คุณลุงคนโปรด

ลำดับตอนที่ #7 : 06 ค้างคืน

6

ค้างคืน

“วางคอปเตอร์ไว้ที่เตียงเลยครับ”

ทั้งสามคนเข้ามาถึงบ้านของนลและคอปเตอร์ พวกเขาสองพ่อลูกอาศัยอยู่ในบ้านเช่าทาวน์เฮาส์สองชั้น อาคารบ้านเช่าแบบติด ๆ กัน ตัวบ้านของนลอยู่หลังที่สองจากฝั่งขวา และฝั่งขวาสุดไม่มีคนอาศัยอยู่ ชั้นล่างเป็นส่วนของห้องครัวและห้องรับแขก ส่วนชั้นสองเป็นห้องนอนและห้องน้ำ เป็นเพียงบ้านเช่าเล็ก ๆ ที่พออยู่กันคนสองคน ซึ่งพอมีคนตัวโตแบบอาหลงเข้ามาอยู่ด้วยแล้ว บ้านดูเล็กลงถนัดตา

อาหลงวางเด็กน้อยลงที่เตียงอย่างนุ่มนวน ตลอดทางตั้งแต่กลับมาจากที่ร้าน คอปเตอร์ก็เอาแต่ซบไหลของอาหลงหลับมาตลอดทาง จนตอนนี้ก็ไม่ยอมตื่น แถมยังทำน้ำลายไหลหกเลอะเสื้อของเขาอีกต่างหาก

“พี่หลงไปอาบน้ำก่อนนะครับ เดี๋ยวผมเตรียมที่นอนเอาไว้ให้ เสื้อผ้าถอดไว้ที่ตะกร้าหน้าห้องน้ำได้เลยนะครับ ไว้ผมจะซักให้ ส่วนนี้ผ้าเช็ดตัวและเแปรงฟันอันใหม่ ส่วนอันนี้ไม่รู้พี่ใส่ได้หรือเปล่า ผมหาตะวที่ใหญ่ที่สุดได้เท่านี้ครับ”

นลยื่นของที่ตนเองเตรียมมาให้ ทางด้านของอาหลงก็รับเอาไว้พร้อมรอยยิ้มกว้าง จากนั้นเขาก็เดินออกมาด้านนอก เพราะห้องน้ำของบ้านนลนั้นมีเพียงห้องเดียว และอยู่ด้านนอกห้องนอน ระหว่างนั้นก็แอบสำรวจความเป็นอยู่ของคนในดวงใจไปด้วย

แม้บ้านจะเล็กและคับแคบ แต่นลกลับสามารถจัดเก็บข้าวของทุกอย่างได้อย่างเป็นระเบียบ แม้แต่ทางเดินก็ยังไม่มีอะไรมาขวางกั้น ทุกอย่างโปรงโล่งไม่ระเกะระกะ หากให้อาหลงมาอยู่บ้านแบบนี้ มีหวังแค่ไม่กี่วันก็รกจนไม่มีที่จะเดิน และที่บ้านของอาหลงเองก็มีแต่ผู้ชาย แต่ละคนก็ได้นิสัยไม่ชอบเก็บกวาดมาจากอาหลงกันหมด เลยต้องจ้างแม่บ้านมาคอยทำความสะอาดอยู่เป็นประจำ

“นลใช้สบู่ยี่ห้องนี้หรอกเหรอ กลิ่นก็ธรรมดา ๆ แต่ทำไมพอไปอยู่บนตัวแล้วหอมได้ทั้งวันกันนะ”

อาหลงเอ่ยแซวครีมอาบน้ำของนล เพราะวันนี้เขาได้มีโอกาสอยู่ใกล้ชิดกับนลมากกว่าปกติ หลายครั้งที่มีโอกาสตัวติดกัน มันเลยเผลอได้กลิ่นของอีกคนไปด้วย ทั้งที่อยู่มาทั้งวันแล้ว แต่กลิ่นสบู่แชมพูยังลอยฟุ้งเหมือนคนเพิ่งอาบน้ำมาใหม่ ๆ มันทำเอาใจเต้นไม่เป็นจังหวะ อยากซุกจมูกเข้าดมแบบแนบเนื้อมากกว่านี้

หนุ่มใหญ่ใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำนานพอสมควร ส่วนทางด้านของนลก็เพิ่งมารู้สึกตัวว่าเผลอไปเสียได้ ดันไปชวนอีกคนเข้ามาในบ้าน ไม่รู้ว่าเขาจะคิดยังไงกับบ้านเล็ก ๆ แคบ ๆ แบบนี้ ดูจากการแต่งตัวของอีกคนแล้วเขาคิดว่าคงมีฐานะพอสมควร การเอาเสื้อผ้าที่หาซื้อตามตลาดมาให้เขาใส่ เขาจะอยากใส่มันไหม

“นลครับ คือเสื้อที่นลให้มา พี่เผลอทำแตกไปเสียแล้ว”

อาหลงเดินมาพร้อมกับซากเสื้อยืดที่เขาทำแตก หากให้พูดก็คือ เขาใส่แล้วมันแตกตรงช่วงรักแร้ทั้งสองข้าง ส่วนกางเกงยังพอใส่ได้ แม้จะรัดไปสักเล็กน้อย แต่ก็ยังดีที่มีอะไรปกปิดช่วงล่างอยู่บ้าง ส่วนเสื้อเห็นทีคงจะใช้งานต่อไม่ได้แล้ว

“ไม่เป็นไรครับ แต่ผมไม่มีเสื้อที่ตัวใหญ่กว่านี้แล้ว ขอโทษด้วยนะครับ”

“ไม่เป็นไร พี่ตัวใหญ่เกินไปเอง”

สุดท้ายอาหลงก็อยู่ในสภาพที่มีแต่กางเกงบอลตัวเดียว โชว์แผงอกล่ำ ๆ ที่เขาตั้งใช่ปั้นมาอย่างดี เห็นแบบนี้เขาก็เป็นพวกที่ชอบออกกำลังกาย เป็นเพราะความชอบส่วนตัวที่เขาชอบโชว์หุ่นของตัวเองลงในโซเชียล เพื่ออวดความมีวินัยและความตั้งใจในการปั้นหุ่น

นลเผลอจ้องมองกล้ามล่ำ ๆ ของอาหลงไปนานหลายนาที จนเจ้าของร่างที่ถูกจ้องมองรู้ตัว พอสบตากันก็เป็นฝ่ายนลที่รีบหันหนี แม้จะหลบหน้าหลบตาไปแล้ว แต่หูที่แดง ๆ ก็เรียกรอยยิ้มที่มุมปากของอาหลงได้ เขาภูมิใจที่ทำให้อีกฝ่ายเขินได้ตลอด เพราะการได้เห็นนลทำตัวไม่ถูกและเขินหน้าแดงเพราะเขา มันทำให้ใจกระชุ่มกระชวย สุดท้ายนลแก้เขินด้วยการรีบออกไปอาบน้ำในทันที

“พี่ขึ้นไปนอนบนเตียงกับคอปเตอร์เถอะครับ เดี๋ยวผมนอนที่พื้นเอง”

หลังจากที่นลทำธุระส่วนตัวของตัวเองเสร็จ เขากลับเข้ามาในห้องนอนก็เจอเข้ากับหนุ่มใหญ่ที่นอนอยู่ที่พื้น ที่นอนจำเป็นที่นลเตรียมมาเขาตั้งใจจะเอามานอนเอง เพราะเขาคิดว่าคนตัวโตคงนอนพื้นแข็ง ๆ แบบนี้ไม่ได้

“ไม่เป็นไร พี่นอนพื้นก็ได้ครับ”

“อย่าเลยดีกว่าครับ มันแข็งเดี๋ยวจะนอนไม่สบายเอาครับ”

“เพราะอย่างนั้นเลยต้องให้พี่นอนไงครับ”

“แต่พี่เป็นแขก ผมอยากให้พี่นอนที่ที่มันนุ่มกว่านี้ เพราะอย่างนั้นพี่นอนที่เตียงเถอะครับ”

“ถ้าอย่างนั้น เอางี้”

อาหลงลุกขึ้นแล้วพับเก็บที่นอนที่นลปูเอาไว้บนพื้นข้างเตียง ยกไปเก็บในตู้ที่เขาเห็นนลหยิบออกมาก่อนหน้านั้น นลได้แต่ยื่นอึ้งและตกใจ แต่ยังไม่ทันได้เอ่ยปากร้องถามว่าเกิดอะไรขึ้น อาหลงก็มาลากแขนของนลไปนั่งที่เตียงฝั่งหนึ่ง ส่วนตัวเองก็มาอีกฝั่งหนึ่ง โดยมีคอปเตอร์นอนอยู่ตรงกลางระหว่างผู้ใหญ่ทั้งสองคน

“แต่แบบนี้เตียงมันจะแคบเกินไปสำหรับพี่นะครับ”

“ถ้านลอยากให้พี่นอนบนเตียงดี ๆ นลก็ต้องนอนบนเตียงเป็นเพื่อนพี่ ถ้าไม่อย่างนั้นพี่จะนอนพื้น ตกลงไหมครับ”

“เอาอย่างนั้นก็ได้ครับ”

สุดท้ายก็จบลงที่ทั้งสามคนนอนอยู่บนเตียงขนาดควีนไซต์ มันก็ดูแคบไปสักเล็กน้อยสำหรับคนสูงร้อยเก้าสิบกว่าอย่างอาหลง แต่แค่นี้ไม่เป็นปัญหาอะไรอยู่แล้ว ลำบากกว่านี้เขาก็ผ่านมันมาแล้ว ที่จริงตอนแรกเขาจะลากนลมานอนตัวชิดติดกันอยู่เหมือนกัน เพียงแต่จิตสำนึกมันบอกให้อยู่ห่าง ๆ เอาไว้ก่อนดีกว่า เดี๋ยวจะทำอีกฝ่ายกลัวเอาได้ บวกกลับกลัวตัวเองอดใจไม่ไหวเผลอทำอะไรไม่ดีไม่ร้ายใส่

คืนนี้อาหลงนอนไม่ค่อยหลับ ไม่ใช่ว่าผิดที่ผิดทางอะไร เขาเหนื่อยจนง่วงจะตายอยู่แล้ว เพียงแต่ ฝ่าเท้าเล็ก ๆ กับกำปั้นนิ่ม ๆ มันขยันกระแทกใส่หน้าเขาอยู่เรื่อย ๆ จนเวลาเกือบเที่ยงคืนแล้วเขายังหลับ ๆ ตื่น ๆ อยู่ พอโดนยันหน้าด้วยฝ่าเท้าแล้วรอบหนึ่ง อาหลงก็ต้องลุกขึ้นมาจัดท่านอนให้เด็กน้อย พอโดนอีกกำปั้นหนึ่งก็ต้องลุกขึ้นมาจัดอีกรอบหนึ่ง

นลเองก้รู้สึกตัวตื่นทุกครั้งคนตัวโตตื่น เขาเองก็ช่วยจัดท่าจัดทางอยู่บ่อยครั้ง แต่ไม่รู้ทำไมคืนนี้คอปเตอร์ถึงได้นอนดิ้นจนไปรบกวนอีกฝ่าย อาจเป็นเพราะว่าที่นอนแคบลงเลยวาดแขนวาดขาได้ไม่เต็มที่ กลายเป็นว่าเผลอไปประทับตราใส่หน้าคุณลุงคนโปรดของตัวเองเข้าหลายครั้ง

พอคอปเตอร์ดิ้นมาก ๆ เข้า เป็นฝ่ายของนลเองที่ทนไม่ไหว กลัวว่าอาหลงจะไม่ได้นอน แม้จะมีเสียงกรนเบา ๆ ของคนตัวโต แต่คอปเตอร์ก็นอนดิ้นหนักมากอยู่ดี เขาไม่อยากให้คอปเตอร์ไปกวนอาหลงมากกว่านี้ เพราะวันนี้ท่าทางของอาหลงก็ดูเหนื่อยมาก ๆ เขาอยากให้อาหลงพักผ่อนอย่างเต็มที่

นลลุกขึ้นมาเบา ๆ เพื่อย้ายคอปเตอร์มาที่อีกฝั่งของเตียง แล้วตัวเขาก็ย้ายไปนอนตรงกลางแทน และแอบขยับเข้าไปชิดอาหลงเล็กน้อย เพื่อให้คอปเตอร์มีพื้นที่นอนมากขึ้น นลพยายามขยับตัวให้น้อยที่สุด เพื่อที่จะได้ไม่ไปเบียดคนตัวโตมากเกินไป

กำลังจะหลับตาก็พลันสะดุ้งลืมตาตื่นขึ้นมา เพราะอยู่ดี ๆ อาหลงก็ขยับเข้ามาชิดใกล้ ไม่เพียงแค่นั้น แขนล่ำแกร่งยังสอดมากกอดที่ข้างเอว ขาข้างหนึ่งยกขึ้นหนีบขาของนลเอาไว้ ทำเหมือนว่ากำลังกอดหมอนข้างยังไงอย่างนั้น บวกกับลมหายใจอุ่น ๆ เป่ารดที่ลำคอ ปลายจมูกคลอเคลียอยู่ครู่หนึ่งเหมือนหาจุดวางที่เหมาะสม ซึ่งนั่นคือหลังคอของนล แล้วอาหลงก็นิ่งไป ลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ แต่ใจของนลนี่แหละที่เต้นไม่สม่ำเสมอ

นาฬิกาปลุกจากโทรศัพท์มือถือของอาหลงเรียกสติเจ้าของมัน แม้ว่าตอนนี้จะเป็นเวลาตีห้าของเช้าวันใหม่ก็ตาม แต่อาหลงก็ต้องตื่นแต่เช้าเป็นประจำ เพื่อเพิ่มเวลาในการเตรียมตัวให้พร้อม บริษัทของอาหลงนั้นเข้างานแปดโมงเช้า แล้วเขาต้องเป็นฝ่ายเข้าไปที่บริษัทก่อนเสมอ เพื่อเป็นแบบอย่างต่อลูกน้อง

ดวงตาของอาหลงสลึมสลือตื่นขึ้นมาปิดเสียงนาฬิกาปลุก ด้วยความงัวเงียเขาจึงซุกหน้าลงที่กลุ่มผมนิ่ม กลิ่นหอมของมันทำเอาเคลิบเคลิ้มเกือบหลับต่ออีกครั้ง แต่นึกขึ้นได้ว่าตนเองไม่ได้นอนที่ห้องนอนปกติ แสงด้านนอกเริ่มส่องสว่าง ทำให้อาหลงมองเห็นเส้นผมที่เขาซุกดม

ภาพที่เห็นทำเอาอาหลงยิ้มแก้มปริ เพราะคนที่เขากอดอยู่ก็คือดวงใจของเขา นอกจากที่อาหลงกอดแล้ว อีกฝ่ายก็ยังกอดตัวเขาแน่น ใบหน้าหวานซุกอยู่ที่อกเปลือยเปล่าของอาหลง ไอน้ำจากลมหายใจทำหน้าอกชื้นเล็กน้อย เมื่อเขาขยับตัวเล็กคนในอ้อมกอดก็ขยับตาม อาหลงกลัวว่านลจะตื่น แล้วอ้อมกอดอุ่น ๆ นั้นจะหายไป เขาเลยกระชับอ้อมกอดตัวเองเบา ๆ แล้วลมหายใจที่สม่ำเสมอบ่งบอกว่าอีกคนยังไม่ตื่น อาหลงเลยรีบจัดการส่งข้อความไปบอกเลขาว่าวันนี้เขาเข้างานสาย เพราะติดธุระเล็กน้อย ก่อนจะวางโทรศัพท์มือถือแล้วซุกหน้าลงที่กลุ่มผมนิ่ม แล้วนอนต่อในทันที

คอปเตอร์ตื่นขึ้นมาในเวลาหกโมงเช้า ซึ่งเป็นเวลาปกติที่เด็กน้อยจะตื่นทุกวัน และคอปเตอร์ก็ยังเป็นนาฬิกาปลุกของนลด้วย เพราะเด็กน้อยมักตื่นก่อนเสมอ แต่วันนี้แปลกไปเล็กน้อย เมื่อตื่นขึ้นมาแล้วไม่มีคนกอด เจ้าตัวมองซ้ายมองขวา หันไปเจอเข้ากับพ่อตนเองนอนกอดกับคุณลุงคนโปรดแน่น ด้วยความอยากเป็นที่รักและอยากได้อ้อมกอดจากทั้งสองคน คอปเตอร์จึงลุกขึ้นมาแทรกระหว่างกลางทั้งสอง

การรบกวนของคอปเตอร์ปลุกนลให้ตื่นขึ้นมา เขามองไปยังคอปเตอร์ที่ขยุกขยิกบริเวณหน้าท้องของเขา เพราะเจ้าเด็กน้อยกำลังมุดหาที่นอนระหว่างเขากับคนตัวโตตรงหน้า พอเห็นว่ามีอีกคนนอนอยู่ด้วย นลเลยเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของหน้าท้องหกแพ็ก ใบหน้าระหว่างนลและอาหลงอยู่ห่างกันเพียงแค่ลมหายใจเป่า ใบหน้าหล่อที่ยังคงหลับใหลอยู่ทำเอานลหน้าแดงก่ำเป็นมะเขือเทศสุกตั้งแต่เช้า

“คอปเตอร์ตื่นแล้วใช่ไหมครับ ไปอาบน้ำกันครับ เมื่อคืนเราหลับไปก่อนไม่ได้อาบน้ำเลย”

นลลุกขึ้นมาช้า ๆ เพื่อไม่ให้ปลุกคนตัวโตที่ยังหลับอยู่ตื่นขึ้นมา เขาจึงกระซิบคุยกับคอปเตอร์เบา ๆ คอปเตอร์ทำท่าดื้อไม่ยอมลุกอยู่ครู่หนึ่ง เอาแต่กอดคุณลุงคนโปรดไม่ปล่อย จนนลทำหน้าดุใส่เจ้าตัวถึงได้ยอมลุกขึ้นมาช้า ๆ ไม่รบกวนคุณลุงคนโปรด

“ปะป๊าจุ๊บ ๆ คอบเจ้อหรือยัง”

เด็กน้อยทวงถามหาของรางวัลที่ได้ทุก ๆ เช้า คอปเตอร์พองแก้มด้านขวาเพื่อให้นลหอมแก้มตนเอง เขาทำแบบนี้เป็นประจำทุกวัน นลได้แต่ยิ้มกับท่าทางน่ารักของลูกชายที่ตนเลี้ยงมาเองกับมือ ด้วยความน่าเอ็นดูของเด็กน้อย ไม่มีครั้งไหนที่นลปฏิเสธ เขาก้มลงหอมแก้มฟอดใหญ่ จากนั้นก็ตั้งใจว่าจะอุ้มพาคอปเตอร์ลุกขึ้นจากเตียงไปทำธุระส่วนตัว แต่ทว่าร่างเล็กของคอปเตอร์ฝืนยื้อเอาไว้ไม่ยอมลุกตามไปแต่โดยดี

“ปะป๊าลืมจุ๊บ ๆ คูนยุง ต้องจุ๊บ ๆ คูนยุงก่อน”

นลกำลังจะปฏิเสธ แต่คอปเตอร์ก็กอดอกไม่ยอมท่าเดียว หากว่าเขาปฏิเสธขึ้นมาจริง ๆ มีหวังเขาได้โดนลูกชายตนเองงอนไปทั้งวันเป็นแน่ ข้อหาขัดใจไม่ยอมทำตามที่ตนเองขอ ด้วยความจนใจและบวกกับว่าอาหลงยังไม่ตื่น เลยถือโอกาสนี้รีบแก้สถานการณ์ก่อน

ใบหน้าหวานก้มลงไปใกล้กับใบหน้าหล่อ ลมหายใจอุ่นร้อนที่เกิดจากความเขินอาย แม้ว่าอาหลงจะยังไม่ตื่นขึ้นมา แต่ใจของนลก็เต้นกระเส่าไม่เป็นจังหวะอยู่ดี สุดท้ายเขาก็สูดหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อรวบรวมความกล้า ก้มลงไปประทับริมฝีปากลงที่แก้มสาก ฝั่งอยู่ครู่เดียวก็รีบผละออกมา แต่ไม่ทันไรฝ่ายของอาหลงก็ขยับตัวลุกขึ้น ดึงแขนให้นลล้มตัวลงทับตนเอง จากนั้นก็รีบฝั่งจมูกลงที่แก้มนิ่ม ก่อนจะสูดหายใจเข้าเต็มปอดอยู่หลายครั้ง นลถึงกับดิ้นเพราะความเขินและตกใจ อาหลงยอมปล่อยแต่โดยดี เพื่อที่จะได้มองใบหน้าแดงก่ำของนล แล้วเขาก็ยิ้มออกมาด้วยความปลื้มปริ่มใจ

“พะ พี่ พี่หลงตื่นอยู่หรอกเหรอครับ ละ แล้วทำไมไม่ลุกขึ้นมาล่ะครับ”

“ถ้าลุกขึ้นมานลก็ไม่หอมแก้มพี่นะสิ”

“คนขี้แกล้ง แย่ที่สุดเลยครับ”

“คนอะไร ขนาดด่าก็ยังน่ารักเลย”

“พอเลยครับ ถ้าตื่นแล้วก็ลุกได้แล้วครับ เดี๋ยวจะสายเอา”

“นลช่วยอาบน้ำให้พี่เหมือนอาบให้คอปเตอร์ไม่ได้เหรอครับ”

“โตแล้วทำเองสิครับ เมื่อวานก็อาบเอง”

“แต่พี่อยากให้นลอาบให้พี่จัง”

“พอเลยครับ ลุกได้แล้ว ถ้าเป็นไปได้ก็อาบพร้อมกับคอปเตอร์เลยครับ เดี๋ยวผมจะไปเตรียมข้าวเช้าให้”