ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : สมองระเบิด
ในงานศพที่แสนอึมครึมและเต็มไปด้วยความโศกเศร้า ญาติพี่น้องของนกต่างเข้ามาช่วยงานและต้อนรับแขกที่มาร่วมงานกัน สังเกตได้ว่า ขอบตาของพ่อและแม่ของเธอเท่านั้น ที่ดำคล้ำและบวมปูดขึ้น เหมือนกับว่า ผ่านการร้องไห้เสียใจมามากกว่า 2 วัน
หลังจากที่พลอยและมีนได้ทำความรู้จักกับจิ๊บแล้ว นนท์ก็รีบวิ่งมาที่กลุ่มเพื่อนด้วยความรีบร้อน เพราะรู้ว่าตอนนี้เขาสายมากแล้ว นนท์เห็นจิ๊บที่ยืนอยู่ข้างๆชล เขายิ้มให้และเอ่ยทักอย่างสนิทสนม จิ๊บเองก็สนิทสนมกับนนท์พอสมควร เนื่องจากเคยอยู่ห้องเดียวกันมาก่อน
“เอาล่ะ ! คนครบแล้วนะ ถึงแม้จะเกินก็ตาม.....” ชลมองจิ๊บพร้อมกับยิ้มให้
“ไปกันเถอะ เดี๋ยวสาย” ว่าแล้ว ทั้ง 5 คนก็ตรงไปที่งานศพของนกทันที
เสียงพระสวดดังไกลไปรอบๆบริเวณวัด มันดูเยือกเย็นและน่าขนลุกนัก ไม่ปรารถนาเลย หากฟังเสียงสวดนี้ เพียงลำพัง
เมื่อมาถึงงานศพ ทั้ง 5 คนก็เจอกับ มิ้น และ แนน ยืนรออยู่หน้าศาลาสวดศพ จิ๊บรีบเข้าทักทายทันที เพราะนั้นคือเพื่อนสนิททั้ง 2 คนของเธอ เมื่อทั้งสองสาวหันไปมองหญิงสาวสองคนที่ยืนอยู่หลังชล ก็เริ่มทำหน้าเหมือนไม่พอใจ บางทีอาจจะเป็นสายตาที่หาเรื่องก็เป็นได้
“นี่ ยัยผู้หญิงฝั่งซ้ายใช่มั้ย ที่.....เป็นแฟนของชลน่ะ ?” มิ้นพูด
“ใช่ ท่าทางชลจะรักมันมากด้วยนะ”
“เห็แล้วรำคาญลูกตา สั่งให้พ่อเอเก็บมันเลยมั้ย ?”
“จะบ้ารึไง คนอย่างมัน ไม่มีค่าพอให้ฆ่าให้เสี่ยงคุกเสี่ยงตารางหรอก คนอย่างมัน น่าจะพบเจออะไรที่น่าเศร้ากว่านี้”
จิ๊บ เป็นลูกสาวของผู้มีอาจ แม้จะมีอำนาจในวงแคบๆ แต่ก็มีอิทธิพลในชุมชนแออัดแห่งหนึ่ง ซึ่งพ่อของเธอเป็นเจ้าของที่ วันดีคืนดี ลูกน้องของพ่อเธอจะเข้าไปเรียกเก็บค่าเช่า เดือนละ 3-4 ครั้ง ซึ่งเป็นสิ่งที่ผิดปกติ แบบว่าคิดอยากจะเก็บก็ไปเก็บ โดยไม่คำนึงถึงว่า คนในชุมชนนั้น จะมีเงินให้รึเปล่า แน่นอน หากไม่มีเงินให้ ก็ยึดของ หรือ ไม่ก็ทำร้ายร่างกาย แต่ไม่มีใครกล้าไปแจ้งความ เพราะอิทธิพลนั้น ครอบคลุมไปถึงตำรวจในละแวกนั้นด้วยเช่นกัน
เธอจึงเป็นคนที่มีอำนาจ คิดจะให้ใครทำอะไรก็ทำ โดยไม่สนใจหน้าอินทร์หน้าพรหมที่ไหน เพราะถูกตามใจมากตั้งแต่เด็ก ถูกเลี้ยงดูเป็นเจ้าหญิง ฐานะทางบ้านก็ดี ทำให้มีผู้ชายหลายคนสนใจและเข้ามาคุยด้วยนับครั้งไม่ถ้วน แต่เธอกลับแอบรักชล ทำให้เธอไม่สนใจใครทั้งนั้น หลายครั้งที่เธอพยายามวางแผนให้ชลรับรักเธอ ตามแบบฉบับผู้มีอำนาจ แต่ก็ไม่สำเร็จเลยสักครั้ง ในวันนี้เธอก็ยังคงรอให้ชลหันกลับมาสนใจเธอ แต่เมื่อมีเสี้ยนหนามที่มาขัดขวาง ทำให้เธอต้องกำจัดมันทิ้งไป
หลังสวดศพเสร็จ พลอยและมีนตรงมาที่ห้องน้ำเพื่อจะทำธุระส่วนตัว พวกเธอเห็นจิ๊บยืนแต่งหน้าอยู่หน้ากระจก พร้อมมองสองสาวอย่างหมั่นไส้ ขณะที่พลอยกำลังจะเดินเข้าไปในห้องน้ำ เสียงดนตรีจากโทรศัพท์ก็ดังขึ้นพอดี
“ฮัลโหล !” จิ๊บรับโทรศัพท์
“อ้าว ! ชลเหรอ มีอะไรล่ะ” เธอทำเสียงชวนน่าจัดไปสักฉาด
“อืม....จิ๊บกะจะกลับกับมิ้นกับแนนน่ะจ๊ะ ขอบคุณนะที่จะไปส่ง ไม่รบกวนหรอก”
“ว่าไงนะ ! คืนนี้จะโทรไปคุยด้วย อย่าเลย ชลมีแฟนแล้วไม่ใช่เหรอ ?”
“ไม่เอานะ เดี๋ยวแฟนเธอก็หึง บางทีเขาอาจจะมาตบฉันก็ได้” มีนพุ่งเข้ามาแต่พลอยกลับรั้งแขนเอาไว้
“อย่า ! มีน ปล่อยเขาไปเถอะ” พูดจบเธอก็ลากมีนเข้าห้องน้ำพร้อมกับเธอ
“ชลอย่าให้ความหวังกับฉันนักสิ ทำไมเอถึงเป็นคนแบบนี้นะ จับปลาสองมือมันไม่ดีหรอกนะ”
“นี่ ! ยัยหลักกิโล เธอตั้งใจคุยให้พวกฉันได้ยินใช่มั้ย ?” มีนสะบัดแขนและรีบออกมา
“แกเป็นใคร มาว่าฉันเป็นหลักกิโล ไม่รู้เหรอ ว่าพ่อฉันเป็นใคร ?”
“มาแบบเป็นลูกผู้มีอิทธิพลนะ เรื่องแค่นั้นฉันไม่กลัวหรอก แค่ได้สั่งสอนพวกที่แอบตีท้ายครัวชาวบ้าน จะติดคุกหรืออะไรก็ยอมทั้งนั้นแหละ”
“มีน !! อย่าไปยุ่งกับเขาเลย ชีวิตเธอมีค่ามากกว่าคนพวกนี้นะ อีกไม่นาน ความชั่วที่เก็บสะสมเอาไว้ มันจะระเบิดอกมา และกรรมชั่วก็จะตามสนองมันเอง” พลอยพูดขึ้นหลังจากเงียบมานาน
“นี่ ! คิดว่าแกเป็นแฟนของชลแล้วจะมาด่าฉันอย่างนี้ไม่ได้นะ ฉันจะไปฟ้องชล”
“แค่เป็นผู้มีอิทธิพลในกลุ่มเล็กๆ ยังมีหน้ามาอวดเบ่งอีกนะ รอให้พ่อเธอเป็นที่รู้จักของคนในสังคมก่อนนะ แล้วค่อยมาเบ่ง”
เพี๊ยะ !!!!!
พลอยชิงตบจิ๊บก่อน มีนยืนอึ้งไปครู่หนึ่ง ตั้งแต่เธอคบกับพลอยมา เพิ่งเคยเห็นเธอสู้คนก็ตอนนี้เอง สงสัยว่า เธอเองก็คงจะเอาหูทวนลมไม่ได้อีกแล้ว ไม่งั้น ชลเองอาจจะแอบคบใครอีกคนนอกจากเธออีกก็ได้
และผลจากการตบครั้งนี้ โทรศัพท์ที่เคยอยู่ในมือของเธอก็ร่วงลงพื้นแตก จิ๊บก้มมองดูโทรศัพท์ของเธออย่างเสียดาย แต่สภาพของมันน่าจะแค่หน้ากากและแบตเตอรี่มันหลุดเท่านั้น จิ๊บเอามือกุมแก้มที่โดนพลอยตบ มันรู้สึกปวดและแสบไปหมด ไม่น่าเชื่อว่า ผู้หญิงตรงหน้าเธอนี้ จะมือหนักถึงขนาดนี้ได้
“พวกอันตรพาลชอบทำร้ายคนอื่นน่ะ ฉันเห็นมาบ่อยและ แต่ยังไม่เคยเห็นอันตรพาลโดนคนที่ตนทำร้ายตบหน้าหัน” พลอยพูดอย่างเอาเรื่อง
“แก ! ถ้าวันนี้ฉันไม่ได้ฆ่าแก ฉันคงตายตาไม่หลับแน่” ว่าแล้วจิ๊บก็ตรงเข้ามา
“เธอขยับอีกก้าวเดียว อย่าหาว่าฉันไม่เตือนนะ” พลอยจ้องหน้าจิ๊บ
สายตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังและความแค้นพยาบาท จ้องมองจิ๊บจนเธอต้องหลบสายตา มันน่ากลัวและน่าขนลุกยิ่งนัก มีนเองก็เพิ่งเคยเห็นพลอยโกรธมากถึงขนาดนี้เป็นครั้งแรก ปกติไม่ว่าจะโกรธหรือเกลียดใคร เธอจะนิ่งเงียบหรือไม่ก็หัวเราะกลบเกลื่อน แต่ครั้งนี้เธอคงเอาจริงแล้ว และได้ผลด้วย จิ๊บถอยหลังกลับไปด้วยความกลัว ก่อนที่จะเก็บโทรศัพท์และวิ่งออกไป
“พลอย เธอ....เป็นอะไรรึเปล่า ?” มีนเขย่าแขนของพลอย
“ฉันไม่เป็นไร รีบเข้าห้องน้ำเถอะ จะได้กลับบ้านกัน”
มีนนอนลงบนเตียง เธอนึกถึงภาพที่พลอยตบจิ๊บ และภาพที่เธอจ้องมองจิ๊บเขม็ง ราวกับว่าคนๆนั้น ไม่ใช่พลอย พลอยที่เคยเรียร้อย ยิ้มง่าย น่ารัก แต่ตอนนั้นกลับ ดุดัน อำมหิต น่ากลัว เธอไม่เชื่อเลยว่า เวลาคนเงียบๆโกรธจะเป็นแบบนี้ ทั้งน่ากลัวและดูเยือกเย็น ถึงขนาดบางที......
อาจจะฆ่าคนได้.......
วันนี้เป็นวันเสาร์ พลอยเดินตรงมาที่ร้านมือถือ ซึ่งเป็นตึกแถวเก่าๆในซอยแห่งหนึ่ง แม้หน้าร้านจะติดกระจกใส และทาสีให้มีสีสันสดใส แต่ด้านบนยังคงปล่อยให้มันไปตามเวรตามกรรม พลอยนั่งรอมือถือที่เธอทำมันเสียอยู่ในร้าน เธอมองคนผ่านไปผ่านมาทั้งในร้านและนอกร้านไปพลางๆ และแล้ว เจ้าของร้านก็เรียกเธอ
“เอาล่ะ พี่ซ่อมให้เหมือนเดิมและ แต่ก็มีของเพิ่มเข้ามานะ เพราะอันเก่ามันใช้ไม่ได้แล้ว” เจ้าของร้านอายุราว 25 ปี พูดขึ้น
“ไม่เป็นไรค่ะ แค่ซ่อมให้เหมือนเดิมก็พอแล้ว”
“เอ้อ ! พี่กะจะถามอยู่เหมือนกัน แต่ก็ลืมทุกที โทรศัพท์เครื่องนี้ มีอะไรพิเศษรึเปล่า ถึงให้พี่ซ่อมแล้วซ่อมอีก”
“โทรศัพท์เครื่องนี้ พลอยเก็บเงินซื้อเองค่ะ ก็เลย รักมันมาก” เจ้าของร้านพยักหน้า
“เท่าไหร่คะ ?”
“อืม คนรู้จักกัน ราคากันเองแล้วกัน” พลอยยื่นเงินให้กับเจ้าของร้านก่อนที่จะเช็คมือถือของเธอ
สายตาเหลือบไปเห็นใครคนหนึ่ง กำลังเดินเข้ามาในร้านแห่งนี้ พลอยรีบขอเข้าห้องน้ำทันทีก่อนที่คนๆนั้นจะเข้ามาในร้าน
“สวัสดีครับ !!” เจ้าของร้านเอ่ยทักทาย
“เอาโทรศัพท์มาซ่อมค่ะ” จิ๊บยื่นโทรศัพท์ที่กรอบและแบตเตอรี่หลุดออกจากตัวเครื่องให้กับเจ้าของร้าน
“อืม....สงสัยคงจะทำมันตกใหช่มั้ยครับ เละเชียว”
“ฉันเอาโทรศัพท์มาให้ซ่อม ไม่ได้ให้มาวิจารณ์ แล้วจะได้เมื่อไหร่”
“ประมาณ 2 อาทิตย์ แล้วค่อยมาเอาแล้วกัน ช่วย.....จดข้อมูลใส่ใบนี้ด้วย ครับ” เจ้าของร้านพูดอย่างไม่พอใจ
จิ๊บยืนจดข้อมูลตามแบบฟอร์มในกระดาษแผ่นเล็กๆที่เจ้าของร้านยื่นให้ พลอยแอบบยืนมองจิ๊บอย่างกล้าๆกลัวๆ เธอไม่คิดเลยว่าจะมาเจอจิ๊บที่นี่ ถ้าเอออกไปให้เธอเห็นรับรองว่า เธอคงจะมีเรื่องกันในร้านมือถือแน่นอน
“เออ...ขอเข้าห้องน้ำได้มั้ยคะ ?”
“ฝั่งโน่น” เจ้าของร้านชี้นิ้วไปประตูหลังร้าน
พลอยเห็นดังนั้นจึงรีบวิ่งตรงเข้าไปในห้องน้ำ เธอเปิดประตูเข้าไป มีห้องน้ำอยู่สองห้อง เธอจึงเข้าไปหลบในห้องน้ำห้องที่หนึ่ง ล็อคกลอนและทำทุกอย่างให้เงียบที่สุด ก่อนจะมีเสียงอะไรบางอย่างดังขึ้น
แอด........
เสียงประตูหน้าห้องน้ำเปิดขึ้น รองเท้าใครบางคนกระทบพื้นเสียงดังก้องไปทั่วห้องน้ำ พลอยพยายามภาวนาอย่าให้จิ๊บได้เจอเธอเลย
จิ๊บมองห้องน้ำห้องหนึ่งที่ปิดประตูอยู่ หลังจากนั้นเธอก็เหลือบไปมองถัดไปอีกห้อง มันว่างอยู่ เธอจึงตรงเข้าไปในห้องน้ำนั้น และทำธุระส่วนตัว
พลอยเห็นว่าจิ๊บเข้าไปในห้องน้ำเรียบร้อยแล้ว เธอขยับตัวและลุกขึ้นฟังเสียงเพื่อเช็คความแน่ใจ เธอกอดถุงใส่มือถือไว้แน่น
จิ๊บ....อยู่ในห้องน้ำเรียบร้อย
พลอยรีบค่อยๆปลดกลอนออกทีละน้อย เพื่อไม่ให้จิ๊บได้ยิน เหงื่อเริ่มซึมเสื้อผ้าเธอทีละน้อย เพราะอากาศในนี้ร้อนอบอ้าว บวกกับหัวใจที่เต้นระส่ำไม่หาย ถ้าเธอไม่ไปขู่ไว้แบบนั้น เธอคงจะไม่ต้องหลบๆซ่อนๆแบบนี้ ตอนนี้เธอเองไม่ได้มีความโกรธเหมือนเมื่อวาน หากเธอไปประจัญหน้ากับจิ๊บ อาจจะโดนตบคืนแน่นอน
“ขอโทษนะคะ ห้องนั้นมีทิชชูรึเปล่าคะ ?” เสียงจิ๊บดังแว่วมาจากข้างห้อง
“มีค่ะ” พลอยรีบปิดปากตัวเองทันที
พลอยเผลอพูดโต้ตอบกับจิ๊บโดยไม่ได้ตั้งใจ เธอหันมองทิชชูที่อยู่ภายในห้องน้ำที่เธออยู่ มีทิชชูอยู่ม้วนหนึ่งพอดี เธอจึงรีบหยิบมันและยื่นส่งให้ทางใต้ผนังห้องน้ำที่ยกลอยขึ้น
จิ๊บนั่งรอทิชชูที่จะส่งมา สักพักทิชชูที่เธอต้องการก็ถูกส่งมา จิ๊บกล่าวขอบคุณก่อนจะหยิบทิชชูนั้นมา แต่แล้ว..........
นาฬิกา.....คุ้นๆจัง
มือข้างนั้น ถอยกลับเข้าไปในห้องน้ำข้างๆ จิ๊บพยายามนึกว่า นาฬิกานั้นเธอเคยเห็นที่ไหนกัน มันคุ้นหูคุ้นตามากแต่นึกไม่ออกว่า เธอเคยเห็นมันที่ไหน
“ยัยพลอย !!” จิ๊บรีบทำธระให้เสร็จก่อนจะเปิดประตูออกมา
ห้องน้ำข้างๆ......ว่างเปล่า !!
สองอาทิตย์ผ่านไป หลังจากที่จิ๊บไปรับโทรศัพท์ที่ร้านซ่อมมือถือในตอนเช้า ก่อนจะไปโรงเรียนแล้ว เธอมองนาฬิกาข้อมือของเธอแล้วก็ตกใจ
07.41 น.
จิ๊บรีบตรงดิ่งไปโรงเรียนทันทีก่อนที่จะไม่ทันเข้าแถว เธอไม่อยากถูกทำโทษที่มาโรงเรียนสาย มันทั้งอับอายและลำบากมากจริงๆ โชคดีที่โรงเรียนและร้านซ่อมมือถือมันไม่ไกลกันมากนัก แค่วิ่งก็น่าจะทัน
เป็นไปตามคาด เธอเข้าโรงเรียนได้ทันเวลาเข้าแถว เพื่อนทั้งสองของเธอก็ยืนรอเธออยู่อย่างใจจดใจจ่อ แต่วันนี้กลับรู้สึกแปลกๆ
ใจมันหวิวๆอย่างไรไม่ทราบ............
ในห้องเรียน คาบนี้เป็นคาบว่าง นักเรียนหลายคนต่างจับกลุ่มคุยกัน บางกลุ่มก็นั่งทำงานทำการบ้านที่ยังไม่เสร็จ ส่วนจิ๊บนั้นก็กำลังนั่งทำการบ้านอยู่กับมิ้นและแนนเช่นกัน
“นี่ ! ยัยแนน เสร็จรึยัง ฉันจะลอกต่อ” จิ๊บพูดขึ้น
“ใกล้แล้วๆ ใจเย็นๆสิ ถ้าผิดมาก็แย่นน่ะสิ”
ขณะที่จิ๊บนั่งหมุนปากกาอย่างไม่เบื่อๆ จู่ๆเสียงดนตรีในโทรศัพท์ดังขึ้น จิ๊บล้วงมันขึ้นมาจากกระเป๋ากระโปรงของเธอขึ้นมาดู มันขึ้นต้นด้วย 02
คาดว่า...อาจจะเป็นตู้โทรศัพท์สารธารณะ
จะเป็นใครก็ช่าง จิ๊บลองกดรับสายทันที บางทีอาจจะเป็นชาวบ้านที่กำลังจะใช้หนี้ให้พ่อของเธอ อาจโทรมาเพื่อจะติดต่อพ่อแต่คงจะติดต่อไม่ได้ จึงมาติดต่อกับเธอแทน
บึ้ม !!!!!!!!!!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น