสียงเจื้อยแจ้ว สุดท้ายอาหลงก็เปิดกล้องเพื่อให้ได้เห็นหน้าคนรักของตนเองและเด็กน้อยวัยซน นลกดเปิดกล้องในทันที สิ่งที่หนุ่มใหญ่เห็น สามารถเรียกรอยยิ้มและกำลังใจได้อย่างดี เพราะคนในหน้าจอคือ คนรักของตนเอง เด็กน้อยวัยหกขวบ และลูกชายคนเล็กของเขา เห็นนลบอกว่าวันนี้ต้นกล้าไปนอนด้วยอีกแล้ว ดูเหมือนลูกชายของตนก็ชักจะติดใจบ้านหลังนั้นเหมือนเขาเสียแล้ว

“คูนพ่อ คอบเจ้อคิดถึงมากมาย”

“คิดถึงเหมือนกันครับ เป็นเด็กดีหรือเปล่าครับ”

“แน่นวน คอบเจ้อเป็นเด็กดี้ดี เนอะพี่ต้น”

คอปเตอร์หันไปขอเสียงจากพี่ชายของตน มีหรือที่ต้นกล้าจะปฏิเสธ เด็กหนุ่มพยักหน้าตอบรับด้วยรอยยิ้ม พอเห็นว่ามีพี่ชายเป็นพวก เด็กน้อยก็ดี้ด้าพุ่งเข้าไปกอด เรียกรอยยิ้มให้ทั้งสามคนที่มองเหตุการณ์อยู่ อาหลงละสายตาจากคอปเตอร์เบี่ยงมาที่คนรักของตน ทั้งสองสบตากันครู่หนึ่ง ไม่มีคำพูดใด ๆ ออกมา ราวกับว่า ขอแค่ได้มองตากันก็พอเยียวยาจิตใจและร่างกายที่อ่อนล้าได้แล้ว

“อยากกอด”

“ให้ไปหาไหมครับ”

“ดึกแล้ว นอนเถอะ”

“เดี๋ยวให้เด็ก ๆ นอนก่อน แล้วผมไปหานะครับ”

คนอายุน้อยกว่าไม่ฟัง อาหลงก็ไม่ได้คิดจะห้ามขนาดนั้น เขาเองก็อยากเจอมาก ๆ เช่นกัน ที่ปฏิเสธก็แค่เล่นตัวให้ดูสำคัญขึ้นมาเฉย ๆ เพราะรู้อยู่แล้วว่านลจะมาหาอย่างแน่นอน

นลให้เด็ก ๆ ทั้งสองเอ่ยฝันดีก่อนแล้วค่อยวางสายไป จากนั้นเขาก็ให้คอปเตอร์กับต้นกล้านอนกันก่อน พอคอปเตอร์หลับแล้วเขาถึงลุกขึ้นจากเตียง ใส่เสื้อกันหนาวทับชุดนอนอีกที แม้ด้านนอกจะไม่ได้หนาว แค่มันรู้สึกแปลก ๆ ถ้าออกไปเดินด้านนอกในชุดนอนเปล่า

เมื่อมาถึงบริษัทของอาหลง นลก็เดินเข้าไปที่ห้องทำงาน ในมือถือขวดเก็บความร้อนที่บรรจุกาแฟโปรดประจำตัว พร้อมด้วยแซนวิชที่เอาไว้กินยามดึก พอทั้งสองพบหน้ากัน ก็เป็นฝ่ายของอาหลงที่ลุกขึ้นจากเกาอี้ทำงานพุ่งไปหาคนรักที่ไม่ได้เจอกันหลายวัน

ทั้งสองคนกอดกันแน่น อาหลงขยับออกมาเล็กน้อยแล้วจับประคองแก้มนิ่มให้แหงนขึ้น รับกับริมฝีปากที่ทาบทับลงมา นลตอบรับในทันทีโอบแขนขึ้นคล้องคอคนตัวใหญ่กว่า สองร่างจูบกันอย่างดูดดื่มและเนิ่นนาน ทั้งสองคนขยับโยกไหวไปมาช้า ๆ คลอเคลียกันจนพอใจถึงได้ผละออกมาจ้องตากัน

“เหนื่อยไหมครับ”

“อืม มากเลย”

“ไม่ต้องเคร่งมากก็ได้ครับ เดี๋ยวร่างกายจะแย่เอานะครับ”

“แต่อีกไม่กี่วัน คอปเตอร์ก็จะปิดเทอมแล้ว”

“ยังเหลือต้นกล้าอีกคนนี่ครับ มีเวลาอีกอาทิตย์ ถ้างานมันเยอะมากจนทำไม่ไหว ขยับออกไปเป็นอีกสามหรือสี่หรืออีกอาทิตย์ก็ได้ครับ ผมบอกคอปเตอร์แล้ว อย่าโหมงานหนักแบบนี้เลย”

“ไม่อยากผิดสัญญากับคอปเตอร์”

“ดูสิครับตาดำหมดแล้ว ได้นอนบ้างไหมครับเนี่ย”

“อืม นิดหน่อย”

อาหลงตอบกลับเรียบร้อยแล้วก็ฝังใบหน้าลงที่ลาดไหลอย่างเหนื่อยอ่อน ตอนนี้เขาเหนื่อยมาก ๆ อย่างแท้จริง แม้งานจะไม่ได้เร่ง แต่เพราะต้องการเวลาหยุดยาวหนึ่งสัปดาห์ จึงต้องเร่งทำอย่างตอนนี้ พอเจ้านายเร่ง ลูกน้องก็ต้องเร่งตาม หากเสร็จงานนี้ก็จะมีเวลาพักยาว ๆ เช่นกัน

“ได้ทานอะไรหรือยังครับ ผมเอากาแฟกับแซนวิชมาให้”

“ขอบคุณ เมื่อตอนเย็นเลขาพี่ซื้อมาให้แล้ว แต่ตอนนี้ก็เริ่มหิวแล้วเหมือนกัน”

“ถ้าอย่างนั้นพักก่อนดีกว่านะครับ”

นลพาอาหลงที่กอดเขาไม่ยอมปล่อยไปที่โซฟาที่มีหมอนและผ้าห่มที่อาหลงใช้นอนตลอดหลายวันที่ผ่านมา คนตัวเล็กกว่าจัดแจงที่นั่งให้เรียบร้อย ปล่อยคนตัวโตนั่งลงอย่างหมดแรง นลวางแซนวิชและเทกาแฟรสโปรดลงในแก้วให้หนุ่มใหญ่ อาหลงมองตามทุกการเคลื่อนไหวไม่ละสายตา โดยเฉพาะที่แก้มก้นสองลูกที่โยกส่ายไปมาล่อตาล่อใจ

“ทำไมไม่ทานล่ะครับ”

“ป้อนหน่อยได้ไหม”

นลถือแก้วกาแฟมาให้ แต่กลับเห็นคนตัวโตเอาแต่นั่งมองเขาไม่ละสายตา ถึงจะเขินกับสายตาหวานเลี่ยนที่อีกคนมองมา แต่ความเป็นหวงมีมากกว่า อาหลงดึงร่างของนลเข้าไปใกล้ แล้วซุกหน้าลงที่หน้าท้องนิ่มไร้กล้ามเนื้อ สูดลมหายใจเข้าปอดไปแบบเต็ม ๆ ก่อนชะช้อนชายตาขึ้นมองด้วยสีหน้าออดอ้อน แม้มันจะไม่เข้ากับคนตัวใหญ่ตัวโตแบบอาหลงก็ตาม คนถูกอ้อนได้แต่ถอนหายใจเหนื่อยอ่อน แต่ที่หน้ามีรอยยิ้มระบายออกมาบ่งบอกถึงความเอ็นดู

“มาครับ”

นลนั่งลงที่ข้างกัน แล้วหยิบแซนวิชจ่อตรงปากของหนุ่มใหญ่ อาหลงยิ้มกว้างดีใจ ก่อนจะอ้าปากรับแซนวิชคำโต ๆ เดิมทีฝีมือการทำอาหารของนลก็ถูกปากหนุ่มใหญ่พอสมควร แต่ไม่รู้ทำไมวันนี้แซนวิชที่เคี้ยวอยู่ถึงได้อร่อยกว่าอาหารหรูราคาแพง อาจเป็นเพราะคนป้อนเป็นคนรักของตน เห็นทีที่เขาว่า บรรยากาศช่วยทำให้รับรสอาหารได้ดีขึ้นคงจะเป็นเรื่องจริง

“ให้ผมอยู่เป็นเพื่อนไหมครับ”

“ไม่เป็นไร พี่อยู่คนเดียวได้ เดี๋ยวคอปเตอร์ตื่นมาไม่เห็นนลจะร้องหาเอา”

“เดี๋ยวฝากต้นกล้าบอกให้ก็ได้ครับ ถ้ามีต้นกล้าอยู่ด้วยคอปเตอร์ไม่งอแงหรอกครับ”

“แต่ที่นี่ไม่มีเตียงนุ่ม ๆ ให้นลนอน มันจะลำบากเอา”

“ไม่อยากให้ผมอยู่ด้วยเหรอครับ”

“เปล่า ไม่ใช่แบบนั้น พี่กลัวนลลำบากมากกว่า”

“แต่ผมอยากอยู่กับพี่หลง ได้ไหมครับ”

เป็นฝ่ายของนลบ้างที่ใช้ลูกอ้อน หนุ่มใหญ่ถึงกับหัวใจเต้นแรงเมื่อเจอเข้ากับสีหน้อนเว้าวอนขอร้องของนล หัวคิ้วกลม ๆ ดูห่อเหี่ยวลงเมื่อต้องการออดอ้อน มันช่างน่ารักจนอยากจับฟัดให้หายมันเขี้ยว คนตัวเล็กกว่าช่างมีอิทธิพลต่อหัวใจเขาเสียเหลือเกิน สุดท้ายก็จับใบหน้าหวานมารับจูบที่ดูดดื่มอีกตามเคย เป็นการยืนยันคำตอบที่แน่ชัดแล้ว