คุณลุงคนโปรด

ลำดับตอนที่ #10 : 09 พี่สาว

9

พี่สาว

นลเดินขึ้นไปที่บริษัทของอาหลง เขาเพิ่งเคยเดินขึ้นมาที่ชั้นเหล่านี้เป็นครั้งแรก อาหลงบอกชั้นและห้องสำนักงานของตนเองผ่านทางข้อความ และอาหลงยังบอกอีกว่ามีเรื่องสำคัญที่อยากคุยด้วย นั่นทำให้นลรีบจัดการธุระกับชิลีให้เสร็จเร็วที่สุด แม้ว่าเพื่อนสาวจะขัดใจเล็กน้อย แต่พอบอกเหตุผลไปเธอก็ยอมฟังแล้วพากันกลับมาที่ร้าน นลขึ้นมาด้านบนเพียงคนเดียว ส่วนชิลีเก็บของที่ร้านคาเฟ่ด้านล่าง หากเสร็จธุระแล้วเธอก็จะกลับเลย

“สวัสดีครับ มาหาคุณอาหลงครับ”

นลเอ่ยทักเลขาของอาหลงที่นั่งอยู่หน้าห้องทำงาน เลขาวัยกลางคนจำหน้าของนลได้บวก กับเจ้านายของเธอบอกว่านลจะมาหา เธอจึงผ่ายมือเชิญเข้าไปในห้องทำงานของอาหลง

เมื่อเดินเข้ามาในห้อง นลสัมผัสได้ถึงบรรยากาศที่ตรึงเครียด อาหลงนั่งอยู่ที่เก้าอี้ทำงานของตนเอง ส่วนคอปเตอร์นั่งเล่นอยู่ที่โซฟากับต้นกล้า เด็กหนุ่มลูกชายคนเล็กของอาหลง คอปเตอร์มีสีหน้านิ่งเงียบ นลจำได้ดีว่าเป็นสีหน้าที่กำลังกังวลและเครียด ซึ่งมีไม่กี่ครั้งที่คอปเตอร์จะอยู่ในอารมณ์แบบนี้ แล้วคำตอบไม่ต้องหาที่ไหนไกล เพราะคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับอาหลงคือพี่สาวของนลเอง

“พี่นัล มาได้ยังไงครับ”

นลเอ่ยทักพี่สาวของตนเอง ใบหน้าที่แทบจะถอดแบบออกมาจากพิมพ์เดียวกันหันมาหาเสียงเรียก นิรนัล หรือ นัล ครอบครัวที่เหลืออีกคนของนล เธอยกยิ้มกว้างเมื่อเห็นหน้าน้องชายที่ตนเองคิดถึง เธอลุกขึ้นจากเก้าอี้พุ่งตัวมากอด ในตอนนั้นอาหลงสะดุ้งตกใจเตรียมจะลุกขึ้นมากันท่าหญิงสาวให้ออกห่างจากคนรักของตนเอง แต่ถูกมือเรียวของนลห้ามเอาไว้ ก่อนที่จะกอดพี่สาวตนเองแนบแน่น

“ไม่ได้เจอกันตั้งนาน สบายดีไหมครับ”

“อื้อ สบายดี นลล่ะ”

“สบายดีครับ แล้วพี่มาได้ยังไง”

“พี่เจต”

“เขามาส่งเหรอครับ”

“อื้อ ใช่ ตอนนี้พี่เขารออยู่ด้านล่าง”

“แบบนี้ไม่รบกวนเขาแย่เหรอครับ”

“ก็นิดหน่อย พี่แค่จะกลับมาเจอลูก อยากกอดเขาสักครั้ง เพราะไม่รู้ว่าจะได้กลับมาเจอกันอีกเมื่อไหร่”

“แล้วได้กอดหรือยังครับ”

“ยังเลย เขาดูกลัวพี่ไม่หาย พี่เลยรอให้นลกลับมาก่อน”

นลยิ้มให้พี่สาวที่รักของตนเอง ก่อนจะหันไปทางคอปเตอร์ ซึ่งเด็กน้อยจ้องมองมาทางนี้อยู่ก่อนแล้ว พอสบตากัน นลพยักหน้าเพื่อส่งสัญญาณให้เด็กน้อยมาหา คอปเตอร์ลงจากตักพี่ชายที่เพิ่งสนิทกันเมื่อครู่ เท้าน้อย ๆ ทั้งสองข้างค่อย ๆ เดินไปหาคนทั้งคู่ที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อแม่ของตนเอง

“มาหาแม่สิมา”

นัลย่อตัวนั่งลงเพื่อให้ระดับสายตาเท่ากับลูกชายของเธอ แต่เด็กน้อยก็เอาแต่เกาะขาของนลแน่น ใบหน้าเล็กหลบอยู่หลังขาไม่ยอมหันมาสบตากัน นัลรออยู่ครู่หนึ่งก็ไม่เห็นว่าเด็กน้อยจะมาหาสักที เลยตั้งใจจะเอื้อมมือไปดึงแขนคอปเตอร์เพื่อให้มาหาตนเองแต่โดยดี แต่ถูกนลจับข้อมือเอาไว้ก่อนไม่ให้เธอได้ทำตามสิ่งที่เธอคิด

“พี่นัล อย่าครับ ใจเย็น ๆ ก่อนครับ พี่กำลังทำคอปเตอร์กลัว”

“อ่า ขอโทษที พี่ เอ่อ พี่เข้าใจแล้ว”

หญิงสาวล้มเลิกที่จะกอดลูกชายตัวเอง เมื่อเริ่มรู้สึกตัวแล้วว่ากำลังจะทำอะไร ยังดีที่นลห้ามเอาไว้ทัน ไม่อย่างนั้นเธอคงทำลูกชายตัวเองกลัวอีกครั้งเป็นแน่

“พี่ยังไม่ดีขึ้นใช่ไหม”

“อืม แต่พี่เจตบอกว่าพี่น่าจะลองมาเจอคอปเตอร์ดูสักครั้ง เผื่อว่ามันจะดีขึ้น แต่มันคงเร็วเกินไปสักหน่อย ไว้พี่มาหาใหม่แล้วกันนะ”

“ครับ เดี๋ยวผมเดินลงไปส่ง”

นลหันไปยิ้มให้อาหลง ทางหนุ่มใหญ่พยักหน้ารับอย่างเข้าใจ พร้อมกับเดินมารับฝากเด็กน้อยไว้ในอ้อมกอดแทน ปล่อยให้นลเดินลงไปส่งอย่างที่เขาบอก

“พี่เจตสวัสดีครับ”

พอลงมาถึงที่ลานจอดรถ นลเจอกับคนรู้จักที่นั่งรออยู่ในรถ หากเรียกว่าคนรู้จักก็ไม่ถูก เพราะมีช่วงหนึ่งที่นลได้มีโอกาสใช้เวลาร่วมกันเล็กน้อย

“สวัสดีครับ นลสบายดีนะ”

“ครับ สบายดี ถ้ายังไงผมฝากพี่สาวผมด้วยนะครับ เดี๋ยวผมของกลับขึ้นไปหาคอปเตอร์ก่อน ผมไปก่อนนะพี่นัล”

“อื้อ”

นลเอ่ยลาคนทั้งคู่ แล้วเขาก็รีบกลับขึ้นไปที่บริษัทของอาหลงอย่างเร่งรีบ เพราะไม่รู้ว่าว่าตอนนี้ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของตนจะร้องไห้หรือยัง พอขึ้นมาถึงก็เห็นอาหลงกอดปลอบเด็กน้อยอยู่ มือใหญ่ลูบหลังขึ้น ๆ ลง ๆ พร้อมกับเขย่าตัวเบา ๆ เหมือนกำลังกล่อมเด็ก นลยิ้มให้กับท่าทางน่าเอ็นดูของทั้งคู่

“คอปเตอร์มาหาปะป๊ะ มาครับ”

นลร้องเรียกเด็กน้อยในอ้อมกอด พร้อมกับเอื้อมแขนไปรอรับลูกชายมาไว้ในอ้อมกอดของตนเองต่อ คอปเตอร์ร้องไห้จนตาบวมตาแดง แต่เพราะเป็นคอปเตอร์ เวลาร้องไห้จึงไม่มีเสียง มีแค่แรงสะอื้นและน้ำตาที่ไหลไม่หยุดเท่านั้น ตอนนี้เสื้อของอาหลงเปียกเป็นดวงใหญ่เพราะน้ำตาของคอปเตอร์ แต่หนุ่มใหญ่ไม่ได้มีท่าทีโกรธแต่อย่างใด ออกจะเป็นห่วงเด็กน้อยเสียมากกว่า

“วันนี้เก่งมาก ๆ เลยครับคอปเตอร์ ทำได้ดีมาก ๆ เลยครับ”

“จึ ฮึก จิงเหยอ”

“ครับ อดทนได้ดีมาก ๆ ครับ ปะป๊ะขอชมเลยครับ ไว้เดี๋ยวปะป๊ะจะเลี้ยงขนมนะครับ”

“อื้อ ขอเยอะ ๆ นะ ฮึก”

“ได้เลยครับ”

แรงสะอื้นของคอปเตอร์ค่อย ๆ จางหายไปแล้ว น้ำตาเองก็หยุดไหลแล้วเช่นกัน พอเริ่มหมดแรง เด็กน้อยทำท่าว่าจะหลับคาไหล่ของนลเข้าไปเสียทุกที สีหน้าบ่งบอกถึงความเหนื่อยล้าอย่างชัดเจน ทั้งนลและอาหลงจึงตัดสินใจกลับบ้านกัน

ทางด้านของต้นกล้าที่นั่งเงียบมาตลอดขอตัวกลับก่อน ตอนแรกอาหลงจะไปส่ง แต่เด็กหนุ่มบอกว่าไม่เป็นไร เพราะต้นไม้ที่เป็นพี่ชายจะพาไปดูหนังช่วงเย็นก่อนกลับบ้าน เขาเลยขอแยกตัวออกมาก่อนแล้วไปเจอพี่ชายที่จุดนัดพบ อาหลงบอกกับเลขาหน้าห้องว่าตนจะขอกลับก่อน ซึ่งเป็นเรื่องแปลกที่เห็นอาหลงกลับก่อน แต่อารยาก็ไม่ได้คัดค้านอะไร เพราะมันเป็นสิทธิ์ของเจ้านายอยู่แล้ว แค่เธอต้องเป็นฝ่ายปิดบริษัทแทนเท่านั้น

เมื่อทั้งสามกลับมาถึงบ้านของนลและคอปเตอร์ อาหลงอาสาอาบน้ำให้เด็กน้อยเอง แล้วรวดอาบต่อในทันที เมื่อทั้งสองเข้าไปในห้องน้ำ นลเลยเตรียมชุดนอนของคอปเตอร์และอาหลงเอาไว้ให้ พอเปิดตู้เสื้อผ้ามา นลแปลกใจเล็กน้อยที่เห็นเสื้อผ้าเริ่มอัดแน่นเต็มตู้ เขาไม่รู้ตัวเลยว่าเสื้อผ้าของอาหลงเริ่มมาเบียดพื้นที่ตู้ของเขา หลายวันที่อาหลงมาค้างคืน เขามักจะทิ้งเสื้อผ้าตนเองเอาไว้ ส่วนนลก็เอามาซักตากแล้วเก็บเข้าตู้ด้วยความเคยชิน จนตอนนี้ตู้อัดแน่นอย่างที่เห็น

“นลครับ มารับคอปเตอร์ทีครับ”

เสียงเรียกจากหน้าห้องของอาหลง ดึงสติที่หลุดลอยของนลกลับมา เขานำผ้าเช็ดตัวและเสื้อผ้าของคอปเตอร์ไปที่หน้าห้องน้ำ เด็กน้อยเดินออกมาตัวเปลือยเปล่า เนื้อตัวเปียกแฉะจากการอาบน้ำ นลรีบเช็ดตัวให้ในทันทีเพราะกลัวว่าเด็กน้อยคนนี้จะเป็นหวัดเอาได้

“สีหน้าดูไม่สดใสเลยนะครับ มีอะไรไม่สบายหรือเปล่าครับ”

อาหลงเอ่ยทักเมื่อเห็นว่านลทำหน้าเรียบนิ่งไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ ออกมา แต่นั่นทำให้เขารู้ว่านลกำลังคิดมากอยู่ นลหันไปฝืนยิ้มให้แล้วบอกไม่เป็นไร ก่อนจะรีบพาเด็กน้อยไปเป่าผมเตรียมตัวนอน อาหลงมองแผ่นหลังเล็กที่เดินจากเข้าไปในห้องนอน ก่อนที่จะรีบจัดการธุระตัวเองให้เรียบร้อยโดยเร็วที่สุด

นลกลับมาจากการทำธุระส่วนตัว เขาเห็นหนุ่มใหญ่กึ่งนั่งกึ่งนอนเล่นโทรศัพท์มือถืออยู่บนเตียง ข้าง ๆ กันมีร่างของคอปเตอร์ที่นอนกอดอาหลงเอาไว้แน่น ลมหายใจสม่ำเสมอบ่งบอกว่าคอปเตอร์หลับใหลเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

อาหลงค่อย ๆ แกะแขนเล็กออกจากตัว ก่อนที่เขาจะเดินไปหาคนในดวงใจที่นั่งเป่าผมอยู่ที่ปลายเตียง อาหลงย่อตัวลงให้ระดับสายตาเท่ากัน นลแปลกใจกับท่าทางของอาหลง แต่เขาก็รออย่างใจเย็นว่าอาหลงคิดจะทำอะไร

“นลครับ ถ้ามีเรื่องไม่สบายใจ เล่าให้พี่ฟังได้นะ พี่จะเป็นคนอยู่ข้าง ๆ แล้วคอยปลอบโยนเราเอง ถ้านลรู้สึกไม่ดีพี่จะกอดนลเอง พี่จะไม่ไปไหน เชื่อพี่นะ”

นลจ้องไปที่ดวงตาคมดุตรงหน้า แม้จะทำหน้านิ่งมาตลอด ตั้งแต่เจอกับพี่สาวเมื่อช่วงเย็น หัวใจเขาก็กระส่ำกระส่ายอยู่ไม่เป็นสุขมาตลอด มันทำให้เขานึกถึงเหตุการณ์ร้าย ๆ ที่เคยพบเจอมา ซึ่งนลไม่อยากนึกถึงมันเสียเท่าไหร่ แต่มันก็เด้งขึ้นมาทุกครั้งที่พบเจอกับพี่สาวตนเอง

“พี่จะอยู่ข้าง ๆ ผมใช่ไหม”

“แน่นอน พี่ให้สัญญาเลย”

น้ำเสียงของนลสั่นเครือคล้ายคนกำลังจะร้องไห้ อาหลงเอื้อมมือตนเองไปกุมมือเรียวของนล แล้วนำมาประกบแนบกับแก้มของตน สายตาอ่อนหวานที่ส่งผ่านมาทำเอาหัวใจของนลสั่นไหวไม่เป็นจังหวะ มือหยาบหนาและใหญ่ แต่กลับอบอุ่นเสียจนอุ่นไปถึงหัวใจ ผิวแก้มหยาบเพราะตอหนวดทำเอาระคายฝ่ามือ แต่นลไม่ได้รู้สึกอยากปล่อยมือออกจากแก้มสากตรงหน้าเลยสักนิด

“ขอบคุณครับ”

สิ้นเสียงของนล ริมฝีปากหนาถูกนลประกบจูบในทันที คนตัวโตเบิกตากว้างตกใจ ก่อนจะค่อย ๆ หลับตาลงแล้วซึมซับรอยจูบอย่างอ่อนโยน นลผละริมฝีปากออกมาครู่หนึ่ง ทั้งสองคนจ้องมองตาของกันและกัน จนเป็นฝ่ายของอาหลงที่ทนไม่ไหว พุ่งเข้าประกบริมฝีปากอีกครั้ง

รอยจูบครั้งนี้ไม่ได้เป็นเพียงแค่ริมฝีปากแตะกันเท่านั้น อาหลงดุนดันลิ้นตัวเองแทรกริมฝีปากของนลเข้าไป ช่วงแรกนลทำตัวไม่ถูกเท่าไหร่ เพราะเขาไม่เคยจูบใครมาก่อน และไม่รู้ว่าการจูบเป็นอย่างไร จึงปล่อยให้อาหลงเป็นฝ่ายชักนำ เขาแค่ตอบรับตามแต่สัญชาตญาณที่รู้สึกได้

เรียวลิ้นร้อนแทรกผ่านแนวฟันเข้าไป หยดน้ำลายไหลออกมาจากทางมุมปากของนลเป็นสายเลอะเต็มคาง แต่เขาก็ยังต้องรองรับจูบที่เร่าร้อนของหนุ่มใหญ่ ทางอาหลงปล่อยให้นลพักหายใจเข้าออกเพียงครู่เดียวเท่านั้น ก่อนที่เขาจะดันร่างเล็กให้ล้มตัวลงบนเตียง จากนั้นเขาก็ตามลงไปตบมจูบไม่ลดละ

มือไม้ของอาหลงไม่ปล่อยให้เว้นว่าง ลูบไล้ไปตามส่วนต่าง ๆ ของร่างกายตรงหน้า อาหลงใช้ประสบการณ์ที่มากกว่าสิบปีเป็นฝ่ายชักนำ ฝ่ามือหยาบลูบไล่จากหัวเข่าลงมาที่ต้นขา เขาสัมผัสได้ถึงตุ่มขนที่ลุกชูชันเมื่อฝ่ามือลูบเข้าไปใกล้ช่วงด้านใน เสื้อที่เพิ่งใส่เข้ามาถูกเลิกขึ้นจนถึงหน้าอก เปิดเผยส่วนยอดอกที่อาหลงไม่เคยเห็นมาก่อน มันช่างน่ากินเสียจนอดใจแทบไม่ไหว

“อึก อ่า พะ พี่หลง อ่า ยะ อย่า คอปเตอร์นอนอยู่”

“พี่จะทำเบา ๆ เองครับ”

อาหลงลากริมฝีปากมาที่ลำคอเรียวขาว อดไม่ได้ที่จะกัดไม่เบาแต่ไม่แรง พอให้อีกคนสะดุ้งแล้วร้องเสียงหลงออกมา จากนั้นลากลิ้นเลียปลอบใจครู่หนึ่ง ก่อนจะออกแรงดูดดึงจนเกินรอยแดงทั่วทั้งคอ แล้วลากลิ้นลงต่ำเรื่อย ๆ มายังยอดอกที่เขาจ้องมองมาตั้งแต่เมื่อครู่แล้ว

ซึ่งนลเป็นคนตัวขาวมากอยู่แล้ว ริมฝีปากหรือส่วนอ่อนไหวต่าง ๆ เลยเป็นสีชมพูสดใส น่าลิ้มลองไปเสียหมด สุดท้ายทนความอยากของตนเองไม่ไหว ครอบริมฝีปากลงไปที่ปลายยอดอกสีสวย ออกแรงดูดดึงจนผิวเนื้อยืดออกตามแรงดูด นลรีบเอามือตะคุบปากตนเอง เพราะเกือบหลุดเสียงร้องน่าอายออกไป

“อึก อื้อ อือ”

แม้จะอุดปากแน่นแค่ไหน แต่คนตัวโตไม่ได้อ่อนโยนอย่างที่คิดเลย เขารุกหนักจนนลแทบทนไม่ไหว ยอดอกทั้งสองข้างถูกดูดดึงจนแทบหลุดตามปากอีกคน พอเสร็จจากข้างหนึ่งก็ย้ายไปอีกข้างหนึ่งในทันที และยังไม่ปล่อยให้อีกข้างหนึ่งว่าง ปลายนิ้วมือขยี้จุดอ่อนไหว แผ่นหลังของนลนอนไม่ติดเตียง เขาได้แต่แอ่นอกตามแรงดูดของอาหลง

“อึก พะ พี่หลง อ่า ผะ ผมรู้สึก ดีมากเลย”

อาหลงเหลือบตาขึ้นมองเจ้าของยอดนมหวาน ใบหน้าปลือ ๆ หยาดเยิ้มไปด้วยแรงอารมณ์ของนลกระตุ้นสัญชาตญาณดิบของอาหลงให้ตื่นขึ้น เขานึกว่าตนเองมีภูมิคุ้มกันและไม่ถูกชักนำก่อน แต่เหมือนจะเขาคิดผิด เพราะคนตรงหน้ากำลังทำให้ความอดทนของเขาหมดลงอย่างรวดเร็ว

“นลครับ พี่ขอผิดคำพูดเมื่อกี้นะครับ พี่ขอทำแรงหน่อยนะครับ”

 เนื่องจากว่าอัยย์ไม่รู้วิธีติดเหรียญของเว็ปเด็กดี เพื่อให้ตรงกับวันอ่านฟรีของเว็บอื่น ๆ ตั้งแต่ตอนที่ 11 เป็นต้นไป จะเริ่มเปิดให้อ่านในวันที่ 25 มิถุนายนนะครับ ต้องขอโทษที่ทำให้ต้องรอกันนะครับ และขอบคุณที่ติดตามอ่าน