ถึงผีจะร้ายแต่ผมก็รัก

"เหี้ยยยยยยยยยยยยย!"เสียงของเพื่อนสนิทฉันดังขึ้นเมื่อเปิดประตูมาเห็นหน้าฉัน

"กูตายแล้วจริงดิ"นั่นเป็นคำถามแรกที่ฉันถามไอนิคเพื่อนสนิท 

ฉันตกใจสุดขีดหลังจากเห็นรายงานข่าวของตนเองในทีวีแต่พอถามพ่อกับแม่ทั้งคู่ก็ทำเหมือนมองไม่เห็นฉัน แถมแม่ยังเอาแต่ร้องไห้ ฉันจึงตัดสินใจมาเคาะห้องของไอนิค ฉันเดินแทรกเข้าไปในคอนโดหรูของเพื่อนสนิทอย่างเคยชินแล้วนั่งลงบนโซฟาตัวโปรดพร้อมบ่นออกมาอย่างหงุดหงิด"มึงรู้ปะ กว่ากูจะมาถึงคอนโดมึงนะ โบกแท็กซีกี่คันก็ไม่รับ โทรศัพท์กูก็หายไปไหนไม่รู้ กูต้องเดินมา โคตรไกลแถมคุยกับใครก็ไม่มีใครคุยกับกู"

"มึง...มึง.."ไอนิคชี้นิ้วมาทางฉันพร้อมพูดตะกุกตะกัก ถ้าเป็นปกติมันคงโดนฉันตบหัวไปแล้ว แต่วันนี้ก็มีแค่มันน่ะแหละที่ยอมคุยกับฉันเพราะฉะนั้นแค่ด่ามันก็พอ

"ติดอ่างเหรอไอสัส มีไร กูหงุดหงิดมากนะเว้ย กูเห็นในทีวีลงข่าวว่ากูตาย มันเกิดไรขึ้นวะ"ฉันกอดอกบ่นใส่มันอย่างเคย

"เหี้ย นี่มึงกลับมาเหรอวะ"

"กลับอะไรมึง กูจำไรไม่ได้เลยเนี่ย ละข่าวนั่นมันอะไรวะ"

"มึงตายไปแล้วเจน..."